มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1869

นักสู้ที่ถูกจับสลากจะต้องขึ้นเวทีตามลำดับที่กำหนดไว้

คู่ต่อสู้ที่ฉีเติ่งเสียนจับสลากได้คือ หยางซงนักสู้พื้นเมืองของหนานหยาง ซึ่งฝึกฝนหมัดหมัดคิ้วขาว

หยางซงเป็นชายวัยสามสิบกว่าๆ สวมชุดถังสีดำทั้งตัว ดูทะมัดทะแมง เขามองฉีเติ่งเสียนด้วยสายตาเย็นชา แล้วกล่าวว่า "แกเป็นคู่ต่อสู้ของฉันงั้นเหรอ? หนุ่มยังไม่เท่าไหร่ แถมยังอ้วนอีก!"

ฉีเติ่งเสียนยิ้มเล็กน้อยแล้วตอบว่า "อาจารย์หยาง คนเราห้ามตัดสินกันแค่จากรูปลักษณ์ภายนอก หวังว่าท่านจะชี้แนะด้วยนะ!"

นักสู้คนอื่นๆต่างก็รู้ว่าหลี่ปั้นเสียนคนนี้ เป็นตัวแทนที่คุณหนูใหญ่แห่งตระกูลเฉินส่งมาแข่งขัน จึงให้ความสนใจเขาเป็นพิเศษ

หยางซงหัวเราะเสียงดัง แล้วกล่าวว่า "ไม่ต้องพูดให้มากความ ฉันจะทำให้นายร่วงจากเวทีเดี๋ยวนี้แหละ!"

เขาย่อไหล่ทิ้งศอกตั้งท่าหมัดไป๋เหมย เตรียมพร้อมเข้าสู้

ฉีเติ่งเสียนพยักหน้า ก่อนกล่าวว่า "ถ้างั้นฉันจะเป็นฝ่ายบุกก่อนนะ!"

สิ้นเสียง เขากระทืบพื้นพุ่งตัวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว ความเร็วของเขาเร็วถึงขนาดที่หยางซงแทบมองไม่ทัน!

หยางซงตกตะลึง ไม่คาดคิดว่าฝ่ายตรงข้ามจะมีวรยุทธ์ที่แข็งแกร่งขนาดนี้

เมื่อเห็นฉีเติ่งเสียนพุ่งเข้ามาด้วยท่าทีดุดัน หยางซงรีบใช้ท่าหมุนเอวเดินม้า พร้อมยกมือขึ้นปาดเข้าหาตาของคู่ต่อสู้

แต่ฉีเติ่งเสียนเพียงแค่ใช้ท่าล้างหน้าง่ายๆ คว้าข้อมือของหยางซงไว้ จากนั้นเขาก็กระแทกศอกพุ่งตรงเข้ากลางอกของหยางซงทันที!

หยางซงรีบยกมือขึ้นป้องกันศอกนั้นไว้ได้สำเร็จ แต่ทันใดนั้น แขนของฉีเติ่งเสียนกลับสะบัดลงราวกับแส้ พุ่งตรงไปที่หว่างขาของหยางซง!

"จบแล้ว!"

หยางซงมีเพียงความคิดนี้แวบเข้ามาในหัว แค่เพียงแลกหมัดกันไม่กี่กระบวนท่า เขาก็รู้แล้วว่าตัวเอง เป็นรองทั้งในด้านพละกำลัง ความเร็วและสมรรถภาพร่างกายไม่อาจเทียบกับอีกฝ่ายได้เลย!

อย่างไรก็ตาม นี่เป็นเพียงการประลองกันตามปกติ ฉีเติ่งเสียนไม่คิดจะเอาชีวิตใคร ดังนั้นเขาจึงไม่ได้กำมือชกเข้าไปที่จุดสำคัญของหยางซง แต่เพียงใช้ฝ่ามือกดเบาๆ ลงที่หน้าท้องของอีกฝ่าย พร้อมส่งแรงผลักออกไป

ทันใดนั้น ร่างของหยางซงลอยขึ้นเหมือนปุยนุ่น ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ กระเด็นออกจากเวทีทันที ก่อนจะร่วงลงพื้นข้างล่าง

"เก่งมาก! เก่งมาก! อาจารย์หลี่ เมื่อกี้ฉันตาถั่วไปหน่อย ขอบคุณที่ออมมือให้!" หยางซงหน้าขึ้นสีแดงด้วยความอับอาย กล่าวขอบคุณด้วยความจริงใจ

"เกรงใจไปแล้ว" ฉีเติ่งเสียนยกมือคารวะเบาๆ ตอบกลับอย่างเรียบเฉย

เขาไม่ใช่พวกกระหายเลือดที่เห็นใครก็ฆ่าไปหมด อีกฝ่ายไม่ได้มีความแค้นอะไรกับเขา จึงไม่จำเป็นต้องลงมืออย่างรุนแรง

เหล่าผู้ชมที่เห็นเขามีฝีมือร้ายกาจ แต่ก็รู้จักควบคุม ต่างก็รู้สึกนับถือ หลายคนถึงกับคิดว่า นี่อาจเป็นศัตรูที่น่ากลัวที่สุดของพวกเขา!

จิ่วเฮิงเป็นนักสู้ที่มีชื่อเสียงมากที่สุดในที่นี้ เขาถูกเหล่านักสู้แห่งหนานหยางมองเป็นศัตรูโดยตรง แต่เขาไม่แยแสเลยสักนิด ก้าวขึ้นเวทีไปอย่างองอาจ

เพราะเขาเคยประลองกับคลาร์กมาแล้ว ทุกคนต่างรู้ว่าเขาแข็งแกร่งแค่ไหน ดังนั้นทันทีที่เขาขึ้นเวที ทุกสายตาก็จับจ้องมาที่เขา

"จิ่วเฮิงสมกับที่ฉันคิดไว้เลย แข็งแกร่งดุดัน เหมือนยอดยุทธ์ในอดีต แต่ได้ข่าวว่าเขาไปเที่ยวออนเซ็นบ่อย ๆ จริงไหม?"

"โกหกแน่นอน! คนที่สามารถประลองกับคลาร์กได้ จะไปมัวเมาในกามคุณได้ยังไง? คงเป็นข่าวลือที่พวกขี้อิจฉาสร้างขึ้นมา"

"ถ้าจิ่วเฮิงได้เป็นรองหัวหน้าของสมาคมยุทธ์แห่งหนานหยาง คนคงช็อกกันหมดแน่!"

หลังจากแลกหมัดกันไปยี่สิบกว่ากระบวนท่า คู่ต่อสู้ก็ตัดสินใจใช้หมัดเสือปีนเขาท่าไม้ตาย ซึ่งเป็นกระบวนท่าที่รุนแรง ประกอบด้วยสองหมัดหนึ่งศอก

อย่างไรก็ตามอวี้เสี่ยวหลงกลับรับมือได้อย่างไร้ที่ติ ป้องกันการโจมตีได้ทั้งหมด ราวกับว่าไม่มีอะไรสามารถทะลวงเกราะป้องกันของเธอได้!

เมื่อเห็นจังหวะเหมาะสมอวี้เสี่ยวหลงเตรียมใช้ท่าปั้นหลานฉุยของมวยไทเก๊กเพื่อปิดฉากการต่อสู้ แต่ทันใดนั้น คู่ต่อสู้กลับก้าวถอยหลังหนึ่งก้าว พร้อมกับพนมมือและกล่าวว่า"ฉันยอมแพ้!"

เห็นได้ชัดว่าเขารู้ตัวแล้วว่าความต่างของพลังฝีมือระหว่างเขากับ อวี้เสี่ยวหลงนั้นห่างชั้นกันเกินไป

แทนที่จะฝืนต่อสู้ไปอย่างไร้ความหวัง การยอมแพ้ด้วยความสง่างามอาจเป็นทางเลือกที่ดีกว่า!

"ขอบคุณที่ออมมือ" อวี้เสี่ยวหลงตอบกลับอย่างสงบนิ่ง ก่อนจะหันหลังเดินลงจากเวที

ทางด้านล่างเวที ฉีเติ่งเสียนและจิ่วเฮิงต่างก็พยักหน้าด้วยความชื่นชม พวกเขามองออกว่ามวยไทเก๊กของอวี้เสี่ยวหลงได้ก้าวขึ้นสู่ระดับสูงสุดแล้ว ดูเหมือนว่าช่วงเวลาที่ผ่านมา เธอมุ่งมั่นฝึกฝนอย่างหนัก และได้รับแรงบันดาลใจจากการต่อสู้ของ คลาร์กกับฉีเติ่งเสียนจนพัฒนาไปอีกขั้น!

เป่ยบูฉียิ้มแล้วพูดว่า"คุณหนูหวังสุดยอดจริง ๆ! อีกเดี๋ยวคงได้อัดเจ้าหลี่ปั้นเสียนจนหมอบแน่!"

อวี้เสี่ยวหลงแค่ยิ้มบาง ๆ เธอเองก็อยากจะซัดเจ้าผู้ชายสารเลวอย่างฉีเติ่งเสียนให้สาสมใจอยู่เหมือนกัน! แต่ติดตรงที่ว่า… ตอนนี้เธอยังไม่เก่งพอจะทำแบบนั้นได้

ถึงอย่างนั้นมันก็ ไม่ได้เป็นอุปสรรคในการช่วยฉีปู้อวี่หาเงิน! แมตช์ที่เพิ่งชนะไปเมื่อครู่ ได้เงินมาสองร้อยล้าน แมตช์ต่อไป… นั่นจะเป็นสี่ร้อยล้าน!

ในเวลานี้จ้าวถูหลงก็ปรากฏตัวขึ้น! เขาแสดงสีหน้าที่เย็นชา สายตาคมกริบ และก้าวขึ้นไปบนเวทีอย่างมั่นคง

คู่ต่อสู้ของเขาในครั้งนี้เป็นนักมวยชายวัยสี่สิบกว่าปีที่ฝึกมวยสิงอี้ ฝีมือไม่ธรรมดา!