มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 147

"ใช่เหรอ?"

"งั้นฉันล่ะอยากจะเห็นจริง ๆ ว่าทำไมฉันถึงหาเรื่องนายไม่ได้"

"และยิ่งอยากจะเห็นว่า ทำไมฉันถึงหาเรื่องนายน้อยหางเสือคนที่นายพูดถึงไม่ได้"

ฉีเติ่งเสียนยิ้ม ค่อย ๆ เดินมาช้า ๆ

ชายหัวล้านโกรธจนตัวสั่น แต่ทว่า เขากลับไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฉีเติ่งเสียน เขาทำได้แค่เพียงพูดกับลูกน้องด้วยความโกรธว่า :"พวกแกจะตะลึงอยู่ทำไม จัดการเขา!"

ลูกน้องสามสี่คนกลับไม่กล้าเข้าไป แต่ละคนค่อนข้างกลัวจนหัวหด ภาพเหตุการณ์ที่ฉีเติ่งเสียนจัดการชายหัวโล้นเพียงชั่วครู่นั้น มันทำให้พวกเขาตกใจมาก

ฉีเติ่งเสียนเดินไปตรงหน้าจางโหรว แล้วดึงจางโหรวมาข้างกาย แล้วผลักไปทางหลี่อวิ๋นหว่าน

จางโหรวโซซัดโซเซมาชนหลี่อวิ๋นหว่าน ถูกเธอยื่นมทอมาพยุงให้นั่งลง

"ไม่เป็นอะไรแล้ว ไม่ต้องร้องนะ เขาจัดการได้" หลี่อวิ๋นหว่านลูบหลังของจางโหรว แล้วพูดปลอบใจ

"ไม่เป็นอะไรแล้ว?"

"เขาจัดการได้?"

"ฉันจะดูว่าเขาจะจัดการยังไง!"

ชายหัวโล้นคำราม และพูดอย่างชั่วร้ายว่า:"วันนี้ พวกแกทุกคน ต้องตาย!"

บังเอิญในตอนนี้ มีผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาจากด้านนอก ผู้ชายคนนี้อายุค่อนข้างน้อย นอกจากนี้เขายังแต่งตัวหรูหรา และตัดผมสกินเฮด ให้อารมณ์เป็นคนเยาะเย้ยถากถางสังคม

คนที่มากับเขาด้วย ยังมีสาวสวยที่แต่งตัวหยาดเยิ้มหลายคน มองดูแล้วหน้าคุ้น ๆ น่าจะเป็นเน็ตไอดอล

"ไอหัวโล้น คนไร้ประโยชน์อย่างนายทำงานยังไงกัน? ให้นายจัดการผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ร่างกายอ่อนแอไร้เรี่ยวแรง ทำไมถึงได้จัดการนานขนาดนี้?" ชายคนนั้นลูบจมูกแล้วพูดอย่างไม่พอใจมาก

หลังจากที่จางโหรวเห็นนายน้อยหางเสือแล้ว สีหน้าก็เปลี่ยนไป แล้วพูดด้วยความหวาดกลัวว่า:" สวี่หยาง........"

สวี่หยางเหลือบมองข้อมือที่งอของชายที่อยู่ข้างหน้า ร้องโอ้วขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ หลังจากนั้นก็ยิ้มเย็นชา แล้วพูดว่า:"นี่เจอกับผู้มีฝีมือระดับสูงเข้าให้แล้วสินะ มือถึงได้หักแบบนั้น?"

ชายหัวโล้วยิ้มหน้าเหยเก ไม่กล้าพูดอะไร เขาทำงานไม่สำเร็จก็สร้างความไม่พอใจมากพออยู่แล้ว ถ้าพูดอะไรผิดขึ้นมา เป็นไปได้ว่าชีวิตนี้จะจบสิ้นแล้ว

สวี่หยางผู้เป็นนายน้อยหางเสือของมณฑลตงไห่สาขาหลงเหมิน มีชื่อเสียงเรื่องอารมณ์ร้าย

"พอได้แล้ว เป็นหนี้ต้องจ่ายเป็นคนร้ายต้องชดใช้กรรม เอาตัวมาให้ได้ก็พอ ใครเป็นคนทำร้ายนาย ก็ให้ยืนขึ้นมาจัดการตัวเอง จะได้ไม่ต้องทำร้ายครอบครัวของเขา" สวี่หยางกล่าวด้วยท่าทางขี้เกียจ

เมื่อเน็ตไอดอลเหล่านั้นเห็นท่าทางของสวี่หยาง อดไม่ได้ที่จะรู้สึกน่าเกรงขาม

"นี่คือบุคคลที่ยิ่งใหญ่ที่แท้จริง เห็นแล้วยัง...........พวกเศรษฐีที่อยู่ในรายชื่อของเรารู้จักแต่จะจ่ายเงิน มีกิริยาท่าทางเหมือนเขาที่ไหนกัน?"

"ไม่เสียแรงที่เป็นนายน้อยหางเสือสาขาหลงเหมินของตงไห่ คำพูดและการกระทำแม้ว่าจะสงบและเรียบง่าย แต่คำพูดที่พูดออกมา เป็นคำพูดที่มีน้ำหนักและน่าเชื่อถือมากเลยนะ!"

"คนที่ส่งของขวัญมาให้พวกเราเมื่อเทียบกับนายน้อยหางเสือแล้ว มันบ้านนอกชัด ๆ วัน ๆ คิดแต่จะนอนกับเรา ฝันไปเถอะ!"

คำพูดของสวี่หยาง สำหรับพวกเธอ คำพูดเปรียบได้ดั่งทองวาจาเปรียบได้ดั่งหยก

ฉีเติ่งเสียนได้ยินแล้วน่าขำ รู้สึกน่าสนใจ ให้เขายืนขึ้นมาจัดการตัวเอง?

"ทำไม? ไม่เต็มใจที่จะออกมายอมรับ? งั้นก็อย่าหาว่าฉันใช้วิธีโดนหางเลข ดึงคนในครอบครัวของนายมาคิดบัญชีด้วยกัน" สวี่หยางส่ายหน้า ยื่นมือออกไปจุดบุหรี่

ฉีเติ่งเสียนเดินไปข้างหน้ายิ้ม ๆ อย่างอดไม่ได้ แล้วพูดขึ้นว่า:"ทิ้งคนไว้ จ่ายค่ารักษาพยาบาลมาสิบล้าน แล้วฉันจะปล่อยให้นายได้ทำตัวหยิ่งผยองกับคนอื่นต่อไป"

เมื่อคำพูดนี้ของฉีเติ่งเสียนดังออกไป ทุกคนต่างตกตะลึง โดยเฉพาะเน็ตไอดอลเหล่านัน

"เขาโง่รึเปล่า? ถึงได้พูดแบบนี้กับนายน้อยหางเสือ? ไม่อยากมีชีวิตแล้วเหรอ?"

"นี่เป็นครั้งที่สองที่ฉันเห็นคนไม่ให้เกียรตินายน้อยหางเสือแบบนี้ คนแรกที่ฉันเห็น หญ้าบนหลุมศพของเขาสูงสามฟุตแล้ว!"

"นายเป็นใคร์ ถึงได้กล้าพูดแบบนี้! ยังไม่คุกเข่าให้นายน้อยหางเสืออีก? ไม่งั้นครอบครัวของนายจะตายได้ทุกเมื่อ!"

สวี่หยางโบกมือ บอกให้เน็ตไอดอลเหล่านั้นอดทนรอคอยสักประเดี๋ยวอย่าได้หุนหันพลันแล่น มองไปที่ฉีเติ่งเสียน ยิ้มเล็กน้อยแล้วพูดว่า:"นายพูดอะไร ฉันได้ยินไม่ชัด พูดอีกทีสิ?"

"ถ้าหูไม่ดีละก็เอาไปบริจาคซะ" ฉีเติ่งเสียนพูดขึ้น "หยุดเสแสร้งต่อหน้าฉัน เพราะนายไม่มีสิทธิ์นั้น"