มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 210

“เคารพเหรอ?”

“ฮ่าฮ่าฮ่า เธอคิดว่าคนอย่างฉันจะต้องให้ความเคารพกับคนป่าเถื่อนอย่างเธอด้วยเหรอ?”

“แล้วนายอีกคน นายคิดว่าตัวเองเป็นใคร ถึงได้ออกหน้ามาช่วยเธอแบบนี้?”

“คิดว่าจ้าวเฮยหลงไว้หน้านาย นายก็เลยได้คิดว่าตัวเองเป็นคนสำคัญอย่างนั้นเหรอ?”

เมื่อหยางเฟยเฟยได้ยินคำพูดของฉีเติ่งเสียน ก็หัวเราะออกและพูดอย่างดูถูกเหยียดหยาม

หวังตงก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะพร้อมกับส่ายหัว คิดไม่ถึงว่าจะมีคนต้องการสั่งสอนเขาให้รู้จักเคารพคนอื่น? น่าตลกสิ้นดี!

“ดูเหมือนว่าพ่อแม่นายคงไม่ได้สั่งสอนมาสินะ คนของตระกูลหยางแห่งโมตูเป็นอย่างนี้เหรอ?” ฉีเติ่งเสียนกล่าว

หยางเฟยเฟยไม่ได้สนใจเขา เธอหันไปพูดกับหวังตงว่า: “คุณชายหวัง ไม่ว่านางคนป่าเถื่อนคนนี้จะอยากได้สินค้าอะไรในห้างนี้ก็อย่าไปขายให้มันนะ เดี๋ยวฉันจะซื้อมันไว้เอง!”

หวังตงพยักหน้าแล้วพูดว่า: “คุณหนูหยางอยากทำอะไรก็ได้หมดเลยครับ ผมสนับสนุนคุณหนูหยางเต็มที่”

หยางกวนกวนพูดอย่างกล้ำกลืนว่า: “ทำไม? ทำไมเธอถึงไม่ยอมปล่อยฉันไปเสียที!”

“ฉันก็ได้ออกจากเมืองโมตูมาตั้งนานหลายปี จนต้องย้ายไปอาศัยอยู่ในต่างประเทศไม่กี่ปีมานี้!”

“ไม่ว่าจะอย่างไง พวกเราก็เป็นญาติกันนี่! ทำไมต้องคอยรังแกฉันอยู่ตลอด?!”

หยางเฟยเฟยมองอย่างเย็นแล้วพูดอย่างภาคภูมิว่า: “ทำไมนะเหรอ? ตัวเธอเองก็รู้ดีอยู่แก่ใจ!”

“ถ้าเธอยอมสละทรัพย์สินมรดก ฉันก็จะพิจารณาปล่อยเธอไป รวมไปถึงกระเป๋าใบนี้ฉันก็จะให้เธอด้วย”

“ทรัพย์สินของตระกูลหยางของพวกฉัน ไม่ได้มีไว้สำหรับคนป่าเถื่อนอย่างเธอ!”

หยางกวนกวนกัดฟันแน่นก่อนจะพูดว่า: “มีสิทธิ์อะไร? ฉันก็เป็นคนของตระกูลหยางเหมือนกัน ฉันจะยอมปล่อยมันไปได้อย่างไร? ฉันถูกคนในตระกูลหยางรังแกมานานหลายปี แล้วฉันจะไปทำตามในสิ่งที่พวกเธอต้องการทำไม?!”

หยางเฟยเฟยหัวเราะเย็นแล้วพูดว่า: “แล้วพวกฉันจะปล่อยเธอผ่านไปได้อย่างไง พวกฉันจะไม่หยุดจนกว่าจะฆ่าเธอได้! เธอเองก็ควรเรียนรู้จากผู้หญิงเลวอย่างแม่เธอและหายตัวไปตั้งแต่เนิ่นๆ”

หยางกวนกวนรู้สึกแย่ขึ้นมา เมื่อต้องเผชิญหน้ากับตระกูลหยางแห่งเมืองโมตู เธอมีแต่ความรู้สึกไร้อํานาจในใจเท่านั้น!

ตระกูลหยางแห่งเมืองโมตูนั้นแข็งแกร่งมาก ลำพังเพียงความแข็งแกร่งของเธอเองจะไปสู้อะไรได้ แม้แต่การต่อต้านเพียงเล็กน้อยก็สามารถกระตุ้นหัวใจที่สังหารของพวกเขาได้

“กระเป๋าเรียบร้อยแล้วครับ คุณหนูหยาง” ผู้จัดการร้านกระแอม ก่อนจะพูดออกมา

“เอามาเลย” หยางเฟยเฟยพูดอย่างเรียบเฉย

ผู้จัดการร้านกำลังเตรียมจะเดินเอากระเป๋าไปให้ แต่กลับถูกฉีเติ่งเสียนยื่นมือดักไว้แล้วพูดว่า: “คุณไม่เข้าใจหลักการของการมาก่อนหลังเหรอ?”

ผู้จัดการร้านพูดด้วยความหงุดหงิด: “สิ่งของในร้านของฉัน ฉันจะขายให้ใครก็ได้! แล้วใครใช้ให้นายไม่มีปัญญาซื้อล่ะ? ถ้านายมีปัญญาซื้อ ฉันก็จะขายให้พวกนาย!”

เสียงภายในร้านเริ่มดังโวยวายขึ้นมา จึงเป็นจุดดึงดูดให้ผู้คนที่อยู่ในห้างเริ่มหยุดดู

“นั่นใช่คุณชายหวังไหม? มีคนกล้าไปมีปัญหากับเขาด้วยเหรอ?”

“คุณชายหวังเป็นเจ้าของหนุ่มแห่งศูนย์การค้าเฟยหม่า ศูนย์การค้าแห่งนี้ถูกสร้างโดยหวังว่านจินพ่อของเขา!”

“ฉันไม่รู้จริงๆว่ามันจะเป็นเรื่องดีอย่างไงกับคนที่มายั่วยุคุณชายหวังแบบนี้ สมองคงมีแต่น้ำใช่ไหม?”

เมื่อทุกคนได้เห็นว่าคนนั้นคือหวังตง ผู้คนต่างก็พากันพูดกันขึ้นมา

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านั้น หยางกวนกวนก็ค่อยๆก้มศีรษะลง หยางเฟยเฟยสามารถหาเพื่อนอย่างหวังตงได้อย่างง่ายดาย แต่เธอนั้นกลับไม่มีความสามารถ

“อย่าก้มหัว มงกุฎจะร่วง อย่าร้องไห้ คนโง่จะหัวเราะ” ฉีเติ่งเสียนสามารถสัมผัสได้ถึงความด้อยกว่าในหัวใจของหยางกวนกวน ดังนั้นเขาจึงอดไม่ได้ที่จะยื่นมือออกไปแตะที่ศีรษของเธอด้วยรอยยิ้ม

หยางกวนกวนตกตะลึง เธอรู้สึกเกิดความอบอุ่นขึ้นมาภายในใจทันที เพราะในขณะที่คนตระกูลหยางรังแกเธอ แต่กลับมีหนึ่งคนที่พร้อมจะยืนอยู่ข้างๆ

หวังตงมองไปที่ฉีเติ่งเสียน แล้วพูดอย่างเรียบเฉยว่า: “นายอยากได้กระเป๋าใบนี้เหรอ?”

“จริงๆแล้วมันก็ได้นะ ฉันจะให้โอกาสนายสักครั้ง”

“คุกเข่าแล้วคลานเหมือนหมามาขอโทษคุณหนูหยางซะ”