มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1732

ฉีเติ่งเสียนตื่นขึ้นมากลางดึกและปลุกจิ่วเฮิง

จิ่วเฮิงรู้อยู่ก่อนแล้วหลังจากที่เขาลืมตาก็ตื่นเต้นมากและพูดว่า : “ เริ่มดำเนินการได้แล้วใช่มั้ย ?”

ฉีเติ่งเสียนพยักหน้า : “ไปจัดการไอ้พวกผีสองตัวนั้นกันเถอะ !”

เขาไม่ชอบไอ้พวกผีสองตัวอยู่นานแล้วแต่เนื่องด้วยสถานการณ์เลยไม่เคยได้ลงมือเท่านั้นเอง และไอ้พวกผีสองตัวนี้ยังได้รับการคุ้มครองจากกรม CIA อีกด้วย

แต่ว่าในครั้งนี้พวกเขามีความสัมพันธ์กับกองทัพเฟยและนาคาวะ ฮิเดโกะก็เต็มใจที่จะทรยศหมาป่าโลภ เช่นนั้นก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะเก็บไอ้พวกผีสองตั้วนี้ไว้บนโลกอีกต่อไป

แม้ว่าความเกลียดความแค้นของประเทศจะเป็นอดีต ให้อภัยความผิดที่พวกเขาก่อก็ถือเป็นคุณธรรมที่บุรุษควรทำ แต่สิ่งนี้จะทำได้ก็กับคนที่กล้าเผชิญหน้ากับประวัติศาสตร์เท่านั้น

มีเพียงคนที่กล้าเผชิญหน้ากับประวัติศาสตร์เท่านั้นถึงจะได้รับการยอมรับจากผู้อื่น

ฉีเติ่งเสียนมีความเคารพอย่างสูงต่อศิลปินอาวุโสอย่างเจียเผิงกั๋วที่เต็มใจยอมรับประวัติศาสตร์และสำนึกผิดแทนบรรพบุรุษของพวกเขา แต่โทโจร็อคกับโยสุเกะ ยามาโมโตะจะไม่ได้ความเคารพใดๆจากเขาเลยแม้แต่น้อย

โทโจร็อคกับโยสุเกะ ยามาโมโตะยังคงฝันหวานที่จะช่วยพวกหมาป่าโลภกำจัดฉีเติ่งเสียน ยังไงซะหมาป่าโลภก็บอกไว้ว่าหัวรบนิวเคลียร์จะถูกเปิดออกในไม่ช้า และเมื่อถึงเวลานั้นฉีเติ่งเสียนจะตายนับร้อยครั้ง

อย่างไรก็ตาม โทโจร็อคถูกเสียงพวกนี้ปลุกให้ตื่นตั้งแต่เช้าตรู่

เขาที่สะดุ้งตื่นยังคงสับสนอยู่สักพักหนึ่ง ก็มีลูกน้อยของเขาเปิดประตูเข้ามาอย่างตื่นตระหนกและพูดขึ้น : “โทโจคุง เกิดเรื่องใหญ่แล้วครับ !”

โทโจร็อคกลับพูดตอบว่า : “อย่าตื่นตระหนกไป สงบสติอารมณ์เอาไว้ ! แกบอกฉันมาเกิดเรื่องอะไรขึ้น ?”

ลูกน้องคนนั้นดึงเขาขึ้นมาจากเตียงด้วยความหวาดกลัวและพูดว่า : “ไม่มีเวลาเล่ามากกว่านี้แล้วครับ…จู่ๆคนของกองทัพเฟยก็เริ่มลงมือฆ่าพวกเราจนพี่น้องของเราบาดเจ็บสาหัสกันหมดแล้วครับ !”

หลังจากที่โทโจร็อคได้ยินอย่างนั้น เขาก็รู้สึกโกรธเคืองขึ้นเป็นทวี : “อะไรนะ ? ล้อเล่นบ้าอะไร! คุณนาคาวะ ฮิเดโกะเป็นคนที่พวกเราเชิญมา แล้วทำไมคนของกองทัพเฟยถึงมาฆ่าพวกเรา?”

ลูกน้องกล่าวต่ออย่างหวาดกลัว : “พวกเขาบอกว่าเป็นคำสั่งของหมาป่าโลภครับ !”

สถานะของหมาป่าโลภในใจของผู้คนในองค์กรใต้ดินค่อนข้างสูง แม้แต่กลุ่มบ้าๆในกองทัพเฟยยังยกให้เขาเป็นไอดอล

“เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด ! จะเป็นอย่างนี้ไปได้ยังไง ?!” ในท้ายที่สุดโทโจร็อคก็สูญเสียการควบคุมความสงบของเขา

เขารับบทเป็นนักปราชญ์ผู้สงบเย็นในสมาคมงูดำ แต่ในขณะนี้เขาทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้วมือเท้าของเขาสั่นอย่างควบคุมไม่ได้

ในตอนนี้โยสุเกะ ยามาโมโตะที่เสื้อผ้ายังสวมไม่เรียบร้อยดีรีบวิ่งเข้ามาและพูดว่า : “โทโจคุงหนีเร็ว พวกบ้าในกองทัพเฟยกำลังไล่ฆ่าเข้ามาแล้ว คนของเราเกือบจะตายหมดแล้ว !

โทโจร็อคตัวสั่นจนขนลุกไปทั้งตัว เขารีบวิ่งหนีออกไปกับโยสุเกะ ยามาโมโตะทันที

เมื่อพวกเขาเห็นว่าคนของกองทัพเฟยกำลังบุกเข้ามาที่โถงชั้นล่างและสังหารสมาชิกของสมาคมงูดำ

เงาของนาคาวะ ฮิเดะโกะกับหมาป่าโลภปรากฏตัวที่ประตู ทั้งสองคนเดินเข้ามาพร้อมกันและพูดขึ้นกันอย่างยิ้มแย้มเหมือนกันว่าสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าทั้งหมดไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร

“ให้ตายเถอะทำไมถึงเป็นอย่างนี้ไปได้ ?” โทโจร็อคโกรธแทบจะกระอักเลือด

เขาไม่รู้ว่าทำไมหมาป่าโลภถึงต้องการจัดการพวกเขา อีกอย่างก่อนหน้านี้เขาก็รักษาความสัมพันธ์กับหมาป่าโลภมาตลอด และยังเคยโอนเงินหนึ่งพันล้านดอลลาร์ไปให้อีกฝ่ายเพื่อยกเลิกการระงับบัญชีด้วยซ้ำ

ตอนนี้พวกเขาเอาเงินไปแล้วยังมาทำอย่างนี้กับพวกเขา ? นี่มันบ้าอะไรกัน !

โยสุเกะ ยามาโมโตะไม่ได้ให้โทโจร็อคคิดมากไปกว่านี้ เขาดึงโยสุเกะปีนออกไปนอกหน้าต่างชั้นสองและลูกน้องของพวกเขาก็มีความภักดีมากพอที่จะต่อต้านพวกบ้าของกองทัพเฟยไว้

สองคนนี้ก็จำต้องกัดฟันรอความตาย พวกเขาร้องตะโกนไปที่จิ่วเฮิง !

“ฮ่าฮ่าฮ่า !” จิ่วเฮิงหัวเราะอย่างบ้าคลั่งพร้อมแกว่งหอกทั้งสองเล่มของเขา ทำให้ทั้งสองคนลุกลนไม่ติดพื้น

ฉีเติ่งเสียนนั่งอยู่ในรถที่ห่างออกไป เขาวางขาทั้งสองไว้บนแท่นรถ มือที่หนุนหัวอยู่พร้อมฮัมเพลงอย่างสบายใจ : “ดาบใหญ่ฟันที่หัวของพวกผีญี่ปุ่น….”

แม้ว่าโทโจร็อคกับโยสุเกะ ยามาโมโตะจะเคยฝึกกังฟูอย่างคาราเต้กับไอกิโด้มาบ้าง แต่ก็แค่เพื่อเพิ่มสมรรถภาพของร่างกายและป้องกันตัวได้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น พวกเขาจะมาเป็นคู่ต่อสู้ของจิ่วเฮิงผู้มีฝีมือสูงได้ยังไง ?

เพียงไม่กี่รอบโยสุเกะ ยามาโมโตะก็ถูกโจมตีด้วยหอกใหญ่ของจิ่วเฮิงจนตัวปลิวออกไป หลังของเขาชนกำแพงจนมึนหัวไปหมดแต่ยังไม่ทันจะตั้งสติได้ก็รู้สึกหนาวสั่นที่หน้าอกและตามมาด้วยความร้อนระอุที่เข้าใกล้ขึ้นเรื่อยๆ!

เขาก้มดูก็เห็นว่ามีหอกแทงทะลุหน้าอกของเขา หัวหอกเจาะทะลุหลังของเขาจนทะลุเข้าไปที่กำแพง !

“โยสุเกะ !” ดวงตาของโทโจร็อคเบิกกว้าง เขายื่นมือหยิบกรีซสั้นออกมาเตรียมที่จะแทงเข้าไปที่ช่องท้องหมายปิดชีวิตตัวเอง

แต่จิ่วเฮิงก็ได้หันกลับมาแล้วและเข้าโจมตีที่ข้อมือของโทโจร็อคด้วย “ปืนใหญ่ผงกหัว” ทำให้ข้อมือเป็นรูโบ๋ขนาดใหญ่และกริซกระเด็นหลุดจากมือของเขาไป

“ต่อหน้าพระโพธิ์สัตว์ แกไม่มีสิทธิจะฆ่าตัวตายด้วยซ้ำ!” จิ่วเฮิงตะคอกเสียงดัง หอกใหญ่แทงเข้าที่ท้องของโทโจร็อคจากนั้นก็สบัดเขาไปทันที

โทโจร็อคปลิวออกไปชนกับกำแพงพร้อมร้องออกมาอย่างน่าอนาถใจ และตกมาอยู่ข้างกับโยสุเกะ ยามาโมโตะ

ยังไม่ทันที่ตัวของโทโจร็อคจะตกมาถึงพื้น หอกยาวในมือของจิ่วเฮิงก็ร่อนเข้ามาปักกลางอกของโทโจร็อคด้วยแรงกระแทกทำให้ตัวของเขาอยู่ติดกับกำแพง

โทโจร็อคกระอักเลือดออกมาทางปาก เขามองจิ่วเฮิงอย่างไม่เต็มใจที่จะแพ้จากนั้นก็ก้มหัวลง

คนเจียเผิงทั้งสองถูกตรึงตายอยู่ที่กำแพงถนนของเมืองไทเป…