มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1701

ฉีเติ่งเสียนและฉีปู้อวี่ขับรถหรูกลับถึงบ้าน โดยที่รถในโรงจอดไม่พอ พวกเขาจึงต้องจอดแลมโบกินีไว้ที่หน้าประตูเนื่องจากมีขนาดเล็กกว่า

ฉีเติ่งเสียนมองรถยนต์หรูคันใหญ่แล้วก็พูดว่า "พ่อเจ๋งจริงๆก่อนจะไปยังอุตส่าห์หลอกเอารถโรลส์-รอยซ์ของเขามาได้อีก"

ฉีปู้อวี่ก็ตอบว่า "ท่านหวังใจดีมาก เขาให้เป็นของขวัญเลย!"

ฉีเติ่งเสียนได้ยินดังนั้นก็ยิ้มแล้วตบหน้าผาก "บ้าเอ๊ย! ตระกูลหวังรวยจริงๆ ฉันเรียกเงินไปน้อยเกินไปแล้ว!"

จ้าวซือชิงเดินออกมาเห็นรถสองคันก็พอใจและพยักหน้า "ดีมาก รถเล็กๆคันเก่าแลกกับรถหรูระดับพรีเมียมสองคัน แบบนี้ไม่ขาดทุนเลย!"

จ้าวหงหนีก็อยู่ที่นั่นและได้ยินประโยคนั้น สีหน้าของเธอเหมือนเห็นผี รถที่มีมูลค่าเกินสามแสนแลกกับรถที่รวมมูลค่าถึงสิบล้าน มันชัดเจนว่าเป็นกำไรอย่างมาก ไม่ใด้ขาดทุนเลย!

"เขายังเรียกเงินจากตระกูลหวังไปตั้งห้าร้อยล้าน ส่วนฉันบอกให้เขาเรียกแค่ห้าสิบล้าน แปลความหมายของฉันผิดเป้าราคาจากหนึ่งร้อยล้านไปห้าร้อยล้าน!" ฉีปู้อวี่กล่าวด้วยอารมณ์ไม่ดี

จ้าวซือชิงได้ยินแล้วก็ดีใจ รีบเข้ามากอดคอของฉีเติ่งเสียนแล้วกล่าวว่า "โอ้ย ไม่ผิดหวังจริงๆที่เป็นลูกชายที่รู้จักทำเงิน! ต่อไปนี้เธอจะเลี้ยงเมียหลายคนแม่ก็ไม่ต้องห่วงแล้ว"

ฉีปู้อวี่เกือบจะสำลักเลือด เขารู้สึกว่าเมื่อเขาลงมือสักหน่อยก็ถูกมองว่าเป็นคนโหดร้าย แต่ฉีเติ่งเสียนกลับกลายเป็นคนเก่งเรื่องเงินซะอย่างนั้น มันสองมาตรฐานมากเกินไป!

"ลุงฉีลุงสนใจเปิดบริษัทป้องกันการฟ้องร้องไหม? ฉันออกทุนให้ คุณเป็นเจ้าของใหญ่ เราเปิดในเมืองหลวงไปเลย!" เฉินหยูกล่าวกับฉีปู้อวี่

"ไปให้พ้น!" ฉีปู้อวี่โบกมืออย่างหัวเสีย แล้วเดินเข้าบ้านไปอย่างหงุดหงิด

วันนี้ฉีเติ่งเสียนได้เงินก้อนใหญ่ รู้สึกอารมณ์ดีจึงพูดว่า "ฉันโทรไปสั่งอาหารให้มาส่ง เราจะได้ฉลองกัน!"

ยังไม่ทันให้จ้าวซือชิงพูดอะไร ฉีเติ่งเสียนก็วิ่งไปโทรศัพท์

"เด็กคนนี้..."

จ้าวซือชิงส่ายหัวพูด "ชอบกินของข้างนอกตลอดเวลา"

เฉินหยูยิ้มแล้วพูดว่า "ฉันว่าฝีมือของป้าจ้าวไม่เลวเลย เพียงแต่พวกเขาไม่เข้าใจคุณค่า"

จ้าวซือชิงจึงกล่าว "จริงหรือ? ถ้าอย่างนั้นดีเลย ฉันจะเข้าไปทำอาหารให้เฉินหยู หนึ่งจาน"

เฉินหยูมีสีหน้าท่าทางแข็งทื่อแต่ก็พยักหน้า "ได้ค่ะ แต่ฉันไม่ทานเครื่องในนะ"

วันนี้เธอได้ยินการสนทนาของฉีเติ่งเสียนกับฉีหยุนเฟิง เกรงว่าจ้าวซือชิงจะทำอาหารประเภทที่มีส่วนผสมแปลกๆมาให้ ซึ่งเธอไม่สามารถรับได้

"เธอเจ๋งจริง ๆ เป็นคนแรกที่พูดว่าของอาหารอร่อย" จ้าวหงหนีมองไปที่เฉินหยูด้วยสายตาเรียบๆ

เฉินหยูหัวเราะ แต่ไม่ตอบอะไร อร่อยเหรอ? เธอแค่มีความสามารถในการปรับตัวได้ดีเท่านั้น

วันนี้ฉีเติ่งเสียนทำเงินได้มาก แถมยังกลับมาพร้อมรถสองคัน อารมณ์ดีสั่งอาหารและเปิดไวน์ดีๆเพื่อเฉลิมฉลอง

ฉีปู้อวี่รู้สึกว่าชื่อเสียงของเขานั้นอาจจะถูกลูกชายทำให้เสียไป จึงมีอารมณ์หงุดหงิด ถึงแม้ว่าจะเป็นไวน์เหมาไถที่เก็บไว้นานหลายสิบปีก็เริ่มรู้สึกไม่อร่อยแล้ว

กำลังทานอาหารอยู่ จู่ๆก็ได้ยินเสียงเคาะประตู

ฉีเติ่งเสียนเดินไปเปิดประตู พบว่าด้านนอกมีผู้ชายสี่คนในชุดสูทดำทำหน้าตาจริงจัง

"คุณเฉินหยู อยู่ที่นี่หรือไม่? เราคือเจ้าหน้าที่จากหน่วยงานรักษาความปลอดภัยท้องถิ่น" ผู้นำกล่าวขึ้น

เฉินหยูได้ยินว่ามาหาเธอ จึงเดินมาอย่างสงบและถามว่า "มีอะไร?"

ฉีเติ่งเสียนปิดประตูดังปัง เจ้าหน้าที่พิเศษของหน่วยงานรักษาความปลอดภัยท้องถิ่นทั้งสี่คนไม่กล้าเคาะประตูอีกต่อไป

“ให้ตายสิ ภารกิจนี้มันน่ากลัวชะมัด คนหนึ่งเป็นฉีปู้อวี่อีกคนคือจ้าวซือชิง นี่เบื้องบนอยากให้ฉันตายหรือไง!” หัวหน้าทีมเช็ดเหงื่อเย็นบนหน้าผาก รู้สึกประหวั่นจึงได้แต่พาลูกน้องสามคนไปนั่งรอเงียบๆ ในสวน

จ้าวซือชิงนั่งลงแล้วพูดว่า “อย่าให้เรื่องนี้มารบกวนอารมณ์เราเลย มากินต่อเถอะ”

เฉินหยูถอนหายใจ “เฮ้อ งานฉันก็ทำเสร็จหมดแล้ว เสียดายที่ต้องกลับเร็วแบบนี้ เลยอดกินฝีมือป้าจ้าวต่อเลย”

"......"ฉีปู้อวี่ ฉีเติ่งเสียนและจ้าวหงหนีมองหน้ากันอย่างเงียบๆ

จ้าวซือชิงลูบหัวเฉินหยูแล้วพูด “ป้าเองก็เสียดายเหมือนกันนะ พอเธอไปแล้วป้าก็ต้องเจอแต่คนที่ไม่รู้จักชื่นชมของอร่อยเหล่านี้แล้วสิ”

ฉีเติ่งเสียนรีบคีบอาหารใส่ชามของฉีปู้อวี่พร้อมพูด “แม่ต้องพูดดีๆนะ! พ่อเคยบอกผมแล้วว่าฝีมือแม่อร่อยที่สุดในโลก ไม่มีใครเทียบได้!”

ฉีปู้อวี่หน้าเขียวทันที มองชามอาหารแล้วแทบอยากจะต่อยฉีเติ่งเสียนเข้าให้

จ้าวหงหนีก้มหน้าก้มตากินข้าวเงียบๆ กลัวโดนจับยัดอาหารให้

ทุกคนค่อยๆ กินมื้อเย็นจนเสร็จ เฉินหยูถอนหายใจอย่างพึงพอใจแล้วพูดว่า “ดูท่าว่าครั้งหน้าคงต้องมาเจอกันใหม่แล้วล่ะ! เรื่องใหญ่ของหนานหยางก็ต้องฝากไว้กับทุกคนแล้วนะคะ”

จ้าวซือชิงตอบว่า “สบายใจได้”

“คุณป้าจ้าวพูดแบบนี้ฉันก็มั่นใจเต็มร้อย!” เฉินหยูหัวเราะและยิ้มกว้าง

หลังจากพักกันสักครู่ จ้าวซือชิงก็พูดว่า “ลูกไปส่งเสี่ยวเฉินที่สนามบินล่ะกัน ระวังตัวด้วย”

ฉีเติ่งเสียนหยิบกุญแจรถแล้วพาเฉินหยูออกไป เฉินหยูโทรติดต่อบอดี้การ์ดให้มารอที่สนามบิน เตรียมตัวเดินทางกลับหนานหยาง