มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1509

เศรษฐีนีท่านหนึ่งที่นั่งอยู่ด้านข้างถึงกับพ่นไวน์ที่อยู่ในปากออกมา เพราะเธอได้รู้ว่าฉีเติ่งเสียนไม่ได้รังเกียจที่เธอมีเงินมากมายเลย แต่เกลียดที่เธอโกงน้อยเกินไป

ทราบดีว่าพระอัครสังฆราชฉีวิธีหาเงินต้องมีหลักการ เป็นไปไม่ได้ที่ท่านจะเอาเงินจากเขาอย่างไร้เหตุผล!

ถึงอย่างไรเขาก็ได้รับการปลูกฝังจากทนายจางซานมาเป็นระยะเวลานาน ทำสิ่งใดควรต้องมีเหตุผลที่เหมาะสม

คุณหลอกเอาทองจากชั้นมูลค่า 20 ล้านหยวน ถ้าฉันให้คุณชดใช้ 20 ล้านหยวน มันสมเหตุสมผลหรือไม่ สมเหตุสมผลมาก!

สีหน้าของผู้จัดการเจิ้งซีดลงทันที และเพื่อนของเขาเหล่านั้นต่างมองหน้ากันไม่รู้จะทำเช่นไรดี ไม่กล้าถอนหายใจเลยด้วยซ้ำ

หลิวปิงเว่ยก็ประหลาดใจเล็กน้อยและกระแอมพร้อมพูดว่า "คำพูดของคุณฉี คุณได้ยินแล้วใช่ไหม "

ผู้จัดการจิ้งพูดอย่างตะลึงงันว่า "คนที่ถูกทำร้ายคือผมนะครับ ได้รับความเสียหายก็คือผมนะ นี่มันช่าง"

ฉีเติ่งเสียนกล่าว " นี่มันสมเหตุสมผลนะ! คุณมารบกวนเวลาทานข้าวของพวกเราแล้วยังมาข่มขู่หลอกเอาเงินของผมอีก ผมให้คุณชดใช้ตามราคานี้ ไม่ได้อย่างงั้นเหรอ"

พอพูดเช่นนี้ คุณลองคิดดูว่าสมเหตุสมผลมากขนาดไหน!

ผู้จัดการเจิ้งคิดไม่ถึงเลยว่าตนเองต้องการเงินจากฉีเติ่งเสียนและซุนอิ่งซูกลับไม่ได้เลยสักบาท กลับกันตอนนี้เขาต้องการเงินจากฉัน!

ตอนนี้เขาถึงได้รู้แล้วว่าทำไมฉีเติ่งเสียนถึงได้บอกว่าเงินที่เขาต้องการน้อยเกินไป ให้เขาเพิ่มขึ้นอีกหน่อย

ที่แท้ทุกสิ่งทุกอย่างก็รออยู่ที่นี่!

ผู้จัดการเจิ้งโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ แต่ว่าหลิวปิงเว่ยเป็นหัวหน้าพรรคไผ่เขียวอยู่ที่นี่

เขาจะไปกล้าโวยวายได้อย่างไร

แน่นอนว่าหลิวปิงเว่ยที่เอามือไขว้หลังนั้นกำลังมองผู้จัดการเจิ้งอย่างเหยียดหยามและกล่าวว่า " ถูกต้องแล้ว คุณรบกวนเวลาทานข้าวของเขา แถมยังอยากจะหลอกเงินเขา ก็สมควรที่จะชดใช้ เมื่อพวกเราเจรจาสมเหตุสมผลแล้ว คุณเขาต้องการเท่าไหร่ ก็ชดใช้มาเท่านั้น!"

ผู้จัดการเจิ้งกล่าวด้วยเสียงสั่นเครือว่า "แต่ว่าผมไม่ได้มีเงินมากขนาดนั้นครับ "

เขาเป็นผู้บริหารระดับสูงของชิปแห่งผึ่งไหล แต่ชิปผึ่งไหลไม่ใช่ตระกูลเขาเป็นผู้สร้าง แทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะหาเงินเลี้ยงชีพได้ 20 ล้านหยวนภายในคราวเดียว ให้เวลาเขาหน่อย อาจจะยังพอมีความหวัง

ถึงอย่างไร ไม่ใช่ใครก็ได้ที่สามารถเอาเงินมากมายขนาดนั้นออกมาใช้ได้ตลอดเวลาอย่างตระกูลเซียงซานจี้

" คุณไม่มีเงิน แต่ว่าเพื่อนของคุณน่าจะมีเงินนะ ไม่มีเงินก็ยืมไม่ได้หรือ" หลิวปิงเว่ยกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบ

ในความเป็นจริงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานนั้นทำให้เขารู้สึกอับอายมาก วันนี้มีคนทำให้ฉีเติ่งเสียนรู้สึกขุ่นเคือง แน่นอนว่าเขาต้องทำอะไรสักหน่อย

ถ้าไม่อย่างนั้นล่ะก็ หัวหน้าพรรคไผ่เขียวอย่างเขาสำหรับฉีเติ่งเสียนแล้วเกรงว่าจะตกอันดับจริง ๆ

ฉีเติ่งเสียงนกล่าว " ดีเลย ไม่มีเงินก็ยืมสิ!"

ผู้จัดการเจิ้งกล่าวด้วยสีหน้าซีดเซียวว่า "ผมเกรงว่าจะคืนไม่ไหวครับ "

ฉีเติ่งเสียงนกล่าว " ใช้ความสามารถมายืมเงิน ทำไมต้องคืนด้วยล่ะ!"

เพื่อนเหล่านั้นของผู้จัดการเจิ้งร่างกายเริ่มสั่นเทา พวกเขารู้สึกว่าคำพูดนี้พูดเกินไปแล้ว

หลิวปิงเว่ยโบกมือไปมาแล้วพูดด้วยท่าทางนิ่งงันว่า "วันนี้คุณต้องนำทองคำ 20 ล้านหยวนชดใช้ให้กับคุณฉี ไม่อย่างนั้นพวกคุณไม่สามารถออกจากห้องอาหารนี้ได้! "

" แน่นอนว่าถ้าหากพวกคุณไม่ยินยอมล่ะก็ ลองดูก็ได้นะ ลองดูคำพูดของหัวหน้าพรรคไผ่เขียนอย่างฉันนี้ สำคัญหรือไม่ "

"ให้เวลาพวกคุณ 10 นาที ตอนนี้สามารถระดมเงินได้แล้ว ชดใช้มาเดี๋ยวนี้"

คำพูดนี้ทำให้ทุกคนมีสีหน้าถอดสี