มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1757

ฉีเติ่งเสียนกำลังจะออกจากสนามบินเผิงไหล เขาก็ได้บังเอิญเห็นหยางกวนกวน เฮ่อตั่วเหลียน จ้านเฟย หวงชงและคนอื่น ๆ เดินมาพร้อมกัน ซึ่งมันทำให้เขารู้สึกประหลาดใจอย่างมาก

ขณะนั้นจ้านเฟยก็มองเห็นฉีเติ่งเสียนเช่นกัน เขาเป็นผู้มีฝีมือสูง ทำให้สามารถรับรู้ได้ถึงพลังที่แกร่งกล้า ดังนั้นเขาจึงหันไปมอง

“อาจารย์ฉี นี่คุณเพิ่งลงจากเครื่องบินมา คุณไปไหนมาหรอ”จ้านเฟยยิ้มขึ้นก่อนที่จะโค้งคำนับและถามไถ่

“อาจารย์จ้าน ฉันไปที่คลังสินค้าของโมตู เพื่อสัมผัสกับชีวิตของทหารปฏิวัติ”ฉีเติ่งเสียนตอบกลับ “สงครามใกล้เข้ามาแล้ว พวกเราต้องรีบดูแลรักษารอยพระพุทธบาท”

ขณะที่พูด เขามองไปที่หยางกวนกวนและคนอื่นพร้อมถามว่า: “พวกคุณมาได้อย่างไรกัน”

เฮ่อตั่วเหลียนดีใจจนพูดขึ้นว่า: “ฉันมาร่วมการต่อสู้น่ะ!”

ฉีเติ่งเสียนโมโหอย่างมากจึงตีเธอที่หน้าผากพร้อมดุเธอ: “นำเงินจำนวนหนึ่งมาให้ที!”

เฮ่อตั่วเหลียนพูดอย่างเสียใจ: “ฉันไม่ได้อยากจะเข้าร่วมการต่อสู้ของใคร หากเป็นการต่อสู้ของคลาร์กล่ะ”

หวงชงเงียบสนิทไม่กล้าพูดอะไร เพราะเขาก็อยากเข้าร่วมการต่อสู้เช่นกัน

“สงครามใกล้เข้ามาแล้ว แน่นอนว่าพวกเราต้องมาชมอย่างแน่นอน”หยางกวนกวนพูดกับฉีเติ่งเสียน

ฉีเติ่งเสียนรีบตอบกลับไป: “อ้าว ใช่สิ การต่อสู้ครั้งนี้มีชื่อเสียงอย่างมาก มันจึงเป็นเรื่องเป็นปกติที่พวกคุณจะมาชม”

จ้านเฟยหัวเราะ: “ฉันไม่กล้ามาชมเปล่า ๆ หรอก แค่หวังว่าตัวเองจะเข้าใจอะไรบ้างอย่างจากการแสดงต่อสู้ครั้งนี้”

หยางกวนกวนพูดต่อ: “กำลังจะตัดสินใจติดต่อกับคุณเมื่อกี้นี้ แต่ไม่คาดเลยว่าจะพบกับคุณโดยบังเอิญ”

ในใจของฉีเติ่งเสียนก็ลำบากเช่นกัน จะพากลุ่มคนเหล่านี้ไปอยู่ที่ไหนดี จะพากลับวิลล่าของคุณนายกลุ่มธุรกิจด้วยก็ไม่ได้สิ

คุณนายท่านเป็นคนมีจิตใจโอบอ้อมอารี แต่หากทำแบบนี้ ตัวเราเองก็จะถูกตำหนิไปด้วย

“ผู้คนจำนวนมากจากยุทธภพต่างให้ความสนใจกับเรื่องนี้และต้องการเป็นสักขีพยานในเรื่องนี้ให้ได้” หยางกวนกวนพูดออกมาด้วยความตั้งใจ

“ฉันทราบในเรื่องนี้ดี”ฉีเติ่งเสียนหัวเราะออกมา

แม้แต่เจ้าหน้าที่ระดับสูงของประเทศก้ให้ความสนใจเกี่ยวกับเรื่องนี้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการแสดงยุทธภพพื้นบ้านของชาวบ้าน ทุกคนต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าชาวผิวขาวคือผู้ที่แข็งแกร่งที่สุด จึงทำให้ฉีเติ่งเสียนได้รับความกระทบเช่นกัน การที่ทั้งสองคนมาปะทะกัน พวกเราจะไม่ไปรับชมได้ยังไงล่ะ

เฮ่อตั่วเหลียนพูดกับฉีเติ่งเสียน: “อาจารย์ แม้ว่าคุณจะไม่ได้พาฉันไปฝึกวรยุทธ์บ่อยนัก แต่ทว่าคุณต้องชนะนะไม่อย่างนั้นฉัน......”

อย่างน้อยฉีเติ่งเสียนก็รู้สึกว่าเฮ่อตั่วเหลียนั้นมีความกตัญญูจึงได้พยักต่อตอบเขา

“เดี๋ยวฉันไปนั่งที่โต๊ะสำหรับเด็กเอง!”เฮ่อตั่วเหลียนพูดตอบ

ทันใดนั้นใบหน้าของฉีเติ่งเสียนก็เปลี่ยนไป ทุกคนต่างให้กำลังใจแก่เขา แต่สาวน้อยเฮ่อตั่วเหลียนเอาแต่จะก่อกวนฉันให้จนได้!

ครานี้ฉีเติ่งเสียนไม่ต้องลงมือจัดการเอง เพราะหยางกวนกวนเป็นคนจัดการกับเฮ่อตั่วเหลียนและสอนว่า: “หากเธอยังพูดมั่วซั่ว ฉันจะจัดการกับลิ้นของเธอเดี๋ยวนี้เลยนะ!”

เฮ่อตั่วเหลียนยิ้มอย่างไม่แยแส: “ไปดีกว่า ฉันจะขอให้คนจัดเตรียมอาหารมื้อค่ำเย็นนี้และจัดที่พักให้สำหรับทุกคน”

ฉีเติ่งเสียนพูดกลับต่อ: “เธอมีบ้านอยู่ที่เผิงไหลตั้งแต่เมื่อไหร่กัน”

เฮ่อตั่วเหลียนตอบกลับว่า: “ที่เผิงไหลแห่งนี้ก็มีนายท่านหลายคนไปเล่นไผ่ที่จิงเต่า บางครั้งเรือคาสิโนของตระกูลเฮ่อก็มาจากเผิงไหล ความสัมพันธ์ของพวกเรานั้นไปได้เยี่ยมเลยทีเดียว ทำให้ฉันสามารถซื้อสังหาริมทรัพย์ได้อย่างง่ายดายในเผิงไหล!”

ทันใดนั้นเอง ฉีเติ่งเสียนก็เพิ่งรู้ตัวและพูดต่อว่า: “ที่แท้ก็อย่างนี้นี่เอง!”

เขารับประทานอาหารกับผู้คนมากมายและให้ความต้อนรับแก่พวกเขา อีกทั้งเฮ่อตั่วเหลียนก็มีความสัมพันธ์ที่ดีกับบุคคลที่มีชื่อเสียงของเผิงไหลอีกด้วย

หวงชงถึงกับเงียบไปและเบะปากออกมา

เมื่อมาถึงสถานที่แห่งนี้ ฉีเติ่งเสียนกำลังคุยกับจ้านเฟยอยู่ในสวนเรื่องการพัฒนาสำนักมวยภายในหลงเหมิน

การพัฒนาสำนักมวยถือว่าเป็นไปได้อย่างดีเยี่ยม ทำให้ดึงดูดผู้มีฝือมือสูงและผู้มีพรสวรรค์จำนวนมากมายังที่แห่งนี้ บางคนถึงกับมีการมอบตัวเป็นศิษย์แก่กันและกัน ซึ่งถือได้เป็นหัวใจหลักของสำนักมวย

จ้ายเฟยถอนหายใจ: “คลาร์กไม่ใช่คู่ต่อสู้ที่ควรจะต่อกรด้วย ครั้งที่ผ่านมา ฉันดูการต่อสู้ระหว่างเขาและจิ่วเฮิง เขาใช้มือจับมังกรจนได้ ฉันคิดซ้ำแล้วซ้ำเล่าทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้จนรู้สึกสิ้นหวังที่หาคำตอบไม่เจอ”

ฉีเติ่งเสียนพูดต่อ: “ใช่แล้วล่ะ ฉันก็กลับไปคิดเช่นกัน เรื่องนี้ต้องใช้ความซับซ้อนในการคิด คนคนนี้มีพรสวรรค์ทางด้านศิลปะการต่อสู้ มิหนำซ้ำเขายังเป็นชาวต่างชาติอีกด้วย”

หยางกวนกวนนำกาแฟที่ถืออยู่วางลงบนโต๊ะจากนั้นค่อย ๆ นั่งลงและพูดกับฉีเติ่งเสียนว่า: “แค่ทำให้ดีที่สุดก็เพียงพอแล้ว สิ่งที่คุณทำมันประจักษ์ให้ทุกคนเห็นแล้ว อย่าทำให้ชีวิตต้องมีอันเป็นไปเลย”

ฉีเติ่งเสียนหัวเราะ: “ในเมื่อเข้ามาในนี้เส้นทางนี้แล้ว ฉันสามารถแยกได้การมีชีวิตเพื่ออยู่รอด หรือจะตายได้ อย่างไรก็ตาม ฉันจะไม่แพ้อย่างแน่นอน วางใจเถอะ!”

หยางกวนกวนพยักหน้าตอบ แม้ว่าเธอจะไม่เคยเห็นฉีเติ่งเสียนพ่ายแพ้มาก่อน แต่ครั้งนี้คนที่เขาจะเผชิญหน้าด้วยคือคลาร์ก ในใจเธอจึงเกิดความไม่มั่นใจขึ้น

ทันใดนั้นฉีเติ่งเสียนก็รับรู้ได้ถึงอะไรบางอย่าง เขาลุกขึ้นยืนและขมวดคิ้วอย่างเล็กน้อย

“ฉันสัมผัสได้ว่ามีผู้มีฝีมือสูงบางคนต้องการคิดร้ายกับฉัน” เขาหรี่ตาลงและพูดต่อว่า: “คลาร์ก ตามที่คาดไว้มันไม่ได้ทำให้ฉันผิดหวัง ซึ่งมันมีประโยชน์อย่างมาก!”

ในเวลาเดียวกันทั้งสองคนซึ่งคือจ้าวหงซิ่วและนักพรตเฒ่าก็เดินออกมาจากประตูลานสวนด้วยกัน

มีดาบห้อยอยู่ด้านหลังของนักพรตเฒ่า

เมื่อหยางกวนกวนเห็นนักพรตเฒ่าก็รู้สึกตกตะลึง นี่คือนักพรตเฒ่าที่เคยนอนอยู่บนหลังคารถใช่หรือไม่

ฉีเติ่งเสียนถึงกับตะลึงใจใหญ่: “อาจารย์ปู่?!"