มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 1918

ในตอนที่ก้าวขาเหยียบเมืองกาดา ในใจของสวีเอ้าเสวี่ยนั้นตื่นเต้นและดีใจหน่อยๆ!

หลังจากเงียบไปนาน ในที่สุดเธอก็ได้อํานาจอีกครั้ง แม้ว่าสถานที่ที่เธอลุกขึ้นจะเป็นประเทศอื่น แต่ก็ยังทําให้รู้สึกตื่นเต้น

กองทัพไม่พบการต่อต้านใด ๆ ระหว่างทาง เนื่องจากรัฐบาลรู้ว่ายังไงก็ต่อต้านไม่ได้ อย่างนั้นก็แค่มีลูกศิษย์นั้นตายเพิ่มมากขึ้น

ใบหน้าของหวงอินแสดงสีหน้าสะใจ แม้ว่าความสามารถของหนานหยางเมื่อเทียบกับตระกูลจ้าวแล้วยังห่างกันอีกไกล แต่สุดท้ายแล้วหลังจากที่เล่นไผ่เสร็จสามารถอยู่โต๊ะไผ่ต่อได้นี่ก็ถือว่าไม่เลวแล้ว

ในใจของจ้าวเซ่อแน่นอนก็ต้องมีเสียดาย แต่ว่า สามารถขับไล่ตระกูลเฉินออกจากหนานหยางได้ก็ถือว่าเป็นผลลัพธ์ที่ไม่แย่แล้ว

ในระหว่างทางที่ไปศาลกลาง สายตาของคนหนานหยางมีไม่น้อยที่มองมา พวกเขาทำตัวไม่ถูก ไม่รู้ว่าประเทศนี้เดินไปทางไหนดี ชีวิตในอนาคตของตัวเองไม่รู้จะเป็นยังไง

หลังจากที่พวกเขาฟังสัญญาณจากคาปูซานแล้วระงับคนหนานหยางที่มีเชื้อสายจีน แต่กลับพบว่าชีวิตพวกเขาไม่ได้อย่างที่คิดเอาไว้ พวกเขาทั้งจน ข้าวก็ไม่มีจะกิน เศรษฐกิจนั้นย่ำแย่มาก

“ ในที่สุดก็จะถึงสักที”สวีเอ้าเสวี่ยมองดูตึกสูงที่ปรากฏอยู่ที่ไม่ไกลจากป่าลึก ดวงตาของเขาค่อยๆ ลึกขึ้น

หวงอินที่อยู่ข้างๆก็พูดขึ้น: ”คุณสวี คราวนี้เราต้องการห้ามประธานาธิบดีชั่วคราว ขับไล่พวกหนานหยางที่จัดตั้งรัฐบาลของตัวเอง และควบคุมประเทศอย่างแท้จริง!"

สวีเอ้าเสวี่นพูดอย่างนิ่งๆ: “ฉันรู้แล้ว ฉันคุยกับนายพลวิลเลียม เชสเตอร์แล้ว เขาจะสนับสนุนพวกเราก่อสร้างเมือง พวกเราสามารถควบคุมประธานาธิบดีชั่วคราวพวกเขาได้อย่างไม่ต้องปกปิดอะไร!“

คนของรัฐบาลเฉพาะกาลสวีเอ้าเสวี่ยและตระกูลจ้าวทั้งสองเห็นเป็นใจเดียวจึวเลือก แต่ว่าคนของสวีเอ้าเสวี่ยนนั้นมีถึงเก้าเปอร์เซ็นต์ แต่คนของตระกูลจ้าวเลือกแค่หนึ่งเปอร์เซ็นต์

เพื่อที่จะร่วมมือกับสวีเอ้าเสวี่ยน ตระกูลจ้าวเสียสละไม่น้อยเลยและให้ข้อดีแล้วไม่น้อยเลย

“หลังจากขับไล่ตระกูลเฉินออกไป ถึงค่อยๆมีส่วนร่วมในหนานหยาง หมาอย่างสวีเอ้าเสวี่ยน กล้าแว้งกัดเจ้านาย อย่าให้เธอนั้นได้อะไรดีๆ“ ในใจหวงอิงคิด แอบคิดแผนในใจ

ในที่สุดกองทัพก็ถึงศาลากลาง

สวีเอ้าเสวี่ยนกระโดดลงจากรถ แล้วพาลูกน้องหลัวเฮอและลีคาทั้งสองเดินเข้าไปข้างใน ข้างกายมีหวงอิงและจ้าวเซ่อนั้นติดตาม นอกจากนี้ยังมีกลุ่มทหารที่มีกระสุนจริงอยู่ด้านหลัง

ยังเดินได้จะกี่ก้าว พวกเขาก็เห็นประธานาธิบดีชั่วคราวยืนอยู่หน้าประตู อีกทั้งยังมีฉีเติ่งเสียนและเฉินหยูทั้งสองด้วย

ริคเห็นสวีเอ้าเสวี่ยและทหารที่มีกระสุนอยู่ข้างหลัง สีหน้าก็เปลี่ยนไปดูแย่ลง เขารู้ว่าประธานาธิบดีตำแหน่งนี้คงถึงเวลาต้องจบลงแล้ว

เฉินหยูพูดขึ้น: “ ในที่สุดคุณก็มา ฉันคิดไว้ตั้งนานแล้วว่าต้องมีวันจบแบบนี้”

สวีเอ้าเสวี่ยพูดอย่างนิ่งๆ: “ แต่อำนาจในตอนนั้น คุณไม่มีทางเลือก ไม่อย่างนั้นตระกูลเฉินอาจถูกโจมตีจนล้มละลายไปตั้งแต่ตอนนั้นก็ได้”

เฉินหยูพยักหน้าและพูดขึ้น: “ คุณพูดถูก ฉันไม่มีทางเลือก แล้วคุณล่ะ? อย่างกับว่าตอนนี้คุณมีทางเลือก”

หวงอิงพูดขึ้นด้วยสีหน้ายิ้มอ่อนๆ: “ แน่นอนว่าเธอต้องเลือกเพื่อนที่มีผลประโยชน์กับเธอมากที่สุด ไม่ต้องสงสัยเลยตระกูลจ้าวของพวกเรานั้นเหมาะสม“

ฉีเสียนเสียนอยู่ข้างๆอย่างนิ่งๆ อยากจะบีบหวงอิงเด็กน้อยคนนี้ให้ตาย

แต่เขาทำไม่ได้ ตอนนี้คนที่อยู่ฝ่ายเดียวกับสวีเอ้าเสวี่ยนั้นมีพละกำลังมาก ไม่อย่างนั้นจะจบเกมส์ไม่ได้

ริคสูบหายใจลึกๆแล้วพูด: “คุณสวี พวกเรายินดีที่จะร่วมมือกับคุณ แต่ว่าคุณก็ไม่ควรที่จะทำแบบนี้ทันทีไหม?”

เฉินหยูสีหน้านิ่งแล้วพูดขึ้น: “สวีเอ้าเสวี่ยคุณทำเกินไปแล้วนะ! คุณระงับพวกเราได้ แต่ไม่จำเป็นต้องบีบบังคับกันให้หมดหนทาง“

สวีเอ้าเสวี่ยมองเธอและพูดขึ้น: “ คุณอยากให้คนพวกนี้มีชีวิตต่อ? อย่างนั้นคุณก็ใช้ชีวิตของคุณมาแลกชีวิตของพวกเขา! ถ้าคุณอยู่พวกเขายังมีชีวิต มันรู้สึกว่ามีการคุกคามชนิดหนึ่งต่อฉัน ฉันไม่มีทางให้การคุกคามแบบนี้มีอยู่“

หวงอิงพูดอย่างมีความสุข: ”ถูก ถ้าคุณอยากให้รัฐบาลพวกนี้มีชีวิตต่อ อย่างนั้นก็ต้องใช้ชีวิตของคุณมาแลก! ไม่อย่างนั้นพวกเขามีทางเดียวคือตาย“

จ้าวเซ่อพูด: ” ต้องทำลายสิ่งคุกคามทุกอย่างไว้ในตะกร้า สิ่งที่คุณสวีทำไม่มีอะไรผิด“

” ฉันสามารถไปจากหนานหยาง แบบนี้ก็ทำให้คุณนั้นสบายใจ ไม่ต้องลำบากคนที่ไม่รู้เรื่อง“เฉินหยูพูดอย่างนิ่งๆ ” อีกทั้งก่อนหน้านี้ความสัมพันธ์ของเราก็ไม่แย่เลย ทำไมต้องให้ใครอยู่ใครตายด้วย?“

” คุณไม่ตายฉันไม่สบายใจ! กลัวว่าคุณไปจากหนานหยาง ก็ยังสามารถควบคุมคนพวกนี้และทำอำนาจได้“สวีเอ้าเสวี่ยพูด

ฉีเติ่งเสียกลับส่ายหัวแล้วพูด: ”เธอไม่ตายและไม่มีทางตาย“

สวีเอ้าเสวี่ยพูด: ”หรอ? อย่างนั้นฉันก็ต้องกำจัดรัฐบาลพวกนี้ ตัดหางที่แกร่งที่สุดของเธอทิ้ง เพื่อหลีกเลี่ยงฉันจะถูกคุกคาม“

หวงอินพูด: ” ไม่มีใครตาย“

สวีเอ้าเสวี่ยพูด: “คำพูดนี้พูดได้ถูก สมมุติว่าตอนนี้มีคนต้องตาย…….”