มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1611

“ความหมายที่คุณพูดคือว่าลี่เฟยหลงไม่คู่ควรกับการได้รับตำแหน่งหรอกเหรอ!”

ลี่เฟยหลงถามด้วยน้ำเสียงอย่างเย็นชา แล้วจ้องมองหวังข่ายด้วยสีหน้าอย่างสงบ

หวังข่ายไม่ได้เหลียวมองดูลี่เฟยหลงได้ แต่ในขณะนี้เขากลับถูกลี่เฟยหลงจ้องมองด้วยสายตาแบบนี้ ในใจของเขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกได้ถึงความกลัว สิ่งนี่ทําให้เขาอดไม่ได้ที่จะแปลกใจว่าทําไมตัวเองถึงกลัว!

หวังข่ายพูออย่างคอแข็งว่า" ก็ใช้ได้นี่ คุณธรรมของคุณไม่คู่ควรกับการได้รับตําแหน่ง คุณจำคุกมาหลายปีแล้ว ยังมีคุณธรรมอะไรอีกล่ะ อีกทั้งยังคาดไม่ถึงว่าจะร่วมมือกับแผ่นดินใหญ่เพื่อสร้างปัญหาจริงๆและต้องการโค่นล้มเมืองผึ่งไหลของพวกเรา คุณควรสละตำแหน่งและหลีกทางให้ผู้อื่นซะ!"

ซือถู่หนานหัวเราะอย่างเสียงดังและพูดว่า "ลี่เฟยหลง หวังข่ายเป็นลูกน้องที่คุณเลื่อนตําแหน่งขึ้นมาเองในอดีต เขายังบอกว่าคุณไม่มีคุณธรรม คุณธรรมของคุณไม่คู่ควกับการรได้รับตําแหน่ง แล้วคุณยังมีอะไรจะพูดอีก!"

ฉีเติ่งเสียนพูดเบา ๆอย่างใจเย็นว่า "เพียงแค่หมาป่าตาขาวตัวหนึ่งเท่านั้น มีอะไรจะพูดอีก ดอกไม้มีสีแดงที่มีลักษณะแตกต่างกัน มนุษย์และสุนัขนั้นไม่เหมือนกัน"

ทันใดนั้นหวังข่ายก็พูดด้วยความโกรธจัดและตำหนีว่า "คุณฉี ผมอดทนกับคุณมานานแล้ว ถ้าหากคุณกล้าที่จะยืนขึ้น แล้วพวกเราสองคนมาท้าสู้กัน!"

ในที่สุดแล้วหวังข่ายก็ไม่ได้มีตําแหน่งที่สูงเช่นซือถู่หนานและไม่รู้ถึงความสามารถของฉีเติ่งเสียนว่าทรงพลังแค่ไหน

ดังนั้นฉีเติ่งเสียนจึงลุกขึ้นยืนและถอดเสื้อโค้ทด้านนอกออกด้วยมือของเขา เผยให้เห็นข้างในสวมใส่เสื้อแขนสั้นซึ่งเน้นกล้ามเนื้อเต็มของเขา

"เอ่อ..."

หวังข่ายสะดุ้ง พลันแสดงสีหน้าบูดบึ้งและพูดว่า "ผมไม่ต้องสร้างปัญหาให้กับคุณ ผมแค่อยากหาเรื่องกับลี่เฟยหลง ถือเป็นการล้างความอัปยศที่หลงเหลืออยู่ในปีนั้น ลี่เฟยหลงคุณยืนขึ้นแล้วออกมาสู้คนเดียวนะ!"

ลี่เฟยหลงหัวเราะเยาะอย่างเย็นชา จึงถอดเสื้อสูทชั้นนอกออก ข้างในเป็นเสื้อเชิ้ตรัดรูปที่เห็นกล้ามเนื้ออย่างชัดเจนเช่นกัน นอกจากนี้มักกล้ามของเขายังห็นชัดเจนกว่าฉีเติ่งเสียนเล็กน้อย

ในท้ายที่สุดแล้วลี่เฟยหลงได้มีส่วนร่วมในการปฏิรูปแรงงานตลอดทั้งวันในเรือนจำโหยวตูและออกกำลังกายทุกวัน ผลลัพธ์จึงมีมัดกล้ามเนื้อที่สวยงามที่น่าทึ่งมากเกินไป!

"ฟ่อ……"

หลังจากที่หวังข่ายมองเห็นเข้าก็สูดลมหายใจเข้าลึก ๆ จึงเปลี่ยนคําพูดว่า " เลือกการต่อสู้ชนิดนี้คนเดียว น่าสนใจไหม คุณจะฟันผมไหม ผมก็จะฟันคุณน่ะ ทุกคนต่างเคยฟันคนมาแล้วและพวกเขาเคยเห็นคนตายมาแล้ว มันไม่น่าสนใจ คุณมาที่นี่เพื่อ พูดถึงเรื่องอิทธิพลและอำนาจ!"

หลังจากที่ฉีเติ่งเสียนได้ฟังแล้ว ก็อดไม่ได้ที่จะที่รู้ว่ามีความสุขแล้ว ไม่คาดคิดมาก่อนว่าในแก๊งสี่ไห่จะมีขยะประเภทนี้ที่สามารถดำรงเป็นผู้บริหารระดับสูงได้ แต่ดูเหมือนว่าการลบชื่อสมาคมนี้ก็เป็นสิ่งที่จําเป็นมากเช่นกัน

ลี่เฟยหลงก็หัวเราะอย่างเหยียดหยามออกมาและดูถูกหมาป่าขี้ขลาดตาขาวที่อ่อนหัดอย่างหวังข่าย ในปีนั้นไม่รู้จริง ๆว่าทําไมเขาถึงตาบอดและเลื่อนตําแหน่งขยะประเภทนี้ขึ้นมาดำรงตําแหน่งได้!

หวังข่ายวิ่งออกมาปรากฏตัวแบบนี้ และในที่เกิดเหตุยังมีผู้นําของสมาคมเทียนเต้าเหมิงอย่างต้วนเทียนหยาปรากฏตัวด้วย ทําให้ใบหน้าของซือถู่หนานแสดงสีหน้าที่ไม่สบายใจเล็กน้อยราวกับแขวนอยู่บนเส้นด้าย

เขาไอกระแอ่มเบา ๆ และพูดว่า" แก๊งสี่ไห่ของพวกเราเป็นของทุกคนเสมอ ดังนั้นเรื่องนี้ก็ควรขึ้นอยู่กับลงความเห็นจากทุกคน เพื่อนร่วมชาติที่เห็นด้วยกับการกําจัดอํานาจผู้นําของลี่เฟยหลงโปรดยกมือขึ้น!"

ซือถู่หนานมั่นใจมาก เขาไม่ได้ยกมือขึ้นเอง แต่คนที่อยู่ด้านล่างต่างก็ยกมือขึ้นพร้อมกันหมด และไม่มีใครวางมือลงแม้แต่คนเดียว

หวังข่ายยังยกมือขึ้นสูงเป็นพิเศษราวกับกลัวว่าซือถู่หนานจะมองไม่เห็นเขาแบบนี้

"ลี่เฟยหลง คุณก็เห็นสิ่งที่ทุกคนต้องการแล้ว ดังนั้นคุณไม่ควรดื้อรั้นอีกต่อไป แล้วสละตำแหน่งด้วยความซื่อสัตย์เถอะ วิธีแบบนี้จะได้มีบั้นปลายที่สงบสุขในชีวิต" ซือถู่หนานพูดด้วยสีหน้าที่นิ่งสงบ

ลี่เฟยหลงก็อดไม่ได้ที่จะทำท่างอย่างน่าเกลียดและไม่พอใจมาก ในที่เกิดเหตุมีผู้คนจำนวนมากที่ไม่พอใจกับการได้รับการเลื่อนตําแหน่งจากเขาในปีนั้น แต่ตอนนี้เขากลายเป็นหมาป่าขี้ขลาดตาขาวแล้ว

จิ่วเฮิงกับลี่เฟยหลงไม่มีใครเทียบได้ในเรื่องนี้ คนหนึ่งเป็นผู้เฒ่าเจียงหู่ และอีกคนหนึ่งเป็นนักโทษที่ยอง่ใหยซึ่งถูกจำคุกมานานยี่สิบกว่าปี ในแง่วิธีการแสร้งทําเป็นบีบบังคับพวกเขาจะจะเหมือนกันได้อย่างนั้นเหรอ?

"ช่างเถอะต่อให้เขาเสแสร้างทําก็ไม่เป็นไรแล้ว" ฉีเติ่งเสียนรุ่นคิดอยู่ภายในใจตัวเอง

ซือถู่หนานหัวเราะและพูดว่า "คุณคิดว่าวันนี้ผมเชิญหัวหน้าอย่างต้วนเทียนเหยามาเพื่ออะไร แค่มาดูพิธีจริง ๆ เหรอ แต่ก็เพื่อจัดการกับคุณ!"

หลังจากที่ลี่เฟยหลงได้ฟังคำพูดนี้ สีหน้าของเขาก็แสดงออกอย่างแข็งทื่อได้ชัดเจน ชื่อเสียงของต้วนเทียนเหยาเป็นที่รู้จักมานานแล้วทั้งในประเทศและต่างประเทศ เขาเป็นปรมาจารย์อันดับหนึ่งในเมืองผึ่งไหล เขาไม่แน่ใจจริงๆ ว่าฉีเติ่งเสียนจะรับมือได้หรือเปล่า

ถ้าหากจิ่วเฮิงอยู่ที่นี่ ลี่เฟยหลงก็จะสามารถสงบอารมณ์ลงได้บ้างเล็กน้อย ในที่สุดแล้วเขาได้เห็นพลังของจิ่งเฮิงที่อยู่ในเรือนจำโหนวตูว่ามีพลังแข็งกร่งมากเพียงใด และเขาก็สามารถล้มนักโทษที่ดุร้ายเหล่านั้นได้อย่างง่ายดาย

ในที่สุดช่วงเวลานี้ต้วนเทียยนเหยาก็ลุกยืนขึ้นอย่างช้าๆ ประสานมือของเขาไปทางฉีเติ่งเสียนเล็กน้อย และพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มลึกว่า "ปรมาจารย์ฉี ผมฉันได้รับความไว้วางใจจากคนอื่นให้ดูแลเรื่องนี้! ถ้าหากคุณไม่ยอมถอยไป ถ้าอย่างนั้นอย่าตำหนิว่าฝีมือที่โหดเหี้ยมนะ!”

เขารู้สึกว่ามีแสงเย็นวูบวาบในดวงตา จากนั้นขมับทั้งสองของเขาก็พองขึ้นเล็กน้อย และทั้งตัวของเขาก็เต็มไปด้วยพลังงานที่เต็มเปี่ยมอย่างยิ่ง

“ต้วนเทียนเหยา ครั้งที่แล้วผมรู้จักคุณผ่านต้วนเทียนชง แต่เขาไม่ยอมไว้หน้าอย่างนี้ และยืนกรานที่จะเป็นศัตรูกับผม ในวันนี้ ในเมื่อคุณต้องการลงมือ อย่างนั้นจะฆ่าผมก้จะลงมือฆ่าคุณ” เพื่อที่ว่าหลี่เสวี่ยนเจินจะได้สามารถประกาศการยกเลิกการประชุมศิลปะการต่อสู้แห่งชาตอย่างสิ้นเชิง!” ฉีเติ่งเสียนยิ้มแสดงรอยยิ้มอันโหดร้ายบนใบหน้าของเขา จากนั้นจึงยกมือซ้ายขึ้น และลดแขนของเขาลงทำท่าเป็นมุมสี่สิบองศา ก้าวไปข้างหน้าด้วยขาของเขาแล้วยืน ในท่าพร้อมที่จะใช้หมักชก

ต้วนเทียนเหยาหายใจเข้าลึก ๆ แล้วพูดว่า "โอเค งั้นก็เชิญลงมือเถอะ!"

หวังข่ายหัวเราะเยาะทุกคนและพูดว่า "ผู้ชายคนนี้ไม่รู้ดีหรือร้าย กล้าท้าทายหัวหน้าต้วนจริง ๆ ผมจะรอดูว่าเขาจะตายอย่างไร เกรงว่าเขาจะไม่รู้ด้วยซ้ำ"

ซือถู่หนานก็พูดว่า "ตั้งแต่หัวหน้าต้วนออกมาปรากฏตัว ในสนามต่อสู้เขาไม่เคยได้ลิ้มรสความพ่ายแพ้แม้แต่ครั้งเดียว ในวันนี้เขาจะต้องฆ่าคนมีชีวิตเพิ่มขึ้นอีกคนแล้ว"