มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1699

เถียนชิ่งโหย่ว(เถียนชิ่งอี้)ต้องเจอกับโชคร้ายครั้งใหญ่ เขาเคยเป็นคนที่โอ้อวดและดื้อดึงมาตลอดชีวิต แต่ตอนนี้กลับมาเจอคนที่ดีกว่าเขาในทุกทาง

ฉีเติ่งเสียนเป็นพลเมืองที่เคารพกฎหมาย และเขายังไม่มีความรับผิดชอบในเหตุการณ์นี้ แถมเถียนชิ่งโหย่วยังมีข้อสงสัยเกี่ยวกับการฆาตกรรมและการพยายามสร้างอันตรายอีกด้วย

เถียนชิ่งโหย่วถูกฉีเติ่งเสียนยกขึ้นไปในรถอย่างมึนงง เขาพยายามลืมตาและกัดฟันพูดว่า “ไอ้สารเลว นายจะพาฉันไป…”

ยังไม่ทันที่เขาจะพูดจบ ฉีเติ่งเสียนก็ฟาดหมัดเข้าไปที่หน้าเขาอีกครั้ง ทำให้เขาสลบไปอีกครั้ง

“มีอะไรมากมายที่ต้องพูดอีกเหรอ?!”

เขารู้สึกว่าไม่ต้องการฟังคำพูดไร้สาระจากเถียนชิ่งโหย่วอีกต่อไป จึงฟาดหมัดเขาให้หมดสติและตรงไปขอค่าชดเชยจากตระกูลหวัง

ใบรับรองความรับผิดชอบอยู่ในมือเขา และเขาก็รู้ว่าฝ่ายที่ผิดคือเถียนชิ่งโหย่วทุกประการ

ฉีเติ่งเสียนเป็นคนที่มีเหตุผล และเขาก็มีเหตุผลที่มั่นคง เขารู้ว่าตอนนี้เขาอยู่ในตำแหน่งที่ดี และสามารถเรียกร้องให้เขารับผิดชอบได้ตามกฎหมาย

เมื่อมาถึงสถานที่ เขาลากเถียนชิ่งโหย่วออกมาจากรถ

เจ้าหน้าที่ตำรวจเห็นสถานการณ์ต่างตกใจและรีบเลี้ยวกลับไปทันที

เฉินหยูมองดูฉีเติ่งเสียนที่ลากเถียนชิ่งโหย่วเหมือนกับลากสุนัขที่ตายไปทางตระกูลหวังและพูดว่า “นี่คือตระกูลหวังที่มีชื่อเสียง คงมีแค่เขาที่กล้าทำแบบนี้!”

“ควรจะฟังคำเตือนจากฉีหยุนเฟิงว่าอย่าสร้างเรื่องที่นี่ แต่เขากลับมาบุกเรียกร้องค่าเสียหายแบบนี้!”

“สุดยอดจริงๆ!”

ดูเหมือนว่าฉีเติ่งเสียนจะไม่ได้สนใจคำเตือนของฉีหยุนเฟิง เพราะเขาเชื่อว่าไม่ควรเชื่อฟังคำเตือนจากคนแบบนั้น

“หวังเจี้ยนเฉิงออกมาเดี๋ยวนี้!” ฉีเติ่งเสียนตะโกนเสียงดัง ด้วยพลังเสียงที่ดังกึกก้องไปทั่วบริเวณ ทำให้กระจกสั่นสะเทือน

นายท่านของตระกูลหวังที่ได้ยินเสียงร้องตกใจ เดินออกมาพบว่าฉีเติ่งเสียนกำลังลากเถียนชิ่งโหย่วมาข้างๆ เขาจึงถามด้วยความสงสัยว่า “คุณคือใคร?”

ฉีเติ่งเสียนขว้างเถียนชิ่งโหย่วลงที่เท้าของเจ้าของนายท่านตระกูลหวังและพูดว่า “ไอ้นี่ขับรถใส่รถของผมจนเกิดอุบัติเหตุ เขาบอกว่าเขาเป็นลูกพี่ลูกน้องของหวังเจี้ยนเฉิง ผมมาที่นี่เพื่อเรียกร้องค่าชดเชย!”

นายท่านตระกูลหวังตกใจและมองลงไปเห็นว่าเถียนชิ่งโหย่วคือลูกหลานของเขา

“คุณทำให้เขาเป็นแบบนี้ได้ยังไง?!” นายท่านตระกูลหวังถามด้วยความโกรธ

ในขณะเดียวกันหวังเจี้ยนเฉิงก็วิ่งออกมาและเห็นฉีเติ่งเสียน ทำให้เขาโกรธมาก “นายตะโกนอะไรในบ้านฉัน? มาหาเรื่องฉันทำไม?!”

หวังเจี้ยนเฉิงไม่ชอบฉีเติ่งเสียนเป็นทุนเดิม เพราะเขาเคยถูกฉีเติ่งเสียนทำให้ขายหน้าในเหตุการณ์ที่เซียงซานและตอนนี้เขารู้สึกเกลียดชังที่ต้องเจอเขาอีกครั้ง

“พี่! ช่วยผมด้วย!” เถียนชิ่งโหย่ว เริ่มรู้สึกตัวและเรียกขอความช่วยเหลือ

หวังเจี้ยนเฉิงรู้สึกทั้งโกรธและสับสน “ฉีเติ่งเสียน นายนี่มันเกินไป! กล้าใช้ความรุนแรงกลางวันแสกๆ จนทำให้ลูกพี่ลูกน้องฉันเป็นแบบนี้ ฉันจะไม่ปล่อยนายไป!”

หวังเจี้ยนเฉิงโกรธมาก “นายคิดว่านายอยู่ในโลกไหน? หนึ่งร้อยล้าน? จะให้ไปปล้นเหรอ?!”

ฉีเติ่งเสียนมองเขาด้วยความดูถูก “ชัดเจนว่านายไม่รู้กฎหมาย! ความเสียหายทางจิตใจไม่สามารถกำหนดค่าได้ ดังนั้นมันไม่มีขีดจำกัด ในฐานะพระอัครสังฆราชของศาสนาศักดิ์สิทธิ์ จะต้องมีการสื่อสารกับพระเจ้าตลอดเวลา การที่เขามาทำให้ฉันตกใจ ทำให้ฉันไม่สามารถสื่อสารกับพระเจ้าได้เลย หนึ่งร้อยล้านถือว่าถูกมากแล้ว”

เถียนชิ่งโหย่วที่นอนอยู่บนพื้นแทบจะสำลักเลือด ความคิดนี้มันบ้าบออะไรกัน?

แน่นอนว่าเขาเริ่มเสียใจว่าทำไมต้องไปยุ่งกับฉีเติ่งเสียนผู้ชายที่น่ากลัวคนนี้ ... เขามาบ้านตระกูลหวังเพื่อเรียกร้องเงินอีกต่างหาก!

“ตึง! ตึง! ตึง! ตึง”

ในขณะนั้น เสียงฝีเท้าที่หนักแน่นเริ่มเข้ามา ทุกก้าวมีแรงสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง คล้ายกับเกิดแผ่นดินไหว

จากนั้นทุกคนก็เห็นภาพของฉีปู้อวี่

เขาใส่เสื้อเชิ้ตขาวกางเกงยีนส์ที่ฟอกจนซีดและรองเท้าผ้าใบ ดูเหมือนจะเรียบร้อย

แต่ในสายตาของคนในตระกูลหวัง เขากลับดูเหมือนมารร้ายที่เต็มไปด้วยอันตราย

นายท่านหวังตกใจจนพูดไม่ออก “คุณมาที่นี่เพื่อเรียกร้องค่าเสียหาย แล้วให้เขามาที่นี่ทำไม?!”

“นี่มันไม่ใช่การรังแกคนดีเหรอ?!”

คำพูดของนายท่านหวัง แสดงถึงความวิตกกังวลที่มากขึ้น