มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1577

ฉีเติ่งเสียนติดต่อเกาเย่ตกลงเรื่องเวลา ในวันพรุ่งนี้ที่จะไปรับจิ่วเฮิ่งและลี่เฟยหลงกลับไปที่เมืองไทเป

เกาเย่อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจด้วยความโล่งอก ในที่สุดก็สามารถส่งจิ่วเฮิ่ง เทพเจ้าแห่งความวุ่นวายออกไปได้

ซุนอิ่งซูให้ฉีเติ่งเสียนเดินช้อปปิ้งกับเธอ ดังนั้นพระอัครสังฆราชฉีจึงทำได้เพียงติดตามพาคุณนายแชโบลไปเดินเล่นเท่านั้น

เมื่อผ่านจุดชมวิวแห่งหนึ่ง มีการจัดการแสดงธรรม ผู้ที่นั่งบนเวทีเป็นหญิงเท้าเปล่าสวมชุดสีขาว ผิวคล้ำเล็กน้อยและมีปานแดงหนึ่งจุดอยู่ตรงระหว่างคิ้ว

ฉีเติ่งเสียนเม้มริมฝีปากของเขาแน่น อย่างกำลังคิดว่าจะฆ่าโจรูริที่นี่เลยดีไหม

แต่ก็มีคนชุมนุมอยู่มากเกินไปและส่วนใหญ่นับถือศาสนาพุทธ หากเขาฆ่าโรรูริที่นี่ มันจะยิ่งทำให้เกิดความโกลาหลและสุดท้ายเกรงว่าสมเด็จพระสันตะปาปาจะไม่เต็มใจที่จะช่วยเขาอีก

โจรูริก็รู้สึกถึงรังสีที่แข็งแกร่ง จนต้องลืมตาขึ้น มองเห็นฉีเติ่งเสียน

ในดวงตาของเธอเต็มไปด้วยแสงแห่งความกระจ่างและสติปัญญา จนทำให้คนลุ่มหลงมึนเมาได้

“จะฟังเหรอ?” ซุนอิ่งซู ยิ้ม โดยไม่รู้ว่าฉีเติ่งเสียนและโจรูริเป็นศัตรูกันมาแต่ชาติปางก่อน “มีข่าวลือว่านี่คือพระโพธิสัตว์ที่จะถือกำเนิดในอนาคต แต่มาจุติแสดงธรรมในโลกปัจจุบัน”

โจรูริเข้าใจภาษาของหัวกั๋วเป็นอย่างดีหลังจากมองไปที่ฉีเติ่งเสียน ก็เริ่มอธิบายพระไตรปิฎกของพุทธศาสนาอย่างใจเย็น

เธอมีวิธีการสอนที่ยอดเยี่ยม และคำสอนทางพุทธศาสนาที่ลึกซึ้งก็เข้าใจได้ง่ายขึ้นจากปากของเธอ ซึ่งทำให้ผู้คนจำนวนมากรู้สึกกระจ่างแจ้งถึงหลักธรรมคำสอน

“หลักธรรมอันประเสริฐทุกอย่างไม่เกี่ยวกับคำพูด เมื่อเข้าใจหลักแล้วจึงจะแสดงออกมาเป็นคำพูดได้ ยึดความเหตุผลเป็นที่ตั้งจึงสามารถกลั่นออกมาเป็นคำพูด ดังนั้น.....แม้ผู้ไม่อ่านพระไตรปิฎกก็สามารถเข้าใจ สิ่งที่ฉันกำลังพูดถึงในวันนี้ได้” โจรูริพูดอย่างใจเย็น

ทุกคนทยอยกราบขอบคุณพระโพธิสัตว์ทีละคน

ฉีเติ่งเสียนก็เป็นคนที่ชอบศึกษาวัฒนธรรมทางศาสนาและเทววิทยา* ทุกอย่างล้วนเป็นฉีปู้อวี่ที่เป็นคนสอน

ไม่เพียงแค่การประมาณตนเองเท่านั้น ที่จะมนุษย์จะรู้ถึงความยิ่งใหญ่ของจักรวาลและความสง่างามของเหล่าทวยเทพได้ ความรู้สึกที่น่าเกรงขามและความยึดมั่นก็ควรค่าแก่การดำรงไว้

หลังจากฟังมาสักระยะหนึ่ง เขาก็อดไม่ได้ที่จะแอบพยักหน้า

“เมื่อพระพุทธเจ้าประทับบนแท่นบัว ก็เกิดเป็นมนุษย์เช่นกัน เมื่อมนุษย์อยู่ในโลก เมื่อนิ่งสงบ ย่อมเป็นพุทธะ... ทุกคนมีศักยภาพที่จะเป็นผู้รู้ผู้ตื่นได้ และกุญแจสำคัญในการนี้คือจิตใจ....” โจรูริกล่าว

ฉีเติ่งเสียนกล่าวว่า: “ฉันข้าใจแล้ว! หากต้องการรู้ใครคือลูกผู้ชายจริงๆ อย่าดูที่รูปร่างหน้าตาของเขา แต่ให้มองที่หัวใจของเขาด้วยแบบนั้นใช่ไหม?”

ทุกคนอดไม่ได้ที่จะมองเขา ไม่พอใจที่เขารบกวนการบรรยายของโจรูริ

โจรูริพูดอย่างใจเย็น: “เป็นพระอัครสังฆราชแห่งเขตทางใต้ของศาสนาศักดิ์สิทธิ์นั่นเอง!”

ฉีเติ่งเสียนยิ้มและพยักหน้า จากนั้นเขาก็แสร้งเป็นตกใจและพูดว่า: “ดูนั่นสิ กิ้งก่า!”

ใบหน้าของโจรูริยังไร้ความรู้สึก

ฉีเติ่งเสียนตกตะลึง อย่าบอกนะว่าชาวเทียนจู้มีความชื่นชอบกิ้งก่าน่ะ?

“เห้ย รังแตน!” ฉีเติ่งเสียนอุทานอีกครั้ง

ดวงตาของโจรูริค่อยๆ เย็นลง เมื่อรู้แล้วว่าชายคนนี้มาเพื่อก่อกวน

ทุกคนรู้ดีถึงความรักระหว่างชาวเทียนจู้กับกิ้งก่า และกระบองทองคำที่จิ้มรังแตนเพื่อทำให้มันใหญ่ขึ้น ทั้งโลกหัวเราะขบขันกับวงจรสมองของพวกเขา ทำให้คนรู้สึกแปลกๆ

ซุนอิ่งซูก็ตกใจเช่นกัน เธออดไม่ได้ที่จะยื่นมือออกมาหยิกฉีเติ่งเสียนแล้วกระซิบ: “นายพูดอะไร นี่คือตัวแทนพระพุทธเจ้า นี่เป็นพระโพธิสัตว์ที่ได้รับความเคารพ ทำไมนายถึงพูดจาเหลวไหลที่นี่ ผลกระทบไม่ดีแน่!”

ฉีเติ่งเสียนพูดอย่างสงบ: “เธอต้องการชีวิตของผมอยู่แล้ว ทำไมผมจะต้องสุภาพกับเธอด้วยล่ะ? ทำไมคุณไม่ลองหาทาง ให้ผมเอากิ้งก่าสักตัวไปลองมอบให้เธอดูล่ะ”