มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1616

เรื่องที่ทำให้ซุนกั๋วฉวินปวดหัวได้ ไม่มีทางเป็นเรื่องเล็กๆ อยู่แล้ว

แม้ว่าสถานการณ์ของผึ่งไหลในตอนนี้จะเจอทางตัน แต่หากตระกูลซ่งเข้ามายุ่งกับเรื่องนี้จริงๆ นั่นก็คงทำให้ปวดหัวไม่น้อยและอาจนำไปสู่สถานการณ์ที่ไม่มีใครอยากเห็น

เห็นได้ชัดว่าตระกูลซ่งเองก็กลัวตระกูลซุนอยู่เหมือนกัน ไม่อย่างนั้นพวกเขาคงออกมาพูดอะไรแล้ว

ตระกูลซุนให้ความสำคัญกับเรื่องชื่อเสียง ส่วนตระกูลซ่งให้ความสำคัญกับอำนาจ!

“ไม่คิดเลยว่าต้วนเทียนหยาจะเป็นคนใส่ใจเรื่องความรู้สึกด้วย เมื่อปัญหาความถูกต้องและไม่ถูกต้องมาอยู่ตรงหน้า เขาก็สามารถจัดการได้อย่างชัดเจน” ซุนกั๋วฉวินยิ้มออกมาอย่างอดไม่ได้หลังจากได้ยินสิ่งที่เกิดขึ้นวันนี้

“คุณเองก็สุดยอดเช่นกัน...”

“แก๊งสีไห่ยืนหยัดอยู่ในผึ่งไหลมานานหลายทศวรรษ แต่ทันทีที่คุณมาที่นี่ คุณก็กวาดล้างพวกนั้นเสียจนไม่เหลือซาก”

“สมแล้วที่ข้างนอกนั่นเรียกคุณว่าโจรงัดแงะและโคตรพระอัครสังฆราช!”

ฉีเติ่งเสียนรู้สึกว่าสองประโยคแรกยังพอทนฟังได้ แต่ประโยคสุดท้ายทำให้เขาทนไม่ไหวจนต้องถามออกมา “ข้างนอกพูดอะไรกัน ทำไมผมไม่รู้!”

ซุนกั๋วฉวินใช้ไม้เท้าที่เจียงชิงเย่ว์มอบให้ค้ำยันกับพื้นแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “เรื่องนี้ลือมาจากตระกูลหลงน่ะ ว่ากันว่าผู้อาวุโสตระกูลหลงเป็นคนพูด”

หลังจากได้ยินแบบนั้น ฉีเติ่งเสียนก็โกรธมาก เขาถกแขนเสื้อและพูดว่า “ดูเหมือนว่าเขาจะเริ่มทำตัวไม่เข้าท่าแล้ว กล้าสร้างเรื่องให้ผมแบบนี้ ผมคงต้องไปให้เขาชดเชยสักหน่อย”

ซุนกั๋วฉวินจ้องเขาแล้วพูดว่า “เอาล่ะ คุณอย่าทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่เลย ถ้าคุณทำลายชื่อเสียงของตัวเอง แล้วจะยังมีใครอยากเล่นกับคุณ”

ฉีเติ่งเสียนตอบกลับ “ชื่อเสียงของผมก็เป็นที่รู้จักกันโดยทั่วอยู่แล้ว”

ทันทีที่เขาพูดจบ ซุนเจี้ยนเฉินก็เดินเข้ามาและฟังอย่างตั้งใจ

“แหวะ!”

ซุนเจี้ยนเฉินหมุนตัวมาแล้วส่งเสียงคำราม และแทบจะพ่นอาหารเย็นของเขาออกมา

ฉีเติ่งเสียนอารมณ์ขึ้นทันที เขาถามว่า “ให้ตายเถอะ นี่คุณหมายความว่ายังไง”

ซุนเจี้ยนเฉินกระแอมสองครั้งก่อนจะพูดว่า “โทษที โทษที กินอิ่มเกินไปหน่อย”

ฉีเติ่งเสียนขี้เกียจจะต่อปากต่อคำกับตาเฒ่าตระกูลซุนทั้งสอง เขาจึงไปเยี่ยมจิ่วเฮิง ชายผู้นี้ได้รับการฝังเข็มอีกครั้ง ปากก็เอาแต่พึมพำว่าสบายมาก สบายมาก ฝังลึกอีกหน่อย

คำพูดเหล่านี้ทำให้ฉีเติ่งเสียนรู้สึกแปลกๆ

“อ้าว ทำไมแกถึงมาอีกแล้วล่ะ ฉันคิดว่าเราจะได้พบกันหลังจากที่ฉันหายบาดเจ็บแล้วเสียอีก” จิ่วเฮิงกล่าว

“ฉันมีเรื่องต้องมาพบผู้อาวุโสซุนพอดี เลยแวะมาดูแกสักหน่อย” ฉีเติ่งเสียนพูด

“ฉันเพิ่งจะพูดไปว่าคนเลวอย่างแกคงไม่คิดจะมาเยี่ยมฉันหรอก แล้วฉันก็พูดถูก!” จิ่วเฮิงยิ้มแสยะ

วันนี้อานุภาพของน้ำมนต์หมดลงแล้ว และจิตวิญญาณของจิ่วเฮิงก็ดีไม่เท่าเมื่อวานอย่างเห็นได้ชัด แต่ว่าอาการบาดเจ็บของเขากำลังฟื้นตัวอย่างต่อเนื่อง สภาพร่างกายก็ไม่ได้แย่เท่าเมื่อวานแล้ว

ฉีเติ่งเสียนนั่งลงและพูดคุยเกี่ยวกับศิลปะการต่อสู้กับจิ่วเฮิง

ในเวลานี้ ข่าวที่ว่าแก๊งสีไห่ได้สูญเสียครั้งใหญ่ คนระดับสูงเกือบถูกกวาดล้างจนหมดได้แพร่สะพัดไปทั่วและฮือฮาไปทั่วผึ่งไหล!