มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1865

บาร์ตันถูกฉีปู้อวี่ไล่ล่าอย่างกับแมลงวันไร้หัว มืออีกฝ่ายถือปืนกลมือสองกระบอก กราดยิงไม่หยุด ส่วนบนดาดฟ้าก็มีนักฆ่าหั่นแขนขาคอยซุ่มยิงอย่างแม่นยำ เขาเกือบเอาชีวิตมาทิ้งไว้ที่นี่

เป้าหมายเดิมคือฆ่าสวีเอ้าเสวี่ยให้ได้ แต่กลับกลายเป็นตัวเขาเองที่ต้องหนีหัวซุกหัวซุน บาร์ตันเริ่มสงสัยแล้วว่าหวงอิงตั้งใจส่งเขามาตายหรือเปล่า!

ฉีปู้อวี่ยิงกระสุนหมดสองแม็กกาซีนก่อนจะทิ้งปืนMP7 ลงไป บาร์ตันหยุดกะทันหัน ตะโกนใส่ฉีปู้อวี่อย่างเดือดดาล"มาดวลกันแบบลูกผู้ชาย!"

ฉีปู้อวี่พยักหน้าอย่างเคร่งขรึม แต่ขณะที่บาร์ตันเตรียมพุ่งเข้าโจมตี เขากลับควักปืน Glock-18 สองกระบอกออกมา แม็กกาซีนยาวเหยียดจุได้มากกว่าสามสิบกว่านัด

ฉีปู้อวี่ยกปืนขึ้นเล็ง โน้มตัวไปข้างหน้าเป็นท่าทางเหมือนม้า แล้วลั่นไกสองมือ กระสุนพุ่งออกมาอย่างบ้าคลั่งไม่แพ้ปืนกลมือ กระหน่ำยิงใส่บาร์ตันราวกับพายุถล่ม!

"ไอ้เวรเอ๊ย!!!" บาร์ตันสบถลั่น รีบหมุนตัววิ่งหนีทันที

ฉีปู้อวี่ก้าวเท้าทำท่าม้าควบ ไล่ตามไปพร้อมรัวกระสุนไม่ยั้ง ทำให้บาร์ตันต้องหลบกระสุนพลางหนีเอาชีวิตรอด

เมื่อกระสุนหมด บาร์ตันก็เลิกหวังเรื่องศักดิ์ศรีโดยสิ้นเชิง ตัดสินใจเผ่นทันที

ฉีปู้อวี่แลบลิ้นเลียริมฝีปากเล็กน้อย รู้สึกขัดใจ "หนีแล้วเหรอ?" เขายังมีปืนโคลท์-อาร์มี่อีกสองกระบอกที่ยังไม่ได้ใช้เลย

บาร์ตันวิ่งหนีเตลิดไป ฉีปู้อวี่เห็นว่าอีกฝ่ายเร็วจัด จึงล้มเลิกการไล่ล่า ตอนนี้ไม่ใช่เวลาจะสู้เอาตาย เขาต้องเก็บแรงไว้เล่นบทท่านผู้นำต่อไป

สุดท้ายแล้ว ราชาแห่งทหารรับจ้างอย่างบาร์ตันกลับถูกฉีปู้อวี่ขู่จนวิ่งหนีหางจุกตูด…

"นี่น่ะเหรอ ราชาทหารรับจ้าง? อ่อนแอชะมัด!" นักฆ่าหั่นแขนขาหัวเราะเยาะ

เขากระโดดลงมาจากดาดฟ้าของวิลล่า พอดีกับที่ฉีปู้อวี่เดินกลับมา จึงเอ่ยชมว่า

"หัวหน้าใหญ่ช่างแข็งแกร่งยิ่งนัก ถึงกับทำให้ราชาทหารรับจ้างต้องหนีเตลิด!"

ฉีปู้อวี่โยนปืนในมือทิ้งอย่างไม่แยแส รู้สึกว่าน่าเบื่อ เขาเป็นปรมาจารย์อาวุธยังมีอีกหลายอย่างที่ยังไม่ได้ลองใช้เลย

เขาคิดว่าหนานหยางเปรียบเสมือนสวรรค์ มีอาวุธให้เลือกใช้ไม่จำกัด และสามารถยิงได้อย่างอิสระโดยไม่ต้องกังวลถึงผลที่ตามมา

ในตอนนั้นเอง สวีเอ้าเสวี่ยก็ปรากฏตัวออกมา เธอพนมมือกล่าวขอบคุณฉีปู้อวี่

"ขอบคุณท่านอาฉีที่ช่วยชีวิตค่ะ"

ฉีปู้อวี่โบกมืออย่างไม่ใส่ใจ คิดว่ามันเป็นเรื่องเล็กน้อย อีกอย่าง เขาเองก็รู้สึกมันส์สุดๆไปแล้ว ถ้าเป็นคนธรรมดาคงตายไปนานแล้วภายใต้การโจมตีขนาดนี้

ต้องยอมรับว่าบาร์ตันเป็นยอดฝีมือระดับสูง แม้จะเจอไฟกดดันหนักหน่วงขนาดนั้น แต่ก็ยังหาทางหนีรอดมาได้ แม้ว่าจะต้องแลกมาด้วยต้นทุนมหาศาล

สวีเอ้าเสวี่ยกล่าวว่า"หวงอิงเป็นผู้หญิงที่จิตใจคับแคบจริงๆ ถึงได้ส่งบาร์ตันมาลอบสังหารฉัน! ดีที่ฉันเตรียมตัวไว้ล่วงหน้า แถมยังมีท่านอาฉีช่วย ไม่อย่างนั้น วันนี้ฉันคงไม่รอดแน่"

นักฆ่าหั่นแขนขากล่าวเสริมว่า"คุณหนูมิลลิเซนต์ คุณมีความสัมพันธ์ดีกับพวกนายพลหลายคน ทางตระกูลจ้าวต้องการดึงตัวพวกนายพลเหล่านั้นมาเป็นพวก แต่ไม่ใช่เรื่องง่าย ดังนั้นวิธีที่ดีที่สุดคือกำจัดคุณซะ"

สวีเอ้าเสวี่ยกล่าวว่า"ดูเหมือนว่าพายุลูกใหญ่กำลังจะมา… แต่ไม่รู้ว่าทุกคนพร้อมจะร่วมมือกันฝ่าฟันมันหรือยัง?"

ฉีปู้อวี่ ส่ายหน้าอย่างชัดเจน พร้อมส่งสัญญาณมืออีกครั้งเพื่อบอกว่า "คาปูซานมีระบบป้องกันที่แน่นหนามาก ขนาดที่ว่ามีอดีตยอดฝีมือจากกองทัพระดับสูงของประเทศเราคอยคุ้มกันอยู่ การจะลอบสังหารเขาแทบไม่มีโอกาสเลย ถ้าหากมีจริง ฉันคงลงมือไปแล้ว!"

ตระกูลจ้าวรู้ดีถึงอานุภาพของเหล่าจอมยุทธ์ระดับสูง ไม่เช่นนั้นพวกเขาคงไม่จัดวางระบบป้องกันให้กับคาปูซานอย่างเข้มงวด

ตอนนี้รอบตัวคาปูซานแทบไม่มีช่องโหว่ใดๆ การจะฆ่าเขาเป็นเรื่องที่แทบเป็นไปไม่ได้

เว้นเสียแต่ว่า… "มือปืนอันดับหนึ่งแห่งเจียเผิงกั๋ว" ในตำนานจะยอมลงมืออีกครั้ง…

แน่นอนว่ามันเป็นเพียงเรื่องล้อเล่นเท่านั้น แม้แต่ฉีปู้อวี่เองยังหาทางลอบสังหารคาปูซานไม่ได้ ต่อให้มือปืนอันดับหนึ่งมาที่นี่ก็คงช่วยอะไรไม่ได้เช่นกัน

บาร์ตันกลับมาถึงเมืองซูลาด้วยร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผล เขารีบไปหาลูกน้องเพื่อให้ช่วยรักษาตัว

"หัวหน้า… นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?!" แคนท์มองร่างกายของบาร์ตันที่เต็มไปด้วยเศษไม้ปักทั่วตัวอย่างน่าหวาดเสียวจนเผลอสูดหายใจลึกด้วยความตกใจ

บาร์ตันกัดฟันพูดด้วยความโกรธ "แม่งเอ๊ย! ฉันไปเจอกับยอดฝีมือที่เล่นไม่ซื่อเลยสักนิด! ไม่ให้ฉันมีโอกาสได้ประชิดตัวต่อสู้ด้วยซ้ำ ใช้ RPG แก็ตลิง ปืนกลอัตโนมัติ… กราดยิงฉันตลอดทาง! เกือบจะทิ้งชีวิตไว้ที่นั่นแล้ว!"

แคนท์อ้าปากค้างก่อนจะถาม "หรือว่าเป็นหลี่ปั้นเสียน ?"

แต่บาร์ตันกลับส่ายหน้า "หลี่ปั้นเสียนน่ะ น่าจะเป็นฉีเติ่งเสียนที่ล้มคลาร์กได้มากกว่า แต่ยอดฝีมือที่ฉันเจอวันนี้… ไม่ใช่เขา!"