มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1538

ไม้เหลยจีก็ยังคงเป็นไม้ท้อ สามารถใช้เป็นวัสดุสำหรับประกอบพิธีกรรมของลัทธิเต๋าได้

นี่เป็นสิ่งล้ำค่ามากหลังจากถูกฟ้าผ่ายังสามารถเก็บรักษาไว้ได้...

ตามข่าวลือ นี่คือการดำรงอยู่ของจื้อหยางที่ทรงพลังที่สุด ซึ่งสามารถใช้เพื่อปัดเป่าวิญญาณชั่วร้ายได้

ฉีเติ่งเสียนมีสายตาที่เฉียบคมและมีความรู้มาก เพียงแค่เห้นเขาก็รู้เลยว่าไม้ค้ำยันในมือของผู้อาวุโสหลงนั้นทำจากไม้เหลยจี

“หึหึ…ใช่มันเป็นไม้เหลยจี แต่นายเป็นพระอัครสังฆราชแห่งศาสนาศักดิ์สิทธิ์ สำหรับไม้เท้านี้คงไม่มีประโยชน์อะไรกับนาย“ ผู้อาวุโสตระกูลหลงระงับความสั่นไหวในใจและพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม

“ทำไมพูดว่ามันไม่มีประโยชน์ล่ะครับ?” ฉีเติ่งเสียนถามด้วยความไม่พอใจ “ผมขอไม่พูดอ้อมค้อมแล้วกันนะครับ ผมอาจารย์จื่อหยางแห่งภูเขาหลงหู่และอาจารย์จางเทียนแห่งเขาเสวียนหวู่สนิทกันมาก คุณเอาไม้เท้านี้ให้ผมผมยะส่งต่อไปให้พวกเขาที่นั่น ผมจะทำให้ไม้เท้านี้เป็นเครื่องเครื่องสังภัณฑ์ลัทธิเต๋าที่เหนือกว่า! ครั้งต่อไปผมกลับมาจะส่งกลับไปให้ครับ”

หนวดเคราของผู้อาวุโสหลงอดไม่ได้ที่จะตัวสั่น เขารู้สึกว่าฉีดติ่งเสียนน่าขยะแขยงและโลภมาก ไม่เพียงแต่เขาขูดเงินสามร้อยล้านดอลลาร์เท่านั้น แถมเขายังเอาไม้ค้ำของตัวเองไปด้วย!

ฉีเติ่งเสียนพูดถามอีกครั้ง “เอายังไงครับ? คุณจะยังต้องคิดอะไรอีก ผมสามารถให้อาจารย์จางเทียนช่วยคุณได้นะครับ!”

ผู้อาวโสหลงโยนไม้ค้ำยันไปที่ฉีเติ่งเสียนแล้วพูดด้วยความโกรธ“เอ้า เอาไป!”

เวลานี้เขาเริ่มมีความแค้นส่วนตัวบ้างแล้ว

แต่ทว่าฉีเติ่งเสียนก็หาได้สนใจไม่ เขารับไม้ค้ำนั้นมาอย่างสบายอารมณ์แล้วพูดว่า “ผู้อาวุโสนี่ใจดีจริง ๆ ขอให้ผู้อาวุโสหลงเป็นคึกทุกวันทุกคืนเลยนะครับ!”

คำพูดนี้ค่อนข้างมากไปหน่อย คนแก่ปูนนี้แล้ว ยังจะมาให้คึกอะไรอีก

กลับกันหลังจากคนในตระกูลหลงได้ยินคำพูดนี้ ก็กรนด่าว่าฉีเติ่งเสียนนั้นแย่มาก เหมือนเจ็บที่ศีรษะและมีหนองที่ฝ่าเท้า!

แต่เนื่องจากฐานะศิลปะการต่อสู้ของเขาอยู่ที่นี่ และไม่มีใครทำอะไรเขาได้ เขาจึงทำได้แค่แสร้งทำเป็นว่าเจ๋งเท่านั้น

เงินยังไม่เข้า ฉีดติ่งเสียนจึงรอด้วยความอดทนแล้วถามว่า “นี่ไม่มีกาแฟเหรอครับ? เอามาให้ผมสักสองแก้วสิครับ ผมไม่ชอบดื่มชา”

ว้าว นี่มันช่างคุ้นเคยจริงๆ!

หลังจากที่ดื่มกาแฟที่ตระกูลหลงไปแก้วหนึ่ง ฉีเติ่งเสียนก็ได้รับข้อความในธนาคาร สามร้อยล้านดอลลาร์

นี่ทำให้เขาหายใจออกยาวและรู้สึกสบายใจอย่างยิ่ง!

มาที่ผึ่งไหลมานานขนาดนี้ ในที่สุดก็ได้ทำเรื่องยิ่งใหญ่ได้สักที!

ยี่สิบล้านนั่นไม่ใช่เงินเล็กๆ น้อยๆ ที่จะมาอุดช่องว่างระหว่างฟันหรอกเหรอ?

“ได้เงินแล้ว ไม้ค้ำก็ให้นาย กาแฟก็ดื่มแล้ว ในเมื่อไม่มีอะไรแล้วก็ไปสักที!”ผู้อาวุโสหลงกล่าวอย่างอ่อนแรง วันนี้ถูกทำลายอย่างสมบูรณ์แบบแล้ว

โดยฌพาะประโยคที่ว่า“ขอให้คึก ๆ ทุกวัน”เขาเกือบจะทรุดตัวลงอยู่แล้ว

ฉีเติ่งเสียนพยักหน้าอย่างพอใจ เขาทำความเคารพกับผู้อาวุโสหลงแล้วพูดว่า “คนเราต้องปรับเปลี่ยนไปตามโลก หวังว่าเราครั้งหน้าจะได้พบกันนะครับ”

“นี่…ใครนะ ๆ หลงถู…มานี่หนอยสิ…”

“ไม่มีอะไรหรอก ฉันก็อยากจะบอกนายว่า ขอบนายมากนะ!”

แผลบนใบหน้าของหลงถูได้ถูกการทำแผลเรียบร้อยแล้ว ในขณะนี้ใบหน้าบวมจนทนไม่ไหว หลังจากที่ได้ยินฉีเติ่งเสียนพูดแบบนั้น เขาโกรธมากจนแทบจะอาเจียนออกมาเป็นเลือด

ฉีเติ่งเสียนตบไหล่หลงถูเขาเบา ๆ แล้วพูดว่า “นี่นายทำตัวดี ๆ หน่อย คิดให้ดีๆ และอย่ากระทำความฉลาดเล็ก ๆ น้อย ๆ แบบนี้อีก! ที่ผึ่งไหล เราต้องเห็นคุณค่าของสันติภาพ ฝึกวินัยการต่อสู้ และหลีกเลี่ยงการทะเลาะกัน ขอบคุณมากเพื่อนรัก!”

พูดคำนี้จบ ฉีเติ่งเสียนก็รีบไปด้วยเบิกบานใจ เขายังกระโดดและเดินในเวลาเดียวกัน เขาดูเหมือนตัววายร้ายและทำให้ตระกูลหลงโกรธมาก