มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1816

ใบหน้าของพันตรีจอห์นแสดงความไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด เพราะทุกคนต่างก็รู้ซั่วเอ่อร์เกอเป็นคนที่เขาคุ้มครองอยู่ แต่ตอนนี้ซั่วเอ่อร์เกอกลับนอนฟุบหมดสภาพอยู่บนโต๊ะทำงาน นี่มันไม่เท่ากับเป็นการหักหน้าเขาโดยตรงหรอกหรือ?!

เมื่อพันตรีจอห์นเห็นเฉินหยู เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะกล่าวขึ้นว่า "คุณเฉิน นี่มันหมายความว่าอย่างไร?"

เฉินหยูตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า "ฉันมาทวงเงินกู้จากซั่วเอ่อร์เกอ หนี้ต้องชำระ นั่นเป็นเรื่องปกติทั่วไป"

จอห์นกล่าวต่อว่า "ตอนนี้ซั่วเอ่อร์เกอกำลังลำบาก ไม่มีเงินจ่าย คุณจะให้เขาชดใช้ด้วยชีวิตหรือ?"

ฉีเติ่งเสียนตอบกลับทันทีว่า "งั้นเราก็เอาชีวิตของเขามาแทนสิ แล้วเราจะยึดทรัพย์สินทั้งหมดของเขามาชดใช้หนี้ ทรัพย์สินของเขาน่าจะพอหักลบหนี้ได้”

”

จอห์นได้ยินเช่นนั้นก็เดือดดาลขึ้นทันที เขาจ้องมองฉีเติ่งเสียนด้วยสายตาเย็นชาและพูดเสียงแข็งว่า "เจ้าหนุ่ม แกไม่รู้ตัวเลยหรือว่ากำลังพูดอะไรโง่ ๆ อยู่?"

"ท่านพันตรี คุณล่ะรู้ตัวไหมว่ากำลังพูดอะไรโง่ ๆ อยู่? ผมเป็นเพื่อนสนิทกับเชลบี และแดนจิโลจากสมาคมพันธมิตรตะวันออก ผมแค่ให้พวกเขาพูดอะไรสักคำ คุณก็คงไม่มีวันได้ผุดได้เกิดอีกเลย" ฉีเติ่งเสียนตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ แต่ทรงพลัง

จอห์นเมื่อได้ยินชื่อสองคนนี้ก็อึ้งไปชั่วขณะ จากนั้นก็หัวเราะเยาะพลางพูดว่า "อย่ามาใช้ชื่อของสมาคมพันธมิตรตะวันออกมาขู่ฉันหน่อยเลย!"

。

ที่จริงแล้วฉีเติ่งเสียนไม่ได้อยากเสียเวลาแบบนี้ แต่เขาอยากแสดงฝีมือให้เฉินหยูเห็น หากไม่เช่นนั้น เขาแค่โทรศัพท์หาทีมของเชลบีก็สามารถจัดการเรื่องนี้ได้เรียบร้อยแล้ว

การกินปลานั้น ต้องพิถีพิถันในขั้นตอนต่าง ๆ ขั้นนตอนยิ่งทำละเอียดมากเท่าไหร่ ปลาที่ได้ก็จะยิ่งอร่อยมากขึ้น ฉีเติ่งเสียนก็เช่นกัน ครั้งนี้เขายอมเสียเวลาทำงานเพื่อเป้าหมายที่ใหญ่กว่า

ซั่วเอ่อร์เกอเริ่มได้สติขึ้นเล็กน้อย เขารีบพูดขึ้นว่า"พันตรีจอห์น ไอ้หมอนี่มันโอหัง ไม่เห็นหัวคุณและกองทัพประเทศมี่เลย ผมขอร้องให้คุณลงโทษเขาอย่างหนัก!"

"ผมบอกแล้วว่าผมอยู่ฝ่ายพวกคุณ แต่เขาก็ยังไม่ยอมหยุดเล่นงานผม"

"แถมเขายังพูดอีกว่า ต่อให้เป็นนายพลเอกวิลเลียม เชสเตอร์ ก็เป็นได้แค่ขยะในสายตาเขา!"

จอห์นได้ยินดังนั้นก็โกรธจัด "ว่าไงนะ?! เขากล้าดูหมิ่นนายพลเชสเตอร์ผู้ทรงเกียรติได้ยังไง?!"

ฉีเติ่งเสียนหันไปพูดกับเฉินหยูว่า"พูดจริง ๆ นะ เราฆ่าซั่วเอ่อร์เกอแล้วเอาสมบัติของเขามาเถอะ ยังไงหมอนี่ก็ไม่ได้ทำตัวสมกับเป็นคน"

”

เฉินหยูพยักหน้าเล็กน้อยก่อนตอบว่า

"ความคิดนี้ใช้ได้ แต่คุณต้องคุมพวกประเทศมี่พวกนี้ให้อยู่ ไม่อย่างนั้น ฉันจะจัดการเก็บกวาดปัญหาไม่ไหว"

“คุณเฉิน ผมขอบอกคุณก่อนเลยว่า บริษัทเหมืองหยวนหางบริจาคกำไร สิบเปอร์เซ็นต์ของทุกเดือนให้กับกองทัพของเรา และซั่วเอ่อร์เกอเป็นเพื่อนของเรา ถ้าคุณคิดจะเล่นงานเขา พวกเราไม่มีทางยอมแน่!”

“

“อีกอย่าง ไอ้คนที่คุณพามาวันนี้ มันกล้าดูหมิ่นนายพลเชสเตอร์ มันต้องได้รับบทเรียน!”

“ถ้าวันนี้ผมไม่ได้รับคำตอบที่น่าพอใจ ก็อย่าหาว่าคนของเรา จะไปเยือนบ้านตระกูลเฉินเพื่อขอคำอธิบาย!”

พันตรีจอห์นพูดด้วยใบหน้าที่เย็นชา ใช้ตำแหน่งพันตรีของกองทัพประเทศมี่บีบทุกคนอย่างไร้ความปรานี

เฉินหยูไม่ได้พูดอะไร แต่ยกมือส่งสัญญาณให้ฉีเติ่งเสียนเป็นการบอกให้เขาจัดการตามที่เห็นสมควร

ฉีเติ่งเสียนเดินเข้าไปหาซั่วเอ่อร์เกอ หยุดตรงหน้าเขา แล้วยกมือขวาขึ้นพร้อมพูดอย่างช้า ๆ “นายจะคืนเงิน หรือจะตาย?”

ปืนในมือของจอห์นถูกฉีเติ่งเสียนแย่งไป เขาเพียงบิดมือสองสามครั้ง ปืนทั้งกระบอกก็กลายเป็นชิ้นส่วนกระจัดกระจายร่วงหล่นเต็มพื้น

ลูกน้องสองคนของจอห์นถึงกับตะลึง ก่อนจะรีบชักปืนออกมา

แต่ยังไม่ทันที่พวกเขาจะเหนี่ยวไก ฉีเติ่งเสียนก็ยื่นมือออกไปคว้าปืนจากพวกเขาก่อนอย่างรวดเร็ว ราวกับท่ามังกรพุ่งคว้าเหยื่อ

“ไอ้เหี้ยเอ๊ย…” จอห์นสบถด้วยความโกรธจนหน้าแดงก่ำ ก่อนจะชักดาบทหารออกมาและพุ่งไปจะแทงเข้าที่ท้องของฉีเติ่งเสียน

เมื่อดาบของจอห์นพุ่งเข้ามา ฉีเติ่งเสียนใช้ท่ามือกรงเล็บเสือสะบัดลงอย่างรวดเร็ว กรงเล็บเสือมักเป็นวิชาที่ผสมผสานการสะบัด การคว้า และการฉีกกระชาก หากโจมตีโดนใบหน้า สามารถดึงเนื้อ หนัง หรือแม้แต่ใบหูหลุดออกมาได้เลย

ในจังหวะนั้นเอง ดาบในมือของจอห์นถูกสะบัดหลุดออกไปทันที จากนั้นฉีเติ่งเสียนคว้าข้อมือของจอห์นและฉีกกระชาก พร้อมเสียงกร๊อบ กระดูกของจอห์นหักในทันใด

ยังไม่ทันที่จอห์นจะร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ฉีเติ่งเสียนก็พุ่งเข่ากระแทกเข้าไปที่หน้าท้องของเขาอย่างรุนแรง

เสียงตุ้บ จอห์นทรุดลงคุกเข่ากับพื้นทันที พร้อมกับอาเจียนอย่างรุนแรง ใบหน้าเต็มไปด้วยความเจ็บปวดจนแทบสิ้นหวัง

สายตาของจอห์นเหลือบไปเห็นลูกน้องทั้งสองคนของเขาที่พยายามต่อสู้ แต่สุดท้ายก็ล้มฟุบลงกับพื้นในสภาพที่แย่ยิ่งกว่าเขาเสียอีก

“ไอ้หมอนี่มันเหมือนเทพสงครามชัด ๆ!” ความสิ้นหวังแผ่ซ่านในใจของจอห์น

เขารู้สึกเหมือนกำลังเผชิญหน้ากับคลาร์ก บุคคลที่เขาเคารพยกย่อง

แต่สิ่งที่จอห์นไม่รู้ก็คือ คลาร์ก นายพลผู้ที่เขานับถือที่สุดนั้น ได้เสียชีวิตด้วยน้ำมือของชายที่อยู่ตรงหน้าเขา...