มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1535

คนตระกูลหลงได้ยินเช่นนั้นก็ตะลึงไป นี่มันใครกันถึงได้มาเอาเงิน แล้วยังพูดจาเช่นนี้อีก？！

ผู้อาวุโสหลงพูดอย่างสงบ：“คุณอยากมาเอาเงินก็ต้องมีเหตุผลสิ ตระกูลหลงเราทำไมถึงต้องให้เงินคุณตั้งห้าร้อยล้าน？”

ฉีเติ่งเสียนหัวเราะแล้วกล่าว：“มาหาเรื่องอย่างไร้เหตุผล？ฉันมาเอาเงินแน่นอนว่าต้องมีเหตุผล ชีวิตของเขาคงจะไม่ได้มีค่าแค่ห้าร้อยล้านแน่ๆ？เขามาหาเรื่องฉันสองรอบ ไม่ได้ฆ่าทิ้งซะก็ดีแค่ไหนแล้ว！”

คนตระกูลหลงล้วนแต่ลุกขึ้นมา คิดว่าฉีเติ่งเสียนพูดจาไร้สาระ ควรจะแสดงให้เขาเห็นเพื่อที่จะให้เขารู้ถึงอำนาจของตระกูลหลง！

จากนั้นพ่อบ้านชราก็เดินมาที่ข้างกายของของผู้อาวุโสหลง จากนั้นกระซิบข้างหูของเขา

“นายท่าน คนผู้นี้เก่งกาจเป็นอย่างมาก อย่ามองว่าเขายังเยาว์ แต่พลังยุทธ์ของเขานั้นเกรงว่าไม่ได้อยู่ในระดับเดียวกับคนปกติแล้ว！”พ่อบ้านชรากล่าวเสียงต่ำ

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ผู้อาวุโสหลงที่มีประสบการณ์โชกโชนนั้นถึงกับต้องขมวดคิ้วอย่างประหลาดใจ

เพราะเขานั้นรู็ดีว่าพ่อบ้านของตัวเองนั้นเก่งกาจเพียงใด！

หากทำให้พ่อบ้านถึงกับพูดเช่นนี้ เกรงว่าฉีเติ่งเสียนจะต้องเก่งกาจจริงๆแน่นอน มิฉะนั้นเกรงว่าพ่อบ้านคงจะไม่พูดเช่นนี้

“หากเปรียบวัดกันแค่พลังยุทธ์ เเค่คนตระกูลหลงเหล่านี้ของเราทำอะไรเขาไม่ได้แน่ ต้องเอาอาวุธสมัยใหม่มาใช้ถึงจะสามารถพอจะสู้กับเขาได้”พ่อบ้านกล่าวเสริม

ผู้อาวุโสหลงพยักหน้าอย่างเงียบงัน แต่ฉีเติ่งเสียนนั้นกลับได้ยินสิ่งที่พ่อบ้านพูดเมื่อซักครู่

ประสาทการได้ยินของเขานั้น ภายในพื้นที่ร้อยตารางเมตร ขนาดเสียงใบไม้ร่วงหรือแมลงเดินไปมาเขาก็ยังได้ยินชัดเจน

ถึงพ่อบ้านจะพูดเสียงเบากว่านี้ เขาก็ยังคงได้ยินอย่างชัดเจนอยู่ดี！

“ท่านปู่ อย่าไปทำดีกับคนผู้นี้เด็ดขาด ไม่อย่างนั้นตระกูลหลงของเราจะเอาหน้าไปไว้ไหน？！”หลงถูก็อดไม่ได้ที่จะสูดลมหายใจขึ้นแล้วกล่าว

ผู้อาวุโสหลงมองไปที่ฉีเติ่งเสียนแล้วถาม：“ดังนั้นคุณจะหาเรื่องไม่ยอมจบ？หลานของฉันไปล่วงเกินคุณ คุณเลยจะมาเอาเงินกับตระกูลหลงเราเยอะขนาดนี้เลยเหรอ！”

ฉีเติ่งเสียนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะแล้วกล่าว：“ผู้อาวุโสจะมาล้อเล่นอะไรกับฉัน？อะไรคือตามหาเรื่องไม่ยอมจบ？คุณลองไปถามตระกูลซุนก่อนมั๊ยว่าตอนนั้นพ่อของฉันไปเอาเงินของตระกูลซุนมาเท่าไหร่！”

หลังจากได้ยินเช่นนั้น คนตระกูลหลงก็เงียบไป！

แน่นอนว่าตระกูลหลงนั้นเป็นตระกูลอันดับต้นๆของผึ่งไหล！

แต่ตระกูลซุนนั้นเป็นตัวตนที่สูงส่งยิ่งกว่าตระกูลอื่นๆ ไม่สามารถเอามาจัดอันดับได้แล้ว

เพราะคำพูดเดียวของซุนกั๋วฉวิน ก็สามารถทำให้คนใหญ่คนโตนั้นถึงกับต้องสะเทือน ใช้คำว่าคำพูดราวกับทองคำนั้นไม่เกินจริง

สิ่งเหล่านี้เป็นสิ่งที่บรรพบุรุษตระกูลซุนนั้นสั่งสมใส เป็นสิ่งที่ตระกูลหลงนั้นยากจะเทียบเคียงได้

“พ่อของแกไปเอาเงินจากตระกูลซุน？ฮ่าฮ่าฮ่า น่าขำยิ่งนัก！ตระกูลซุนเป็นตัวตนระดับไหนกัน แกมาจากแผ่นดินใหญ่อาจจะไม่รู้สินะ？กล้ามาพาดพิงตระกูลซุนเกรงว่าแกมีร้อยชีวิตก็คงไม่พอ！”หลงถูพูดอย่างไม่เชื่อแล้วถึงกับหัวเราะออกมา

แต่ผู้อาวุโสหลงนั้นรู้ว่าต้องมีอะไรเบื้องหลังแน่ๆ เรื่องในตอนนั้นมีข่าวออกมาไม่น้อย คิดว่าเป็นเพียงข่าวลือ แต่มันก็แค่สิ่งที่พูดต่อกัน ไม่รู้ว่าเรื่องจริงเป็นอย่างไร......

สีหน้าผู้อาวุโสหลงไม่น่าดูเลย เขาเรียกให้คนเอาโทรศัพท์มาให้ จากนั้นก็โทรต่อหน้าของฉีเติ่งเสียน

“ฉันจะโทรไปถามผู้อาวุโสซุนดู ทางดีที่อย่ามาโกหกฉัน มิฉะนั้นไม่เพียงฉันจะตัดราคา แต่จะทำให้คุณออกไปจากตระกูลหลงเราไม่ได้！”ผู้อาวุโสหลงพูดด้วยเสียงเยียบเย็น

การที่เป็นผู้นำตระกูลใหญ่นั้นจะต้องเจอกับคลื่นลมมามากมาย ทำให้เขาสมกับเป็นผู้อาวุโสที่มากไปด้วยประสบการณ์

ผู้อาวุโสหลงมีการไปมาหาสู่กับซุนกั๋วฉวิน แม้ว่าจะไม่ได้มีสัมพันธ์ลึกซึ้ง แต่ก็สามารถโทรไปถามสารทุกข์สุกดิบได้

ซุนกั๋วฉวินกล่าวอย่างสงบ：“จ่ายเงินไปเถอะ ใครใช้ให้หลานของคุณตามืดบอดไปหาเรื่องเขากัน！อีกทั้งตอนนี้คนผู้นี้มีสัมพันธ์กับตระกูลซุน ฉันไม่อยากจะเอาสถานะของตระกูลซุนมากดขี่คุณ แต่พูดก็เพราะหวังดี อย่าไปทำให้เขาโมโหล่ะ！”

ผู้อาวุโสหลงกล่าง：“ฉันเข้าใจแล้ว……แต่ว่าฉันรู้จักกับเพื่อนจากประเทศมี่อยู่บ้าง”

ซุนกั๋วฉวินกล่าว：“คุณลองดูก็แล้วกัน หากท่าไม่ดีก็จ่ายเงินไป ทุกอย่างก็จะง่ายขึ้น ตามนี้แหละ ฉันต้องไปรักษาแล้ว！”

หลังจากพูดจบซุนกั๋วฉวินก็วางโทรศัพท์ จากนั้นก็ทำท่าทางโมโห

ชัดเจนว่าการที่ผู้อาวุโสหลงโทรมานั้นทำให้เขานึกถึงความทรงจำอันไม่น่าพิสมัยในอดีต

“คุณปู่มีอะไรเหรอ？”ซุนเจี้ยนเฉินเห็นท่าทางของเขาจึงถามอย่างสงสัย

“ฮ่า！เจ้าคนแซ่ฉีไปหาเรื่องตระกูลหลง เปิดปากก็บอกว่าจะเอาห้าร้อยล้านดอลลาร์ ทำยิ่งกว่าพ่อของเขาเสียอีก！”ซุนกั๋วฉวินอดไม่ได้ที่จะด่าทอ “เจ้าผู้นี้ไม่รู้จะใช้คำไหนมาบรรยายดี！”

ซุนเจี้ยนเฉินสูดหายใจลึก ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้นจริงๆ！ฉีเติ่งเสียนสมแล้วที่เป็นลูกชายฉีปู้อวี่ แค่เปิดปากก็จะเอาห้าร้อยล้านดอลลาร์！

ซุนเจี้ยนเฉินกัดฟันพูด：“ในตอนนั้นก็แค่เรื่องหลอกลวง แต่ลูกชายของเขายิ่งกว่านั้นอีก กลับไปเรียกเงินถึงหน้าบ้าน？”

ซุนกั๋วฉวินหัวเราะอย่างเย็นชา：“ติดตามหน่อยดีกว่า！ตระกูลหลงจะเชิญคนจากประเทศมี่มารับมือกับเขา หากเขาไม่สามารถจัดการได้ แกคงต้องออกโรงไปพาตัวกลับมาแล้วล่ะ”

ซุนเจี้ยนเฉินกล่าวอย่างไม่เต็มใจ：“เข้าใจแล้ว”

ชัดเจนว่าซุนกั๋วฉวินแยกแยะความแค้นออก ไม่ได้เอาแค้นที่เสียเงินสองพันล้านไปลงที่ฉีเติ่งเสียน ยิ่งกว่านั้นฉีเติ่งเสียนยังเป็นอาจารย์ของซุนชิงเสวียนอีกด้วย

ชื่อของเขาก็คือ……ปู่เฉิง！