มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1747

ทั่วทั้งสถานที่ได้เกิดความวุ่นวาย ผู้คนที่ถูกมองว่าเป็นหัวกระเทียม วัวแกะต่างหยิบปืน AK47 ขึ้นมา ซึ่งสามารถระเบิดประสิทธิภาพการต่อสู้อันทรงพลังได้เช่นกัน

เมื่อจำนวนของพวกเขาเพิ่มขึ้น คนติดอาวุธถูกสังหารมากขึ้น พวกเขาก็พบว่าอีกฝ่ายก็เป็นมนุษย์เช่นกัน และพวกเขาก็มีความกลัวเช่นกัน และตกใจมากเมื่อถูกปืนจ่อจนขาของพวกเขาสั่นและฉี่ราด

จินไห่ตกใจตื่นขึ้น เขาได้ยินเสียงปืนนับไม่ถ้วน และทั่วทั้งสถานที่ก็ตกอยู่ในความสับสนวุ่นวาย ซึ่งทำให้เขาตื่นตระหนก

“เกิดอะไรขึ้น? หมูพวกนั้นกบฏหรือ? ก่อเรื่องวุ่นขนาดนี้ ต้องฆ่าไปกี่คนแล้ว?” จินไห่ถามด้วยความโกรธ

“ประธานจิน เกิดเรื่องใหญ่แล้ว! คลังอาวุธของเราถูกบุกรุก หมูพวกนั้นได้รับปืนแล้วและกำลังมุ่งออกจากเขตพื้นที่ คนของเราได้รับบาดเจ็บสาหัสและล้มตาย” คนของจินไห่รีบมารายงานสถานการณ์

หลังจากที่จินไห่ได้ยินสิ่งนี้ เขาก็สับสนและพูดด้วยความตกใจและโกรธ: "พวกมันเป็นเพียงวัวและแกะที่ฉันเลี้ยง และเป็นธนาคารเลือดที่ฉันสามารถถอนเงินออกได้ตลอดเวลา พวกมันกล้าต่อต้านฉันได้ยังไง? เอาปืนของฉันมาฆ่าคนขอฃฉัน?”

ผู้บริหารกลุ่มทุกคนที่มารวมตัวกันที่จินไห่อดไม่ได้ที่จะตัวสั่นและไม่กล้าพูด

จินไห่กำหมัดแน่นและพูดด้วยรอยยิ้มที่ดุร้าย: "ไอ้สารเลว พวกมันเป็นเพียงหัวกระเทียม ถึงกับกล้าต่อต้าน ฉันว่าพวกมันกำลังรนหาความตาย! ติดต่อฮาไฉ และขอให้เขาส่งกองกำลังมาฆ่าไอ่พวกนี้!"

ฮาไฉเป็นกองกำลังขุนศึกที่อยู่ใกล้ก่าก่ง เขามีคนอยู่ในมือประมาณห้าถึงหกพันคน พวกเขามักจะได้รับเมตตาของจินไห่ หากเกิดอะไรขึ้นกับจินไห่พวกเขาออกตัวทันที

แต่ในขณะนี้ พวกเขาได้ยินเสียงปืนที่เข้ามาใกล้มาก และเสียงคำรามของปืน AK ทำให้พวกเขาสั่นสะท้านไปทั้งตัว

ฉีเติ่งเสียนมือข้างหนึ่งกดปืน AK ค้างไว้ อีกมือข้างเหนี่ยวไกปืน ยิงอย่างบ้าคลั่ง…..

จิ่วเฮิงก็เรียนรู้ได้แล้ว ทั้งสองคนก็เหมือนกับพวกอันธพาลที่ปล้นเซียงซานในตอนนั้น โดยกดปืน AK ด้วยท่านี้เพื่อกวาดล้างมาตลอดทาง

“แม่งเอ้ย สิ่งนี้ใช้ง่ายกว่าศิลปะการต่อสู้มากเลย!” จิ่วเฮิงตะโกนว่า “ในอนาคต เมื่ออาตมาได้รับผลบรรลุ ก็ตั้งฉายาว่า นะโม ปารมิตา AK47 ช่วยพระพุทธเจ้า!"

ทันเวลาที่ยิงหมดกระสวย จิ่วเฮิงก็หยิบซองกระสุนออกมาเคาะซองกระสุนเปล่า กระแทกซองกระสุนหลุดออก บรรจุซองกระสุนเต็ม แล้วตะโกนกวาดยิงต่อไป

มีทหารติดอาวุธจำนวนมาก แต่ขาดอำนาจการยิง ปืนยาวของพวกเขาถูกฉีเติ่งเสียนและจิ่วเฮิงยึดไป มีเพียงปืนพกเท่านั้นที่สามารถปราบปรามได้

และฉีเติ่งเสียนและจิ่วเฮิงเป็นผู้มีฝีมือสูง ทั้งคู่มีลางสังหรณ์ถึงภยันตราย ทั้งสองได้หลบไปก่อนที่กระสุนจะถูกยิงออกมาแล้ว

ฉีเติ่งเสียนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเต็มไปด้วยความตื่นเต้น เขารู้สึกว่าพลังของเขาเริ่มสมบูรณ์แบบมากขึ้นเรื่อยๆ หลังจากที่กำจัดคนติดอาวุธหลายคนที่ขวางประตู เขาก็สะพายปืนไว้ แล้วหยิบดาบสองเล่มขึ้นมาเขาก็รีบเข้าไปในอาคาร

นอกจากนี้ยังมีคนติดอาวุธที่ยึดอาคารไว้ด้วย แต่พลังการยิงของพวกเขาไม่เพียงพอ หลังจากที่ฉีเติ่งเสียนพุ่งเข้ามา เขาก็โบกดาบทันทีและเริ่มสังหาร

ฝ่ามือแปดทิศถือกำเนิดมาจากศิลปะแห่งดาบ และฝ่ามือแปดทิศของฉีเติ่งเสียนก็ได้รับการฝึกฝนมาเป็นอย่างดี และทักษะการใช้ดาบของเขาก็ไม่จำเป็นต้องพูดถึงเลย

ที่มุมบันได มือปืนทั้งสองเพิ่งยิงไปสองนัด ร่างของฉีเติ่งเสียนก้มลงกระทันหัน และ "งูขาวซ่อนตัวในพงหญ้า" ก็ปรากฏขึ้น ย่อตัวลง ตามด้วยเทคนิคการเคลื่อนไหว “งูขี่วาโย” ราวกับปีศาจงูที่ลอยมาตามสายลม ทันใดนั้นก็มาถึงตรงหน้ามือปืนทั้งสองคน

มือปืนทั้งสองตกใจมากจึงรีบกดไกปืนลงและกำลังจะยิง อย่างไรก็ตาม มือทั้งคู่ฉีเติ่งเสียนก็ประสานไขว้กัน ลุกขึ้นยืนทันที ขณะที่ลุกขึ้น ดาบสองเล่มก็จ่อไปที่คอของคนสองคนนั้น

หลอดเลือดแดงหลักถูกตัดออกโดยตรงด้วยดาบ และเลือดก็พุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้าราวกับน้ำพุ ทำให้ผนังทางเดินครึ่งหนึ่งเปื้อนไปด้วยสีแดง ทั้งสองคนล้มลงกับพื้นอย่างอิดโรย

จรวดได้ระเบิดโดยตรงท่ามกลางฝูงชน ทางเดินพังทลายลง และเลือด เนื้อ และแขนขาที่ถูกระเบิดก็ปลิวไปทุกที่ บางคนที่ไม่ถูกฆ่าก็น่าสังเวชยิ่งกว่า แขนขาหัก ไส้ทะลุ รอเพียงความตาย

จิ่วเฮิงผมยุ่งเหยิง ถือ RPG ด้วยมืออีกข้างหนึ่ง และอีกมือหนึ่งตั้งฝ่ามือลงบนหน้าอก แล้วพูดด้วยสีหน้าสงสาร: "นะโมอา อมิตาภะ! ดีแล้ว ดีแล้ว!"

ฉีเติ่งเสียนพูดอย่างดุร้าย "คุณไปเอาเจ้านี่มาจากไหน?"

“เมื่อกี้มีคนหนึ่งถือ RPG มาอยากจะตูมฉัน แต่ฉันทุบเขาจนตายและได้อาวุธเขามา ฮ่า!” จิ่วเฮิงยิ้มอย่างภาคภูมิใจ “ไม่น่าแปลกใจเลยที่อาจารย์ฉีชอบใช้สิ่งนี้ มันดีมากถึง ถึงจะมีเทพมังกรนับร้อยมา ก็ตายหมดราบกอง”

ฉีเติ่งเสียนพูดไม่ออก นี่มันอะไรกัน เขามาเพื่อฆ่าคนชั่วเพื่อให้ได้รับแรงผลักดัน หรือจิ่วเฮิงมาที่นี่เพื่อสะสมบุญกันแน่นะ?!

จากฉากนี้ เกรงว่าผีพยาบาทจะเรียกเขาว่าผู้เชี่ยวชาญ

ฉีเติ่งเสียนไม่อยากคุยกับจิ่วเฮิงต่อ จึงเดินตรงเข้าไปฆ่าแกนนำของกลุ่มอาชญากรนี้ให้หมดก่อน

ฉีเติ่งเสียนไปถึงสถานที่ที่จินไห่ตั้งอยู่อย่างรวดเร็ว การต่อต้านที่นี่รุนแรงยิ่งกว่า แต่เขาก็มีดาบสองเล่มอยู่ในมือ เหมือนยมทูต เขาสามารถโจมตีได้ด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว

ฟัน สับ เช็ด แตะ ล้าง ล้วง แทง ทะลวง... ดาบทั้งสองในมือของเขาพร่างพราว แต่พลังการทำลายล้างก็อันตรายอย่างยิ่ง ทางเดินเกือบเต็มไปด้วยซากศพ

“ไอ้* รู้สึกเหมือนเขาฆ่าได้มากกว่าฉัน! ฉันต้องหาซองกระสุนก่อน…” เมื่อเห็นฉากนี้จิ่วเฮิงก็โกรธมาก รู้สึกว่าสปอตไลต์กำลังถูกแย่งซีนไป จึงรีบไปค้นหาซองกระสุนบนตัวของคนติดอาวุธเหล่านี้