มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1747

ทั่วทั้งสถานที่ได้เกิดความวุ่นวาย ผู้คนที่ถูกมองว่าเป็นหัวกระเทียม วัวแกะต่างหยิบปืน AK47 ขึ้นมา ซึ่งสามารถระเบิดประสิทธิภาพการต่อสู้อันทรงพลังได้เช่นกัน

เมื่อจำนวนของพวกเขาเพิ่มขึ้น คนติดอาวุธถูกสังหารมากขึ้น พวกเขาก็พบว่าอีกฝ่ายก็เป็นมนุษย์เช่นกัน และพวกเขาก็มีความกลัวเช่นกัน และตกใจมากเมื่อถูกปืนจ่อจนขาของพวกเขาสั่นและฉี่ราด

จินไห่ตกใจตื่นขึ้น เขาได้ยินเสียงปืนนับไม่ถ้วน และทั่วทั้งสถานที่ก็ตกอยู่ในความสับสนวุ่นวาย ซึ่งทำให้เขาตื่นตระหนก

“เกิดอะไรขึ้น? หมูพวกนั้นกบฏหรือ? ก่อเรื่องวุ่นขนาดนี้ ต้องฆ่าไปกี่คนแล้ว?” จินไห่ถามด้วยความโกรธ

“ประธานจิน เกิดเรื่องใหญ่แล้ว! คลังอาวุธของเราถูกบุกรุก หมูพวกนั้นได้รับปืนแล้วและกำลังมุ่งออกจากเขตพื้นที่ คนของเราได้รับบาดเจ็บสาหัสและล้มตาย” คนของจินไห่รีบมารายงานสถานการณ์

หลังจากที่จินไห่ได้ยินสิ่งนี้ เขาก็สับสนและพูดด้วยความตกใจและโกรธ: "พวกมันเป็นเพียงวัวและแกะที่ฉันเลี้ยง และเป็นธนาคารเลือดที่ฉันสามารถถอนเงินออกได้ตลอดเวลา พวกมันกล้าต่อต้านฉันได้ยังไง? เอาปืนของฉันมาฆ่าคนขอฃฉัน?”

ผู้บริหารกลุ่มทุกคนที่มารวมตัวกันที่จินไห่อดไม่ได้ที่จะตัวสั่นและไม่กล้าพูด

จินไห่กำหมัดแน่นและพูดด้วยรอยยิ้มที่ดุร้าย: "ไอ้สารเลว พวกมันเป็นเพียงหัวกระเทียม ถึงกับกล้าต่อต้าน ฉันว่าพวกมันกำลังรนหาความตาย! ติดต่อฮาไฉ และขอให้เขาส่งกองกำลังมาฆ่าไอ่พวกนี้!"

ฮาไฉเป็นกองกำลังขุนศึกที่อยู่ใกล้ก่าก่ง เขามีคนอยู่ในมือประมาณห้าถึงหกพันคน พวกเขามักจะได้รับเมตตาของจินไห่ หากเกิดอะไรขึ้นกับจินไห่พวกเขาออกตัวทันที

แต่ในขณะนี้ พวกเขาได้ยินเสียงปืนที่เข้ามาใกล้มาก และเสียงคำรามของปืน AK ทำให้พวกเขาสั่นสะท้านไปทั้งตัว

ฉีเติ่งเสียนมือข้างหนึ่งกดปืน AK ค้างไว้ อีกมือข้างเหนี่ยวไกปืน ยิงอย่างบ้าคลั่ง…..

จิ่วเฮิงก็เรียนรู้ได้แล้ว ทั้งสองคนก็เหมือนกับพวกอันธพาลที่ปล้นเซียงซานในตอนนั้น โดยกดปืน AK ด้วยท่านี้เพื่อกวาดล้างมาตลอดทาง

“แม่งเอ้ย สิ่งนี้ใช้ง่ายกว่าศิลปะการต่อสู้มากเลย!” จิ่วเฮิงตะโกนว่า “ในอนาคต เมื่ออาตมาได้รับผลบรรลุ ก็ตั้งฉายาว่า นะโม ปารมิตา AK47 ช่วยพระพุทธเจ้า!"

ทันเวลาที่ยิงหมดกระสวย จิ่วเฮิงก็หยิบซองกระสุนออกมาเคาะซองกระสุนเปล่า กระแทกซองกระสุนหลุดออก บรรจุซองกระสุนเต็ม แล้วตะโกนกวาดยิงต่อไป

มีทหารติดอาวุธจำนวนมาก แต่ขาดอำนาจการยิง ปืนยาวของพวกเขาถูกฉีเติ่งเสียนและจิ่วเฮิงยึดไป มีเพียงปืนพกเท่านั้นที่สามารถปราบปรามได้

และฉีเติ่งเสียนและจิ่วเฮิงเป็นผู้มีฝีมือสูง ทั้งคู่มีลางสังหรณ์ถึงภยันตราย ทั้งสองได้หลบไปก่อนที่กระสุนจะถูกยิงออกมาแล้ว

ฉีเติ่งเสียนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเต็มไปด้วยความตื่นเต้น เขารู้สึกว่าพลังของเขาเริ่มสมบูรณ์แบบมากขึ้นเรื่อยๆ หลังจากที่กำจัดคนติดอาวุธหลายคนที่ขวางประตู เขาก็สะพายปืนไว้ แล้วหยิบดาบสองเล่มขึ้นมาเขาก็รีบเข้าไปในอาคาร

นอกจากนี้ยังมีคนติดอาวุธที่ยึดอาคารไว้ด้วย แต่พลังการยิงของพวกเขาไม่เพียงพอ หลังจากที่ฉีเติ่งเสียนพุ่งเข้ามา เขาก็โบกดาบทันทีและเริ่มสังหาร

ฝ่ามือแปดทิศถือกำเนิดมาจากศิลปะแห่งดาบ และฝ่ามือแปดทิศของฉีเติ่งเสียนก็ได้รับการฝึกฝนมาเป็นอย่างดี และทักษะการใช้ดาบของเขาก็ไม่จำเป็นต้องพูดถึงเลย

ที่มุมบันได มือปืนทั้งสองเพิ่งยิงไปสองนัด ร่างของฉีเติ่งเสียนก้มลงกระทันหัน และ "งูขาวซ่อนตัวในพงหญ้า" ก็ปรากฏขึ้น ย่อตัวลง ตามด้วยเทคนิคการเคลื่อนไหว “งูขี่วาโย” ราวกับปีศาจงูที่ลอยมาตามสายลม ทันใดนั้นก็มาถึงตรงหน้ามือปืนทั้งสองคน

มือปืนทั้งสองตกใจมากจึงรีบกดไกปืนลงและกำลังจะยิง อย่างไรก็ตาม มือทั้งคู่ฉีเติ่งเสียนก็ประสานไขว้กัน ลุกขึ้นยืนทันที ขณะที่ลุกขึ้น ดาบสองเล่มก็จ่อไปที่คอของคนสองคนนั้น

หลอดเลือดแดงหลักถูกตัดออกโดยตรงด้วยดาบ และเลือดก็พุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้าราวกับน้ำพุ ทำให้ผนังทางเดินครึ่งหนึ่งเปื้อนไปด้วยสีแดง ทั้งสองคนล้มลงกับพื้นอย่างอิดโรย