มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1769

หลังจากเถ้ากระดูกของซุนกั๋วฉวินถูกฝังเรียบร้อยแล้ว ทุกคนจึงค่อยๆแยกย้ายกันไปด้วยหัวใจที่เต็มไปด้วยความเศร้าสลด

ครอบครัวตระกูลซุนได้กล่าวขอบคุณแขกผู้มีเกียรติที่มาร่วมส่งซุนกั๋วฉวิน และการจัดงานยังคงดูแลอย่างพิถีพิถันเสมอมา

ไม่แน่ใจว่าเป็นเรื่องบังเอิญหรือไม่ แต่ศพของคลาร์กก็ถูกฝังในประเทศมี่ในวันนี้เช่นกัน

เฉินหยูและเฉินชิงหลังจากร่วมพิธีศพเสร็จแล้วก็เดินทางกลับหนานหยางทันที เนื่องจากตอนนี้สถานการณ์ในหนานหยางตึงเครียด เพื่อป้องกันเหตุการณ์ไม่คาดฝันที่อาจเกิดขึ้นจนรับมือไม่ทัน พวกเขาจึงไม่กล้าจากไปนานเกินไป

อารมณ์ของเจียงชิงเย่ว์ก็เริ่มสงบลงแล้ว เธอไม่ได้เศร้าหมองเหมือนก่อนหน้านี้อีก แต่เมื่อใดที่คิดถึงซุนกั๋วฉวิน เธอก็ยังคงรู้สึกเสียใจอยู่ดี

เพื่อที่จะช่วยให้เจียงชิงเย่ว์หลุดพ้นจากความเศร้าได้เร็วขึ้น ฉีเติ่งเสียนจึงพยายามอยู่เคียงข้างเธอมากขึ้น พร้อมทั้งติดตามความคืบหน้าของการเลือกตั้งในเผิงไหลไปด้วย

หลังจากที่คลาร์กพ่ายแพ้ ชาวเผิงไหลก็เริ่มรู้สึกว่าชาวประเทศมี่ไม่ได้เชื่อถือได้มากอย่างที่คิด อีกทั้งอิทธิพลของซุนกั๋วฉวินยังคงขยายออกไปอีก ทำให้ประชาชนจำนวนมากที่ยังลังเล เริ่มหันไปหย่อนบัตรลงคะแนนในกล่องของจั่วเฉิน

เมื่อรวบรวมผลโหวตจากเมืองใหญ่ที่มีประชากรหนาแน่นหลายแห่ง พบว่าจั่วเฉินนำหน้าโหยวซินด้วยคะแนนที่ห่างกันเพียงเล็กน้อย

สามารถคาดเดาได้ว่า หากไม่มีเหตุการณ์ต่อสู้ครั้งนี้ การดำเนินการต่อไปเช่นนี้ จั่วเฉินอาจไม่มีโอกาสชนะมากนัก

เจียงชิงเย่ว์ยังคงได้รับโทรศัพท์จากทีมผู้สร้างที่เซียงซาน พวกเขาไม่กล้ากดดันให้เธอกลับไป แต่พูดอย่างสุภาพว่า หากเธอขาดงานอีกทีมถ่ายทำจะไม่สามารถดำเนินการได้

เจียงชิงเย่ว์ในตอนนี้ เป็นคนที่ไม่มีใครกล้าหาเรื่องในวงการบันเทิงของเซียงซาน เกาะจิงและเผิงไหล เพราะบรรดาคนใหญ่คนโตในสามพื้นที่นี้ล้วนเคยถูกฉีเติ่งเสียนจัดการ หรือเรียกอีกอย่างว่าถูกขู่จนกลัว

ดังนั้นไม่ว่าใครที่พบเจียงชิงเย่ว์ก็มักจะแสดงความสุภาพ แม้แต่โปรดิวเซอร์เองก็ให้ความเคารพและไม่กล้าพูดจาหยาบคาย

นั่นจึงทำให้เมื่อเธอเดินทางมาเผิงไหลเพื่อร่วมงานศพของซุนกั๋วฉวินเป็นเวลาหลายวัน ทีมถ่ายทำอดทนรอจนไม่ไหว ต้องโทรมาหาเธอ และพูดกับเธออย่างสุภาพมาก

โชคดีที่เจียงชิงเย่ว์ไม่ได้เป็นคนที่หยิ่งยโส เธอกล่าวขอโทษกับอีกฝ่ายหลายครั้ง และรับปากว่าจะกลับไปในวันพรุ่งนี้อย่างแน่นอน

"พรุ่งนี้ฉันต้องกลับเซียงซานไปทำงานต่อแล้ว ทุกครั้งที่ต้องจากคุณไป ฉันรู้สึกไม่อยากไปเลย" เจียงชิงเย่ว์หันไปมองฉีเติ่งเสียนด้วยความอาลัยและพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

"ถ้าไม่อยากทำงานก็ไม่ต้องไปสิ" ฉีเติ่งเสียนยิ้มและพูดขึ้น

"ไม่ได้หรอก ฉันตั้งใจว่าจะต้องเป็นนักแสดงระดับแนวหน้าให้ได้ เพื่อจะได้มีโอกาสแสดงออกในระดับนานาชาติและช่วยเหลือคุณได้" เจียงชิงเย่ว์กำหมัดแน่นด้วยความมุ่งมั่นและให้กำลังใจตัวเอง

"มันไม่สำคัญหรอก ขอแค่คุณมีความสุขและใช้ชีวิตอย่างเต็มที่ก็พอแล้ว" ฉีเติ่งเสียนกล่าว

เจียงชิงเย่ว์หน้าเริ่มแดงเล็กน้อยและพูดว่า "ถ้าคุณไม่อยู่ข้างๆ ฉันจะมีความสุขได้ยังไง..."

ฉีเติ่งเสียนนิ่งไปครู่หนึ่งหลังได้ยิน ก่อนจะตั้งสติได้ในเวลาต่อมา โอ้โห น้องสาวคนสวยคนนี้ ชักจะกล้าพูดล้อเล่นขึ้นมาแล้วสินะ?!

เมื่อเห็นเจียงชิงเย่ว์หน้าแดงด้วยความเขินอาย ฉีเติ่งเสียนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกสนุก และยังรู้สึกว่าการที่เขาทำให้หญิงสาวที่บริสุทธิ์งดงามที่สุดแห่งเมืองใหญ่คนนี้กลายเป็นแบบนี้มันออกจะเจ้าเล่ห์นิดๆ

"แล้วสองวันที่ผ่านมานี้คุณรู้สึกเต็มที่ไหม?" ฉีเติ่งเสียนถามพลางซ่อนความเจ้าเล่ห์ไว้ในใจ แกล้งทำเป็นไม่เข้าใจว่าความหมายแฝงของเจียงชิงเย่ว์คืออะไร พร้อมกับทำท่าทางจริงจังจนไม่เผยพิรุธแม้แต่น้อย

"ไม่บอกหรอก" เจียงชิงเย่ว์หัวเราะคิกคัก คิดว่าฉีเติ่งเสียนไม่รู้ว่าเธอเพิ่งจะพูดเล่นแซวไป และรู้สึกภาคภูมิใจในใจตัวเองอย่างเงียบๆ

เมื่อฉีเติ่งเสียนเห็นท่าทางใสซื่อของเธอ เขาก็อดขำไม่ได้ คิดว่าเธอน่ารักดี แต่บางครั้งก็เหมือนจะไม่ค่อยฉลาดนัก