มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1814

ศึกครั้งนี้ดูเหมือนว่าพระอัครสังฆราชจะเป็นฝ่ายได้เปรียบอย่างมาก ถือเป็นครั้งที่หาได้ยากที่เฉินหยูจะไม่สามารถควบคุมสถานการณ์ได้

แน่นอนว่า พระอัครสังฆราชฉีเป็นคนที่เรียนรู้เก่งมาตลอด ข้อมูลการเรียนรู้ในฮาร์ดไดรฟ์เยอะจนกองพะเนิน ความรู้ที่สั่งสมไว้มากมายทำให้เขาหาวิธีจัดการสถานการณ์ได้เสมอ

“รีบช่วยฉันเคลียร์หนี้ก้อนนั้นให้ได้ที ฉันไม่อยากถูกเอาประเด็นนี้มาโจมตีอีกในการประชุมครอบครัววันมะรืนนี้!” เฉินหยูพูดกับฉีเติ่งเสียนด้วยน้ำเสียงดุดัน

“เข้าใจแล้ว เข้าใจแล้ว รีบนำทางไปสิ เราจะได้ไปเอาเงินกลับมา!” ฉีเติ่งเสียนตอบพลางหยิบแว่นขึ้นมาใส่ให้เฉินหยู

เฉินหยูลุกขึ้นยืนพร้อมกับสะบัดเสียงอย่างหยิ่ง ๆ ก่อนจะเริ่มจัดทรงผมของตัวเอง ขณะเดียวกันก็รู้สึกไม่ค่อยพอใจที่เหมือนตัวเองโดนฉีเติ่งเสียนควบคุม

ทั้งที่ปกติเธอเป็นฝ่ายล่อเหยื่อและคุมเกมไว้เสมอ แต่ครั้งนี้กลับรู้สึกเหมือนถูกฉีเติ่งเสียนดึงเข้าสู่สถานการณ์ที่ควบคุมไม่ได้

“เพียะ!”

เฉินหยูสะดุ้งเล็กน้อยเพราะรู้สึกเจ็บแปลบที่สะโพก พอหันกลับไปก็เห็นพระอัครสังฆราชฉียืนอยู่ด้วยสีหน้าที่ดูเหมือนทำตัวเป็นผู้รู้ดี

เธอขมวดคิ้วทันที ก่อนจะกัดฟันพูดว่า “ฉีเติ่งเสียน นายล้ำเส้นเกินไปแล้วนะ!”

ฉีเติ่งเสียนตอบด้วยท่าทีใสซื่อว่า “อะไรกัน? เกิดอะไรขึ้นเหรอ? เราไม่ได้จะไปทวงเงินกันเหรอ?”

เฉินหยูมุมปากกระตุกเล็กน้อยก่อนจะปรับสีหน้ากลับเป็นปกติ แล้วดึงแขนของฉีเติ่งเสียนพลางยิ้มอย่างมีเลศนัยว่า “ก็ไปสิ! ไปเอาเงินกันเถอะ!”

ฉีเติ่งเสียนรู้สึกเหมือนกำลังเจอคู่ปรับที่สมน้ำสมเนื้อ การต่อสู้เชิงอารมณ์และความคลุมเครือนี้คงไม่จบง่าย ๆ แต่กระบวนการและความสนุกที่ได้จากมันกลับเป็นเรื่องที่เขารู้สึกสนุก

เฉินหยูก็คิดในใจอย่างเจ้าเล่ห์ว่า "คิดจะควบคุมฉัน? ไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก!"

ทั้งสองคนต่างมีความรู้สึกต่อกันอย่างไม่ต้องสงสัย เพียงแต่ความสัมพันธ์นี้แฝงไปด้วยความซับซ้อน เหมือนกำลังแข่งกันดูว่าใครจะยอมแพ้ก่อน

หลังจากออกจากห้องทำงาน เฉินชิงยื่นเอกสารในมือให้เฉินหยูพร้อมกล่าวว่า

“นี่คือหลักฐานการกู้ยืมเงินของบริษัทเหมืองแร่หยวนหางจากบริษัทเรา เอกสารครบถ้วนทุกอย่าง”

เฉินหยูกระดิกปากบอกฉีเติ่งเสียน “ เก็บเอาไว้สิ!”

แม้ฉีเติ่งเสียนจะรู้สึกไม่ค่อยพอใจ แต่เพราะเมื่อกี้เขาเป็นฝ่ายได้เปรียบเต็ม ๆ จึงยอมรับเอกสารจากเฉินชิงโดยไม่พูดอะไร และถามว่า “จะไปเดี่ยวนี้เลยไหม?”

เฉินหยูสวนกลับว่า “หรือจะรอถึงปีใหม่แล้วค่อยไปล่ะ?”

เฉินชิงที่ได้ยินน้ำเสียงของเธอก็อดขำไม่ได้ เพราะไม่บ่อยนักที่จะเห็นพี่สาวตัวเองมีอารมณ์แปรปรวนเช่นนี้

“ต้องไปเดี่ยวนี้แน่นอน เอาเงินกลับมาให้ได้ก่อน แล้วฉันจะพาเธอไปว่ายน้ำ” เฉินหยูที่รู้ตัวว่าพูดแรงไป ก็รีบปรับน้ำเสียงให้หวานขึ้น พร้อมตอบกลับด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยเสน่ห์

ทั้งสองมุ่งหน้าไปยังชั้นดาดฟ้าของอาคาร ซึ่งมีลานจอดเฮลิคอปเตอร์ส่วนตัวจอดรออยู่ ใบพัดยังคงหมุนเตรียมพร้อมสำหรับการออกเดินทาง

ฉีเติ่งเสียนไม่พูดอะไรมาก เขาขึ้นไปบนเฮลิคอปเตอร์ก่อน แล้วยื่นมือให้เฉินหยูจับ

เฉินหยูรับมือของเขาไว้อย่างไม่ลังเล ก่อนจะก้าวขึ้นไปนั่งข้างเขา และคาดเข็มขัดนิรภัยรอเฮลิคอปเตอร์ขึ้นบิน