มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1746

ด้วยผลงานเงินสองล้านดอลลาร์ของฉีเติ่งเสียน จู่ๆ เขาก็กลายเป็นคนดังในกลุ่มอาชญากร เป็นดาวรุ่งในวงการฉ้อโกง

เขาได้รับการยกย่องให้เป็นแบบอย่างและผู้บริหารก็การประชาสัมพันธ์ไปทุกที่

โดยเฉพาะจินไห่ยิ้มกว้างจนหน้าบานราวดอกไม้บาน หารู้ไม่ฉีเติ่งเสียนมองดูท่าทางไร้ประโยชน์ของพวกเขา แซะอยู่ในใจแล้ว

แค่ลงมือก็สามารถสร้างรายได้หลายร้อยล้านได้ เงินสองล้านดอลลาร์นี้ ให้พวกโง่นี้ดีใจได้ขนาดนี้

คนที่ไม่พอใจที่สุดคืออาจารย์ที่สอนวิธีการพูดให้กับฉีเติ่งเสียน เขารู้สึกว่าทฤษฎีของเขาไร้ผล ตราบใดที่คนโชคดี จะใช้วิธีใดในการหลอกก็ได้!

ทั้งกลุ่มเฉลิมฉลองกันอย่างมีความสุข

คืนนั้น ผู้บริหารกลุ่มควักเงินซื้อหมูมาฆ่า จัดเตรียมเบียร์เป็นลังๆ เพื่อเตรียมการเฉลิมฉลองที่ดี

ท้ายที่สุดแล้ว เงินสองล้านดอลลาร์ ถือเป็นยอดที่สูงเสียดฟ้าสำหรับคนบ้านนอกอย่างพวกเขา!

“ฮ่าฮ่าฮ่า เสี่ยวหลี่ ตั้งใจทำให้ดีที่สุด ต่อไปจะไม่ลืมนายเลย” จินไห่ดื่มเบียร์ให้กับฉีเติ่งเสียนด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า รู้สึกเหมือนเด็กคนนี้เจริญตายิ่งขึ้น

“อืมอืมอืม ขอบคุณประธานจิน ฉันรู้สึกว่าตัวเองเป็นอัจฉริยะด้านการฉ้อโกงจริงๆ!” ฉีเติ่งเสียนยกแก้วขึ้นเพื่อดื่มให้กับจินไห่ ยิ้มหน้าบานเช่นกัน

จิ่วเฮิงที่อยู่ด้านข้างมองดูก็อดไม่ได้ที่จะสบถในใจ: “ไอ้เหล่าหลิ่วคนบ้านี่!”

ภายนอกฉีเติ่งเสียนยิ้มร่า แต่ในใจเขาได้เห็นพวกจินไห่เป็นคนตายไปแล้ว คืนนี้เขาจะจัดการพวกเขาทิ้งซะ

พวกชาวเมืองหัวกั๋วที่ถูกลักพาตัวมาที่นี่ ต่างก็รู้สึกขอบคุณฉีเติ่งเสียน เขาเป็นคนสร้างผลงานใหญ่ขนาดนี้ ซึ่งทำให้ทุกคนสามารถมีชีวิตที่ดีได้ในวันนี้

งานรื่นเริงกินเวลาจนถึงหลังสามทุ่ม นอกจากนี้ ทุกคนยังดื่มจนเมาเละเทะ สะลึมสะลือ กลุ่มติดอาวุธได้เก็บอาวุธที่หอพักและเข้านอนแล้ว

ฉีเติ่งเสียนก็แกล้งเมามากแล้วกลับหอพักกับจิ่วเฮิง จินไห่ยังบอกด้วยว่า วันนี้ให้เขาไปจัดเก็บข้าวของ จะจัดหอพักหรูให้ เขาในวันพรุ่งนี้

“วันนี้เราลงมือได้หรือยัง? ฉันเห็นว่าคนติดอาวุธพวกนั้นเมามาก แม้แต่ผู้คุมก็ยังเมามาก” จิ่วเฮิงดวงตาเป็นประกาย และเขามองไปที่ฉีเติ่งเสียนแล้วกล่าว

“แน่นอนอยู่แล้ว ไม่อย่างนั้นเงินสองล้านดอลลาร์จะไม่สูญเปล่าเหรอ?” ฉีติงเสียน ตอบด้วยรอยยิ้ม

ในขณะนี้ ประตูหอพักถูกผลักให้เปิดออก และอาจารย์คนั้นก็เดินเข้ามาอย่างเมามาย

“หลี่ปั้นเซียน วันนี้แกมันแค่โชคดี!” อาจารย์พูดกับฉีเติ่งเสียนด้วยความโกรธ

ฉีเติ่งเสียนยืนขึ้นด้วยรอยยิ้ม เอาแขนโอบรอบคออาจารย์แล้วพูดว่า “เฮ้ ขอบคุณสำหรับการฝึกฝนของคุณ”

อาจารย์กำลังจะพูด แต่เขาพบว่าคอของเขาแน่นราวกับว่าเขาถูกมัดด้วยโซ่เหล็ก เขาพยายามดิ้นรนอย่างดุเดือด แต่หลังจากนั้นไม่นาน ขาของเขากระตุก ตาเหลือกขึ้นบน และเสียชีวิตไป

รอยยิ้มบนใบหน้าของฉีเติ่งเสียนจางหายไป และเขาก็โยนศพไปด้านหลังประตูแล้วพูดว่า “พักเถอะ แล้วรอจนกว่าคนติดอาวุธจะหลับสนิทก่อน”

หลังจากที่ทั้งสองได้พักสักพัก พอเห็นว่าได้เวลาแล้ว ก็ลงมือ

วันนี้มีงานรื่นเริงในเขตพื้นที่ ทุกคนดื่มเหล้ากันไปมาก และหน่วยติดอาวุธก็หละหลวมกันไม่น้อย แม้แต่ผู้ที่เฝ้าเวรยามก็ดื่มเบียร์ไปขวดสองขวด

ฉีเติ่งเสียนและจิ่วเฮิงใช้ประโยชน์จากความมืด ได้สังหารคนติดอาวุธหลายคนก่อนจะเข้าไปในอาคาร

เมื่อมาถึงประตูคลังอาวุธ จิ่วเฮิงก็รีบพุ่งเข้าไป ก่อนที่สองคนที่ยืนเฝ้าที่ประตูจะทันได้โต้ตอบ พวกเขาก็ถูกฝ่ามือเหล็กปะทะใส่บนใบหน้า ได้ยินเสียงระเบิดสองที และศีรษะของคนทั้งสองก็ระเบิดโดยตรง และร่างที่ไม่มีศีรษะก็ล้มลงกระแทกกำแพงอย่างอ่อนปวกเปียกไร้เรี่ยวแรง

จิ่วเฮิงก้มหัวลงแล้วดึงกุญแจออกมาแล้วพูดว่า “ไม่รู้ว่าดอกไหน…...”