มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1797

คนที่ปรากฏตัวขึ้นมาคือ ฉินเอ้า รองหัวหน้าของสมาคมศิลปะการต่อสู้แห่งหนานหยาง!

ก่อนจะได้รับบาดเจ็บ ฉินเอ้า ถือเป็นบุคคลที่มีชื่อเสียงและทรงอิทธิพลในวงการศิลปะการต่อสู้ หลังจากได้รับบาดเจ็บ แม้ว่าชื่อเสียงของเขาจะตกต่ำลง แต่เขากลับเลือกที่จะมุ่งเน้นไปที่การฝึกสอนศิษย์แทน ซึ่งทำให้เขาปลุกปั้นศิษย์ฝีมือดีขึ้นมาได้หลายคน ส่งผลให้ชื่อเสียงของเขายังไม่จางหายไป

อาการบาดเจ็บของฉินเอ้านั้นหนักหนาสาหัสจนกระดูกสันหลังของเขาหัก หากไม่ใช่เพราะเขาเป็นนักยอดฝีมือนักศิลปะการต่อสู้ที่มีลมปราณและพละกำลังที่แข็งแกร่ง ความสามารถในการฟื้นฟูร่างกายที่ยอดเยี่ยม อีกทั้งยังได้รับการฟื้นฟูที่มีความชำนาญทางวิทยาศาสตร์การฟื้นฟูอย่างต่อเนื่อง เขาอาจไม่มีโอกาสแม้แต่จะลุกยืนได้อีก อย่าว่าแต่จะใช้ไม้เท้าเดินเลย

เมื่อฉินเอ้ามาถึง ฉินมู่ไป๋ ลูกชายของเขาแสดงความดีใจทันที “ท่านพ่อ ท่านมาแล้ว!”

ฉินเอ้าไม่ได้มาคนเดียว เขายังพาผู้มีฝีมือสูงที่มีชื่อเสียงจากสมาคมศิลปะการต่อสู้แห่งหนานหยางมาด้วยหลายคน ซึ่งล้วนแต่เป็นนักสู้ที่มีความสามารถสูงพร้อมต่อสู้ได้ทุกเมื่อ

ฉินเอ้าพยักหน้าเล็กน้อย จากนั้นสายตาของเขาก็จับจ้องไปที่จิ่วเฮิงทันที จนร่างกายของเขาสั่นไหวเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว

“โอ้ ฉันจำแกได้! แกก็คือรองหัวหน้าคนนั้นที่ฉันเคยซัดจนหมดสภาพใช่ไหมล่ะ!” จิ่วเฮิงจ้องไปที่ฉินเอ้าแล้วพูดพร้อมรอยยิ้มเยาะ

ในอดีต ตอนที่เหยียนมู่หลงและจ้าวถูหลงวางแผนรวบรวมผู้มีฝีมือสูงในเกาะจิง เพื่อสนับสนุนให้ฉินเอ้าก้าวขึ้นเป็นผู้นำในวงการ แต่แผนนั้นก็ถูกทำลายลงเมื่อจิ่วเฮิงปรากฏตัวขึ้นและจัดการซัดฉินเอ้าต่อหน้าทุกคนจนหมดสภาพ ทำให้แผนการทั้งหมดของเหยียนมู่หลงและพรรคพวกล้มเหลว

คำพูดของจิ่วเฮิงทำให้ทุกคนในที่นั้นต้องตะลึง พวกเขาหันมองเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความตกตะลึงและไม่อยากเชื่อ

แม้แต่ในใจของฉินมู่ไป๋เองก็เต็มไปด้วยความสะเทือนใจ เขาเพิ่งรู้ว่า บาดแผลของพ่อเขานั้นเกิดจากน้ำมือของชายผู้นี้!

ฉินเอ้ามองไปที่จิ่วเฮิงด้วยความตกใจที่แฝงไปด้วยความแค้น เขากัดฟันแน่นก่อนจะพูดด้วยเสียงที่เต็มไปด้วยความโกรธว่า “เป็นแกจริง ๆ!”

จิ่วเฮิงยืนด้วยท่าทางสบาย ๆ เอามือไพล่หลังพลางตอบอย่างสงบนิ่งว่า “ใช่ ฉันเอง แล้วไง? อยากแก้แค้นเหรอ?”

ฉีเติ่งเสียนที่กำลังเล่นน้ำทะเลกับอิเลียน่าจินวาเหลือบไปเห็นคนที่มาใหม่ พอเห็นว่าเป็นฉินเอ้า เขาก็เบาใจและหันกลับไปสนใจสิ่งที่ทำอยู่ “แหม ก็แค่หมาที่โดนจิ่วเฮิงฟาดจนกระดูกสันหลังหัก ไม่มีอะไรต้องกังวล”

ในช่วงเวลาที่ผ่านมา ฉินเอ้าแทบจะฝันแบบเดิมทุกคืน ในฝันของเขา คนที่ปรากฏตัวขึ้นทุกครั้งก็คือจิ่วเฮิง...

เขาฝันซ้ำ ๆ ถึงภาพที่ตัวเองถูกจิ่วเฮิงซัดจนกระดูกสันหลังหัก และทุกครั้งที่ตื่นขึ้นมา ตัวเขาก็เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อเย็นราวกับเพิ่งขึ้นจากอ่างอาบน้ำ

แต่เมื่อศัตรูตัวฉกาจปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าในชีวิตจริง เขากลับรู้สึกถึงความหวาดกลัวที่ซ่อนอยู่ในใจ!

“มันคือคนที่ทำร้ายอาจารย์!” ศิษย์ของฉินเอ้าพากันจ้องจิ่วเฮิงด้วยสายตาเต็มไปด้วยโทสะ

จิ่วเฮิงกลับหัวเราะเบา ๆ ด้วยความไม่แยแส “หนุ่ม ๆ ยังเลือดร้อนกันดีนี่นา คิดจะล้างแค้นให้อาจารย์ใช่ไหม?”

“ถ้าฉันรู้ตั้งแต่แรกว่าพวกนายเป็นศิษย์ของฉินเอ้าไอ้คนสวะนี่ เมื่อกี้ฉันคงจัดหนักไปแล้ว พวกนายจะได้จบสิ้นไปพร้อมกันเลย”

“ถ้าอยากล้างแค้นนัก พวกนายมากันให้หมดสิ ฉันอยากรู้ว่าพวกนายได้วิชาอะไรจากฉินเอ้ามาบ้าง!”

ระหว่างที่พูด จิ่วเฮิงเต็มไปด้วยความมั่นใจ เขายังยกมือเสยผมที่หวีเรียบของตัวเองพลางยิ้มเยาะอย่างโอหัง ท่าทางของเขาแสดงออกชัดเจนว่าไม่ได้ใส่ใจในตัวพวกศิษย์ของฉินเอ้าแม้แต่น้อย

ฉินเอ้ามือที่จับไม้เท้าสั่นเทา ใบหน้าของเขาบิดเบี้ยวด้วยความโกรธแค้น “จิ่วเฮิง! คิดไม่ถึงว่าแกยังกล้ากลับมาที่หนานหยางอีก พระเจ้าให้โอกาสฉันได้แก้แค้นแล้วสินะ! วันนี้ฉันจะทำให้เลือดของแกนองที่นี่ และฉันจะฉีกแกเป็นชิ้น ๆ!”

จิ่วเฮิงหัวเราะลั่นเมื่อได้ยินคำพูดนั้น พลางส่ายหัวไปมาและกล่าวว่า “แม้แต่คลาร์กยังไม่กล้าพูดว่าจะฆ่าฉันได้ แล้วแกนี่อวดดีนัก ดีล่ะ ดีเลย! วันนี้ฉันจะทำให้แกสิ้นซาก เพื่อที่ลูกหลานของแกจะไม่ได้เดินซ้ำรอยเดิม กลายเป็นสุนัขรับใช้ของราชสำนักอีก!”