มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1700

ในเมืองหลวงที่เต็มไปด้วยผู้มีอำนาจแทบจะไม่มีใครไม่กลัวฉีปู้อวี่

ไม่มีทางเลือก เพราะชื่อเสียงของหัวหน้าใหญ่เกิดจากการที่เขาสังหารผู้คนมาแล้วมากมาย ไม่เช่นนั้นเขาคงจะไม่ได้รับคำขานว่า “โหดร้าย”

นายท่านหวังสำนึกในใจว่าการฆ่าคนก็แค่ตัดหัวลงดินนั้นก็เพียงพอแล้ว ทำไมต้องเรียกฉีปู้อวี่มาที่นี่ด้วย?!

เมื่อหวังเจี้ยนเฉิงเห็นฉีปู้อวี่เขาก็รู้สึกไม่สบายใจ เพราะตอนเด็กเขาเคยถูกข่มขวัญอยู่บ่อยๆ พี่เลี้ยงที่เคยบอกว่า “ถ้าคุณซนอีก ฉีปู้อวี่จะมาหาคุณนะ!”

ถึงแม้เขาจะไม่เคยเห็นด้วยตาตนเองว่าฉีปู้อวี่ระเบิดหัวคนได้อย่างไร แต่ข่าวลือเหล่านั้นก็มักจะถูกพูดต่อกันไปเรื่อยๆจนกลายเป็นเรื่องมหากาพย์ เขาถึงกับคิดว่าฉีปู้อวี่อาจจะมีตาที่สามตามที่ข่าวลือบอกจริงๆ

“เกิดอะไรขึ้น?” ฉีปู้อวี่พูดโดยไม่อ้อมค้อม ดูเหมือนจะไม่พอใจ

“นี่ดูสิ เขาชนรถของผม แล้วยังสมรู้ร่วมคิดกับเจ้าหน้าที่เพื่อใส่ร้ายผมว่าเป็นฝ่ายผิดทั้งหมด แต่ผมก็ไหวตัวทัน” ฉีเติ่งเสียนยื่นใบรับรองความรับผิดชอบในอุบัติเหตุให้ฉีปู้อวี่ดู

เมื่อฉีปู้อวี่ดูเอกสารแล้วขมวดคิ้ว แล้วกล่าวว่า “แล้วการชดใช้จะว่าอย่างไร?”

ฉีเติ่งเสียนตอบเรียบๆว่า “รวมทั้งค่าซ่อมรถและค่าทดแทนทางจิตใจ ผมขอแค่หนึ่งร้อยล้านเท่านั้น”

ฉีปู้อวี่ฟังแล้วตกใจ มองว่าไอ้หนุ่มนี่โลภเกินไป รถยนต์ที่มีราคาเพียงสามแสนกว่า กล้าหาญที่จะเรียกร้องหนึ่งร้อยล้าน?!

นายท่านหวังกล่าวกับฉีปู้อวี่ว่า “ถ้าเป็นความรับผิดชอบของเถียนชิ่งโหย่วเราก็จะชดใช้ แต่คุณไม่คิดว่ามันเกินไปหน่อยเหรอ? ทำคนเป็นแบบนี้ แล้วยังกล้าขอหนึ่งร้อยล้าน”

ฉีปู้อวี่พยักหน้าเห็นด้วย เพราะไม่ควรทำให้เกินไปนัก! เขาจึงยื่นมือขวาออกไป ชยับนิ้วทั้งห้าแล้วหมุนข้อมือ

ความหมายของเขาคือต้องการให้ลดราคาลงครึ่งหนึ่งจ่ายเพียงห้าสิบล้านก็พอ เพราะเถียนชิ่งโหย่วเรียกร้องเพียงสี่สิบล้าน

“พ่อผมบอกแล้วว่านี่ไม่เกินไป ถ้าไม่มีห้าร้อยล้านเราจะไม่จบกัน!” ฉีเติ่งเสียนตะโกนด้วยเสียงที่มีน้ำเสียงเด็ดขาด

ฉีปู้อวี่อึ้งไป “ไอ้เด็กนี่ ไม่เข้าใจสัญญาณพ่อเลยเหรอ?”

เขาจึงรีบแสดงท่าทางให้ฉีเติ่งเสียนดู โดยการหงายฝ่ามือเข้าหากันแล้วกำหมัดจากนั้นส่ายหัว

ฉีเติ่งเสียนกล่าว “พ่อบอกให้ผมเตือนคุณว่า ถ้าไม่มีห้าร้อยล้าน พ่อของผมจะทำให้เกิดความรุนแรงถึงห้าครั้ง คุณพิจารณากันเอง!”

สีหน้าของฉีปู้อวี่เย็นยะเยือกทันที เขามองฉีเติ่งเสียนด้วยความสงสัย เพราะเริ่มสงสัยว่าชื่อเสียงที่โหดร้ายของเขานั้นอาจจะเกิดจากเด็กนี่เป็นคนสร้างขึ้นมา

ฉีปู้อวี่ถอนหายใจด้วยความรู้สึกสิ้นหวัง ส่งสัญญาณให้ฉีเติ่งเสียนว่า “นายทำแบบนี้ไม่ได้ การค่อยๆเป็นค่อยๆไปมันคือทางเดินที่ยั่งยืน ถ้าเรียกร้องมากเกินไป ครั้งหน้าจะไม่สามารถเรียกคืนได้”

ฉีเติ่งเสียนหันไปตะโกนใส่นายท่านหวังว่า “พ่อบอกว่ารถคันนั้นเป็นของขวัญในวันครบรอบจากเขาให้แม่ของผม มีความหมายมาก ดังนั้นนอกจากการชดใช้ห้าร้อยล้าน คุณยังต้องให้รถแลมโบร์กินี่ด้วย!”

เส้นเลือดที่ขมับของฉีปู้อวี่ปูดขึ้น เขามือกำแน่น สีหน้าของเขากลายการเป็นยิ้มที่แฝงความน่ากลัว

เขาโกรธมากที่ฉีเติ่งเสียนแปลความหมายของเขาผิด แต่คนที่ถูกข่มขวัญกลับกลายเป็นนายท่านหวังและหวังเจี้ยนเฉิง

สีหน้าของนายท่านหวังกลายเป็นสีคล้ำและหัวใจเต้นแรง เขามองไปที่หวังเจี้ยนเฉิงอีกครั้ง

การยอมแพ้เป็นสิ่งที่เขาในฐานะหัวหน้าครอบครัวไม่สามารถทำได้ ดังนั้นจึงต้องให้หลานชายทำแทน

หวังเจี้ยนเฉิงจึงยืนขึ้นมา สภาพจิตใจเริ่มรู้สึกไม่แน่ไม่นอนและกล่าวว่า “ถ้าผิด ก็อยู่ที่เถียนชิ่งโหย่วและเขาก็ยังขาดความรู้มารยาท ดังนั้นเราก็ควรจะชดใช้”

ฉีเติ่งเสียนพยักหน้าพอใจ