มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 201

อารมณ์ของเฉียวชิวเมิ่งไม่มีทางที่จะไม่ซับซ้อน

ก่อนหน้านี้เขามองฉีเติ่งเสียนเหมือนมดตัวหนึ่ง คิดว่าเขานั้นหมดหนทางจนมาเกาะขาตระกูลเฉียว

แต่ฉีเติ่งเสียนกลับแสดงแง่มุมที่ไม่ธรรมดาออกมามากมายต่อหน้าเธอ แสความเก่งกาจนั้นแทงเข้าตาของเธอ

วันนี้เธอนั้นยอมที่จะเชื่อฉีเติ่งเสียนจะทำให้จ้าวเฮยหลงกลัวได้เพราะประธานลึกลับ แต่ไม่ยอมเชื่อความสามารถในตัวของฉีเติ่งเสียน

หยางกวงกวงสับสนและกังวล เฉียวชิวเมิ่งกังวลมากกว่า

คนที่มีความสุขที่สุดในสนามม้าก็คือฉีเติ่งเสียนและหลี่อวิ๋นหว่านทั้งสอง

“กวงกวงน่าสงสารมากเลย จากโมตูไปตั้งหลายปี วิ่งไปอยู่ถึงต่างประเทศ คนของตระกูลหยางยังไม่ยอมที่จะปล่อยเธอไป!”หลี่อวิ๋นหว่านนั่งอยู่บนหลังม้าสีขาว ให้ม้าวิ่งช้าลงแล้วหันตัวไปบ่นกับฉีเติ่งเสียน

“มีการต่อสู้กันในตระกูลใหญ่เสมอ โดยเฉพาะเธอนั้นไม่มีฐานะอะไรเลย ก็ยิ่งจะถูกรังแก”ฉีเติ่งเสียนพยักไหล่แล้วพูดอย่างนิ่งๆ

เมืองหลวงตระกูลฉี ก็เป็นตระกูลที่ใหญ่ ตั้งแต่เล็กจนโตเขานั้นเห็นจนชินแล้วกับเรื่องแบบนี้

พ่อของหยางกวงกวงเป็นคนไม่ปกติมีปัญญาอ่อนและเสียชีวิตตั้งแต่เล็กแม่ของเขาไม่มีฐานะอะไร เขาแต่งงานกับตระกูลหยางด้วยเหตุผลทางวัตถุเท่านั้น หลังจากนั้นเขาก็ออกจากตระกูลหยางไป

ญาติของตระกูลหยางเห็นเขาไม่มีความสามารถก็เลยมองแล้วไม่เข้าตา ถ้าหากเขานั้นไม่มิทธิ์รับมรดกของตระกูลหยางอาจไม่ถูกรังแก ทุกๆปีก็ได้เงินเล็กน้อยที่พอใช้ในชีวิตประจำวัน

แต่เขานั้นมีสิทธิ์ในการเป็นผู้สืบทอดตระกูล เขาครอบครองที่นั่งในตระกูลหยาง ไม่ว่าพ่อของเขานั้นจะเป็นยังไงเขาก็เกิดในตระกูลหยาง

หลี่อวิ๋นหว่านพูด: “หวังว่าเขาจะสามารถออกจากที่มืดแบบนี้เร็ววัน....”

ฉีเติ่งเสียนพูด: “เขาจะหนีไปไกลขนาดไหน ตระกูลหยางก็ไม่มีทางปล่อยเขาไป ก็จะกดดันเขาต่อไป บังคับเขานั้นสละสิทธิ์เรื่องสืบทอด”

“เขาเคยพูดเรื่องสิทธิ์การสืบทอดเขาไม่มีทางยอมแพ้ เพราะว่าแม่ของเขามาเพื่อสิ่งนี้ อีกทั้งตระกูลหยางรังแกเขามาหลายปีขนาดนี้ เขาก็สมควรได้ในส่วนของตัวเอง”หลี่อวิ๋นหว่านหัวเราะ

“มันก็ควรเป็นแบบนั้น”ฉีเติ่งเสียนพูด

เขานั้นชอบทำในสิ่งที่คนที่ไม่ชอบ เพราะทำเรื่องพวกนี้สามารถทำให้คนพวกนั้นยิ่งเจ็บปวด

หลี่อวิ๋นหว่ายพูด: “หยางเฟยเฟยเป็นของตระกูลในโมตู วันนี้สูญเสียไปมากขนาดนี้น่าจะไม่หยุดแค่นี้!”

ฉีเติ่งเสียนพยักหน้าแล้วพูดขึ้น: “เราต้องระวังผู้คนจากตระกูลหยางโดยใช้กลอุบายสกปรกจริงๆ คนพวกนี้น่าเกียจมาก”

หลังจากคุยกันสักพัก หลี่อวิ๋นหว่านเปลี่ยนเรื่องคุย แล้วควบม้าขาวไปในสนามแข่งอย่างมีความสุข

หยางกวงกวงและเฉียวชิวเมิ่งไม่สบายใจ ขี่ม้าอย่างช้าๆ

ผ่านไปไม่นาน จ้าวเฮยหลงเอาสัญญามากับตัวแล้วไปหาฉีเติ่งเสียน

“รองหันหน้าใหญ่ สัญญาเตรียมเสร็จแล้ว คุณลงนามก็พอแล้ว!”จ้าวเฮยหลงหัวเราะแล้วพูด

“หืม?ทำไมบนสัญญาเป็นชื่อฉัน?ฉันไม่ได้พูดว่าเอาซางตงคลับนั้นให้กับหยางกวงกวงเป็นค่าชดเชยหรอ?”ฉีเติ่งเสียนพูดอย่างขมวดคิ้ว

หยางกวงกวงได้ยินคำพูนี้รีบโบกมือพูขึ้น: “อย่าๆๆ ซางตงคลับนี้มีมูลค่าสูงไปฉันรับไว้ไม่ไหว!”

ฉีเติ่งเสียนพูด: “มีอะไรรับไม่ไหว?คุณถูกตบแล้ว พวกเขาชดเชยมันเป็นธรรมดา”

หยางกวงกวงไม่หยุดที่จะปฏิเสธ: “ถ้าหากซางตงคลับตกอยู่ในมือฉัน ไม่ช้าอาจถูกทำลาย!คุณรู้สึกว่าตระกูลหยางจะทนดูไหวหรอ?”

ฉีเติ่งเสียนคิดๆดูมันก็ใช่ หยางกวงกวงนั้นไม่ได้มีความสามารถตระกูลหยางในโมตูได้ ถ้าหากพวกเขารู้ว่าในมือของหยางกวงกวงมีซางตงคลับดีๆแบบนี้อยู่ อาจมาก่อกวน

“อย่างนั้นฉันรับเอาไว้ ทุกๆสิ้นปีแบ่งกำไรห้าสิบเปอร์เซ็นให้กับคุณ”ฉีเติ่งเสียนรับปากกาแล้วเขียนชื่อตัวเองลงไป

“อันนี้ไม่เป็นไรก็ได้!”หยางกวงกวงตะลึง อายนิดหน่อยที่จะรับเงินจำนวนนี้ไว้

ฉีเติ่งเสียนไม่อย่าพูดเยอะกับเขา เอาสัญญาโยนไปในมือของจ้าวเฮยหลงแล้วพูดขึ้น: “ครั้งหน้าให้น้องของคุณนั้นเปิดตาไว้บ้าง เขาอาจไม่ได้โชคดีแบบนี้ทุกครั้ง”