มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 148

“ดีมาก ไม่เคยมีใครกล้าพูดแบบนี้กับฉัน!”

“วันนี้ นายต้องตายที่นี่!”

สวี่หยางดวงตาทั้งสองข้างแดงก่ำ น้ำเสียงทรงพลัง สายตาที่น่าสะพรึงกลัวมองไปทางฉีเติ่งเสียน

ฉีเติ่งเสียนอดไม่ได้ที่จะมองลูกน้องห้าคนของเขา ยิ้มและพูดถาม“ก็แค่ไอ้สวะห้าคนนี้เหรอ?”

ชายหัวโล้นก็ชะงักไปทันที ห้าคนนี้ล้วนเป็นผู้มีฝีมือสูงของหลงเหมิน นึกไม่ถึงว่าฉีเติ่งเสียนจะกล้าพูดว่าเป็นไอ้สวะ?

“เข้าไป ฆ่ามัน!”สวี่หยางพูดเสียงเย็นชา พลางชี้ไปที่ลูกน้องให้เข้าไปสู้

ลูกน้องคนนี้ไม่พูดจา ก้าวเท้ายาวไปถึงด้านหน้าของฉีเติ่งเสียน ยกมือขึ้นต่อยหมัดไปที่หน้า

ฉีเติ่งเสียนยืนอยู่ที่เดิมไม่ขยับ จนกระทั่งทุกคนรู้สึกว่าตาลาย คนที่ลงมือก็ล้มลงบนพื้นเหมือนกับสุนัขที่ตาย

ทั้งสองคนเห็นสถานการณ์ไม่ถูกต้อง ก็ลงมือพร้อมกัน โจมตีซ้ายขวาขนาบคู่!

“นี้ก็คือ?”ฉีเติ่งเสียนพูดถาม“ผู้มีฝีมือสูง?”

เห็นฉีเติ่งเสียนร่างขยับเล็กน้อย ซ้ายขวาโจมตีพร้อมกัน เสียงเพียะทั้งขึ้นสองครั้ง ผู้ชายร่างสูงใหญ่ก็ล้มลงบนพื้น

เหลืออีกสองคนตัดสินใจอย่างรวดเร็ว ดึงเสื้อคลุมชุดสูตรออก ดึงปืนออกมา กระบอกปืนเล็งไปทางฉีเติ่งเสียน

สีหน้าของสวี่หยางแย่มาก คิดไม่ถึงว่าลูกน้องสามคนของตัวเอง จะถูกฉีเติ่งเสียนจัดการได้อย่างง่ายดาย ทำให้เขาเสียหน้ามาก

“หึ สามารถสู้ได้แล้วยังไง สามารถสู้ชนะปืนไหม?กล้าท้าทายนายน้อยหางเสือ ก็ตายอย่างเดียว!”

“ใช่ สู้ชนะแล้วยังไง สังคมนี้ต้องดูอำนาจและอิทธิพล! จะสามารถเปรียบเทียบกับนายน้อยหางเสือได้เหรอ?”

“ก็แค่มีความสามารถด้านศิลปะการต่อสู้เท่านั้นเอง ตอนนี้เทคโนโลยีพัฒนาแล้ว มือกับเท้าจะสามารถเก่งกว่าปืนไหม?”

พวกเน็ตไอดอลก็พูดแล้วว่า คำพูดนี้พูดออกไป ทำให้สวี่หยางสีหน้าดีขึ้นมา

สวี่หยางสีหน้าเคร่งขรึม ลูกน้องของเขาสองคนถือปืนมาถึงตรงหน้าฉีเติ่งเสียน ปืนทั้งสองกระบอกแทบจะเล็งอยู่บนศีรษะของเขาซ้ายขวา

“ไอ้โง่ ปากแกเหม็นเน่ามาก แต่ก็สามารถสู้ได้ เพียงแต่ ถึงนายจะสามารถสู้ได้ แต่จะสู้ปืนได้ไหม”สวี่หยางกอดอก พลางถามด้วยเสียงเย็นชา

หลี่อวิ๋นหว่านกับจางโหรวที่อยู่ด้านหลังสีหน้าก็ซีดเผือด คิดไม่ถึงว่าสวี่หยางจะทำเลวอย่างไม่หวั่นเกรงต่อสิ่งใดแบบนี้ และยังกล้าใช้ปืน!

จางโหรวอดไม่ได้ที่จะพูด“สวี่หยาง ประเทศของพวกเรามีคำสั่งห้ามมีอาวุธไว้ครอบครองส่วนตัว นี้นายหาเหาใส่หัว?”

“คำสั่งห้าม?”

“ถ้าอย่างนั้นก็ต้องดูว่าเป็นใคร!”

“คนธรรมดาอย่างพวกเธอมีอาวุธ นั่นก็คือเจตนาจะทำผิดกฎหมาย”

“คนอย่างพวกเรามีอาวุธ ถ้าอย่างนั้นก็คือไว้ป้องกันตัว!”

หลังจากที่สวี่หยางฟังคำพูดของจางโหรว ฉับพลันก็ทำเสียงฮึดฮัด หัวเราะเยาะขึ้นมา

สวี่หยางมองดูฉีเติ่งเสียน และพูดเสียงเรียบเฉย“ฉันคือนายน้อยหางเสือของหลงเหมิน ฉันจะลงมือกับนาย นายก็ต้องคุกเข่ายอมให้ต่อยอย่างเชื่อฟัง!”

“กล้าต่อต้าน นายก็ไม่รู้จักที่สูงที่ต่ำ รนหาที่ตาย!”

“ตอนนี้ฉันควักปืนออกมา ต่อให้ฆ่านายให้ตาย ก็แค่ต้องชดใช้หลายหมื่นหยวนก็จบแล้ว”

“นายคิดว่านายมีเงินทุนอะไร อวดดีบ้าระห่ำต่อหน้าฉัน?”

พวกเน็ตไอดอลมองไปทางสวี่หยางอย่างชื่นชม รู้สึกว่าสวี่หยางในเวลานี้ยกตนข่มท่านมาก ไม่เหมือนภาพลักษณ์ท่านประธานที่พวกเธอคิดไว้

“นายน้อยหางเสือน่าเกรงขามจริงๆ คืนนี้ฉันจะให้นายน้อยหางเสือคุยโอ้อวด…”

“ใครกล้าล่วงเกินนายน้อยหางเสือก็ต้องตายอย่างเดียว ในเมืองจงไห่ จนกระทั่งเมืองตงไห่ มีใครไม่รู้จักชื่อเสียงอันโด่งดังของนายน้อยหางเสือ?”