มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1726

ในทุกคนที่อยู่ในที่เกิดเหตุ จั่วเฉินคือคนที่ไม่สามารถทำให้เกิดอันตรายได้ ดังนั้นเมื่อเกิดเหตุการณ์ไม่คาดคิดขึ้น ฉีเติ่งเสียนจึงปกป้องจั่วเฉินเป็นคนแรกทันที

บอดี้การ์ดของจั่วเฉิน ก็มีปฏิกิริยาทันที รีบพาจั่วเฉินซ่อนตัวอยู่ที่มุมเพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้เขาบาดเจ็บ

หลังจากนั้น ฉีเติ่งเสียนก็ช่วยดึงลูกชายของนายท่านซุนและซุนเจี้ยนเฉินนำไปซ่อนที่ข้างกำแพงด้วย

กระบวนการทั้งหมดใช้เวลาไม่นาน ประมาณแค่สองวินาทีเท่านั้น แต่เสียงปืนก็ไม่ได้ดังขึ้นอีกครั้ง เหมือนกับว่าฆาตกรที่ซ่อนตัวอยู่คิดว่าได้ทำภารกิจสำเร็จแล้วจึงรีบหนีหายไป

ในเวลานี้ซ่งเจียอวี่ร้องเสียงดังออกมา ล้มลงต่อหน้าซ่งอู่ด้วยความตกใจ: “คุณปู่! ใครก็ได้มาช่วยคุณปู่ของฉันด้วย!”

ฉีเติ่งเสียนไม่รู้สึกถึงความรู้สึกเหมือนถูกล็อกเป้าหมายจากปืนซุ่มยิง เขาเลยก้าวไปข้างหน้า จากนั้นผลักซ่งเจียอวี่ออกแล้วยื่นมือไปกดที่หน้าอกของซ่งอู่ที่ถูกยิง

บาดแผลที่เริ่มมีเลือดไหลออกมา หลังจากตอนที่เขากดลงไปเลือดก็หยุดไหลทันที

“ชิงเสวียน รีบเรียกชิงเสวียนออกมา!” ซุนกั๋วฉวินตะโกนออกมา

จิ่วเหิงก็ได้ยินเสียงปืน ตอนนี้เขากำลังอยู่กับซุนชิงเสวียน เมื่อเห็นสถานการณ์ที่เต็มไปด้วยเลือด ทั้งสองคนก็ตกใจไม่น้อย

ซุนชิงเสวียนตอบสนองได้อย่างรวดเร็ว เขารีบเดินเข้ามาพร้อมกับหยิบเข็มเงินที่พกติดตัวออกมา ทำการเปิดเสื้อของซ่งอู่ แล้วแทงเข็มลงไปทันทีเพื่อปิดเส้นเลือดป้องกันไม่ให้เลือดไหลออกมากเกินไป

“นี่มันอะไรกันเนี่ย?” จิ่วเฮิงก็เดินเข้ามาใกล้และถาม

“ไม่รู้เหมือนกันว่ามันเกิดอะไรขึ้น พอออกจากรถซ่งอู่ก็ถูกยิงเข้าที่หน้าอก” ฉีเติ่งเสียนตอบ

ซ่งอู่ถูกยิงที่หน้าอกขวา และกระสุนทะลุออกไปแล้ว ไม่ได้ติดค้างในร่างกาย แม้จะบาดเจ็บหนัก แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ถึงตาย

เมื่อสักครู่นี้ มือสังหารที่ซ่อนอยู่ในที่มืด คงเป็นมืออาชีพระดับสูงมาก แต่ทำไมกระสุนถึงไม่ไปโดนหัวใจ หรือไม่ก็ยิงหัวไปเลย?

ฉีเติ่งเสียนรู้สึกสงสัยในใจและเงยหน้าขึ้นไปมองซ่งเจียอวี่ที่ดูซีดเซียว หน้าตาไม่ต่างจากคนที่จิตใจไม่อยู่กับตัว เห็นได้ชัดว่าไม่ได้แกล้งทำ

เขามองไปรอบๆคนที่มาด้วยกับซ่งอู่ ทุกคนต่างก็สีหน้าซีด ดูเหมือนจะตกใจกลัวอย่างมาก...

“หรือว่าเป็นซ่งเหวินส่งคนมาทำเรื่องนี้?” ฉีเติ่งเสียนคิดในใจ

ซ่งเจียอวี่ตัวสั่นเสียงถามว่า：“คุณปู่ของฉัน... ยังมีหวังไหม?”

ซุนชิงเสวียนสีหน้าไม่เปลี่ยนแปลง บอกให้คนยกซ่งอู่เข้าภายในแล้วพูดว่า：“ไม่มีอะไรต้องห่วง กระสุนทะลุไปแล้ว ไม่ต้องเอากระสุนออก แถมจุดที่โดนไม่ใช่จุดสำคัญ เลือดเสียไปไม่นาน แต่ท่านอายุเยอะแล้ว เรื่องแบบนี้ก็หลีกเลี่ยงไม่ได้... ต้องดูอาการต่อไป”

ซ่งเจียอวี่เกือบจะร้องไห้ออกมา น้ำตาคลอถามว่า：“หมอซุน กรุณาช่วยคุณปู่ของฉันด้วยเถอะ!”

ซุนชิงเสวียนกล่าวว่า：“ไม่ต้องห่วง ฉันจะทำเต็มที่”

ซ่งอู่ถูกยกเข้าไปในตระกูลซุน แล้วซุนชิงเสวียนก็ตามเข้าไปให้การรักษาทันที

ฉีเติ่งเสียนล้างเลือดจากมือเสร็จ จั่วเฉินจึงเดินเข้ามาถามด้วยท่าทางยังตกใจว่า：“พระอัครสังฆราชฉีนี่เกิดอะไรขึ้น?”

ฉีเติ่งเสียนส่ายหัวแล้วพูดว่า：“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน... อาจจะมีคนไม่อยากให้ซ่งอู่และคุณมีความสัมพันธ์กัน เลยส่งมือสังหารมาเตรียมการลอบโจมตีเขา”

ซุนกั๋วฉวินหน้าบึ้งกล่าวว่า：“ดูเหมือนว่าฉันจะประเมินความขัดแย้งระหว่างซ่งเหวินกับซ่งอู่น้อยไป?เพื่อหลีกเลี่ยงการแตกแยกของตระกูลซ่ง วิธีที่ดีที่สุดก็คือจัดการกับคนที่มีความคิดเห็นต่างออกไปเลย”

ฉีเติ่งเสียนกล่าวว่า：“ก็ไม่แน่ว่าจะเป็นซ่งเหวินที่ทำ บางทีอาจเป็นพวกคนจากประเทศมี่หรือคนจากเจียเผิงก็เป็นได้ ตอนนี้เมืองเผิงไหลเกิดความวุ่นวายจากการเลือกตั้ง มีการแทรกแซงจากหลายฝ่ายมากเกินไป”

ซุนกั๋วฉวินพยักหน้าหัวแล้วพูดด้วยเสียงเรียบๆว่า：“กล้าทำเรื่องนี้ต่อหน้าคนตระกูลซุน มันไม่มีความเคารพเลยสักนิด!”

ในขณะเดียวกัน จั่วเฉินที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ก็ถอนหายใจเบา ๆ พลางพูดว่า "หวังว่าคุณซ่งอู่จะฟื้นตัวโดยเร็ว มิฉะนั้นแล้ว ฉันคงรู้สึกผิดอย่างมาก"

ฉีเติ่งเสียน ตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบๆว่า "คุณจั่วจะรู้สึกผิดไปทำไม? เรื่องนี้ก็ไม่ใช่สิ่งที่คุณต้องการให้เกิดขึ้นเสียหน่อย"

จั่วเฉินเหลือบมองฉีเติ่งเสียน ก่อนจะเอ่ยช้าๆว่า "ถึงแม้ว่าคุณซ่งอู่จะบาดเจ็บหนัก แต่ฉันยังมีคำถามที่ต้องถามคุณ...คุณคิดว่าหลังจากเกิดเรื่องนี้ขึ้น ตระกูลซ่งจะยังสนับสนุนฉันอยู่ไหม?"

ฉีเติ่งเสียนได้ฟังแล้ว ก็นิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตอบว่า “เรื่องนี้พูดยาก!”

กระสุนนัดนี้ที่ยิงใส่ซ่งอู่ ไม่เพียงแค่ทำร้ายเขา แต่ยังเหมือนเป็นการยิงเข้าไปในหัวใจของคนในตระกูลซ่งทั้งหมดด้วย คาดว่าความหวาดกลัวคงเกาะกินพวกเขาไปแล้ว เพราะขนาดซ่งอู่ยังกล้าลงมือ คนอื่น ๆ จะเหลืออะไร?

จั่วเฉินได้ฟังแล้วก็อดถอนหายใจไม่ได้ เหตุการณ์ไม่คาดฝันนี้คงทำให้แผนการใหม่ของเขาต้องปั่นป่วน

“ให้ฉันลองไปถามดูไหม?” ฉีเติ่งเสียนเสนอขึ้น “จะดูว่าคนในตระกูลซ่งนี้มีท่าทีอย่างไร และใครคือคนที่สามารถตัดสินใจได้จริง ๆ”

“ก็ดี” จั่วเฉินพยักหน้าอย่างใช้ความคิดเล็กน้อย แม้ว่าเรื่องนี้จะดูเหมือนเย็นชาไม่ใส่ใจความรู้สึกของคนอื่น แต่ก็จำเป็นต้องสรุปผลให้ได้โดยเร็วที่สุด

ฉีเติ่งเสียนเดินไปนั่งข้าง ๆ ซ่งเจียอวี่ที่กำลังหมดอาลัยตายอยาก แม้ในตระกูลซ่งจะมีคนอื่นอยู่ด้วย แต่เขากลับไม่รู้จักพวกนั้น และยิ่งไปกว่านั้น พวกเขาก็ไม่งดงามเท่าซ่งเจียอวี่นี่สิ

"คุณหนูซ่ง เรื่องที่นายท่านประสบเหตุเช่นนี้ ไม่ใช่สิ่งที่ใครอยากให้เกิดขึ้น ผมเองก็เข้าใจว่าคุณคงเสียใจมาก แต่มีเรื่องหนึ่งที่ผมต้องขอสอบถามให้แน่ใจ" ฉีเติ่งเสียนพูดขึ้น

"เรื่องอะไรคะ?" ซ่งเจียอวี่เงยหน้าขึ้นถาม "คุณพูดมาได้เลยค่ะ"

"หลังจากที่นายท่านเกิดเรื่องขึ้นแบบนี้ พวกคุณยังยืนยันที่จะปฏิบัติตามแผนการที่เคยตัดสินใจกันไว้หรือเปล่า?" ฉีเติ่งเสียนถาม

ซ่งเจียอวี่ได้ฟังแล้วก็ตกตะลึงไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าอย่างแน่วแน่และกล่าวว่า "คำพูดที่ฉันพูดเมื่อวานจะไม่มีวันเปลี่ยนแปลง พวกเราจะสนับสนุนคุณจั่วเฉินอย่างเต็มที่ค่ะ"