มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1917

บอกตามตรง ในสถานการณ์ของหนานหยางตอนนี้ ทุกคนต่างก็ร้อนใจ มีแต่เฉินหยูเท่านั้นที่ไม่ร้อนใจเลย แถมยังดูใจเย็นสุดๆ

จนคนที่ร้อนใจเริ่มรู้สึกเหมือนกับว่า "ฮ่องเต้ไม่ร้อนใจ แต่ขันทีร้อนใจแทน"

เฉินหยูมั่นใจว่าจะมีจุดเปลี่ยนเกิดขึ้น แต่เธอไม่ได้บอกว่าคืออะไร หรือจะว่าไป เธอเองก็ไม่ได้มั่นใจร้อยเปอร์เซ็นต์นักกับเรื่องนี้

ฉินชิงเหอพูดขึ้นว่า "ถ้ามันไม่มีจุดเปลี่ยนจริงๆ งั้นพวกเราก็ไปจากหนานหยางเถอะ ในโลกนี้ที่ไหนก็เป็นบ้านได้"

เฉินหยูตอบอย่างใจเย็นว่า "ดูสถานการณ์ก่อนเถอะค่ะ ถึงเธออยากจะกำจัดพวกเราทิ้งทั้งหมด มันก็ใช่ว่าจะทำได้ในทันทีหรอก"

ฉินชิงเหอหันไปพูดกับฉีเติ่งเสียนว่า "นายต้องปกป้องเธอให้ดีๆ นะ"

ฉีเติ่งเสียนพยักหน้ารับทันที "คุณน้าไม่ต้องห่วงเลย ชีวิตเธอก็คือชีวิตผม ผมไม่มีทางปล่อยให้เธอถูกคุกคามเด็ดขาดครับ"

คำพูดนี้ดูเหมือนจะพูดใหญ่โต แต่เขาก็มีความสามารถที่จะทำได้จริงๆ

ฉินชิงเหอพูดต่อ "ส่วนสมาคมหัวเมิ่นกับตระกูลเผยก็อย่าทำเกินไปนักนะ ถึงยังไงก็เป็นพวกเดียวกัน"

ฉีเติ่งเสียนหัวเราะ "คุณน้าไม่ต้องห่วง ผมรู้ดีครับ ผมเองก็ได้เว้นเงินค่าครองชีพให้ตระกูลเผยไว้ตั้งหลายล้านนะครับ"

ฉินชิงเหอฟังแล้วถึงกับมุมปากกระตุก สมบัติกว่าหลายหมื่นล้านของตระกูลเผยถูกยึดไปจนเกลี้ยง แต่ยังกล้าพูดว่าเว้นไว้ให้หลายล้านได้อีก......

ฉีเติ่งเสียนพูดต่อ "ส่วนสมาคมหัวเมิ่นน่ะ ก็คงใกล้จะยุบแล้ว เป่ยบูฉีคนนั้นหันไปนับถือเทพมารพวกนอกรีต ทำให้ทุกคนเดือดร้อนกันไปหมด"

เฉินหยูพูดเรียบๆ ว่า "ตอนนี้ตระกูลเผยกำลังหาทางหนี เพราะเป่ยบูฉีทำให้พวกเขาขาดทุนยับ ทุกคนเกลียดเขาจนอยากเอาชีวิต เขาไม่มีทั้งเงินไม่มีทั้งอำนาจ ถ้าไม่หนีตอนนี้ก็มีหวังถูกเล่นงานจนตายแน่"

ฉีเติ่งเสียนว่า "ผมไม่เกี่ยวเลยนะ เขาเลือกจะเชื่อเทพนอกรีตเอง ผมในฐานะนักปราบมารศักดิ์สิทธิ์จะจัดการเขาก็ถือว่าทำตามหน้าที่แล้วกันครับ!"

ฉินชิงเหอฟังแล้วทั้งขำทั้งเหนื่อยใจ "นายเอาเงินเขาไปตั้งเยอะ อย่างน้อยก็ช่วยดูแลเขาหน่อยเถอะ อย่าให้เขาถูกตามล่าจนตายที่หนานหยางเลย"

ฉีเติ่งเสียนพยักหน้า "คุณน้าพูดถูกครับ ทำอะไรก็ควรเว้นทางไว้เจอกันใหม่ได้บ้าง!"

เขาบอกว่า "เจอกันใหม่ได้" แต่เป่ยบูฉีคงไม่อยากเจอเขาอีกแล้วในชาตินี้

เพื่อรักษาชีวิต เป่ยบูฉีต้องยอมให้ฉีเติ่งเสียนเอาทรัพย์สินไปหมด แล้วยังต้องแบ่งให้พระสันตะปาปาอีก ที่เสียหายใหญ่หลวงแบบนี้ถึงสองรอบเขาก็กลัวฉีเติ่งเสียนสุดๆ แล้วล่ะ

เพราะกองทัพของสวีเอ้าเสวี่ยจะเข้ามาในเมืองพรุ่งนี้ ฉีเติ่งเสียนจึงไม่ได้กลับไปโบสถ์ แต่พักอยู่ที่นี่เพื่อจะได้ไปที่ศาลาว่าการกับเฉินหยูในตอนเช้า

อาคารรัฐบาลกลางถูกขีปนาวุธของสวีเอ้าเสวี่ยทำลายหมดแล้ว รัฐบาลชั่วคราวที่เฉินหยูจัดตั้งขึ้นก็ต้องใช้อาคารศาลาว่าการแทน

การพักอยู่บ้านของฉินชิงเหอทำให้ฉีเติ่งเสียนหนักใจไม่น้อย เพราะเพิ่งจะได้กินปลาสดแสนอร่อย เขาก็ยังอยากกินต่ออีกหลายรอบ

เฉินหยูดูเหมือนจะรู้ทันในใจของเขา เลยทำหน้าตาน่ารักใส่พร้อมกับส่งเสียงจิ๊เบาๆ อย่างดูถูก

"เราไปพักที่บ้านเธอได้ไหม เราโตกันแล้วนะ อยู่บ้านแม่แบบนี้ตลอดก็เหมือนยังเกาะแม่กินอยู่เลย" ฉีเติ่งเสียนทำหน้าจริงจังพูดกับเฉินหยู

เฉินหยูเย้ยหยัน "ไม่ฟังคำโกหกนายหรอก นายก็แค่จะนอนกับฉัน! นายมันไม่ไหวเลย เมื่อก่อนพูดทุกวันว่าเป็นเพื่อนที่ดี แต่คิดอยากนอนกับฉันตลอด"

"ก็เพื่อนที่ดีไง! ถึงอยากเป็นเพื่อนรู้ใจด้วย มันลึกซึ้งกว่าคำว่าเพื่อนเยอะเลยนะ" ฉีเติ่งเสียนตอบจริงจัง

เฉินหยูเบ้ปากแล้วเดินกลับเข้าห้องไป

แต่เธอดูเหมือนจะประเมินความมุ่งมั่นของเขาต่ำไปหน่อย หน้าต่างที่ไม่ได้ปิดก็กลายเป็นช่องทาง

เฉินหยูนี่มันเทพธิดาที่เปี่ยมไปด้วยไหวพริบจริง ๆ แม้แต่การพูดก็ยังมีลูกเล่นไม่เหมือนใคร

ทั้งสองคนออกมาจากห้องพร้อมกันในตอนเช้า แล้วก็ชนเข้ากับฉินชิงเหอที่เดินมาชวนเฉินหยูไปกินข้าวเช้าพอดี

ถึงเฉินหยูจะมีจิตใจแข็งแกร่งแค่ไหน การที่ออกมาจากห้องกับผู้ชายแต่เช้าแล้วยังมาเจอแม่ตัวเองเข้าอีก ก็ยังอดหน้าแดงไม่ได้อยู่ดี

“มากินข้าวเช้าเถอะ เช้านี้อาจารย์เกาทำอาหารไว้ประณีตเลยล่ะ” ฉินชิงเหอทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นแล้วพูดอย่างใจเย็น

แต่เธอก็ยังอดไม่ได้ที่จะเหล่ตามองฉีเติ่งเสียนด้วยสายตาคมกริบ ลูกสาวที่เธอเลี้ยงดูมาอย่างดีขนาดนี้กลับถูกเขาจับกินซะแล้ว ถึงจะรู้อยู่แล้วว่าวันนี้ต้องมาถึง แต่ก็อดรู้สึกหงุดหงิดไม่ได้จริงๆ

เฉินหยูอดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปหยิกเอวฉีเติ่งเสียนด้วยความอับอายปนโกรธ

ส่วนฉีเติ่งเสียนก็รู้สึกเก้อกระดากอยู่บ้าง แต่โชคดีที่เขาหน้าหนา

หลังจากกินข้าวเช้าเสร็จ เฉินหยูได้รับข่าวว่าสวีเอ้าเสวี่ยและกองทัพของเธอได้เข้าสู่เมืองกาดาแล้ว

“ไปกันเถอะ เรารีบไปเดี๋ยวนี้เลย! ถ้าเธอบ้าขึ้นมาแล้วฆ่าคนในรัฐบาลชั่วคราวหมด หนานหยางก็จะวุ่นวายอีกแน่!” ฉีเติ่งเสียนกล่าวอย่างเร่งรีบ

“โอเค” เฉินหยูรีบสั่งให้เตรียมเฮลิคอปเตอร์ มุ่งตรงไปยังศาลาว่าการ

ทางฝั่งรัฐบาลชั่วคราว เมื่อได้ข่าวว่ากองทัพเข้าสู่เมืองแล้วก็พากันตกใจจนตัวสั่น มีเจ้าหน้าที่ระดับสูงบางคนถึงขั้นหนีไปเลย เพราะกลัวจะโดนเช็กบิล

ริคในฐานะประธานาธิบดีก็ได้แต่บังคับตัวเองให้ใจเย็น แล้วบอกกับลูกน้องว่า “คุณเฉินต้องมีวิธีจัดการแน่นอน พวกคุณอย่าตื่นตระหนกไปเลย”