มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1817

ฉีเติ่งเสียนหัวเราะเยาะเบา ๆ พร้อมมองไปที่ทหารสามนายจากประเทศมี่ที่ล้มลงบนพื้น

จอห์นที่ยังคงไอติดขัดอยู่ แต่ก็ยังพูดด้วยท่าทางดื้อรั้นว่า"แกกล้าทำร้ายพวกเรา...ทหารเรือของประเทศมี่... ผู้บัญชาการของเรานั้นถึงจะใจดีแค่ไหน แต่ก็ไม่มีทางปล่อยพวกคนชั่วอย่างแกไปแน่!"

ฉีเติ่งเสียนย่อตัวลงแล้วตบที่หน้าของจอห์นเบา ๆ แล้วพูดว่า "รีบหนีไปขึ้นเรือรบของพวกแกที่กลางทะเลซะ อย่าเที่ยวโอ้อวดในแถบหนานหยางนี้อีก อย่าคิดว่าฉันจะไม่กล้าแตะต้องแกเพียงเพราะแกเป็นคนของประเทศมี่"

ฉีเติ่งเสียนกล้าหาญถึงขนาดที่ว่าใครก็ฆ่าได้ แต่ตอนนี้สถานะของคนประเทศมี่นั้นก็เสี่ยงเกินไป รัฐบาลประเทศมี่เองก็คอยหาช่องทางเข้ามาแทรกแซงกิจการของหนานหยางอยู่ ถ้าทำให้คนเหล่านั้นตายขึ้นมา เรื่องราวอาจบานปลายจนยากที่จะจบลงได้

ถ้าทำเช่นนั้น ก็จะทำให้เสียเงินดอลลาร์ไปเปล่า ๆ ซึ่งฉีเติ่งเสียนไม่อยากให้เงินเหล่านั้นตกไปอยู่ในมือของคนอื่น

เฉินหยูถึงกับอดไม่ได้ที่จะชื่นชมการที่ฉีเติ่งเสียนกล้าลุยและเหยียบย่ำศัตรู มันสะใจสุดๆ แม้เธอจะไม่ได้เห็นฉากการฆ่าคนข้ามพันลี้ด้วยตาตัวเอง แต่แค่จินตนาการภาพในหัวก็ทำให้เธอรู้สึกเลือดเดือดพล่านแล้ว

ผู้ชายที่มีจิตใจห้าวหาญเช่นนี้ ใครจะไม่รู้สึกหลงใหลได้ล่ะ?

“พันตรีจอห์น คุณกลับไปได้แล้ว บริษัทเหมืองแร่หย่วนหางที่ติดหนี้เงินกู้ของเฉินกรุ๊ปไว้มากมาย ตอนนี้ฉันจะรับช่วงดูแลทั้งหมด ใช้ทรัพย์สินมาชดใช้หนี้ซะ" เฉินหยูพูดอย่างเรียบเฉย

จอห์นกัดฟันพูดว่า "นี่คุณกำลังท้าทายรัฐบาลประเทศมี่ พวกเราไม่มีวันปล่อยเฉินกรุ๊ปในหนานหยางไปแน่!"

ฉีเติ่งเสียนซัดหมัดเดียวใส่จนหน้าของจอห์นบวมเป่งเหมือนหัวหมู และสลบไปในทันที

"พวกนายสองคน พาหัวหน้าของพวกนายออกไปซะ อย่าพูดอะไรที่ทำให้ฉันโมโห มิฉะนั้น ฉันอาจเปลี่ยนใจไม่ปล่อยพวกนายไปก็ได้" ฉีเติ่งเสียนพูดอย่างเยือกเย็น

ทหารสองคนที่เหลือจากประเทศมี่ก็เริ่มมีแรงบ้างแล้ว พวกเขาค่อย ๆ ลุกขึ้นอย่างยากลำบาก พวกเขาก็เอื้อมมือดึงจอห์นขึ้นมาจากพื้น

ช่วยกันลากจอห์นที่หมดสติไปออกจากสำนักงาน

ข้างนอก เหล่ากองกำลังติดอาวุธที่ได้ยินเสียงปืนจากในอาคารเริ่มเกิดความตื่นตัว แต่เมื่อเห็นชาวประเทศมี่ออกมา พวกเขาก็ไม่ได้บุกเข้าไป

ครู่ต่อมา ทุกคนที่อยู่ข้างนอกต่างตกตะลึง เมื่อเห็นพันตรีจอห์นผู้ซึ่งปกติแล้วถืออำนาจดุจจักรพรรดิในเหมืองหยวนหาง ถูกแบกออกมาเหมือนหมาขี้เรื้อน

เฉินหยูและฉีเติ่งเสียนเดินออกมาจากอาคาร โดยฉีเติ่งเสียนหิ้วร่างไร้วิญญาณของซั่วเอ่อร์เกอไปด้วย

ขาโยนศพลงบันได และร่างนั้นก็กลิ้งลงไปเหมือนน้ำเต้า จนไปหยุดตรงหน้าของเหล่ากองกำลังติดอาวุธ

"เจ้านายของพวกแกถูกฉันฆ่าไปแล้ว ตั้งแต่นี้ไป บริษัทเหมืองแร่หย่วนหางจะเปลี่ยนมาเป็นของเฉินกรุ๊ป ฉันคือเจ้านายคนใหม่ของพวกแก" เฉินหยูกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา

เฉินกรุ๊ปมีอิทธิพลมากในหนานหยางมานาน ประกอบกับเฉินหยูที่ถูกขนานนามว่าเป็นเผด็จการหญิงชื่อดัง ที่โด่งดังไปทั่ว ใครได้ยินคำพูดเธอต่างก็ไม่กล้าแม้แต่จะขัดขืน

แม้ว่าจะสูญเสียเจ้านายไป แต่ไม่มีใครคิดจะล้างแค้นให้

ทุกคนมีครอบครัว และรู้ดีว่าการเป็นศัตรูกับตระกูลเฉินในหนานหยางจะนำมาซึ่งผลลัพธ์อะไร นั่นคือการสูญสิ้นทั้งครอบครัว!

พวกเขาเพียงถือปืนเพื่อหาเลี้ยงชีพ ไม่จำเป็นต้องแลกชีวิตกับความจงรักภักดี เพราะพวกเขาไม่ใช่ทหารมืออาชีพที่มีความเชื่อมั่นแน่วแน่แบบนั้น

เฉินหยูกล่าวอย่างสงบ "ฉันจะยังคงจ่ายเงินเดือนพวกแกเหมือนเดิม และถ้าใครทำตัวดี จะได้โบนัสสองเท่า! จากนี้ไป พวกแกทำงานให้ฉัน ฉันจะให้ผลตอบแทนที่ดีกว่าที่ซั่วเอ่อร์เกอให้แน่นอน"

"ที่ฉันพูด พวกแกเข้าใจไหม?"

"หรือว่า พวกแกเป็นใบ้กันหมด?"

เฉินหยูชูนิ้วโป้งให้ พร้อมมองเขาด้วยสายตาแฝงความชื่นชมแล้วพูด “เก่งมาก!”

“แน่นอนอยู่แล้ว!” ฉีเติ่งเสียนทำตัวเหมือนที่เฉินหยูคาดไว้ไม่มีผิด เขาเริ่มอวดตัวจนจมูกแทบจะเชิดไปถึงท้องฟ้า

เฉินหยูมองเขาพร้อมรอยยิ้มที่แฝงความขี้เล่นในมุมปาก นิสัยแบบนี้ของเขาเธอจะเดาไม่ออกได้ยังไง? การแก้เกมให้ตรงจุดนั้นเป็นความถนัดของคุณหนูใหญ่ตระกูลเฉินอย่างเธออยู่แล้ว

จากนั้น เฉินหยูสั่งให้กลุ่มติดอาวุธที่มารวมตัวกันแยกย้ายกลับไป และโทรหาเฉินเลี่ยให้เขาพาคนมารับช่วงดูแลธุรกิจของบริษัทเหมืองแร่หย่วนหาง และดึงเงินก้อนนั้นออกมาเพื่อเติมกลับเข้าบัญชีตระกูลเฉิน

“พี่เขยของผมนี่สุดยอดจริงๆ!” เฉินเลี่ยพูดพร้อมกับอดชื่นชมไม่ได้

“เหอะๆ...” เฉินหยูหัวเราะเย็นๆ เธอรู้สึกอยากจะจับน้องชายสองคนนี้มาตีหัวให้แตกเสียจริงๆ เพราะทั้งคู่ดูเหมือนจะอยากขายเธอเสียเหลือเกิน

“แต่ถึงยังไง ไอ้คนแซ่ฉีถึงจะเก่งยังไง ก็ยังไม่เหมาะสมกับพี่สาวสุดสวยที่ฉลาดเฉลียวและเก่งกาจของผมหรอก!” เฉินเลี่ยรีบพูดเสริมทันที น้ำเสียงเต็มการเอาตัวรอด

ฉีเติ่งเสียนที่หูไวได้ยินคำพูดของเฉินเลี่ย สีหน้าก็พลันหน้าตึงทันที ไอ้หมาน้อยสองมาตรฐานนี่ เวลามีเรื่องก็เรียก “พี่เขย” แต่พอไม่มีอะไรก็เรียก “คนแซ่ฉี” ช่างน่ากระทืบจริงๆ! ไว้เจอกันต้องจับมันแขวนแล้วฟาดให้เข็ด

เฉินหยูพูดขึ้น“ไปเถอะ เรากลับเมืองกาดากัน เดี่ยวเฉินเลี่ยจะพาคนมาที่นี่เอง”

“ไปว่ายน้ำที่ทะเลไหม?” ฉีเติ่งเสียนถามอย่างตื่นเต้น

“ว่ายน้ำเหรอ? ฉันเหนื่อยมากนะ แค่อยากกลับบ้านไปพักผ่อน” เฉินหยูกล่าวพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์