มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1544

ลี่เฟยหลงเห็นเกาเย่เดินเข้ามา ก็เริ่มตําหนิฉีเติ่งเสียนและทันใดนั้นก็เข้าใจทันที

ฉีเติ่งเสียนและเกาเย่ไม่รู้จักกัน!

ทันใดนั้นเขามีความสุขทันที ถ้าหากเขากล้าวิ่งหนีในดินแดนของผู้คุมเรือนจำ แม้ว่าราชาสวรรค์เล่าจื้อจะทรงคุ้มครอง แต่เขาก็ไม่สามารถปกป้องได้!

“ผู้คุมคนนี้บอกว่าอยากให้ผู้ชายคนนี้ออกจากคุกเพื่อไปช่วยเขาทำธุระให้ ซึ่งผมไม่เห็นด้วย ผมได้แต่พูดในใจว่าผมเคารพแค่ผู้คุมเกาเพียงคนเดียวและยอมช่วยแค่ผู้คุมเกาทำธุระคนเดียวเท่านั้น!"

"เรื่องนี้ทำให้เขาไม่พอใจ และลงมือโจมตีกับผมโดยตรงและทำร้ายผมให้เป็นแบบนี้ แล้วเขายังบอกอีกว่าไม่ว่าจะเป็นผู้คุมเกาที่ตำแหน่งที่สูงหรือต่ำ แต่พวกเขาก็ล้วนเป็นขยะในสายตาเขาทั้งนั้น"

"เขาดูถูกผู้คุมเกา และผมย่อมไม่พอใจเป็นธรรมดา! แม้ว่าเขาจะต่อต้านอย่างดื้อรั้น แต่เขาก็ยังต่อสู้ไม่ได้ ... "

"ผู้คุมเกา คุณต้องตัดสินใจแทนผมนะ วู้ วู้ วู้ วู้ ผู้คุมเกา คุณจะต้องลงโทษอันธพาลคนนี้อย่างรุนแรงนะ"

ลี่เฟยหลงมีพรสวรรค์ในการแสดโดยตรง เพียงเขาหลั่งน้ำตาก็ร้องไห้มีน้ํามูกและน้ําตาผุดออกมาโดยตรง น้ําตาพลันคลอเบ้านั่นเรียกว่าน่าสะเทือนใจมาก !

หัวหน้าแก๊งสี่ไห่ของเขาร้องไห้อย่างอนาถาต่อหน้าผู้คุมคนนี้ชื่อว่าเกาเย่ และการทํางานหนักเช่นนี้ทําให้ผู้คุมช่างประหลาดใจจริง ๆ

ในขณะเดียวกันนนี้ฉีเติ่งเสียนก็ประหลาดใจเช่นกัน ดูเหมือนว่าผู้คุมที่มีชื่อว่ากาเย่จะมีทักษะสองด้านจริงๆ ไม่อย่างนั้นอาจไม่สามารถทําให้หัวหน้างแก๊งของสี่ไห่มีทัศนคติเช่นนี้ได้

ฉีเติ่งเสียนยิ้มยิงฟันและพูดว่า “เฮ้ ความสามารถในการสร้างความสับสนที่ทำให้ดําขาวสลับกันไปมานี่ก็ไม่เลวนะ ดูเหมือนว่าการศึกษาของเรือนจําเกาะสวรรค์ยังไม่เพียงพอ ทำไมคุณไม่ย้ายไปติดคุกที่เรือนจำโยวตูงของเราอีกสักสองสามปีจะดีกว่า"

เมื่อเกาเย่ได้ยินคำว่า "เรือนจำโยวตู" เขาก็อดไม่ได้ที่จะตกใจอย่างรุนแรง

ลี่เฟยหลงก็หัวเราะเย็นชาและพูดว่า "คุณสามารถดูถูกผมได้ แต่ไม่สามารถดูถูกเรือนจำเกาะสวรรค์ของพวกเราได้!เรือนจำเกาะสวรรค์เป็นบ้านของผมแล ทุกคนก็รักมัน โดยเฉพาะผู้คุมที่เคารพ ซึ่งเป็นเหมือนพ่อแม่ผู้ให้กําเนิดของผม ไม่ว่าคุณจะกล้าพูดเรื่องไร้สาระแค่ไหน ผมก็จะสู้ชีวิตจนตัวตายและต้องตายไปกับคุณด้วย"

เมื่อฉีเติ่งเสียนฟังคำพูดเหล่านี้ก็มักจะรู้สึกคุ้นเคยบ้างเล็กน้อย!

ผู้คุมเกาเย่กลับมองไปที่ฉีเติ่งเสียนอย่างจริงจัง ในชั่วขณะหนึ่งรู้สึกคุ้นตาเล็กน้อย หลังจากพักร้อนให้หายเหนื่อยก็สูดอากาศหายใจเข้าลึก ๆ

"ในแผ่นดินใหญ่ คุณต้องตายแน่ๆแล้ว! มันไม่สำคัญหรอกว่าจะยั่วยุผมสักแค่ไหน แต่ถ้าคุณยั่วยุผู้คุมเกาเย่ที่ผมเคารพนับถือ สิบชีวิตก็ไม่เพียงพอให้สำหรับคุณใช้" ลี่เฟยหลงยิ้มเยาะเยือกเย็นอย่างภูมิใจ

เมื่อทันทีที่พูดจบ ผู้คุมเกาเย่ก็เตะเขาล้มลงกับพื้น แล้วตะโกนด่าอย่างเย็นชาว่า "หุบปาก!"

ลี่เฟยหลงอดไม่ได้ที่จะตกตะลึงและพูดว่า "เกา...ผู้คุมเกา ผมไม่ได้ทำให้คุณคุ่นเขืองแต่เขาเป็นคนที่หยิ่งยโสมาตลอด..."

เกาเย่พูดกับฉีเติ่งเสียนว่า "คุณเป็นใคร คุณเป็นหัวหน้ายคนที่สองของเรือนจำโยวตูเหรอ!"

ฉีเติ่งเสียนนิ่งเงียบอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจึงถามว่า" คุณรู้จักผมเหรอ ผมเคยติดคุกกับผมเหรอ ที่นีมีนักโทษเยอะเกินไป ผมไม่ประทับใจเลย"

“เมื่อพ่อของผมได้ยินสิ่งที่คุณพูด แน่นอนว่าเขาจะต้องให้หนึ่งก้อนกับคุณอย่างแน่นอน แล้วสอนด้วยคำพูด คุณกำลังพยายามทำให้เขาอับอายเพราะพูดไม่ได้เหรอ?” ฉีเติ่งเสียนมองไปที่เกาเย่และรู้สึกว่าบุคคลนี้มีบุคคลิกที่ซับซ้อน

“ขอโทษ ขอโทษ ผมใช้อารมณ์มากแล่นเกินไปและพูดผิด!” เกาเย่รีบพูดอย่างรวดเร็ว

เรือนจำโยวตูแห่งนี้เป็นเรือนจำต้นแบบ อย่างนั้นก็คุ้มค่าแก่การเรียนรู้อย่างแน่นอน ไม่เพียงแต่เรือนจำแห่งนี้อยู่ห่างไกลเกินไปและมีสิ่งอำนวยความสะดวกที่ล้าสมัย

หลังจากผ่านไปสิบกว่าปีก็มีเพียงสองสามคนที่อยู่ที่นี่ ถึงอย่างไรฉีเติ่งเสียนก็รู้สึกไม่ค่อยประทับใจกับคนเหล่านี้ เดิมทีกับความขี้ลืมของเขายิ่งใหญ่อยู่แล้ว

เกาเย่รีบพูดว่า "เมื่อสิบปีก่อนผมเคยไปเรียนที่เรือนจำโยวตู หลังจากที่ผมกลับมาผมจึงมารับช่วงต่อที่เรือนจําเกาะสวรรค์ นายคนแรกของเรือนจำนี้เป็นไอดอลของผมมาโดยตลอด นายคนที่สองก็เป็นแบบอย่างของผมในการเรียนนะ"