มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1733

เมื่อมองไปที่ชาวเจียเผิงสองคนที่ถูกตรึงไว้กับกำแพงจนเสียชีวิต จิ่วเฮิงก็รู้สึกโล่งใจอย่างยิ่ง เป็นครั้งแรกที่เขาได้ลองทำวิธีการสังหารเช่นนี้ และมันทำให้เขารู้สึกสะใจอย่างมาก!

"อามิตตาพุทธ พระเจ้าผู้ศักดิ์สิทธิ์จะให้อภัยพวกคุณ!" จิ่วเฮิงยกมือขึ้นเพียงข้างเดียว กล่าวกับศพทั้งสองด้วยน้ำเสียงเย็นชาเพื่อเป็นการส่งวิญญาณ

หลังจากพูดจบจิ่วเฮิงก็หันหลังเดินจากไป มุ่งหน้ามาที่รถของฉีเติ่งเสียนแล้วเปิดประตูรถขึ้นมานั่ง

ฉีเติ่งเสียนมองจิ่วเฮิง และถามด้วยน้ำเสียงเรียบๆว่า "สะใจไหม?"

จิ่วเฮิงพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนตอบว่า "สะใจมาก! ไอ้สองคนนั่นสมควรตายด้วยวิธีนี้จริงๆ!"

จิ่วเฮิงคิดอยู่สักพักก่อนจะเตรียมตัวลงจากรถ

ฉีเติ่งเสียนถามขึ้นว่า "จะไปทำอะไรอีก?"

"ฉันต้องใช้เลือดพวกมันเขียนอะไรไว้หน่อยสิ ไม่งั้นคนอื่นจะไม่รู้ว่าฉันกำลังทำหน้าที่แทนสวรรค์!" จิ่วเฮิงพูดด้วยความตื่นเต้น

"จะเขียนอะไรของคุณ?!" ฉีเติ่งเสียนพูดขึ้นด้วยความหงุดหงิด "นี่คุณไม่เห็นหัวกฎหมายบ้านเมืองแล้วใช่ไหม?"

จิ่วเฮิงตอบอย่างมั่นใจว่า "ก็จะเขียนว่า ‘ผู้ทำหน้าที่แทนสวรรค์ หัวหน้าอัศวินแห่งแสง จิ่วเฮิง’!"

ฉีเติ่งเสียนถึงกับแทบกระอักเลือด ก่อนจะดึงตัวจิ่วเฮิงกลับเข้ามาในรถ แล้วพูดว่า "นั่งนิ่งๆ เถอะ! แค่กลุ่มงูดำถูกกำจัดไป เช้าพรุ่งนี้ก็ต้องเกิดเรื่องใหญ่แน่นอน!"

เพื่อไม่เปิดโอกาสให้จิ่วเฮิงก่อเรื่องต่อ ฉีเติ่งเสียนจึงขับรถกลับไปยังคฤหาสน์ของคุณนายกลุ่มธุรกิจทันที พร้อมกับคิดว่า ต่อไปคงต้องระวังจิ่วเฮิงให้มากขึ้น จะได้ไม่ถูกเขาทำให้เดือดร้อน

เมื่อกลับถึงคฤหาสน์ จิ่วเฮิงยังคงอารมณ์ดีอย่างมาก และเริ่มฝึกวรยุทธ์ทันที

ฉีเติ่งเสียนเห็นแล้วก็ได้แต่กลอกตา พร้อมคิดว่า ในเมื่อจิ่วเฮิงขยันถึงเพียงนี้ ตัวเขาเองก็คงปล่อยปละละเลยไม่ได้ จึงเดินเข้าไปในห้องนอนของคุณนายเพื่อฝึกวรยุทธ์เช่นกัน

จิ่วเฮิงรู้สึกว่าร่างกายของตัวเองอยู่ในสภาพที่ดีมาก การฟื้นตัวเป็นไปได้ด้วยดี อย่างน้อยที่สุด เวลาปล่อยพลังปราณในช่วงนี้ ก็ไม่รู้สึกเจ็บปวดที่อวัยวะภายในอีกแล้ว แต่ทว่าความคล่องตัวของร่างกายยังไม่กลับมาเหมือนก่อนที่จะบาดเจ็บ ซึ่งยังต้องอาศัยเวลาในการฝึกฝนและปรับตัว

จนกระทั่งฟ้าสว่าง จิ่วเฮิงฝึกเสร็จและเห็นฉีเติ่งเสียนเดินออกมา จึงเอ่ยขึ้นสอนว่า "อาจารย์ฉี วรยุทธ์ของคุณสูงขนาดนี้ แต่กลับไม่พยายามบรรลุถึงขั้นวัชระกาย เอาแต่ขี้เกียจ ระวังเถอะ วันหนึ่งฉันจะฝึกจนแซงหน้าคุณ แล้วเล่นงานคุณได้อย่างง่ายดาย!"

ฉีเติ่งเสียนได้ยินแล้วก็หัวเราะออกมา ก่อนตอบว่า "คุณรู้ได้อย่างไรว่าฉันไม่ได้ฝึก?"

จิ่วเฮิงแค่นเสียงเยาะ "คุณฝึกอะไรหรือ?"

ฉีเติ่งเสียนตอบอย่างเรียบเฉย "ฉันฝึกทักษะปืน! เทคนิคปืนใหญ่ผงกหัวนี่แหละ ฉันฝึกซ้ำไปซ้ำมานับร้อยครั้ง จนถึงขั้นเชี่ยวชาญไร้ที่ติแล้ว"

จิ่วเฮิงตกใจจนตาค้าง "โอ้? คุณซ่อนตัวอยู่ในห้องฝึกทักษะปืน หมายความว่าคุณเตรียมไม้ตายไว้รับมือกับคลาร์กใช่หรือไม่?"

ฉีเติ่งเสียนตอบกลับอย่างไม่ใส่ใจ "ถูกต้อง ถูกต้อง!"

จากนั้นเขาก็ขอให้จิ่วเฮิงมาทดลองต่อสู้กับเขา

ฉีเติ่งเสียนบอกให้ จิ่วเฮิงใช้ท่า "มือจับมังกร" ของคลาร์กออกมา เพราะจิ่วเฮิงเคยปะทะกับคลาร์กโดยตรงมาก่อน และเข้าใจถึงความร้ายกาจของท่านี้ดี เมื่อถึงระดับของคนอย่างเขาแล้ว เทคนิคการต่อสู้ที่เคยเห็นเพียงครั้งเดียวจะไม่ถูกลืมอีกเลย

นอกจากนี้ ช่วงนี้จิ่วเฮิงก็กำลังครุ่นคิดเกี่ยวกับท่านี้อยู่เสมอ

"แค่ได้รูปลักษณ์ แต่ยังไม่ได้แก่นแท้ เมื่อฉันใช้ท่านี้ มันก็ยังไม่มีพลังทำลายล้างมากเท่า" จิ่วเฮิงส่ายศีรษะพลางกล่าว

"ฉันแค่อยากลองดูว่าทางแก้ที่ฉันคิดไว้ จะรับมือกับท่านี้ได้หรือไม่" ฉีเติ่งเสียนพูดขึ้น

ทั้งสองเริ่มฝึกซ้อมกัน โดยที่ต่างฝ่ายต่างออกแรงแต่ไม่ปล่อยพลัง เพราะถ้าหยุดการโจมตีไม่ทัน อาจทำให้คู่ต่อสู้ได้รับบาดเจ็บจริง ซึ่งจะเป็นผลเสียมากกว่า

จิ่วเฮิงใช้ท่าไม้ตาย "มือจับมังกร" ที่เป็นเอกลักษณ์ของคลาร์กแต่ก็ยังรู้สึกว่า "มันยังขาดอะไรไปเล็กน้อย"