มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1484

ในเวลากลางคืน เซี่ยงตงฉิงได้นำของทั้งหมดที่อาฝูทิ้งไว้ให้เธอออกมา เธอกองลงบนพื้น และให้ฉีเติ่งเสียนช่วยจัดให้เป็นระเบียบ

ด้วยเหตุนี้ ทั้งสองคนจึงนั่งลงตรงข้ามกัน และเริ่มจัดเรียงให้เรียบร้อย

อาฝูทำงานให้ตระกูลเซี่ยงมาหลายปี และมีทรัพย์ที่เก็บออมไว้ไม่น้อยเลย เขาใช้เงินออมเหล่านี้ของตนเองซื้ออสังหาริมทรัพย์ต่างๆ ในทวีปยุโรป และทิ้งเอาไว้ให้เซี่ยงตงฉิงทั้งหมด

เหตุผลในการทำเช่นนี้ ก็เพื่อเตรียมพร้อมสำหรับวันที่ธุรกิจของเซี่ยงตงฉิงไม่สามารถไปต่อได้ เธอจะได้มีทางหนีทีไล่

เซี่ยงตงฉิงนั่งขัดสมาธิ ก้มหน้าลง นำเอกสารออกมาจัดเรียงทีละฉบับๆ ท้ายที่สุด เธอก็สูดลมหายใจเข้าและกล่าวว่า : "ของที่ฉันจัดเรียงอยู่นี้มีมูลค่า 12 ล้านดอลลาร์ ของคุณล่ะ?"

ฉีเติ่งเสียนกล่าว : "7.8 แสนดอลลาร์"

เซี่ยงตงฉิงอกไม่ได้ที่จะรู้สึกหดหู่ใจ : "เดิมทีเขาทิ้งไว้ให้ฉันมากมายขนาดนี้เลยเหรอ"

อาฝูเป็นเพียงแค่พ่อบ้านคนหนึ่ง จึงมีรายได้ไม่มากนัก ถึงแม้ว่าเขาจะได้รับเงินปันผลจากเซี่ยงกรุ๊ปจำนวนหนึ่ง แต่ก็ไม่ได้มากมายอะไร

"ทรัพย์สินที่เก็บไว้ที่ทวีปยุโรปเหล่านี้ หากไม่ถึงสถานการณ์ที่สุดวิสัยจริงๆ ฉันจะไม่ใช้มัน" เซี่ยงตงฉิงกล่าวอย่างทอดถอนหายใจ

"ฉันจะไม่ให้คุณมีโอกาสได้ใช้มัน" ฉีเติ่งเสียนกล่าวปลอบใจเธอ

มันหมายความว่า ตราบใดที่มีเขาอยู่ เซี่ยงตงฉิงจะไม่มีวันร่อนเร่พเนจรจนต้องนำทรัพย์สินที่อาฝูทิ้งไว้ให้มาใช้เพื่อดำรงชีพเป็นอันขาด

เซี่ยงตงฉิงรวบรวมเอกสารเหล่านี้อย่างระมัดระวัง หลังจากเก็บไว้อย่างดี สิ่งเหล่านี้คือความรักอันลึกซึ้งที่อาฝูมีให้เธอ!

"พรุ่งนี้เรากลับกันเถอะ ฉันไม่มีเวลาที่จะโอ้เอ้อยู่ข้างนอกมากนัก" เซี่ยงตงฉิงถอนหายใจและกล่าวว่า "หากอยู่ต่ออีกสองสามวัน เกรงว่าทุกๆ คนจะคิดว่าฉันทิ้งเซี่ยงกรุ๊ปและเชิดเงินหนีไปแล้ว"

เนื่องจากอาคารของเซี่ยงกรุ๊ปกำลังจะถล่ม เซี่ยงตงฉิงจึงไม่ควรออกจากประเทศนานจนเกินไป ไม่เช่นนั้นแล้ว ถึงแม้ว่าเดิมทีแล้วจะไม่มีปัญหาอะไร แต่มันก็เกิดปัญหาอยู่เล็กน้อย

"ห๊ะ? กลับไปพรุ่งนี้เหรอ? ทำไมถึงรีบร้อนขนาดนี้ล่ะ?" ฉีเติ่งเสียนไม่สามารถเก็บซ่อนความผิดหวังเอาไว้ได้ เขายังเตรียมที่จะพัฒนาไปอีกขั้น จากนั้นก็หาโอกาสดีๆ ในการอุ่นเครื่องสักหน่อย

เขารู้สึกว่าประธานเซี่ยงต้องการความอบอุ่น และไม่สนว่าจะได้ใช้จิสบอน กรดไฮยาลูโรนิก รุ่น003 เติมเบนโซเคนหรือไม่

แต่เซี่ยงตงฉิงกลับหันไปมอง และเอ่ยถามกึ่งยิ้มไม่ยิ้มว่า : "ทำไม หน้าคุณดูเหมือนจะผิดหวังนะ?"

ฉีเติ่งเสียนกล่าวอย่างสงบนิ่ง : "แน่นอนว่าผิดหวัง อย่างไรก็ตาม นี่เป็นช่วงเวลาที่หายากที่จะได้อยู่ด้วยกันตามลำพัง อีกทั้ง ยังเป็นต่างแคว้นแดนไกลอีกด้วย"

เซี่ยงตงฉิงโน้มตัวไปข้างหน้าและยื่นมือออกไปแก้มัดผมหลังศีรษะของตนเองออก ชั่วขณะที่ผมถูกสยายออกมา ความสวยจนอยากหยุดหายใจก็ได้ปรากฏออกมา

ไม่ว่าจะมองจากตรงไหน เซี่ยงตงฉิงก็เป็นคนที่งดงามอย่างมาก เพียงแต่ว่า ปกติแล้วเธอมักจะแสดงบุคลิกที่เย็นชาออกมา ทำให้คนเกิดความเกรงกลัว ถึงแม้ว่าจะเต็มไปด้วยความกระตือรือร้นแต่ก็อดไม่ได้ที่จะหยุดชะงัก

ในขณะนี้ เซี่ยงตงฉิงที่เย็นชาราวกับปีศาจจิ้งจอกที่สวยหยาดเยิ้มได้คุกเข่าลงข้างหนึ่ง เธอโน้มตัวมาข้างหน้าและแก้มัดผมตนเองไปด้วย ไม่นาน เธอก็นำมือข้างหนึ่งมากดลงบนไหล่ของฉีเติ่งเสียน

"อึก.....ทนไม่ไหวแล้ว" พระอัครสังฆราชฉีอดไม่ได้ที่จะสะอึก เขาไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่าม เพื่อเลี่ยงความสูญเสียความหยายามในไม่กี่วันที่ผ่านมาไป

"ทนไม่ไหวตรงไหนเหรอ?" เซี่ยงตงฉิงเอ่ยถามอย่างเย็นชา แก้มแดงๆ ผมยาวสยาย ลมหายใจที่เงียบสงบและหอมหวนนั้นลอยมากระทบปลายจมูกของฉีเติ่งเสียนอย่างเนืองๆ

ฉีเติ่งเสียนยื่นมือออกไป กอดคนตรงหน้าเอาไว้ และกระชับแน่นขึ้น เขาคว้าเอวบางมาไว้ในอ้อมแขน จากนั้น เขาก็ถือโอกาสล้มตัวลงไปข้างหลัง และนอนอยู่บนพรม

เซี่ยงตงฉิงใช้แขนยันหน้าอกของฉีเติ่งเสียน และยกตัวส่วนบนขึ้น พร้อมเอ่ยถามว่า : "ดินสอของฉันอยู่ที่ไหน?"

ฉีเติ่งเสียนกล่าวว่า : "ถูกฉันเก็บไว้ในตู้เซฟธนาคาร คุณต้องการกลับไป เกรงว่ามันจะไม่ง่ายน่ะสิ! นอกเสียจากว่า คุณจะปล่อยวางอดีตอันน่าเศร้าเหล่านั้นออกไปซะ แล้วฉันจะคืนให้คุณ"