มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1706

ฉีเติ่งเสียนวิ่งเข้ามาด้วยความรีบร้อน ยอดฝีมือที่ฝึกวิชาหย่งชุนก็มีปฏิกิริยาโต้ตอบเช่นกัน

ก่อนที่เขาจะลงมือ ภายในใจเขาก็รู้สึกหนาวสั่น หัวใจของเขาแน่นจนรู้สึกราวกับว่ามันกำลังจะกระโดดออกมาจากลำคอ

ทันทีที่เขารู้ว่าเขาหนีไม่พ้น เขาก็หันกลับมาโดยที่มือขวาของเขาดึงขึ้นมายังหน้าอกของเขาแล้ว เมื่อเขาหันกลับมา เขาก็พบกับมวยเสือดาวป้าเฉวียนที่โจมตีอย่างเต็มกำลังของของฉีเติ่งเสียนพอดี

เขาชกหมัดนี้ด้วย "หมัดญี่ปุ่น" พลังอันเป็นเอกลักษณ์ของหย่งชุนก็ระเบิดใส่ ฝ่ามือของฉีเติ่งเสียนทันที

แต่หลังจากที่หมัดนี้ผ่านไป เขาก็รู้สึกเหมือนกับวัวโคลนลุยทะเล ความแรงทั้งหมดของหมัดมันหายไปทันทีที่สัมผัส!

เขาไม่ได้คิดอะไรเลย ยักไหล่ รวบรวมกำลังอีกครั้ง และคว้าข้อมือของฉีเติ่งเสียน

อย่างไรก็ตาม ฉีเติ่งเสียนพลิดข้อมือแล้วทำเสียงฮึดฮัด ทันใดนั้นเอง แขนของเขาก็ขยายออกสองครั้ง ราวกับว่าเขากลายเป็นงูเหลือมยักษ์! ก่อนที่หมัดของคู่ต่อสู้จะปะทะลง เขาก็บิดแขนและกระแทกพวกมันไป ฝ่านตรงข้ามกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด เขายักไหล่แล้วก้าวถอยหลัง

แต่ฉีเติ่งเสียนจะปล่อยโอกาสให้ล่าถอยได้อย่างไรเล่า? เขาก้าวไปข้างหน้า ใช้กลยุทธิ์แล้วจับไหล่ซ้ายของฝ่ายตรงข้ามเพื่อบิดมัด เมื่อได้ยินเสียงคลิก ไหล่ของเขาก็บิดเบี้ยวไปจนถึงโคน จากนั้นเขาก็ส่ายเอวพร้อมโน้มตัวลงไปแล้วพูดว่า "พิณภูผาเหล็ก" กระแทกเข้าที่หน้าอกคนนี้!

"อ้าก!!!"

ปรมาจารย์มวยหย่งชุนหมัดกรีดร้อง อวัยวะภายในของเขาแตกสลายภายใต้การกระทำนี้ คนทั้งหมดก็กระเด็นออกไปเจ็ดแปดเมตรเหมือนลูกกระสุนปืนใหญ่ ล้มลงกับพื้นและหมดลม

สายเกินไปแล้วที่นักมวยสามคนนั้นจะช่วยเหลือ ทันทีที่พวกเขามาถึงข้างฉีเติ่งเสียน พวกเขาก็ถูกกระแทกจนตายแล้ว

ฉีเติ่งเสียนเอียงศีรษะ ดวงตาของเขาเป็นเขียว้ล่ำราวกับหมาป่า เขพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา: “วันนี้ข้าจะสังหารใครสักคน ใครกล้าหยุดข้า มันจะต้องตาย!”

เสียงของเขาเหมือนฟ้าร้อง เขาใช้เสียงหยัคย์สายฟ้าคำรามเพื่อออกเสียงด้วยพลังอันยิ่งใหญ่ ทุกคำระเบิดออกมา ทำให้แก้วหูของผู้คนสั่นสะเสทอน

นักมวยที่เพิ่งเจอกับฉีเติ่งเสียนเป็นครั้งแรกรู้สึกเสียใจไม่น้อย หากเขาไม่รู้สึกไม่หวั่นไหวกับแรงผลักดันของศัตรู ทั้งห้าคนคงจะร่วมมือกันฆ่าเขา!

แต่เขากลัวที่จะเผชิญหน้ากับศัตรูเช่นนี้ ดังนั้นเขาจึงปล่อยให้อีกฝ่ายคว้าโอกาสและสังหารสหายของเขาสองคนไปทีละคน

ไม่ว่าอย่างไร นี่เป็นเรื่องปกติ ผู้คนต่างก็มีความรู้สึกและไม่ใช่หุ่นยนต์ ทุกคนมีความกลัวเป็นอารมณ์เป็นธรรมดา

นักมวยที่มีพละกำลังแข็งแกร่งระดับฮั่วจิ้งก็จะรู้สึกหวาดกลัวที่จะเปชิญหน้ากับฉีเติ่งเสียน

นี่คือโลกวิชามวย ขอบเขตจิตใจ และสมรรถภาพทางกาย การชดเชยนั้นเป็นเรื่องยาก ไม่ใช้พูดว่าไม่กลัวแล้วจะไม่กลัวได้

“อดทนอีกหน่อย ความช่วยเหลือของเราจะมาถึงในเร็ว ๆ นี้แล้ว!” จ้าวหางเปีย ตะโกนออกมา และขอให้พวกเขาทั้งสามหยุดฉีเติ่งเสียนเอาไว้สักพัก

จ้าวหงซิ่วพูดอย่างเย็นชา: "อาจารย์ ถ้าจะสู้กับข้า เจ้ากล้าที่จะคุยกับคนอื่นในขณะที่ฟุ้งซ่านอีกงั้นหรือ?!"

ในตอนนั้นเอง เสื้อผ้าของจ้าวหางเปียถูกตัดออกด้วยนิ้วของจ้าวหงซิ่ว และพบรอยเลือดห้ารอยที่ด้านซ้ายของช่องท้องของเขา หากเขาไม่สามารถหลบได้ในตอนนี้ ก็แค่อันนี้เท่านั้นลำไส้ของเขาจะถูกเจาะและเน่าเปื่อย

ในขณะเดียวกันที่อยู่ห่างออกไปสองกิโลเมตร ทหารกลุ่มหนึ่งยืนอย่างเงียบ ๆ ในสถานที่ซึ่งถนนจะต้องผ่านไป พวกเขาแต่ละคนต่างเงียบงัน แต่พวกเขาก็มีความรู้สึกซื่อตรงและกล้าหาญ

“วันนี้ จะไม่มีใครสามารถผ่านจากที่นี่ไปได้ ถ้าใครอยากจะผ่านเราไป จะต้องกลายเป็นศพก่อน!” ผู้นำก็ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากผู้ช่วยเสี่ยวเฉิน

เมื่อเขาพูด เสียงของเขาก็ดัง และท่าทางของเขายังมีแก่นแท้ของลู่จ้านหลงอยู่เล็กน้อย

“ใช่แล้ว ใครอยากจะผ่านวันนี้ต้องก้าวข้ามศพของเรา!” พวกทหารก็ตะโกนเสียงดังเช่นกัน