มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1892

เมื่อเห็นตัวแทนจากสมาคมหัวเมิ่นมาถึง คนของรัฐบาลก็รู้สึกโล่งใจอย่างเห็นได้ชัด ด้วยการมีพวกเขาคอยคานอำนาจตระกูลเฉินทำให้ฝ่ายรัฐบาลวางใจขึ้นมาหน่อย

เฉินหยูเหลือบมองเป่ยบูฉีก่อนจะหันไปยิ้มให้ฉีเติ่งเสียนพร้อมกระซิบเบาๆ ว่า "เมื่อไหร่นายจะจัดการเขาเสียที"

ฉีเติ่งเสียนตอบด้วยท่าทีสบายๆ "ก็อีกแค่วันสองวันนี้แหละ อย่าเพิ่งรีบร้อน ฉันต้องวางแผนกับท่านพ่อให้รอบคอบหน่อย"

เฉินหยูพยักหน้าเบาๆ ก่อนจะยิ้มให้เป่ยบูฉี "คุณเป่ย นี่คุณไม่คิดจะดูให้ดีหน่อยหรือว่าคนที่ยืนข้างๆ ฉันคือใคร รีบร้อนมาที่นี่แบบนี้ ไม่กลัวถูกจับส่งไปนครรัฐวาติกันหรอกเหรอ"

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เป่ยบูฉีถึงกับตัวเกร็งขึ้นมาทันที เขามองฉีเติ่งเสียนด้วยสายตาเคียดแค้น ก่อนจะหัวเราะเย็นชา "พระอัครสังฆราชของพวกเธอก็คงอยู่ได้อีกไม่นานแล้วล่ะ"

ในใจของเป่ยบูฉีเชื่อมั่นว่า ศาสดาแห่งศาสนาอาบาคือผู้ที่ไร้เทียมทานอย่างแท้จริง พลังอำนาจที่ยิ่งใหญ่ขนาดนั้น จะมีมนุษย์คนไหนต่อต้านได้

ศาสดาแห่งศาสนาอาบาได้ตัดสินใจแล้วว่าในอีกไม่กี่วันจะลงมือสังหารฉีเติ่งเสียน เขาจะฉวยโอกาสนี้ขณะที่ฉีเติ่งเสียนบาดเจ็บสาหัสเพื่อกำจัดเขาให้สิ้นซาก

"เอาล่ะ ในเมื่อทุกคนมาครบแล้ว เรามาเริ่มกันเถอะ" เฉินหยูพูดเสียงเรียบ ก่อนจะปรับแว่นตาให้เข้าที่

บันบังประธานาธิบดีหนานหยาง สีหน้าจริงจังขึ้นเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยถาม "คุณเฉินต้องการพูดเรื่องอะไร"

เฉินหยูตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา "รัฐบาลจะปล่อยให้เรื่องนี้ดำเนินต่อไปอย่างนี้ไม่ได้ ถ้าพวกคุณยังคงไม่ทำอะไรเลย แล้วพวกคุณจะมีตัวตนไปเพื่ออะไร หนานหยางเกิดเหตุการณ์วุ่นวายขนาดนี้ แต่พวกคุณกลับไม่ออกมาแม้แต่จะพูดอะไรสักคำ"

บันบังส่ายหัวช้าๆ ก่อนจะกล่าวว่า "คุณเฉินพูดเกินไปแล้ว เราอยากพูดอยู่หรอก แต่ช่องทางสื่อสารส่วนใหญ่ก็ตกอยู่ภายใต้การควบคุมของตระกูลเฉินไม่ใช่รึ พวกเราจะใช้ช่องทางไหนกันล่ะ"

เป่ยบูฉีหัวเราะเบาๆ "ท่านประธานาธิบดีพูดได้ถูกต้อง ก่อนหน้านี้สถานีโทรทัศน์ของหนานหยางก็ตกอยู่ภายใต้การควบคุมของตระกูลเฉินมาตลอด แล้วรัฐบาลจะมีช่องทางไหนในการสื่อสารกับประชาชน"

เฉินหยูปรายตามองพวกเขาอย่างเย็นชา ก่อนจะกล่าวอย่างหนักแน่น "ฉันไม่มีอารมณ์มาฟังพวกคุณหาข้ออ้างกันไปมา สิ่งที่แน่ชัดคือ พวกคุณไม่ได้ทำหน้าที่ของตัวเองให้สมกับที่เป็นรัฐบาล ตอนนี้ฉันขอให้รัฐบาลออกแถลงการณ์อย่างเป็นทางการ เพื่อควบคุมประชาชนหนานหยางที่กำลังคลั่ง และหยุดยั้งไม่ให้ความวุ่นวายขยายตัวต่อไป"

บันบังมองเฉินหยูด้วยท่าทีครุ่นคิดก่อนจะกล่าวว่า "ต่อให้เราพูดออกไป ประชาชนก็อาจไม่ฟังเราอยู่ดี ตอนนี้อิทธิพลของคาปูซานมีมากกว่าพวกเราหลายเท่า"

เห็นได้ชัดว่า บันบังไม่ต้องการเป็นตัวแทนรัฐบาลออกแถลงการณ์ใดๆ อยู่แล้ว ตำแหน่งประธานาธิบดีของเขาแต่ไหนแต่ไรก็แทบไม่มีอำนาจจริง ๆ เขาจึงคิดว่าอยู่เงียบ ๆ ต่อไปอาจเป็นทางเลือกที่ดีกว่า

ปล่อยให้สถานการณ์ในหนานหยางเลวร้ายลงเรื่อยๆ จนกว่าตระกูลเฉินจะล่มสลายโดยสมบูรณ์

เมื่อถึงเวลานั้น คาปูซานอาจขึ้นมามีอำนาจแทน และแม้ว่าเขาจะเป็นผู้นำประเทศหนานหยางโดยสมบูรณ์ แต่การให้คนพื้นเมืองถืออำนาจก็ดีกว่าการปล่อยให้กลุ่มทุนต่างชาติอย่างตระกูลเฉินเป็นผู้ควบคุม

"ถ้าอย่างนั้น เราเชิญคุณคาปูซานมาที่รัฐบาลกลางดีไหม แล้วโอนอำนาจของรัฐบาลให้เขา ให้เขาเป็นคนพูดแทนเรา ตอนนี้เขามีอิทธิพลสูงสุด ประชาชนต้องฟังคำพูดของเขาแน่นอน" บันบังกล่าวด้วยรอยยิ้ม

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ เฉินหยูถึงกับสูดลมหายใจลึก ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างเยือกเย็น "ท่านบันบัง ช่างเป็นคำพูดที่ทำให้ฉันตาสว่างจริงๆ ฟังแล้วเหมือนถูกเปิดหูเปิดตาเลยทีเดียว ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ดูเหมือนว่ารัฐบาลนี้จะไม่มีความจำเป็นต้องดำรงอยู่ต่อไปแล้วสินะ"

ขณะที่เธอพูด ดวงตาคมกริบก็กวาดมองบรรดาเจ้าหน้าที่รัฐบาลกลางที่อยู่ในห้องประชุม

สายตาอันเฉียบคมของเธอทำให้คนเหล่านั้นรู้สึกกดดัน แม้แต่บางคนยังแอบหวั่นใจ

ฉีเติ่งเสียนที่นั่งอยู่ข้างๆ ได้แต่ยิ้มอย่างจนปัญญา เขานึกไปถึงเหตุการณ์ในประเทศเสวี่ยเมื่อกลุ่มคณาธิปไตยกดดันรัฐบาลในลักษณะเดียวกัน และท้ายที่สุดก็นำไปสู่การสังหารหมู่ครั้งใหญ่ และการโจมตีอาคารรัฐบาลด้วยปืนใหญ่

"สิ่งที่ประชาชนต้องการ ไม่ใช่แค่สัญลักษณ์ของรัฐบาล แต่เป็นความหวังต่างหาก" บันบังกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

รัฐบาลชุดนี้ของหนานหยางไม่ใช่พวกโง่เขลา พวกเขารับรู้ได้ว่า ตระกูลเฉินกำลังจนตรอก และขณะเดียวกัน สมาคมหัวเมิ่นก็ได้ร่วมมือกับตระกูลจ้าวเพื่อสนับสนุนการปฏิวัติของคาปูซาน

ตระกูลเฉินในตอนนี้แม้จะยังครอบครองอำนาจมากมายของหนานหยาง แต่สถานการณ์ของพวกเขาก็แย่ลงเรื่อยๆ เพราะกองทัพหลายหน่วยที่เคยอยู่ภายใต้การควบคุมของพวกเขา ได้หันไปอยู่ข้างฝ่ายรัฐบาลและคาปูซาน แล้วอำนาจทางการทหารของตระกูลเฉินเริ่มลดน้อยลงเรื่อยๆ การที่พวกเขาจะถูกโค่นล้มคงเป็นเพียงเรื่องของเวลาเท่านั้น