มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1564

แน่นอนว่าผีพยาบาทนั้นเกรงกลัวอยู่แล้ว ในปีนั้นภายในประเทศเจียเผิงได้เกิดการเค่นฆ่านองเลือดกันและฆ่าบุคคลที่มีชื่อเสียงมากมาย อาจกล่าวได้ว่าทั้งประเทศเป็นศัตรูกัน

ไม่ใช่แค่คนของนิกายพุทธศาสนาเจียเผิงที่ต้องการฆ่าเขา แม้แต่ผู้คนจากศาลเจ้าและสมาคมนักพรตดําหลายแห่งอีกมามากมายต่างก็ต้องการชีวิตของเขา

"กังวลจริง ๆ ว่าตัวเองจะไม่ได้ใช้สิ่งมีชีวิตบนโลกใบนี้ ก่อนจะจะถูกคนอื่นให้ความสําคัญมากเกินไปแล้ว..." ผีพยาบาทบ่นอุบอิบและประสานมอของเขาเข้าด้วยกันกับหัวใจที่มีแต่ความเศร้าโศกเสียใจ

ไม่เพียงแต่เขาหันหน้าไปมองฉีปู้อวี่และมีความรู้สึกโล่งใจเล็กน้อย เมื่อมีพี่ใหญ่คนนี้นั่งอยู่ที่นั่นและพกปืนใหญ่ยาวกว่าสามเมตรด้วย เขาสามารถแทงพวกมันให้ตายได้จริงๆ!

นอกจากนี้มิยาซากิจินโซไม่ได้ให้ความกระจ่างอย่างใด อีกทั้งยังสามารถช่วยอะไรได้มากน้อยได้เพียงระดับหนึ่ง ในปีนั้นโชคดีจริงๆที่เขาต่อสู้เค่นฆ่าเพื่อออกนอกเส้นทางนองเลือดและหนีออกจากประเทศเจียเผิง

ฉีปู้อวี่ถือปืนยาวกระบอกนี้และนั่งเอนตัวที่ลานบ้าน ขมวดคิ้วและมองดูผีพยาบาทอย่างไม่พอใจ

“ผมจะออกไปข้างนอกแล้ว พวกเขาตามผมไม่ทัน และผมก็ไม่สามารถช่วยอะไรได้!” ผีพยาบาทกางมือออกแล้วพูดด้วยรอยยิ้มขมขื่น

“เหอะๆ!” ฉีปู้อวี่ตะคอกด้วยน้ำเสียงอย่างเย็นชา แล้วถือปืนชี้ไปยังข้างหน้า

เมื่อมองเห็นความเข้าใจของผีพยาบาทแล้ว ถ้าอย่างนั้นความหมายก็คือว่า ให้เขาออกไปเดินเล่นอีกรอบหนึ่งและยั่วยุศัตรูเหล่านั้นทั้งหมด

ผีพยาบาทยิ้มอย่างขมขื่น เขากลัวจริงๆว่าตัวเองออกไปเป็นเหยื่อล่อแล้วจะไม่สามรถเด้งกลับเข้ามาได้ ในที่สุดปรมาจารย์ฝีมือระดับเชี่ยวชาญขั้นสูงก็ได้รับผลอะไรเช่นกัน ยิ่งไปกว่านั้นครั้งนี้เขากลับมาจะดึงดูดความสนใจจากศาลเจ้าได้อย่างแน่นอน

ว่ากันว่าปุโรหิตเก่าของศาลเจ้าออกจากภูเขาไปแล้ว ถ้าเขาไปพบเข้ากับปุโรหิตคนเก่าคาดว่าคงยากที่จะกลับมาได้

ไม่เพียงแต่เห็นปลายปืนยาวสามเมตรของฉีปู้อวี่เล็งมาที่ตัวเอง ในใจของผีพยาบาทก็ไม่มีความคิดฟุ้งซ่านซับซ้อนมากมายแล้วอีกต่อไป

“ผมไม่กลัวนะ เหตุผลหลักคือผมต้องการใช้ยืมมือของนายท่านมาฆ่าศัตรูเท่านั้นเอง! ผมไม่กลัวสิ่งใด มีเพียงพระพุทธเจ้าเท่านั้นที่ทำให้ผมกลัวได้!” ผีพยายาทแอบพูดกับตัวเองในใจ “เอ่อ.. .. และยังมีบรรพบุรุษของปรมาจารย์ท่านนั้น

เขาออกจากสถานที่รกร้างแห่งนี้ แล้วเข้าไปในเมืองใกล้เคียงและเริ่มเดินไปรอบๆ

“ฆ่า ฆ่า ฆ่า!” จู่ๆ อีกหนึ่งบุคลิกของผีพยาบาทที่โกรธเคืองก็ปรากฏขึ้นและคำรามในใจของเขา

"ฆ่าขนแล้วออกไปเดินเล่นซะ ออกมาแล้วก็ช่างมันเถอะ" เขาคํารามเสียงโกรธอีกเสียงหนึ่ง ระงับบุคลิกอื่นของเขาไว้

แน่นอนว่าไม่แนะนำให้มีการเปิดศึกสังหารอย่างยิ่งใหญ่เป็นสิ่งที่ไม่พึงปรารถนา เมื่อถึงเวลาที่มีคนตื่นตระหนกเกินไปและไม่สามารถวิ่งได้ในเวลานั้น งั้นก็หยุดพักได้แล้ว

การปรากฏตัวของเขาในประเทศเจียเผิงได้ดึงดูดความสนใจของผู้คนจํานวนมากโดยเฉพาะศาลเจ้าที่เกลียดชังจนเข้าถึงกระดูกดํา ยิ่งได้ระดมทรัพยากรมนุษย์จํานวนมมากมายกเพื่อตามหาเขาและแทบรอไม่ไหวที่จะจัดการเขาทันทีเพื่อแก้แค้นให้กับปุโรหิตคนเก่าที่เสียชีวิตไปแล้ว !

ยังมีปรมาจารย์ผู้เชี่ยวชาญจากหลายสํานักที่กําลังมองหาเขาอยู่เช่นกัน ในตอนแรกเขาเค่นฆ่าเส้นทางนองเลือดและก็มีปรมาจารย์ผู้เชี่ยวชาญหลายคนเสียชีวิตและเหล่าสาวกของพวกเขาต่างก็กังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้มาก

ผีพยาบาทสวมใส่ชุดลําลองสั้นๆ ใบหน้าของเขาสลับกันระหว่างเมตตาและความโหดร้าย เขาดูเหมือนคนเป็นโรคประสาทอย่างหนึ่ง ทําให้ผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาผ่านมาหันมาสนใจอยู่ไม่น้อย

"เฮ้อ คนของศาลเจ้าส่วนใหญ่คงจะยังตามไม่ทันสักพักล่ะ ผมหาร้านพิเศษมานอนก่อน" ผีพยาบาทพูดในใจ

ดังนั้นเมื่อเขาเข้าไปในร้าน หลังจากที่ชำระส่วนหนึ่งของค่าตั๋วแล้วก็มีสาวใช้แสนสวยสวมชุดคลุมถุงน่องสีดําเดินเข้าไปในห้อง

สาวใช้นั่งบนโซฟา แล้วยิ้มให้ผีพยาบาทพร้อมกับพูดว่า "ท่านค่ะ เชิญค่ะ"

ผีพยาบาทนอนลงอย่างเป็นธรรมชาติ จากนั้นวางศีรษะของเขาพิงบนขาเรียวยาวสีดำที่สวยงามและพูดว่า "นี่คือโลกแห่งศิลปะการต่อสู้! การต่อสู้และการฆ่าตลอดทั้งวัน นี่มันศิลปะการต่อสู้แบบไหนกัน?"

รู้สุกสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นจากต้นขาเรียวยาวและผิวของสาวใช้สวมชุดคุลมถุงน่องสีดำ ผีพยาบาทก็รู้สึกสบายใจ

หลังจากกลับประเทศเขาก็กังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้มาตลอด ในขณะนี้เขานอนหงายอยู่บนเรียวขาที่สวยงาม เขารู้สึกว่าจิตใจที่ไม่สบายใจของเขาได้รับการปลอบประโลมแล้ว มีประโยชน์มากกว่าพระสันสกฤตของพระพุทธเจ้าถึงสิบเท่าด้วยซ้ำ