มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1528

ภาพยนตร์เรื่องนั้นที่ได้กำลังจะจัดแสดงสวีเค่อผู้กำกับของภาพยนตร์กล้ามากที่จะให้น้องสาวเป็นนางเอกให้ และเร็วๆนี้ที่ทางเมืองผึ่งไหลและมืองไทเปจะร่วมกันจัดแสดงเทศกาลภาพยนตร์ที่ค่อนข้างใหญ่กำลังจะจัดขึ้น

ดังนั้นสวีเค่อผู้กำกับภาพยนตร์จำนําทีมผู้จัดมาเยี่ยมเยือนที่เมืองจิงเต่า

ภาพยนตร์เรื่องนั้นฉีเติ่งเสียนก็เคยดูแล้ว รู้สึกว่าภาพยนตร์เรื่อนี้ค่อนข้างดี นอกจากนี้ทางทีมผู้สร้างหลักก็เป็นบุคคลที่มีชื่อเสียงในอุตสาหกรรม ดังนั้นผลลัพธ์ของภาพยนตร์จึงออกมายอดเยี่ยมตามธรรมชาติ

ภาพยนตร์เรื่องนี้มีชื่อว่า "ซื่อไห่" เป็นการบอกเล่าเรื่องราวของหม่าไจ๋ขั้นตอนแต่ขั้นตอนที่จะก้าวขึ้นเป็นหัวหน้าใหญ่ของคลับ และเป็นเรื่องราวความรักที่แสนเศร้าของเขากับสาวคนงานซึ่งรับบทโดยเจียงเชิงเย่ว์

เมื่อรับชมและฟังดูเนื้อเรื่องแล้วจะรู้สึกว่าล้าเชยมาก หลายตอนในเนื้อเรื่องและการดำเนินเรื่องก็ดูล้าสมัย แต่สวีเค่อใช้อารมณ์ที่เป็นเอกลักษณ์ของตัวเองเพื่อสร้างความรู้สึกของคนยุคสมัยใหม่มาเล่า จึงทำให้ภาพยนตร์กินใจในตอนที่รับชม ดังนั้นผู้ชมที่ชมภาพยนตร์ที่เคยชมจึงให้คะแนนอย่างสูง

ภาพยนตร์เรื่องนี้เป็นเรื่องที่น่าตื่นเต้นที่สุดราวกับดอกไม้หลายร้อยดอกบานสะพรั่ง ถ้าไปชมที่โรงภาพยนตร์ก็จะรู้สึกและได้รับการสอนให้รู้จักการบุคคลที่ดีหนึ่งจนต้องทำอย่างไร "เหมืองมนุษย์" เดิมทีภาพยนตร์เรื่องนี้มันแทบไม่น่ามีสนใจเลย

“อย่าเพิ่งพูดถึงตอนนี้ ฉันกำลังจะขึ้นเครื่องบิน ฉันจะโทรหาคุณเมื่อฉันไปถึงเมืองไทเป” เจียงชิงเย่ว์พูดอย่างมีความสุข

เธอรู้สึกว่าขอแค่ได้มองเห็นฉีเติ่งเสียน อย่างนั้นเเธอก็มีความสุขมากแล้ว ความคิดที่ฝุดขึ้นในใจเรียบง่ายมากเช่นกัน

เดิมทีฉีเติ่งเสียนอยากจะไปรับที่สนามบิน แต่เมื่อได้รับโทรศัพท์จากซุนกั๋วฉวินอีกครั้ง ชายชราได้เชิญเขาให้มาทานอาหารเย็นที่คฤหสน์ตระกูลซุนและถือโอกาสที่จะพูดคุยเรื่องบางอย่าง

ฉีเติ่งเสียนรู้อยู่แล้วว่าซุนกั๋วฉวินต้องการตามหาเขา ถ้าอย่างนั้นจะต้องมีเรื่องบางอย่างแน่นอนและยากที่จะปฏิเสธ ดังนั้นเขาจึงตอบรับไปโดยตรง

ชี่ ปิงเซียนรู้ว่าหากซุนกั๋วเฉวียนต้องการตามหาเขา เขาต้องมีเรื่องจริงจังที่ต้องทำ และเป็นการยากที่จะปฏิเสธ ดังนั้นเขาจึงเดินตรงไป

"ท่านอาจารย์" เมื่อซุนชิงเสวียนที่เห็นฉีเติ่งเสียน เขายังคงปฏิบัติตามมารยาทของลูกศิษย์ด้วยความเคารพ เมื่อปรียบเทียบกับหวงชงที่เป็นลูกศิษย์ที่จ้องแต่จะเอารัดเอาเปรียบ เขาควรให้เคารพอาจารย์และเคารพให้มากขึ้นกว่านี้

ฉีเติ่งเสียนถอนหายใจและตบที่ไหล่ของซุนชิงเสวียนและรู้สึกว่าลูกศิษย์ที่เขารับไว้มีความเคารพเท่าลูกศิษย์อย่างซุนชิงเสวียนนี้คงจะดี

หยางกวนกวนแล้วคนหนึ่ง คิดจะรังแกอาจารย์ทําลายบรรพบุรุษตลอดทั้งวัน

เฮ่อตั่วเหลียนคนหนึ่ง คิดทั้งวันว่าจะเป็นอาจารย์ของลิ่วหยินเอง

ยิ่งไปกว่านั้นหวงชง ยังคิดอุกอาจ เขายังเอาเปรียบจริงๆ!

ซุนเจี้ยนเฉินก็อยู่ด้วย เดิมทีไม่อยากจะทักทายฉีเติ่งเสียน แต่ทนความกระตือรือร้นของอีกฝ่ายไม่ได้ เมื่อเขาเห็นก็ตะโกนทักทายกลับไปว่า "เจิงซุน ช่วงนี้สบายดีไหม"

ภายใต้การมองของซุนชิงเสวียนที่จ้องไปยังซุนเจี้ยนเฉิน ทำได้เพียงแต่ก้าวเดินไปข้างหน้า แล้วยกมือแสดงความเคารพ

ฉีเติ่งเสียนและพูดว่า "คุณทวด ยังสบายดีใช่ไหม"

ฉีรอเติ่งเสียนใช้มือใหญ่ๆของเขาตบเข้าไปกลางหลังของซุนเจี้ยนเฉินด้วยและพูดว่า "พอได้แล้ว อีกสองสามวันจะมีเรื่องจะขอความช่วยเหลือจากคุณเเละคุณยังต้องชื่นชมอีกด้วย"

ซุนเจี้ยนเฉินพูดว่า "ท่านมีเรื่องอะไรมาสั่งผมหรอ แน่นอนว่าผมไม่กล้าไม่ทํา"

ในเวลานี้ซุนชิงเสวียนจึงสัมผัสเคราของตัวเองอย่างพอใจและพยักหน้าเล็กน้อย รู้สึกว่าหลานชายของซุนเจี้ยนเฉินคนนี้ไม่เลวและดูท่าทางมีความรู้มาก

ในหัวใจของซุนเจี้ยนเฉินเกือบจะตกเลือดแล้ว ถ้าไม่มีคุณชายคนที่สองช่วยห้ามเลือดไว้ เขาคงจะหยิบมีดให้ผ่าแตงโมออกมาให้ฉีเติ่งเสียนดู "เพื่อจะได้ไม่โกรธที่ยังเรียกชายหนุ่ม"

"เตือนนะ คุณซุน ผมอาจจะอยากทำให้คุณตายได้นะ" ทันทีที่ฉีเติ่งเสียนเห็นซุนกั๋วฉวิน เขาก็ก้าวไปข้างหน้าอย่างกระตือรือร้นและกล่าวทักทายเขา

“คุณอย่าทำแบบนี้ ยิ่งคุณทำแบบนี้ยิ่งทำให้ผมรู้สึกหนาว!” ซุนกั๋วฉวินพูดด้วยความระมัดระวังอย่างยิ่ง

ฉีเติ่งเสียนมีสีหน้าท่าทางที่น่าเกลียดก็อดไม่ได้ที่จะพูดว่า "หมายความว่าอะไร ถึงใบหน้าจะร้อนแต่ตดติดก้นมันเย็นเหรอ คุณมีอคติอะไรกับมากมายขนาดนี้เหรอ พ่อของผมก็คือเป็นพ่อของผม ผมก็เป็นผม"

"วันนี้ผมดูสุนทรพจน์ของจั่วเฉินในทีวีแล้ว ไม่รู้ว่าคุณดูหรือยัง นอกจากนี้ ผมยังคุยโทรศัพท์กับฟู่เฟิงหยุนที่คุณพูดถึงเป็นเวลาสิบนาทีด้วย" ซุนกั๋วฉวนเทไวน์หนึ่งแก้ว แล้วพูดเบา ๆ

“วันนี้ ฉันได้ดูสุนทรพจน์ของจั่วเฉินทางทีวี ฉันสงสัยว่าคุณเห็นมันไหม ยิ่งกว่านั้น ฉันยังได้คุยโทรศัพท์สิบนาทีกับฟู่เฟิงหยุนที่คุณพูดถึง” ซุนกั๋วเฉวียนเทแก้วไวน์แล้วพูดอย่างใจเย็น

"เมื่อดูแล้ว ก็อยู่ในระดับพอสมควร การกล่าวสุนทรพจน์ครั้งนี้ได้รับทุนสนับสนุนจากคุณซุนอิ่งซู" ฉีเติ่งเสียนพยักหน้าและพูดว่า "ผมคาดไม่ถึงว่าคุณจะยังคุยโทรศัพท์กับอาจารย์จ้านเฟยอยู่ พวกคุณสองคนคุยกันเรื่องอะไรกัน"

ซุนกั๋วฉวินพูดอย่างใจเย็นว่า "ไม่มีอะไรมากไปกว่าสิ่งที่คุณพูดครั้งที่แล้ว ผมแค่อยากจะยืนยันกับเขาอีกครั้ง ในที่สุดแล้วผมก็ได้เห็นหลายสิ่งหลายอย่างที่ผิดคำพูด"

ฉีเติ่งเสียนรู้สึกอึดอัดใจเมื่อได้ยินสิ่งนี้ เขามักจะรู้สึกว่าชายชราซุนผู้นี้กําลังบอกเป็นนัยอะไรบางอย่าง เพียงแต่เขาไม่มีหลักฐานและยากที่จะพูดพล่อย ๆ

"แนวคิดทางการเมืองของจั่วเฉินยังเป็นที่พึ่งสามารถใช้ได้อยู่ วัฒนธรรมเป็นสิ่งที่รากเหง้าไม่สามารถขาดได้ ในประเทศผึ่งไหลได้ใกล้ชิดกับเจี๋ยเผิงและประเทศหมี่มากเกินไป โดยเฉพาะเจี๋ยเผิง ซึ่งในตอนแรกเริ่มบรรพบุรุษหลั่งเลือดไปมากแค่ไหน แต่คนหนุ่มสาวในปัจจุบันดูเหมือนจะลืมไปโดยสิ้นเชิง แม้กระทั่งบางคนเฉลิมฉลองเทศกาลของเจี๋ยเผิง สวมชุดสูทเฉลิมฉลองและโอ้อวดผ่านตลาด..." ซุนกั๋วฉวินได้แต่ส่ายหัว

ฉีเติ่งเสียนพูดว่า "เหล่าฮีโร่ก็เห็นเหมือนกันนิดหน่อย เมื่อหลายปีก่อนผมแทบจะรอไม่ไหวที่จะได้พบคุณซุน!"

ซุนกั๋วฉวินพูดอย่างดูถูกเหยียดหยามว่า "เพื่อที่จะได้อยู่กับพ่อของคุณใช่ไหม!"

"..." ฉีเติ่งเสียนพูดไม่ออกอยู่สักครู่หนึ่ง ความขับข้องของชายชราคนนี้มันมากเกินไปจริงๆ

ซุนกั๋วฉวินกับซุนชิงเสวียนชนแก้วกัน เมื่อดื่มเหล้าแล้ว จึงหันหน้าไปพูดกับซุนเจี้ยนเฉินว่า "ต่อจากนี้ไปหากปรมาจารย์เจิงท่านนี้จะมีธุระอะไรให้คุณทํา คุณก็จะสามารลงมือทําโดยไม่ลดราคาอีกแล้ว แน่นอนว่าต้องระวังในเงื่อนไขที่เขามอบให้ อย่าให้เขาหลอกคุณ จะระวังเอาไว้!"

ใบหน้าของฉีเติ่งเสียนเปลี่ยนเป็นสีเขียวคล้ำ คนดี คุณไม่รู้วิธีเคารพผู้อื่นใช่ไหม? ถ้าจะพูดแบบนี้ก็ต้องรอจนกว่าเขาจะจากไปแล้วถึงจะสามารถพูดได้

แต่ซุนชิงเสวียนนที่ให้ความสําคัญกับมารยาทแบบดั้งเดิมมาโดยตลอดก็ไม่ได้พูดอะไร เห็นได้ชัดว่าเขาก็รู้ที่มาของเรื่องราวทั้งหมดนี้ด้วย ส่วนใหญ่รู้สึกว่าฉี)อวี่ไม่พูดจาหยาบคายเกินไป ดังนั้นจึงไม่อยากพูดสิ่งนี้อีก