มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1527

ฉีเติ่งเสียนก็ถือว่าได้พบกับจั่วเฉินอย่างทางการแล้ว ก่อนหน้านั้น แม้แต่เสิร์ชหาข้อมูลเขาก็ขี้เกียจที่จะทำ

และนี่ก็ยังเป็นครั้งแรกที่ได้พบกับจั่วเฉิน

ในภาพภายนอก เขาสวมชุดสูทสีดำ ผมขาวครึ่งหัว รูปร่างผอมเพรียว และสวมแว่นตาไร้ขอบ ดูสุภาพเรียบร้อยมาก

จั่วเฉินกล่าวด้วยเสียงที่ดังกังวานต่อมวลชนที่มาเข้าร่วมในการกล่าวสุนทรพจน์ว่า “ผมจะปฏิบัติตามคำสัญญาที่ให้ไว้กับชาวผึ่งไหลอย่างแน่นอน และชาวผึ่งไหลทุกคนต้องได้รับโอกาสที่จะได้รับความยุติธรรม ไม่ว่าจะฐานะใดก็ตาม”

“ได้รับการศึกษาที่ดี รวมทั้งสามารถมีทางเลือกด้านการรักษาและที่อยู่อาศัยที่มีคุณภาพได้”

“รัฐบาลจะลงเรือลำเดียวกับประชาชน และจะไม่เคยทิ้งใครไว้ข้างหลัง”

“หากมีใครล้มลง เราจะยื่นมือช่วยพวกเขาให้สามารถลุกขึ้นได้อย่างแน่นอน!”

เขามองไกลออกไป และพูดเสียงดัง “ทรัพยากรที่มีค่าที่สุดในโลกคือความไว้วางใจ! เพื่อให้ได้รับความไว้วางใจจากผู้อื่น เราจำเป็นต้องทำตามคำมั่นสัญญาของเรา และต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการปกป้องความไว้วางใจนี้”

“เราควรปฏิบัติต่อทุกคนอย่างเท่าเทียมกัน แต่เราก็ควรแสวงหาจุดยืนร่วมกันโดยสงวนความแตกต่างไว้ด้วย”

“ภายใต้เงื่อนไขข้อแรกนี้ รัฐบาลจะสนับสนุนกลุ่มชาติพันธุ์ทั้งหมดและอนุรักษ์วัฒนธรรมอันดีงามของพวกเขาไว้ด้วย”

“เราจะทำหน้าที่ในการสืบถ่ายทอดวัฒนธรรมให้ดี เพื่อให้คนรุ่นใหม่ได้รับอิทธิพลจากประวัติศาสตร์อันยาวนาน นี่คือรากฐานของเรา!”

“เราไม่สามารถสูญเสียรากฐานทางวัฒนธรรมของเราได้ มิฉะนั้นคนรุ่นใหม่จะไม่มีความคิดเป็นของตัวเอง”

ฉีเติ่งเสียนฟังมาถึงตรงนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะพยักหน้าเล็กน้อย จุดนี้จั่วเฉินพูดได้ชัดเจนมาก

เขานั่งบนโซฟาและตั้งใจฟังสิบกว่านาทีนี้จนจบ อดไม่ได้ที่จะชื่นชม “จั่วเฉินคนนี้เป็นคนที่มีวัฒนธรรมมากนะ พูดน้ำไหลไฟดับ อ้างอิงคัมภีร์ และทุกคำพูดก็ยังสามารถพูดให้ตรงประเด็นได้ด้วย”

ซุนอิ่งซูพูดกลับ “ฉันแค่อยากจะรู้ว่าการแสดงความสามารถของเขาในครั้งนี้คุ้มค่ากับเงินที่ฉันให้ทุนไว้หรือไม่!”

ฉีเติ่งเสียนพูดไม่ออกบอกไม่ถูก นี่คือนักลุงทุนจริงๆ จุดที่ให้ความสนใจของเธอแตกต่างไปจากเขาอย่างสิ้นเชิง อย่างไรก็ตาม นี่เป็นเรื่องปกติ หากจั่วเฉินได้ตำแหน่งนี้ หัวกั๋วก็จะรู้สึกขอบคุณซุนอิ่งซูเป็นอย่างมาก และการค้าขายของเธอในหัวกั๋วก็จะมั่นคง!

“เมื่อคืนคุณสุดยอดมาก” ซุนอิ่งซูโน้มตัวไปกระซิบ

“อย่าพูด ผมกำลังฟังสุนทรพจน์อยู่!” ฉีเติ่งเสียนอดไม่ได้ที่จะเลิกคิ้วและพูดอย่างไม่พอใจ

คุณนายซุนผู้อ่อนโยนและเอาใส่ใจเชื่อฟังโดยอัตโนมัติ และฟังสุนทรพจน์ของจั่วเฉินกับเขาไปอย่างเงียบๆ หลังจากสุนทรพจน์จบลง ฉีเติ่งเสียนพยักหน้าซ้ำแล้วซ้ำเล่าและยกย่องจั่วเฉินค่อนข้างมาก

ฉีเติ่งเสียนพูด “เห็นได้ว่าจั่วเฉินได้รับการตอบรับที่ดี เขาให้ความสำคัญอย่างยิ่งกับการสืบทอดวัฒนธรรมของชาติ ไม่แปลกใจเลยที่สามารถตีสนิทกับประเทศของเราได้”

ซุนอิ่งซูพูด “จริงๆ แล้วชาวหัวกั๋วที่อาศัยอยู่ในต่างประเทศให้ความสำคัญกับวัฒนธรรมดั้งเดิม แต่คนในประเทศของคุณกลับไม่เห็นคุณค่าของมันเลย”

ฉีเติ่งเสียนไม่อยากพูดแขวะว่าวัฒนธรรมประเทศของเขาถูกโคกูรยอแย่งไปมากเพียงใดแล้ว แต่ก็รู้สึกไม่ดีที่จะพูดแขวะ ตัวเขาเองไม่ได้ให้ความสำคัญ แต่คนอื่นกลับสือทอดอย่างไร้ยางอาย แล้วคุณจะทำอะไรได้?

เมื่อประมาณบ่ายสอง คุณนายกลุ่มธุรกิจได้ขับรถออกไป บอกว่าต้องการพบปะกับรัฐบาลผึ่งไหลเพื่อหารือเกี่ยวกับทางการบางอย่าง