มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 208

คนเชือดสัตว์เคยพูดกับฉีเติ่งเสียน

วินาทีที่นายกลายเป็นผู้ชาย ในมือเหมือนกับบีบหมั่นโถวสองลูกที่ร้อน นายจะรู้ ตั้งแต่อยู่ในท้องแม่คลอดออกมาแล้ว

ฉีเติ่งเสียนก็คิดว่า คนเชือดสัตว์ไม่หลอกเขา ก็แค่ ตัวเองก็ได้รับโทษ แผ่นหลังเต็มไปด้วยรอยข่วนของเล็บยาว ส่องดูในกระจก ก็น่าเวทนาจริงๆ

“เป็นไปอย่างที่คิดที่แท้ก็เป็นผู้หญิงกร้านโลกจอมปลอม เสแสร้งว่าเข้าใจทุกอย่าง ความจริงตัวเองไม่เข้าใจอะไรเลย”ฉีเติ่งเสียนอดไม่ได้ที่จะเบะปากยิ้ม รู้สึกแสบร้อนที่แผ่นหลัง แต่ในใจกลับปลื้มอกปลื้มใจ

ทำแบบนี้ ใช้เวลาหนึ่งชั่วโมงเต็มจึงเข้าสู่เส้นทาง ความจริงหนักหนาสาหัสได้

เพียงแต่ หลังจากที่ได้ครอบครองทักษะระดับสูงแล้ว เหมือนกับพระถังได้รับคัมภีร์ที่แท้จริงหลังจากผ่านความยากลำบาก

เฉียวชิวเมิ่งกับฉีเติ่งเสียนหย่ากันแล้ว หลี่อวิ๋นหว่านก็วางใจ

“หัวเราะ หัวเราะอะไร!หมอนี่ไม่มีความคืบหน้า ยังมีหน้ามาพูดว่าตัวเองมีผู้หญิงมาแล้วทั่วทิศ เชื่องช้าอยู่ในผ้าห่ม นี้คือมีความสามารถ?”หลี่อวิ๋นหว่านถีบฉีเติ่งเสียน และพูดอย่างไม่พอใจ

“เหอะ นี้คือเรียกว่าการต่อสู้จนเกิดความประมาท?”ฉีเติ่งเสียนยิ้มอย่างเก้อเขิน ในเวลาเดียวกันก็มีประสบการณ์ที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก

“การต่อสู้?คุณมีข้อบกพร่องอะไร?ไม่อย่างนั้นพรุ่งนี้พาคุณไปตรวจที่โรงพยาบาล?”หลี่อวิ๋นหว่านพูดถามด้วยความห่วงใย

ฉีเติ่งเสียนกลับถูกประโยคนี้ทำให้โกรธขึ้นมา ผู้ชายที่ไหนจะสามารถยอมรับได้ว่าตัวเองใช้ไม่ได้?และยิ่ง ประสบการณ์ครั้งแรกจะดีไหม เร็วหน่อยก็เป็นเรื่องปกติมาก

ดังนั้น สุดท้ายหลี่อวิ๋นหว่านยั่วยุและดูถูกฉีเติ่งเสียนก็ได้รับผลกรรมตามสนองแล้ว

หลี่อวิ๋นหว่านวันที่สองตื่นขึ้นมาอย่างไร้เรี่ยวแรง

เวลาที่ตื่นขึ้นมา ก็รู้สึกว่ากระดูกแทบจะหักแล้ว ร่างกายอยู่ในอ้อมกอดที่อบอุ่นเต็มไปด้วยความรู้สึกปลอดภัย

“ไอ้แก่!”

หลี่อวิ๋นหว่านลืมตาขึ้นมาก็มองเห็นฉีเติ่งเสียนมองเธอ อดไม่ได้ที่จะหน้าแดง และพูดด่า

“นี่คือวิลล่าวิมานเมฆ พูดว่าจะมาก็มา พูดว่าจะไปก็ไปได้เหรอ?”ฉีเติ่งเสียนพูดตอบคำพูดที่ไม่เกี่ยวข้องระหว่างกัน

หลี่อวิ๋นหว่านจะหัวเราะก็ไม่ใช่จะร้องไห้ก็ไม่เชิง คิดว่าพรวดพราดเกินไป เมื่อวานถูกฉีเติ่งเสียนโกรธจนพากลับบ้าน หลังจากนั้นสมองของตัวเองก็ยังไม่ตอบสนองกลับมา ยังมึนงง ใจอยากทำแต่ก็ปฏิเสธ

วันนี้ถึงแม้ว่าจะเป็นวันจันทร์ แต่โชคดีที่เป็นวันหยุด ติดต่อกับวันสุดสัปดาห์ก็เป็นสามวัน ไม่ต้องไปทำงาน

ไม่อย่างนั้น หลี่อวิ๋นหว่านไม่รู้จริงๆว่ารอยหมากัดบนคอของเธอ ควรจะปกปิดยังไง

เวลาที่หลี่อวิ๋นหว่านขาทั้งสองข้างสัมผัสกับพื้น ก็รู้สึกเหมือนเหยียบบนปุยฝ้าย แทบจะยืนไม่มั่นคง ก้าวเดิน ก็รู้สึกเหมือนฉีกขาด

ฉีเติ่งเสียนมองท่าทางของเธอที่ไม่สบอารมณ์ ก็หัวเราะเสียงดังขึ้นมา

“คุณคนใจดำ นี่เป็นคุณที่ทำไหม?ถ้ายังหัวเราะอีกฉันจะฆ่าคุณ!”หลี่อวิ๋นหว่านโกรธจนพูดตะโกนออกมา

“ไม่หัวเราะแล้ว ก็แค่คิดว่าเธอเดินด้วยท่าทางแบบนี้น่าสนุกมาก เหมือนกับห่าน”ฉีเติ่งเสียนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ

หลี่อวิ๋นหว่านเพิ่งอยากจะโกรธ ก็ถูกเขาอุ้มขึ้นมาท่าเจ้าหญิง ตกใจจนร้องออกมา รีบโอบลำคอของเขาเอาไว้

หลี่อวิ๋นหว่านมุ่ยปาก มองหลักฐานอาชญากรรมที่ฉีเติ่งเสียนทิ้งไว้เมื่อคืน ก็พูดเสียงเย็นชา“ดูเรื่องดีที่คุณทำ วันนี้ฉันจะใส่อะไร?ฉันไม่มีเสื้อผ้าเหลือไว้ที่นี่!”

บนตัวของเธอ ตอนนี้ใส่เสื้อเชิ้ตของฉีเติ่งเสียน เรียวขายาวทั้งสองข้างถูกเปิดเผยออกมา ทำให้คนที่ได้เห็นน้ำลายไหล

เสื้อผ้าที่ใส่เมื่อวาน ก็ถูกฉีกจนขาด แต่นึกถึงเมื่อคืนหลังจากที่เข้ามาในห้องนอน สถานการณ์ในการรบก็ร้อนแรงขึ้นมา

“เดี๋ยวฉันออกไปซื้อให้เธอ”ฉีเติ่งเสียนพูดตอบ

“ดูเหมือนว่าคุณจะหยาบคายมาก!”หลี่อวิ๋นหว่านยื่นมือไปจิ้มหน้าผากของฉีเติ่งเสียน พลางพูด

ถ้าขับรถที่หรูหราเกินไป เขาไม่อยากไปที่ไหนก็ตกเป็นเป้าสายตาของทุกคน

ฉีเติ่งเสียนขับรถมาถึงศูนย์การค้าเฟยหม่า ที่นี่คือศูนย์การค้าที่ใหญ่ที่สุดของเมืองจงไห่ เจ้าของคือหวังว่านจินคนที่ร่ำรวยที่สุดในเมืองจงไห่

ก็ไม่รู้ว่าโชคชะตาได้กำหนด หรือว่าพระเจ้าชอบเล่นตลกอย่างน่ารังเกียจ เขาเพิ่งจะลงรถ ก็พบกับอวี้เสี่ยวหลงที่ลงมาจากรถจิ๊บ

ทั้งสองคนพบหน้ากัน ก็ชะงักไปเล็กน้อย เดินเข้าไปในลิฟต์ด้วยสีหน้าเย็นชา

“ทำไมไปที่ไหนก็พบแต่นาย?”อวี้เสี่ยวหลงพูดอย่างไม่พอใจ ก็รู้สึกว่าตัวเองเหมือนถูกฉีเติ่งเสียนคอยติดตาม ตั้งใจทำเหมือนบังเอิญพบกับเธอ

“บังเอิญ ฉันก็อยากจะถามแบบนั้น”ฉีเติ่งเสียนยิ้มพลางพูด

อวี้เสี่ยวหลงสีหน้าเย็นชาพลางพูด“ได้ยินว่านายหย่ากับเฉียวชิวเมิ่งแล้ว?ผู้ชายแบบนาย ใช้ไม่ได้จริงๆ”

ฉีเติ่งเสียนขมวดคิ้ว และพูด“เกี่ยวอะไรกับเธอ?”

อวี้เสี่ยวหลงก็พูดอย่างเย็นชา“จริยธรรมของนายทำให้ฉันสะอิดสะเอียน กินอยู่ในชามตาไปมองที่หม้อ ไม่ยอมสร้างความสัมพันธ์กับเฉียวชิวเมิ่งภรรยา กลับจะไปขดตัวอยู่กับเพื่อนของเธอ น่ารังเกียจ!”

ฉีเติ่งเสียนพูดสบถ

เหอะเหอะ ตอนนี้ไม่ใช่เสียงหัวเราะที่รักใคร่เป็นมิตรอะไร แต่แสดงว่า สาระแน เธอเป็นอีโง่ ฉันไม่อยากสนใจเธอ

“นายไปบอกฉู่อู๋เต้า”

“วลาดิลอฟฉันจัดการแล้ว เขาไม่มีโอกาสแล้ว!”

พูดจบแล้ว ประตูลิฟต์ก็เปิดออก อวี้เสี่ยวหลงเดินออกไปทันที เหลือทิ้งไว้แค่แผ่นหลังที่เย็นชาและหยิ่งยโส

ฉีเติ่งเสียนหัวเราะเยาะพลางพูด“ประสาท?!”