มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1571

ผู้อาวุโสตระกูลหลงระเบิดอารมณ์ขึ้น ไม้เท้าของตัวเองแท้ๆ ทำไมฉีเติ่งเสียนจึงเอาไปให้เจียงชิงเยว่ได้ อีกทั้งยังเอาไปมอบเป็นของขวัญให้ซุนกั๋วฉวินอีก

ช่างไร้ศีลธรรมยิ่งนัก！

“เห้ เหล่าหลง ฉันจำได้ว่าคุณก็มีไม้เท้าที่ทำมาจากไม้เหลยจีเหมือนกันนี่？ไปไหนแล้วล่ะ？เอาออกมาเปรียบเทียบดูหน่อย ดูสิว่าของใครดีกว่ากัน”ซุนกั๋วฉวินไม่ทราบเหตุการณ์จึงไปพูดอวดกับผู้อาวุโสตระกูลหลง

ผู้อาวุโสตระกูลหลงแทบจะกระอักเลือดออกมา นี่มันจงใจชัดๆ！

เขายิ้มอย่างมีเลศนัยแล้วพูด：“ไม้เท้าของฉันถูกหมาคาบไปแล้ว ไม่รู้ว่าเอาไปซ่อนไว้ไหน”

ฉีเติ่งเสียนได้ยินเช่นนั้นก็แอบด่าแม่ของเขา เจ้าคนผู้นี้ยังมาเหน็บแนมเขาอีก แม่แกสิเป็นหมา！

ซุนกั๋วฉวินอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา：“ช่างน่าเสียดายจริงๆ ไม้เท้าของฉันมองดูแล้วสวยกว่าของคุณอีก สมแล้วที่หลานของฉันให้มากับมือ”

“อ่า ใช่ๆๆๆ！”ผู้อาวุโสตระกูลหลงตอบ

สีหน้าของเจียงชิงเยว่เปลี่ยนไป คิดในใจว่าฉีเติ่งเสียนคงจะไม่ได้ไปเอาไม้เท้าของเขามาแล้วเอามาให้เธอ จากนั้นเธอก็เอาไปให้ซุนกั๋วฉวินหรอกนะ？

ซุนกั๋วฉวินพูดกับเจียงชิงเยว่อย่างพอใจว่า：“เสี่ยวเจียง ฉันชอบไม้เท้าที่เธอเอามาให้มากเลย！”

เจียงชิงเยว่รีบตอบว่า：“คุณปู่ชอบก็ดีแล้ว！”

ผู้อาวุโสตระกูลหลงแอบด่าในใจ เขาแค้นจนอยากจะเอามีดไปฆ่าฉีเติ่งเสียนให้ตายเสียตรงนี้ เจ้าคนไร้ศีลธรรม มาหลอกเงินจากตระกูลฉันไปไม่พอยังจะมาทำเรื่องแบบนี้อีก

รับปากกับอาจารย์จางเทียนเอาไว้แล้วด้วยสิ？

แล้วของอยู่ไหนกัน？

“เห้อ ก็แค่ไม้เท้าที่ทำจากไม้เหลยจี？หากคุณยอมจ่ายเงิน ฉันก็สามารถหามาให้คุณได้！เพราะฉันนั้นรู้จักกับปรมาจารย์ พวกเขาจะต้องมีวัตถุดิบแน่นอน”ฉีเติ่งเสียนพูดกับผู้อาวุโสตระกูลหลง

คนอื่นๆในตระกูลหลงล้วนแต่จ้องเขาด้วยความโกรธ เขากล้าทำเป็นไม่รู้เรื่องไม้เท้าได้อย่างไร？อีกทั้งยังกล้ามาพูดแบบหน้าด้านๆอีก！

ผู้อาวุโสตระกูลหลงมองฉีเติ่งเสียนอย่างนิ่งๆแล้วกล่าว：“ขอบคุณมากเลยนะ！”

ฉีเติ่งเสียนพูด：“ไม่ต้องเกรงใจ ฉันเป็นพระอัครสังฆราช การช่วยเหลือผู้คนนั้นเป็นเรื่องที่ฉันควรทำอยู่แล้ว！”

เขากล่าวออกมาด้วยความภูมิใจ

ผู้อาวุโสตระกูลหลงเดินจากไป แล้วไปนั่งลงที่โต๊ะ กลัวว่าตัวเองจะทนไม่ไหวจนต้องกระอักเลือดออกมา ทุกคนต่างก็ล้วนแต่โมโห

เจียงชิงเยว่หลังจากที่ยกน้ำชาและมอบของขวัญให้ปู่แล้วนั้น พิธีก็สิ้นสุดลง

จากนั้นซุนกั๋วฉวินก็เตรียมที่จะประกาศเริ่มงาน แต่ในตอนนั้นก็มีคนผู้หนึ่งเดินเข้ามา

หลังจากที่คนผู้นั้นปรากฏตัวก็เกิดความชุลมุนขึ้น！

เขาก็คือสมาชิกสภาโหยวซินผู้ที่มีโอกาสได้รับเลือกเป็นประธานาธิบดี คู่แข่งตัวฉกาจของจั่วเฉิน

“ผู้อาวุโสซุน ขอโทษด้วยที่มาโดยไม่ได้รับเชิญ！หวังว่าจะไม่ได้รบกวน！”หลังจากที่โหยวซินเข้ามาก็ประสานมือให้ซุนกั๋วฉวินเพื่อแสดงถึงการขอโทษ

“ฮ่าฮ่าฮ่า โหยวซินน้อยมาแล้ว ฉันกลัวว่าคุณจะยุ่งเลยไม่ได้ส่งการ์ดเชิญ เชิญนั่งก่อน！”ซุนกั๋วฉวินหัวเราะด้วยความยินดี

จั่วเฉินพูดเสียงเบากับฉีเติ่งเสียน：“คุณฉี ฉันรู้ว่าคุณนั้นมีความสามารถมาก แต่ควรจะถ่อมตัวเสียหน่อยและก่อเรื่องให้น้อยๆลงบ้างนะ”

ฉีเติ่งเสียนพยักหน้าแล้วพูด：“เข้าใจแล้ว การถ่อมตัวนั้นเป็นคติประจำตัวและการอ่อนน้อมถ่อมตนนั้นเป็นคำพูดประจำใจของฉันเอง！ฉันจะทำมันต่อไปแน่นอน”

จั่วเฉินได้ยินเช่นนั้นก็รู้สึกเหมือนจะหายใจไม่ออก หลังจากหายใจเข้าลึกๆแล้วเขาก็ไม่สนใจฉีเติ่งเสียนอีก เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ตัวเองโกรธไปมากกว่านี้

“ได้ยินมาว่าวันนี้คุณซุนกั๋วฉวินผู้เป็นที่นับหน้าถือตาในผึ่งไหลจะรับหลานสาว ฉันผู้เป็นคนนอกจึงอยากจะมาเปิดหูเปิดตา คงไม่ได้ทำให้ใครโกรธใช่มั้ย？！”มีเสียงดังขึ้นที่ประตูเป็นภาษาหัวกั๋วอย่างชัดเจน อีกทั้งยังชัดกว่าคนหัวกั๋วส่วนมากเสียอีก ด้วยความสามารถระดับนี้สามารถไปเป็นผู้ประกาศข่าวได้เลย

เมื่อทุกคนมองไปที่ประตูใหญ่ก็พบว่ามีคนต่างชาติผมทองตาฟ้าตัวสูงร้อยเก้าสิบกว่าอยู่หน้าประตู

คนต่างชาติใส่ชุดสูทแบบไม่ทางการ ในมือถือของขวัญอยู่หนึ่งชิ้น เมื่อก้าวเข้ามานั้นทำให้คนรู้สึกถึงยำเกรง！

คนผู้นี้ก็คือนายพลคลาร์กciaจากประเทศมี่！

หลังจากที่ฉีเติ่งเสียนเห็นคลาร์กแล้วก็อดไม่ได้ที่จะลุกขึ้นยืนแล้วหัวเราะ：“แน่นอนว่าไม่ต้อนรับ！คุณดูพวกเราสิมีใครเป็นต่างชาติบ้าง？”

คลาร์กหัวเราะแล้วพูด：“พระอัครสังฆราชฉีช่างมีอารมณ์ขันจริงๆ คำว่าคนต่างชาตินั้นไม่ทราบว่าหากพระสันตะปาปาได้ยินเช่นนี้จะรู้สึกอย่างไร？”

ฉีเติ่งเสียนหรี่ตาลง เมื่อเขาถูกคลาร์กจี้จุดเช่นนี้จึงต้องตกเป็นรองอย่างเลี่ยงไม่ได้

ควรทราบว่าในเรื่องของสกิลปากนั้น ฉีเติ่งเสียนไม่เคยแพ้ใครมาก่อน แต่ครั้งนี้เขากลับถูกจี้จุดอย่างโหดเหี้ยม อีกทั้งไม่สามารถโต้ตอบได้

“เจ้าคลาร์กนี่ ไม่เสียแรงที่เป็นศัตรูตัวฉกาจของฉันจริงๆ！”ฉีเติ่งเสียนแอบคิดในใจเขาเกิดเจตนาฆ่าขึ้น จนอยากจะลงมือในงาน

แต่ที่นี่มีผู้ใหญ่มากมาย ทำเช่นนั้นไม่เหมาะสม อีกทั้งคลาร์กเองก็ไม่ได้หนีไปไหน