มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1813

เฉินหยูหยิบยกประเด็นหนึ่งขึ้นมาที่ช่วยกระตุ้นความคิดของฉีเติ่งเสียน

ฉีเติ่งเสียนหรี่ตาลงเล็กน้อยก่อนพูดว่า “น่าจะเป็นอย่างนั้น เขาบอกว่าเชิญผู้มีฝีมือสูงมา ฉันสงสัยว่าจะใช่ชาวต่างชาติที่เราเจอที่สนามบินวันนั้นหรือเปล่า!”

เมื่อเฉินหยูได้ฟังก็หัวเราะเล็กน้อย ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงมั่นใจว่า “ไม่เป็นไรหรอก ต่อให้เป็นผู้มีฝีมือสูงแค่ไหน ก็ไม่มีใครเก่งกว่าคุณอยู่แล้ว คลาร์กยังตายด้วยน้ำมือคุณเลย ต่อให้มาอีกคนก็แค่พวกอ่อนหัด!”

ทั้งสองกำลังนั่งคุยกันอยู่ แต่จู่ ๆ ก็มีคนหนึ่งปรากฏตัวที่หน้าประตู และคน ๆ นั้นก็คือเฉินเย่

“เอ๊ะ ? คุณมาทำอะไรที่นี่ วันนี้งานไม่ยุ่งหรือไง?” เฉินหยูถามเฉินเย่อย่างไม่ใส่ใจ

เฉินเย่คาบซิการ์ไว้ในปากก่อนพูดด้วยท่าทีเหนือกว่า “เฉินหยู ฉันมาบอกให้เธอรู้ว่าเส้นตายที่คุณย่าให้ไว้กำลังจะมาถึงแล้ว ถ้าเธอยังไม่สามารถจัดการหนี้เสียก้อนนั้นได้ สิทธิ์ในการบริหารบริษัทสินเชื่อก็จะต้องถูกยกให้คนอื่น”

เฉินหยูตอบกลับอย่างดุดันว่า “เหรอ? ฉันจะเอาหนี้ก้อนนั้นคืนมาหรือไม่ มันไม่เกี่ยวอะไรกับคุณย่าเลย ถ้าคิดจะแย่งอำนาจของฉัน ก็ลองดูสิ!” เธอกอดอกพร้อมส่งสายตาเย้ยหยัน

เฉินหยูเป็นคนเดียวในตระกูลเฉินที่กล้าเผชิญหน้ากับคุณย่าอย่างตรงไปตรงมา ในขณะที่คนอื่น ๆ ทำตัวเหมือนนกกระทาเมื่ออยู่ต่อหน้าคุณย่า มีเพียงเฉินหยูที่กล้าปะทะกับเธอทุกครั้ง

เพราะในวัยเด็ก เฉินหยูเกือบจมน้ำตาย และเธอก็ไม่เคยมีความรู้สึกดีใด ๆ ต่อคุณย่าที่แม้จะมีสายเลือดเดียวกัน

เฉินเย่ส่ายศีรษะพลางพูดว่า “เรื่องนี้ไม่ได้ขึ้นอยู่กับเธอคนเดียว แต่มันคือการตัดสินใจร่วมกันของคนในตระกูลเฉิน พักหลังนี้การตัดสินใจของเธอผิดพลาดบ่อยครั้ง ทำให้ตระกูลเราขาดทุนอย่างมาก”

“แถมเธอยังกล้าขายเหมืองหินดำให้กับสวีเอ้าเสวี่ยอีก”

“ตอนนี้ เหมืองนั้นกลับพบว่ามีแร่จำนวนมาก ซึ่งเป็นความผิดพลาดอีกครั้งของเธอ!”

เฉินหยูยังคงมีสีหน้าเรียบนิ่ง เหมืองหินดำเดิมทีเป็นเหมืองที่ถูกขุดจนเกือบหมดแล้ว เธอจึงขายต่อให้กับสวีเอ้าเสวี่ย แต่ดูเหมือนว่าสวีเอ้าเสวี่ยจะโชคดีอย่างไม่น่าเชื่อ เพราะหลังจากขุดสำรวจเพียงเล็กน้อย กลับพบสายแร่ขนาดใหญ่อีกแห่ง

ตอนนี้ ผลผลิตจากเหมืองหินดำเพิ่มขึ้นอย่างมหาศาล ทำให้สวีเอ้าเสวี่ยสามารถกอบโกยผลประโยชน์จนมั่งคั่งได้อย่างเต็มที่

“ประชุมครอบครัวอีกสองวันข้างหน้า ฉันหวังว่าเธอจะให้คำตอบที่น่าพอใจแก่ทุกคนได้!” เฉินเย่พูดด้วยรอยยิ้มเย้ยหยัน

หลังจากพูดจบ เฉินเย่มองฉีเติ่งเสียนเล็กน้อย ก่อนจะหันหลังเดินออกไป พร้อมกับที่กุนหวัง ซีมัวร์ ผู้ติดตามของเขาโค้งศีรษะเล็กน้อยเป็นเชิงทักทายแล้วเดินตามไป

เมื่อเฉินเย่ออกไปแล้ว เฉินหยูก็ถอนหายใจเบา ๆ อย่างหมดหนทาง ก่อนจะบ่นด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดว่า “ตระกูลนี้ช่างหาเรื่องไม่รู้จบจริง ๆ! ฉันว่าพวกเขาคงต้องรอจนกว่าจะถูกความโกรธของประชาชนหนานหยางถล่มถึงจะรู้ตัวว่าทำผิด!”

ฉีเติ่งเสียนได้ยินดังนั้นก็อดหัวเราะไม่ได้ เฉินหยูจึงหันมาตะคอกว่า “หัวเราะอะไรของคุณ?”

“ผมไม่ค่อยได้เห็นคุณในสภาพที่เกรี้ยวกราดแบบนี้เลยนะ โดยปกติคุณมักจะสงบนิ่งและชาญฉลาดจนดูน่ากลัวเสียด้วยซ้ำ” ฉีเติ่งเสียนพูดพร้อมมองเธออย่างมีนัยยะแฝงในรอยยิ้ม

“ถ้าต้องอยู่ในครอบครัวแบบนี้ ใคร ๆ ก็ต้องโมโหกันทั้งนั้น!” เฉินหยูตอบกลับด้วยใบหน้าที่แสดงความไม่พอใจ

ฉีเติ่งเสียนที่ดูมีไหวพริบสูงก็ฉวยโอกาสคว้ามือเล็ก ๆ ของเฉินหยู พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “ถ้าอย่างนั้นมาเป็นครอบครัวเดียวกับเราสิ แบบนี้คุณก็จะไม่ต้องโมโหอีกต่อไปแล้ว”

คำพูดนี้ทำให้เฉินหยูชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนที่เธอจะยิ้มออกมาและพูดว่า “จริงสิ ครอบครัวใหญ่ขนาดนี้ จะได้ไม่ขาดคนเล่นไพ่นกกระจอกอีกต่อไป!”

“เรื่องไพ่นกกระจอกจะมีหรือไม่มีไม่สำคัญหรอก ที่สำคัญคือผมอยากให้คุณมีบ้านที่อบอุ่น” ฉีเติ่งเสียนพูดด้วยสีหน้าจริงจัง พร้อมลูบแขนเล็ก ๆ ของเธอเบา ๆ ก่อนจะโอบไปที่ไหล่ของเธอ

เฉินหยูส่ายหน้าแล้วพูดว่า “นี่คุณกำลังพูดวกไปวนมาใช่ไหม? ไม่เสียทีที่คุณเป็นจอมยุทธไทเก็กตัวจริง!”