มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1713

ผู้ถูกคุมขังในเรือนจำโยวตู ส่วนใหญ่เป็นผู้นำระดับชั้นแนวหน้า กลุ่มคนเหล่านี้เมื่ออยู่ในเรือนจำความจองหองที่มีก็แทบจะหดหายลงไป

เมื่อหมดหนทาง ถูกตัดขาด โดนแขวนคอทุบตีอยู่เรื่อยๆ จึงไม่มีใครกล้าที่จองหองอีกต่อไป.....

ราชาแห่งความสยดสยองน่ากลัว ผู้มีหนวดเครา ที่ผู้ก่อการร้ายทั่วโลกต่างร้องเพลงสรรเสริญ “หัวหน้าผู้ยิ่งใหญ่” ในงานกาลาช่วงฤดูใบไม้ผลิ

เป็นเรื่องยากที่จะจินตนาการได้ว่าผู้นำระดับแนวหน้าจำนวนมากถูกจำคุกในคุกที่เก่าโทรมและได้รับการปฏิบัติเหมือนกับเด็กรุ่นหลานอย่างไรอย่างนั้น

แต่ว่าถึงอย่างนั้นทันทีที่ไตเท้อเห็นหมาป่าโลภ เขาก็รู้สึกว่าคนๆ นี้ไม่น่าไว้วางใจ เห็นได้ชัดว่าเหมือนพวกหน้าตัวเมีย ไม่มีท่าทางของราชาโลกใต้ดินที่ข้ามทวีปยูเรเซียเลยหรือ?

ฉู่อู๋เต้าในตอนแรกดูก็ยังปกติดี ถึงแม้ว่าเขาจะป่วยหนัก เมื่อมองแวบแรกท่าทางดูไม่ธรรมดาเลยสักนิด...

“หมาป่าโลภ นี่เพื่อนของแม่ฉันชื่อไตเท้อ” ฉีเติ่งเสียนแนะนำหมาป่าโลภ

“ฮะ... สวัสดี ลุงไต เรียกฉันว่าหมาป่าน้อยก็ได้!” หมาป่าโลภพูดกับไตเท้อด้วยสีหน้าประจบประแจง เพราะกลัวจะทำให้ใครต้องขุ่นเคือง

ไตเท้อมีท่าทางแปลกๆ ก่อนจะเอ่ยถามว่า “นายคือหมาป่าโลภ ที่เดินทางข้ามเอเชียไปยังยุโรปและขโมยหัวรบนิวเคลียร์แห่งประเทศเสวี่ยอย่างนั้นหรือ?”

หมาป่าโลภพูดว่า: “ไม่กล้า! ไม่กล้า! ฉันชื่อหมาป่าโลภ เรื่องเล็กๆ น้อยๆ พวกนั้นไม่ควรค่าแก่การกล่าวถึง”

มุมปากของไตเท้อกระตุก ก่อนจะพูดว่า “นายดูไม่ได้มีลักษณะนิสัยแบบนั้น? เพราะดูยังไง... ก็ดูเหมือนพวกคนรับใช้มากกว่า”

หมาป่าโลภพองหน้าอกอย่างภาคภูมิใจแล้วพูดว่า: “ฉันเอง หมาป่าโลภที่เป็นคนคนรับใช้รองหัวหน้าใหญ่ เป็นคนรับใช้แล้วยังไง ฉันต้องอับอายหรือไง? ฉันไม่ควรภูมิใจเหรอ?”

ไตเท้อส่งเสียงและพูดว่า “ดูคุณภูมิใจเหลือเกิน!”

โดยรวมแล้ว หลังจากพบกับหมาป่าโลภและได้พูดคุยกันสองสามคำ ไตเท้อก็รู้สึกว่าผู้ชายคนนี้ไม่ได้มีท่าทางเหมือนราชาแห่งโลกใต้ดินเลย ดูเป็นเพียงคนประจบประแจงก็เท่านั้น

“ลุงไต ฉันได้ยินมาจากรองหัวหน้าใหญ่ ว่าคุณหนูนาคากาว่า ฮิเดโกะกำลังข่มขู่คุณใช่ไหม? ก็จริงอยู่ว่าหากไม่สู้ ก็บุกถึงบ้านเปิดโปงไปเลยสิ!” หมาป่าโลภพูดอย่างไม่พอใจ

“....” ไตเท้อไม่ได้พูดอะไร เขาแค่เหลือบมองฉีเติ่งเสียน เริ่มรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้เริ่มไม่น่าเชื่อถือมากขึ้นเรื่อยๆ

ฉีเติ่งเสียนพูดว่า: “ไปที่นั่นแล้วไปจัดการนาคากาวา องฮิเดโกะ ให้ฉัน ถ้านายจัดการเธอไม่ได้ ฉันจะจัดการนายแทน”

หมาป่าโลภย่อตัวลงด้วยความกลัวแล้วพูดว่า “รองหัวหน้าใหญ่ ฉันไม่แน่ใจว่าจะรับมือเธอได้ไหม! เพราะเมื่อหลายปีก่อนไม่รู้เธอจะจำมันได้ไหม มันเป็นเรื่องพูดยากสักหน่อย”

ฉีเติ่งเสียนพูดอย่างใจเย็น “หยุดพูดเรื่องไร้สาระแล้วรีบไปซะ”

หมาป่าโลภไม่กล้าพูดอะไรอีก ดังนั้นเขาจึงตรงไปยังห้องรับรองที่นาคากาวะ ฮิเดโกะอยู่

ทันทีที่เขาบิดลูกบิดประตูห้องรับรอง หมาป่าโลภก็หยิบแว่นกันแดดออกมาสวม ปลดกระดุมบนเสื้อสองสามเม็ด สอดมือเข้าไปยังกระเป๋ากางเกงก่อนจะเดินเข้าไป

“นายเป็นใคร!”

หลายคนที่อยู่ในห้องรับรองอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วเมื่อเห็นหมาป่าโลภเดินเข้ามา

หมาป่าโลภเดินเข้ามาหานาคากาว่า ฮิเดโกะด้วยใบหน้าเย็นชาแล้วพูดอย่างใจเย็นว่า “คุณฮิเดโกะ ไม่ได้เจอกันหลายปีแล้ว สบายดีไหม?”

นาคากาว่า ฮิเดโกะตกใจตั้งแต่วินาทีแรกที่เขาเข้ามา พอหมาป่าโลภเอ่ยพูดก็เกิดคลื่นสั่นขึ้นในหัวใจของเธอ

เธอไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะได้เจอหมาป่าโลภ แถมหมาป่าโลภก็ยังจำเธอได้!

“อย่าหยาบคาย เขาคือคุณหมาป่าโลภ!” นาคากาวา ฮิเดโกะยืนขึ้นขวางหน้า โทโจร็อค และโยสุเกะ ยามาโมโตะก่อนจะพูดกับทั้งสองอย่างเย็นชา