มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1537

ผู้อาวุโสหลงคิดไม่ถึงเลยว่าแรนดอล์ฟผู้มีสถานะไม่ธรรมดาใน cia นั้นจะจากไปดื้อแบบนี้

นี่คือการทำลายฟางเส้นสุดท้ายของเขาแล้ว

ซุนกั๋วฉวินเองก็เตือนเขาเอาไว้แล้วว่าแรนดอล์ฟก็ไม่สามารถจัดการเรื่องนี้ได้ ทำได้แค่ยอมส่งเงินออกมาอย่างว่าง่าย เขาคิดวิธีอื่นไม่ออกอีกแล้ว

หรือว่าจะเป็นแบบที่ซุนกั๋วฉวินพูดจริงๆ ต้องนั่งดูคนในตระกูลเป็นสิบคนถูกทำให้พิการ？

ฉีเติ่งเสียนมองไปที่นาฬิกา จากนั้นก็พูดอย่างโมโหว่า：“ฉันไม่อยากเสียเวลากับพวกคุณอีกต่อไปแล้ว เริ่มฆ่าคนให้พวกคุณดูก่อนเลยดีกว่า ไม่งั้นคงจะคิดว่าฉันล้อเล่นเอา！”

ในตอนที่พูดเขาก็ยกเท้าขึ้นแล้วกระทืบลงพื้นแล้วปล่อยหมัดระเบิดออกมา เสียงดังสนั่นราวกับมีสายฟ้าฟาดลงมาในลานบ้าน ทำให้ทุกคนเจ็บแก้วหูไปหมด

พ่อบ้านชราสีหน้าเปลี่ยนสี ในที่สุดก็ยืนยันได้ว่าพลังยุทธ์ของฉีเติ่งเสียนนั้นไม่ได้อยู่ในระดับของมนุษย์อีกต่อไป！นอกเสียจากคนในที่นี้จะใช้ปืนกล ไม่อย่างนั้นทุกคนต้องถูกฆ่าแน่นอน！

ฉีเติ่งเสียนพุ่งไปยังหลงถูที่นั่งอยู่ข้างบันได ทำให้หลงถูกลัวจนต้องถอยกรูด

เขาร้องออกมาอย่างอนาถ：“แกอย่าเข้ามานะ！！！”

หลงถูผู้หยิ่งยโสกลับทำอะไรไม่ถูก ในใจเองก็กลัวเป็นอย่างมาก กลัวว่าตัวเองจะถูกฉีเติ่งเสียนฆ่าตาย

“ช้าก่อนพระอัครสังฆราชฉี มาหารือกันก่อน！”ผู้อาวุโสหลงถอนหายใจ เขารู้ดีว่าหลังจากนี้ชื่อเสียงของตระกูลหลงต้องแปดเปื้อนแล้ว แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะต้องเอาชีวิตรอดไว้ก่อน

ในตอนนั้นตระกูลซุนเสียเงินไปสองพันล้าน จนมาถึงวันนี้แม้ว่าจะไม่สามารถยืนยันได้ว่าเป็นเรื่องจริง แต่ก็กลายเป็นข่าวลือที่ไว้พูดกันในวงน้ำชา

หากวันนี้ตระกูลหลงให้เงินหกร้อยล้านดอลลาร์กับฉีเติ่งเสียนไป เกรงว่าก็จะกลายเป็นที่ร่ำลือเช่นนั้นเหมือนกัน

แต่ว่าชื่อเสียงนั้นสำคัญไม่เท่าชีวิต ผู้อาวุโสหลงไม่กล้าเอาชีวิตของหลานตัวเองมาล้อเล่นแน่ คงทำได้แค่ยอมทำตามฉีเติ่งเสียนแต่โดยดี

ฉีเติ่งเสียนมองไปยังผู้อาวุโสหลง สงบจิตสงบใจลงจากนั้นกล่าว：“ฉันคือพระอัครสังฆราช ส่งเงินมาซะ！”

สีหน้าของผู้อาวุโสหลงกลายเป็นย่ำแย่ ทุกคนในตระกูลหลงเองก็ตื่นตระหนก ในตอนที่ฉีเติ่งเสียนกระทืบเท้าปล่อยหมัดออกไปนั้นทำให้ทุกคนต่างก็รู้สึกกลัวไม่น้อยเลย

“หกร้อยล้านดอลลาร์มากเกินไปจริงๆ ไม่สามารถเอาออกมาจ่ายทีเดียวได้” ผู้อาวุโสหลงกล่าว “หลานของฉันทำผิดไป ฉันยอมที่จะชดใช้และขอโทษ แต่มันเป็นราคาที่สูงมากเกินไป！”

ฉีเติ่งเสียนขมวดคิ้วกล่าว：“ได้ งั้นเอาตามเดิมที่คุยกัน ห้าร้อยล้าน！”

คนตระกูลหลงต่างพูดไม่ออก ใครมาคุยเอาไว้กัน？มันเป็นเรื่องที่เขาพูดเองเออเองทั้งสิ้นว่าจะเอาเงินห้าร้อยล้านถึงจะยอม！

ผู้อาวุโสหลงเม้มปาก ส่ายหน้าแล้วกล่าว：“ห้าล้านดอลลาร์ที่แผ่นดินใหญ่เท่ากับสามพันห้าร้อยล้านแล้ว สามารถซื้อบริษัทขนาดใหญ่ได้เลย！ตระกูลหลงไม่ได้มีเครื่องผลิตเงิน จะเอาเงินขนาดนั้นมาจากไหนกัน？”

สายตาของฉีเติ่งเสียนกลายเป็นเย็นชาแล้วถาม：“ผู้อาวุโสหลงกินเกี๊ยวแล้วจิ้มซีอิ๊วมั๊ย？”

ผู้อาวุโสหลงนิ่งอึ้งไป ไม่ทราบว่าอีกฝ่ายคิดอะไรอยู่ถึงได้ถามแบบนั้นออกมา

เขากำลังจะเปิดปากตอบ แต่หลงถูกลับแย่งตอบไปว่า：“จิ้มสิ！ในตระกูลนอกจากฉันแล้ว ต่างก็กินเกี๊ยวแล้วจิ้มซีอิ๊ว！”

ฉีเติ่งเสียนนิ่งอึ้งไป ไม่คิดเลยว่าตัวเองจะถามคำถามเช่นนี้ออกมา แต่ในเมื่อหลงถูตอบกลับมาแล้ว

จากนั้นเขาก็โมโหขึ้นมาแล้วกล่าวขึ้นว่า：“ได้สิ วันนี้พวกคุณกล้ากินเกี๊ยว พรุ่งนี้ก็กล้ากินคน！”

“เงินห้าร้อยล้านดอลลาร์แลกกับการสั่งสอน หากขาดแม้แต่เพียงนิดเดียวจะเอาชีวิตคนมาแทน！”

ในตอนนี้ฉีเติ่งเสียนกลายเป็นคนที่มาหาเรื่องคนอื่นถึงบ้าน แล้วก็เริ่มยัดข้อหาให้กับคนอื่น