มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1580

จิ่วเฮิงได้ฟังฉีเติ่งเสียนเล่าถึงที่มาที่ไปของโจรูริแล้วก็พูดพลางหัวเราะ

"จะสู้ทั้งทีก็ต้องสู้กับคนที่แข็งแกร่งที่สุด เลือกพวกอ่อนแอมาจะมีประโยชน์อะไร?" จิ่วเฮิงถามเสียงเย็นชา

"เออ เก่งนักก็เอาซี่! แกตายเมื่อไหร่ฉันนี่แหละจะตามเก็บศพให้เองกับมือ" ฉีเติ่งเสียนกอดอกพลางพูดอย่างจนใจ

เขารู้ว่าจิ่วเฮิงตั้งใจจะไปท้าทายคลาร์ก

ไอ้หมอนี่หลงใหลในศิลปะการต่อสู้มาก เรียกได้ว่าเข้าขั้นบ้าระห่ำ เมื่อรู้ว่ามีผู้มีฝีมือสูงส่งมาเยือนถึงไทเปทั้งที เขาจะอดใจไหวได้หรือ?

แต่จิ่วเฮิงไม่ใช่คนโง่ ถ้าสู้ไม่ได้เขาก็จะหนี

เขาเองก็รู้ดี ถ้าตายแล้วจะยังฝึกกังฟูต่อไปได้ยังไงล่ะ?

เมื่อถึงร้านอาหารเกาเย่ก็ลงมือสั่งอาหารด้วยตัวเอง เขาเป็นคนพิถีพิถันเรื่องอาหารการกินมาก มีกฎเกณฑ์เป็นของตัวเอง แถมยังพูดจามีเหตุมีผลอีกต่างหาก

"จะกินดีขนาดนั้นไปเพื่ออะไร ไม่เห็นจะชนะฉันได้เลยนี่ five!" จิ่วเฮิงพูด

"fiveแปลว่าห้าไม่ใช่เหรอ?" เกาเย่หันไปถามฉีเติ่งเสียน

"คำเพี้ยนเสียงน่ะ เขาบอกว่านายเป็นพวกไร้ค่า แต่ยังไงก็เป็นถึงพระ เลยไม่กล้าด่าตรงๆ" ฉีเติ่งเสียนพูด

เส้นเลือดบนหน้าผากของเกาเย่เต้นตุบๆ เขาเคยลงไม้ลงมือกับจิ่วเฮิงมาก่อนจริง แต่ก็แพ้ราบคาบ

ฉีเติ่งเสียนคิดว่ากลับไปจะต้องโทรหาเฮ่อตั่วเหลียนหน่อยแล้ว อะไรๆก็สอนให้ไปหมดจริงๆ ไม่เจอกันแค่พักเดียวจิ่วเฮิงก็พ่นภาษาประหลาดออกมาเต็มไปหมด

ลี่เฟยหลงที่อยู่ด้านข้างได้แต่ฝืนยิ้ม ไม่กล้าพูดอะไร เขาคือคนที่อ่อนแอในหมู่คนเหล่านี้ ไม่มีค่าพอจะพูดอะไรได้

ถ้าไม่ใช่เพราะฉีเติ่งเสียนให้เขาออกมาเพื่อจัดการกับแก๊งสีไห่ เกรงว่าเขาก็คงจะใช้ชีวิตอยู่ในเรือนจำไปตลอดชีวิต

จิ่วเฮิงด่าโน่นด่านี่ แต่พอได้กินแล้วก็รู้สึกพึงพอใจมาก "อร่อยมาก!"

เกาเย่ประคองแก้วเหล้าไว้ในมือพลางพูดกับฉีเติ่งเสียน "ได้ข่าวว่าหัวหน้าใหญ่เอาปืนใหญ่ไปถึงเจี๋ยเผิงกั๋ว แถมยังอัดไอ้มหาปุโรหิตเฒ่าตายคากำแพงศาลเจ้าเจี๋ยเผิงกั๋วในนัดเดียว! นี่เรื่องจริงหรือเปล่า?"

"คิดว่าไงล่ะ?" ฉีเติ่งเสียนถามกลับ

เกาเย่เม้มริมฝีปาก กระดกเหล้าหนึ่งอึกก่อนจะพูดพลางครุ่นคิด "หัวหน้าใหญ่เป็นคนโหดเหี้ยมอำมหิต พูดจริงทำจริง ฉันเลยคิดว่าอาจจะเป็นเรื่องจริง เขาเป็นคนถ่อมตัว มักจะทำเรื่องสะท้านฟ้าสะเทือนดินอย่างเงียบๆอยู่เสมอ! ปีนั้นเขาหลอกเอาเงินของตระกูลซุนไปสองพันล้าน ฉันเองก็เกือบจะโดนตระกูลซุนฟาดงวงฟาดงาใส่เหมือนกัน"

"อะไรนะ? อาจารย์ฉีสร้างเรื่องใหญ่โตขนาดนี้เชียวเหรอ! ฉายเดี่ยวกับปืนหนึ่งกระบอกไล่ฆ่าคนเจี๋ยเผิง? ให้ตายเถอะ......ทำไมฉันถึงคิดอะไรสุดยอดแบบนี้บ้างไม่ได้นะ?!" จิ่วเฮิงถามอย่างตกใจ

ฉีเติ่งเสียนโบกมือห้ามไม่ให้เขาขัดจังหวะ ก่อนจะถามต่ออย่างสนใจ "ตอนนั้นเขาหลอกเอาเงินของตระกูลซุนไปได้ยังไง?"

เกาเย่หัวเราะก่อนจะตอบอย่างจนใจ "ตอนนั้นเหมือนเขาจะขาดเงิน ก็เลยให้คณาธิปไตยจากประเทศเสวี่ยช่วยเหลือ ยืมเงินจากธนาคารกลางของประเทศเสวี่ยมาจำนวนหนึ่ง แล้วเอาเงินนี้มาที่ผึ่งไหล......ตอนนั้นสถานการณ์ของประเทศเสวี่ยยังนับว่าดีอยู่ ค่าเงินเลยไม่ได้อ่อนลงเพราะอัตราเงินเฟ้อ"

"ต่อมาเกิดอะไรขึ้นฉันก็ไม่รู้แล้วล่ะ แต่ค่าเงินของประเทศเสวี่ยลดฮวบต่ำสุดเพียงชั่วข้ามคืน และตระกูลซุนก็สูญเสียไปสองพันล้าน"

"เล่นเอาผู้อาวุโสซุนโกรธจนแทบกระอักเลือด ถึงกับจะถือมีดไล่ฆ่าเขาเลยทีเดียว"

ฉีเติ่งเสียนได้ฟังก็ตะลึง ในหัวครุ่นคิด ตอนที่ค่าเงินของประเทศเสวี่ยยังไม่ลดลงก็คือหลายปีก่อนหน้านี้......

คาดว่าฉีปู้อวี่คงอาศัยช่องโหว่หลอกลวงตระกูลซุน ว่าตัวเองได้ครอบครองเม็ดเงินของประเทศเสวี่ยจำนวนมากไว้แล้ว จากนั้นก็ทำให้มันหายไปทั้งหมดภายในชั่วข้ามคืน......

"เฮ้อ คิดไม่ถึงเลยว่าตาแก่นี่จะเล่นเรื่องการเงินอะไรแบบนี้เป็นกับเขาด้วย ไม่เสียงแรงที่เป็นพ่อฉันจริงๆ เก่งกว่าฉันหลายเท่าเลย" ฉีเติ่งเสียนฟังแล้วก็รู้สึกละอายใจเล็กน้อย