มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1534

แต่ว่าหลงถูก็ไม่ได้มีเงินมากมายขนาดนั้น เพราะไม่มีใครเป็นพระอัครสังฆราชที่ร่ำรวย ที่จะมีเงินในบัตรธนาคารได้เยอะขนาดนั้น

แต่มันก็ไร้ซึ่งหนทาง เงินที่พระอัครสังฆราชต้องการนั้นมันมากเกินไป อีกทั้งยังต้องรับมือเบื้องหลังจากพระสันตะปาปา ไม่สามารถเดาอะไรได้มากงั้นเหรอ?

ฉัชีเติ่งเสียนหัวเราะอย่างเย็นชา “ไม่เงินงั้นเหรอ? งั้นก็กลับไปเอาที่บ้านนายสิ! ถ้าไม่ได้เงิน ฉันจะอัดนายต่อหน้าครอบครัวของนาย”

หลงถูหมดคำจะพูด ใบหน้าอาบเต็มไปด้วยเลือด ร่างกายอ่อนแรง ไม่มีแรงที่จะโต้เถียงกับเติ่งเสียนแล้ว! ทว่าก็กลับแอบคิดในใจ ถ้าฉีเติ่งเสียนกล้าจับเขา และไปที่ตระกูลหลงเพื่อเอาเงินจริง ๆ อย่างไรซะตัวเองก็ต้องฆ่าเขาให้ได้

“รบกวนคุณหลิวให้ใครสักคนมาที่อาคารจิ่วเทียน เพื่อคุ้มกันเพื่อนของผม พอดีผมยังมีเรื่องที่ต้องสะสางนิดหน่อย” ฉีเติ่งเสียนต่อสายตรงไปยังหลิวปิงเว่ยทันที ทำการจัดการเรื่องราวให้เรียบร้อย

หลิวปิงเว่ยตอบตกลงอย่างเต็มใจ จากนั้นก็รีบส่งคนมารับเพื่อนของฉีเติ่งเสียนที่อาคารจิ่วเทียนทันที

ฉีเติ่งเสียนหันไปหาเจียงชิงเย่ว์แล้วพูดส่า “เกาเหม่ย เธอกลับไปพักผ่อนก่อนเถอะไป พี่ต้องจัดการเรื่องที่เหลือนี้ให้ได้ก่อน แล้วจะมาดูแลเธอ”

เจียงชิงเย่ว์พยักหน้าตอบ “อื้ม ตกลงค่ะ พี่ก็ต้องระมัดระวังความปลอดภัยด้วยนะ”

‘ระวังความปลอดภัยงั้นเหรอ? ถ้าเขากล้าพาตนไปเอาเงินที่ตระกูลหลงจริง ตัวเองจะสับเขาให้เป็นหมื่นท่อนเลยคอยดู!”หลงถูคิดในใจอย่างชั่วร้าย

แต่ว่าคำพูดหยาบคายแบบนี้ เขากลับเปิดปากพูดออกไปไม่ได้ ถ้าพูดคำพูดนี้ออกไป เกรงว่าเขาจะได้โดนต่อยปากเป็นแน่

ฉีเติ่งเสียนนั้นโหดเหี้ยม การชกดังกล่าวโหดร้ายมากจนทำให้ผู้คนต้องทนทุกข์ทรมาน

ฉีดติ่งเสียนอุ้มหลงถูเดินออกไปที่ประตู เตรียมจะพาเขาไปเอาเงินที่ตระกูลหลง! เงินจำนวนนี้ ถ้าตระกูลหลงไม่ให้ ก็อย่ามาโทษเขาก็แล้วกัน

“หลายปีที่ผ่านมา ยังไม่มีใครในผึ่งไหลกล้าที่จะหยิ่งผยองกับตระกูลหลงของฉันขนาดนี้” ดวงตาของหลงถูมืดลง และเขาก็เช็ดเลือดออกจากใบหน้า แกทุบตีฉันแบบนี้ และยังต้องการค่าชดเชยเงินห้าร้อยล้านดอลจากฉันอีกอย่างนั้นเหรอ?”

ขณะที่เขากำลังคิดอยู่ จู่ๆ ร่างกายของเขาก็รู้สึกเบาและพบว่าฉีเติ่งเสียนโยนเขาไปในท้ายรถ

หลงถูพูดอย่างโมโห “นี่แกหมายถวามว่าอะไร?!”

“นายไม่เหมาที่จะมานั่งรถฉัน!” ฉีเติ่งเสียนแค่นยิ้มหัวเราะอย่างเย็นชา เขาถูกเตะแรงมากจนซุกตัวอยู่ในท้ายรถแล้วปิดประตูดังปัง

หลงถูโกรธจนจะทุบอกแตกตาย ทั้งชีวิตนี้ของตนจะถูกคนแบบนี้รังแกและอับอายได้ถึงขนาดนี้เลยงั้นเหรอ? เขาถูกขังอยู่ในท้ายรถด้วยซ้ำ! นี่มันน่าขายหน้ามาก!

ผู้ลักพาตัวมักใช้วิธีประเภทนี้เมื่อลักพาตัวตัวประกัน

แต่ฉีเติ่งเสียนไม่ใช่คนประเภทชั้นต่ำแบบนั้น เมื่อเขาลักพาตัวจี้ข่าย เขาไม่จำเป็นต้องทำอะไรเลย เพียงแค่บอกให้ครอบครัวจี้เชื่อฟังก็เท่านั้น

หากนี่คือผู้ลักพาตัวธรรมดา เขาคงจะพาหลงถูไปยังสถานที่ห่างไกลเพื่อรอค่าไถ่ แต่ฉีเติ่งเสียนนั้นแตกต่างออกไป เขาพาหลงถูกลับบ้านและขอเงินจากตระกูลหลงแบบตัวต่อตัว!

หลงถูถูกโยนลงไปในท้ายรถ อดไม่ได้ที่จะแอบสาปแช่งไอ้สารเลวที่ชื่อฉีนี้สำหรับการขับรถที่ไม่ได้เรื่องของเขา การขับรถอย่างเอาแน่เอานอนไม่ได้มันทำให้เขาต้องทนทุกข์ทรมาน

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไร่ ประตูหลังรถก็ถูกคนเปิดออก หลงถูลืมตาขึ้นแล้วเห็นว่าได้ถึงคฤหาสน์ตระกูลหลงแล้ว

“นี่ไอบ้า นี่แกกล้าพาฉันมาเอาเงินที่ตระกูลหลงเลยอย่างงั้นเหรอ!” หลงถูกัดฟัน และหัวใจของเขามีเลือดออก

มุกตระกูล เรียกประมุขของพวกคุณออกมาเดี๋ยวนี้ พวกคุณมีเวลาอีกสองนาทีเท่านั้น ! ท่าประมุขยังไม่โผล่หน้ามา คนที่อยู่ที่นี้ผมจะฆ่าให้ตายให้หมด!“

”นี่ลุงไม่ต้องมามองผม ลุงใช่โจทย์ของผม! ผมรู้ว่าว่าลุงเก่ง แต่ระดับวิชายุทธของลุงยังไม่ถึง ขืนสู้ผมก็จะตายซะเปล่า ๆ ” ฉีเติ่งเสียนพูดโดยไม่แม้แต่จะมองผู้เฒ่าที่ดูแลตระกูลหลงด้วยซ้ำ

ผู้เฒ่าแกที่ดูและตระกูลหลงถึงกับตะลึง คิดไม่ถึงว่าว่าฝ่ายตรงข้ามมองเขาแค่แว้บเดียวก็รู้แล้วว่าเขาถึงวิชายุทธขั้นไหน และเขาพูดด้วยความมั่นใจจริง ๆ ดูเหมือนว่าเขาจะเป็นผู้เชี่ยวชาญอันดับต้น ๆ ที่ไม่ควรมองข้าม!

เนื่องจากเป็นครอบครัวใหญ่ ตระกูลหลงจึงยังมีผู้เชี่ยวชาญในการดูแลปกครองบ้าน นอกจากผู้เฒ่าคนนี้แล้วก็ยังจะพอมีคนอยู่บ้าง

แต่ฉีเติ่งเสียนดูถูก เขาไม่สนใจคนเหล่านี้สักนิด นี่ทำให้พวกเขาทั้งหมดรู้สึกหวาดกลัว กับแค่ผู้ชายวัยรุ่นแค่หนึ่งคน ทำไมถึงมีออร่ารังสีอำมหิตขนาดนี้?

“นี่ท่านยังไม่ลงมืออีกเหรอ!”หลงถูอดไม่ได้ที่จะตะโกนว่า "ศักดิ์ศรีของตระกูลหลงของเราจะถูกชายคนนี้เหยียบย่ำจนสิ้นเชิง!"

แต่ฉีเติ่งเสียนกลับพูดเสียงเรียบว่า “เหลืออีกหนึ่งนาที ให้ประมุขตระกูลออกมาซะ นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันจะเตือน”

ผู้เฒ่าที่ดูแลตระกูลไม่ได้ลงมืออะไรทั้งนั้น เพราะเขาไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร เขาสัมผัสได้ว่าชายหนุ่มคนนี้มีออร่าที่อันตรายมาก!

ในที่สุด ก็มีชายชราแก่ถือไม่เท้าปรากฏออกมา อายุอานามแปดสิบกว่าเห็นจะได้ ยกเว้นความรู้สึกไม่สบายเล็กน้อยที่ขาและเท้าของเขา ร่างกายส่วนที่เหลือของเขายังอยู่ในสภาพที่ดีและเขาดูมีสุขภาพดี

“ฉันเป็นคนที่จัดการทั้งหมดในตระกูลหลง ได้ยินว่านายอยากเจอฉันงั้นเหรอ?” ผู้อาวุโสตระกูลหลงได้เปิดปากพูดถาม น้ำเสียงของเขาดูสงบ และใบหน้าของเขาไม่ได้มีความสุขหรือเศร้าอะไรเลย เขาไม่โกรธที่หลงถูถูกทุบตีเช่นนี้ เขามองเห็นความลึกซึ้งของทักษะการบำรุงชี่

ฉีเติ่งเสียนยิ้มแล้วพูดว่า “ที่ผมมาวันนี้ มีเรื่องสามเรื่องที่ต้องอยากได้…นั่นคือเงิน เงินแล้วก็เงิน! หลานตระกูลหลงของคุณมายั่วโมโหผม ผมต้องการเงินห้าร้อยดอลลาร์ ถ้าไม่เงินพวกนี้ ตระกูลหลงคงไม่จำเป็นจะต้องอยู่ต่อไปแล้วล่ะครับ”