มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1818

แม้ว่าเฉินหยูจะไม่รักษาคำพูด แต่ฉีเติ่งเสียนก็ไม่ได้โกรธอะไร เพราะช่วงนี้ทุกอย่างก็มีความคืบหน้าไปในทางที่ดี แล้วจะต้องรีบร้อนไปทำไมกันล่ะ?

เขาไม่ได้รีบ แต่พวก LSP กลับเป็นฝ่ายรีบร้อนแทนเสียเอง—เฮ้! ถึงจะรีบไปก็ไม่มีประโยชน์อะไรหรอก!

การปกครองบ้านเมืองใหญ่ยังเปรียบได้กับการปรุงปลาตัวเล็ก ๆ แล้วนับประสาอะไรกับการจีบสาวเล่า?แล้วนับประสาอะไรกับการจีบสาวกันล่ะ?

เมื่อฉีเติ่งเสียนกลับมาถึงเมืองกาดาเขาก็เดินทางต่อไปยังมหาวิหารอวตาร ระหว่างที่ฟังเสียงสวดภาวนาอย่างศรัทธาของเหล่าลูกศิษย์ เขารู้สึกว่าจิตใจของตนสงบอย่างมาก

“ไม่ว่าจะเป็นความเชื่อแบบไหน หากสามารถทำให้จิตใจของผู้คนสงบสุข เปี่ยมด้วยเมตตา และมุ่งมั่นทำความดี นั่นก็ถือว่าเป็นสิ่งที่ดีแล้ว!”

มหาวิหารอวตารแห่งนี้ เขาสร้างขึ้นจากการเก็บสะสมทรัพย์สินที่เขาช่วยเหลือคนยากจนมาจากเหล่ามหาเศรษฐีทีละเล็กทีละน้อย การได้เห็นผู้คนมาหาความสงบในมหาวิหารแห่งนี้ ทำให้เขารู้สึกยินดีอยู่ในใจ

“อาจารย์ ท่านกลับมาแล้ว!” แฮช เมื่อเห็นฉีเติ่งเสียนก็รีบเอ่ยทักทายด้วยความดีใจ

แม้ฉีเติ่งเสียนจะส่งตัวเขาไปฝึกฝนกับจิ่วเฮิง แต่แฮชก็ไม่ได้มีความรู้สึกขุ่นเคืองเลย บางทีอาจเป็นเพราะเขายังอ่อนแอเกินไป จนยังไม่เหมาะที่จะเรียนรู้วิชาขั้นสูงจากอาจารย์

ฉีเติ่งเสียนยกมือขึ้นลูบหัวของแฮช แล้วก็เหลือบเห็นลี่หย่า น้องสาวของเขาที่แอบอยู่ไม่ไกล เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ดูมีสีหน้าดีขึ้นกว่าเดิมมาก ใบหน้ากลมขึ้นเล็กน้อย แสดงถึงการได้รับการดูแลด้านโภชนาการที่ดีขึ้น

”

“ตั้งใจฝึกกับจิ่วเฮิง อย่าขี้เกียจนะ อีกหนึ่งเดือนฉันจะมาทดสอบวิชาของนาย เข้าใจไหม?”

แฮชพยักหน้าอย่างหนักแน่น “ลูกศิษย์จะไม่เกียจคร้านเด็ดขาดครับ!”

ฉีเติ่งเสียนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกชื่นชม ผู้คนในแถบหนานหยางแห่งนี้มีนิสัยเรียบง่าย ลูกศิษย์ของเขาก็เช่นกัน ในกลุ่มนี้ แฮชเป็นคนที่เชื่อฟังที่สุด ไม่ดื้อ ไม่สร้างปัญหา และไม่ชอบแย่งชิงสิ่งใด

ในขณะนั้น จิ่วเฮิงกำลังนอนเอกเขนกอยู่บนเก้าอี้ ซึ่งนับว่าเป็นเรื่องที่พบเห็นได้ยาก เพราะปกติแล้วเขามักจะสร้างความวุ่นวาย เช่น บุกเข้าไปในมหาวิหารเพื่อบรรยายเรื่อง “สามคุณธรรม” หรือ “สามการตรอง” ของพระอัครสังฆราชอยู่เสมอ

แต่ตอนนี้เขากำลังบาดเจ็บ หากไปสร้างปัญหาอีก นอกจากจะไม่เป็นผลดีต่อการพักฟื้น อาการบาดเจ็บยังอาจทรุดหนักอีกด้วย

“เป็นไงบ้าง? สืบได้หรือยังว่าไอ้คนที่ฝีมือสูงที่แอบโจมตีฉันมันเป็นใคร?” จิ่วเฮิงถามขึ้น แม้สีหน้าจะดูผ่อนคลาย แต่แววตาเต็มไปด้วยความฮึกเหิมอยากเอาคืน

“ยังไม่ได้เบาะแสอะไร แต่ฉันดูวิดีโอวันนั้นแล้ว คน ๆ นี้เก่งมากเลยนะ ถึงได้โจมตีนายอยู่ฝ่ายเดียว” ฉีเติ่งเสียนตอบ

“ใช่แล้ว เพราะฉันออกมาจากออนเซ็น แล้วรู้สึกผ่อนคลายเกินไป ถ้าไม่ใช่แบบนั้น เขาคงไม่เล่นงานฉันได้ง่าย ๆ แบบนี้!” จิ่วเฮิงพูดด้วยความแค้นใจจนกัดฟันกรอด

ฉีเติ่งเสียนหัวเราะเยาะทันที “ไอ้พระเจ้าชู้ ใครอยากให้เจ้าออนเซ็นดีนัก! วันนี้ยังจะไปอีกไหมล่ะ?!”

จิ่วเฮิงตอบด้วยสีหน้าจริงจังว่า“ไปสิ! ในเมื่อเลือกเดินทางสายโลกียะเพื่อหล่อหลอมจิตใจแล้ว ข้าก็ต้องยืนหยัดจนถึงที่สุด ถ้าล้มเลิกกลางคัน พระพุทธองค์คงไม่ให้อภัยข้าแน่!”

คำพูดของจิ่วเฮิงทำให้มุมปากของฉีเติ่งเสียนกระตุก เขามองจิ่วเฮิงอย่างเหนื่อยหน่ายในใจ และคิดว่าจิ่วเฮิงคงจะเข้ากับเจ้าหนูอาปินได้เป็นอย่างดี

“เรื่องสาว ๆ ไม่สำคัญหรอก ที่สำคัญคือ ข้าต้องหลอมจิตใจในโลกียะ เพื่อหาหนทางทะลุขีดจำกัด บรรลุการเห็นพระเจ้า” จิ่วเฮิงพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังเหมือนกำลังเทศนา

ฉีเติ่งเสียนแทบอยากจะฟาดหน้าเขาสักสองที ไอ้หมอนี่คงเรียนรู้เทคโนโลยีลับของโยวตูจนหมดแล้ว ถึงขั้นลอกเลียนสุดยอดการพูดจาของเขาได้เป๊ะ ๆ

“แล้วไม่กลัวโดนลอบโจมตีอีกเหรอ? ครั้งที่แล้วเขาอาจไม่ได้ตั้งใจจะฆ่า แต่ครั้งนี้อาจไม่แน่” ฉีเติ่งเสียนพูดพร้อมรอยยิ้มเย็นชา

“กลัวบ้ากลัวบออะไรล่ะ! คราวนี้ฉันจะสะพาย AK-47 ไป ใครอยากลองก็เข้ามาเลย!” จิ่วเฮิงแสยะยิ้มตอบ “อย่าลืมนะ ฉันคือ พระผู้โปรดวิญญาณ นมัสการอาก้า 47!”