มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1840

สวีเอ้าเสวี่ย มองฉีเติ่งเสียนตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยความอึดอัดในใจ คาดไม่ถึงว่าในช่วงเวลาสำคัญ เธอต้องพึ่งพาชายคนนี้อีกครั้ง!

ในใจเธออยากจะเอาชายคนนี้ไปสับเป็นพันๆ ชิ้น แต่ปัญหาคือทุกครั้งที่เธอรอดพ้นจากวิกฤต คนที่ช่วยเธอกลับเป็นเขา แม้จะเกลียดเขาจนแทบขาดใจ แต่กลับมีความรู้สึกแปลกๆ ปะปนอยู่ด้วย

ถ้าไม่มีฉีเติ่งเสียนอยู่ที่นี่ วันนี้เธอคงไม่มีทางรอด คงถูกหวงอิงกดหัวจนหมดทางสู้ และอาจถูกทำร้ายจนพิการก็เป็นไปได้

แต่เมื่อฉีเติ่งเสียนมาถึง เธอรู้ทันทีว่านี่คือโอกาสล้างแค้นของเธอ การถูกตบหน้านี้ ต้องเอาคืนให้จงได้

น่าเหวยขมวดคิ้วหน้าเครียดและพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา "แกมันรนหาที่ตาย ถ้าอย่างนั้นฉันจะช่วยให้สมใจ!"

เมื่อพูดจบ เธอโบกมือเรียกชายชาวตะวันตกหลายคนที่สวมชุดสูทสีดำเดินออกมา ชุดพวกนั้นดูเหมือนจะเป็นชุดกันกระสุนทั้งหมด

ในกลุ่มชาวตะวันตกนั้น ฉีเติ่งเสียนสังเกตเห็นใบหน้าที่คุ้นเคย นั่นคือแคนท์ รองหัวหน้ากลุ่มทหารรับจ้างซุส ที่เขาเคยเจอที่มหาวิหารอาวาตาร

หวงอิงหัวเราะเบาๆ กลุ่มทหารรับจ้างซุส ตระกูลจ้าวเป็นคนช่วยติดต่อพวกเขามา คนส่วนใหญ่ไม่สามารถจ้างพวกเขาได้ และบางครั้งพวกเขาก็ไม่ใช่ใช้เงินก็จ้างมาได้ด้วยซ้ำ

แต่ต้องเป็นงานที่พวกเขาสนใจจริงๆ ถึงจะยอมพยักหน้า

"ทุกคน ช่วยลากคนคนนี้ออกไปที" น่าเหวยชี้ไปที่ฉีเติ่งเสียนแล้วพูด

แคนท์เห็นฉีเติ่งเสียนแล้วหรี่ตาลง "นี่มันคุณหลี่ไม่ใช่หรือ? วันนี้มาถึงเมืองซูลาได้ยังไง? อีกทั้ง ยังทำตัวไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงอีก มาทำให้คนในงานเลี้ยงขุ่นเคือง!"

ฉีเติ่งเสียนมองไปที่แคนท์แล้วพูดว่า "อ้อ เป็นนายเองเหรอ? ทำไม จะมาเอาเรื่องกันเหรอ?"

แคนท์บิดข้อมือส่งเสียงดังกรอบแกรบ แล้วตอบว่า "พวกเราได้รับการว่าจ้าง ย่อมต้องทำงานให้สมบูรณ์! นายคือจะออกไปเอง หรือจะให้พวกเราลงมือ? ที่นี่ ฉันไม่เห็นแก่หน้าใครหรอกนะ"

ทหารรับจ้างซุสที่เหลือมองฉีเติ่งเสียนด้วยสายตาเย็นชา พวกเขาล้วนเป็นนักรบมากประสบการณ์เป็นร้อย เป็ยยอดหัวกะทิในยอดหัวกะทิเลย

"นี่ มิลลิเซนต์ พวกนั้นคือกลุ่มทหารรับจ้างซุสนะ ฉันเริ่มหวั่นๆ แล้วล่ะ ทำไงดี?" ฉีเติ่งเสียนหันมา ยิ้มเจ้าเล่ห์ให้สวีเอ้าเสวี่ย

"ถ้าอย่างนั้นปล่อยให้ฉันตายไปเถอะ! ยังไงฉันก็ไม่อยากอยู่แล้ว" สวีเอ้าเสวี่ยพูดด้วยใบหน้ามืดมนอย่างไม่เกรงกลัว

ฉีเติ่งเสียนกระตุกมุมปาก รู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย ก่อนจะส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้

หวงอิงหัวเราะเยาะ "ถ้ากลัวก็รีบไสหัวไปซะ ไม่อย่างนั้นวันนี้จะได้ตายที่เมืองซูลานี่แน่! ตอนนั้นกระดูกนายอาจไม่มีใครช่วยฝังก็ได้"

ฉีเติ่งเสียนกลัวตอบว่า "อ๊ะ มิลลิเซนต์ ตอนนี้เธอช่างแม่งขนาดเลยเหรอ? เขาตบหน้าเธอไปหนึ่งที เธอไม่คิดจะตบคืนหน่อยเหรอ?"

สวีเอ้าเสวี่ยหัวเราะเยาะพร้อมกอดอกแล้วพูดว่า "ถ้าอย่างนั้นนายก็อย่ากลัวสิ! ช่วยฉันจัดการไอ้พวกสารเลวพวกนี้ให้ทรุดลง แล้วเดี๋ยวฉันจะเอารองเท้าตบหน้าผู้หญิงคนนี้เอง!"

ฉีเติ่งเสียนได้ฟังก็หัวเราะออกมา เลิกหยอกล้อเธอ บีบเธอให้ก้มตัวต่อหน้าเขา

"ลงมือ!" น่าเหวยสั่งแคนท์ทันที

แคนท์ไม่พูดมาก สมแล้วที่เป็นรอหัวหน้าทหารรับจ้างซุส มีความเร็วว่องไว หมัดของเขามุ่งตรงไปที่ใบหน้าของฉีเติ่งเสียน

ฉีเติ่งเสียนยืนอยู่กับที่ ยกแขนซ้ายขึ้นป้องกันไว้ จากนั้นใช้ท่าพยัคฆ์คว้าจากด้านล่าง มือจับข้อมือของแคนท์

ทันทีที่ประมือกัน แคนท์รู้สึกได้ถึงความแข็งแกร่งของชายอ้วนคนนี้ เขารู้ว่าอย่ามองคนแค่ภายนอก ไม่อย่างนั้น ตัวเขาเองจะเสียเปรียบ

เฉินหยูมองเหตุการณ์นี้ด้วยรอยยิ้มจางๆ ก่อนจะเหลือบไปมองสวีเอ้าเสวี่ยที่ใบหน้าขึ้นรอยแดงพร้อมคิดในใจว่า ผู้ชายห่วยๆ ก็เป็นผู้ชายห่วยๆ อยู่ดี ยังจะมาพูดว่า “ใครคือสวีเอ้าเสวี่ย” ปรากฏว่าพอถึงเวลาก็ยอมเสี่ยงเพื่อเธอจนได้!

ถ้าฉีเติ่งเสียนรู้ว่าฉินหยูคิดแบบนี้ เขาคงปฏิเสธแน่นอน เพราะในใจของพระอัครสังฆราชฉี คนที่เป็นยอดหญิงเดียวของเขาก็คือเฉินหยู!

ทหารรับจ้างพวกนั้นมีฝีมือไม่ธรรมดา แคนท์ใช้วิชาร่ายรบซัมบา คนอื่นๆ ใช้วิชาอย่างไอกิโด หรือหมัดแบบประเทศศักดิ์สิทธิ์

การเผชิญหน้ากับวิชาการต่อสู้ที่หลากหลาย และยังถูกล้อมโจมตีที่เป็นห้าต่อหนึ่ง ถ้าเป็นคนธรรมดาคงถูกทรุดลงพื้นอย่างปลาตายไปนานแล้ว

แต่ฉีเติ่งเสียนกลับรับมือได้อย่างสบายๆ แม้จะยังหาจังหวะโจมตีกลับทั้งห้าคนไม่ได้ แต่เขาก็ไม่ปล่อยให้พวกนั้นทำร้ายเขาได้เลย

“ไปให้พ้น!”

ฉีเติ่งเสียนคำรามเสียงดัง ก่อนจะยื่นมือขวาออกไปคว้าใบหน้าของแคนท์

แคนท์รู้ทันทีว่ามันคือ “ท่าจับเมฆา” ซึ่งเป็นท่ามังกรคว้าก้อนเมฆของวิชาการต่อสู้แห่งประเทศหัวกั๋ว จึงรีบเอนศีรษะหลบ

แต่ฉีเติ่งเสียนพลาดการจับนั้น เขากำมือทั้งห้าทันที และจู่ๆ ฝ่ามือของเขาก็ปูดเป็นก้อนกลมเล็กๆ ขณะที่กำมือ เสียงดังสนั่นจะเกิดขึ้น!

“บึ้ม!”

กระแสอากาศรุนแรงพุ่งออกมาจากฝ่ามือของฉีเติ่งเสียน ผ่านร่องนิ้วของเขา คล้ายคลื่นกระแทกจากการระเบิดที่ระเบิดออกตรงหน้าแคนท์!