มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1727

เมื่อซ่งเจียอวี่พูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นเช่นนี้ ทำให้ฉีเติ่งเสียนถึงกับชะงักไปครู่หนึ่ง

เขามองไปที่ซ่งเจียอวี่อย่างครุ่นคิดก่อนจะพูดว่า “จริงหรือ? คุณมีอำนาจตัดสินใจเองได้งั้นเหรอ?”

ซ่งเจียอวี่ ตอบว่า “คุณปู่ได้กำชับพวกเราไว้ล่วงหน้าแล้วว่า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม ห้ามเปลี่ยนจุดยืนที่ตัดสินใจไว้เด็ดขาด แม้กระทั่งหากเขาต้องตายก็ตาม”

คำพูดของเธอทำให้ ฉีเติ่งเสียน เผลอคิดไปในใจ ทำไมคำพูดนี้ถึงฟังดูเหมือนว่าซ่งอู่คาดการณ์อะไรบางอย่างไว้ล่วงหน้า? เขารู้หรือว่าตัวเองอาจจะเจอกับเรื่องเลวร้าย?

ถึงแม้ว่าจะยังไม่สามารถฟันธงได้ชัดเจน แต่ด้วยวัยที่มากของซ่งอู่ผู้ผ่านประสบการณ์โชกโชนมามากมาย อาจทำให้เขามองเห็นปัญหาได้อย่างทะลุปรุโปร่ง การที่เขาคาดเดาว่าอาจมีคนเลือกทางสุดโต่ง ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกนัก

“เขายังพูดอะไรอีกไหม?” ฉีเติ่งเสียนถามพร้อมรอยยิ้ม

“ไม่มีอะไรเพิ่มเติมค่ะ” ซ่งเจียอวี่ส่ายศีรษะเบาๆ ก่อนจะพูดว่า“ท่านพระอัครสังฆราชฉี ฉันต้องขอบคุณท่านมากที่ช่วยเหลือเมื่อครู่นี้”

“ผมไม่ได้ทำอะไรมากหรอก คุณค่อยไปขอบคุณท่านหมอเทพซุนชิงเสวียนดีกว่า” ฉีเติ่งเสียนตอบอย่างถ่อมตัว ไม่คิดรับความดีความชอบ

จากนั้น ฉีเติ่งเสียนก็นำคำพูดของซ่งเจียอวี่ไปบอกกับจั่วเฉิน ซึ่งทำให้อีกฝ่ายถอนหายใจด้วยความโล่งอก เพราะในเมื่อสายตระกูลของซ่งอู่ยังคงยืนยันที่จะสนับสนุนต่อไป แผนการที่เขาเพิ่งวางไว้ก็ไม่จำเป็นต้องปรับเปลี่ยนอีก

เมื่อฉีเติ่งเสียนเห็นว่าทางฝั่งตระกูลซุนยังยุ่งอยู่และเขาเองก็ช่วยอะไรไม่ได้มาก หลังจากจั่วเฉินขอตัวกลับ เขาจึงกล่าวลาต่อซุนกั๋วฉวิน และบอกว่าจะกลับมาอีกครั้งในวันพรุ่งนี้

"เมื่อไหร่จะเอาปืนใหญ่ของฉันมาให้สักที?" จิ่วเฮิงคว้าแขนฉีเติ่งเสียนไว้ตอนที่เขากำลังจะเดินจากไป แล้วถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง

"อีกไม่นานหรอก" ฉีเติ่งเสียนตอบ

เขากำลังรอข่าวจากหมาป่าโลภอยู่ หากหมาป่าโลภสามารถจัดการกลุ่มงูดำผ่านกองทัพชุดแดงที่อยู่ใต้บังคับบัญชาของ นาคาวะ ฮิเดโกะ ได้สำเร็จ ก็จะถึงเวลาที่เขาจะให้จิ่วเฮิงแบกปืนใหญ่ไปจัดการเจ้าคนสองคนนั้น

ฉีเติ่งเสียนไม่ได้เป็นคนที่ชอบฆ่าฟันผู้บริสุทธิ์โดยไร้เหตุผล แต่สำหรับคนจากเจียเผิงสองคนนี้ เขาไม่มีความรู้สึกดีด้วยเลยแม้แต่น้อย พวกเขาทำทุกวิถีทางเพื่อบิดเบือนประวัติศาสตร์ แถมยังพยายามยกย่องผู้รุกรานในอดีตอย่างน่ารังเกียจสุดขีด!

จากนั้น ฉีเติ่งเสียนกลับไปที่คฤหาสน์ของคุณนายกลุ่มธุรกิจ และเมื่อเดินเข้ามาในสวน เขาก็เห็นคุณนายในชุดเดรสสายเดี่ยวเปิดไหล่สไตล์คลาสสิกกำลังจิบชาอย่างสบายอารมณ์

เธอจัดทรงผมเป็นเปียยาวเฉียงหนึ่งข้างบนไหล่ ใบหน้าเรียวเล็กมีสีแดงเรื่อ แลดูสดใส ดวงตาคู่สวยเป็นประกายและฉายเสน่ห์ราวกับจะดึงดูดใจคนที่จ้องมอง

เธอให้ความรู้สึกที่ผสมผสานระหว่างความเย้ายวนและความไร้เดียงสาแบบชนบท บรรยากาศรอบตัวเธอช่างดึงดูดจนยากจะละสายตา

ฉีเติ่งเสียน นั่งลงข้างเธอพร้อมรอยยิ้มแล้วพูดว่า “คุณดูสบายดีจริง แต่ฉันนี่สิ แทบไม่ได้กินอะไรดี ๆ เลยสักมื้อ”

ซุนอิ่งซู พูดขึ้นว่า “ฉันได้ยินมาว่า ตอนที่ซ่งอู่ลงจากรถที่ตระกูลซุน เขาถูกลอบยิง ข้างนอกมีข่าวลือไปทั่ว เกิดอะไรขึ้นกันแน่?”

ฉีเติ่งเสียนเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้เธอฟัง เมื่อเธอได้ฟังก็เงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า “ฉันว่ามันเป็นฝีมือของซ่งเหวิน”

ฉีเติ่งเสียนตอบว่า “ซ่งเหวินก็อายุมากแล้ว จะต้องมาทำร้ายพี่น้องร่วมสายเลือดกันเองทำไม?”