มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 214

ปัจจุบันหยางกวนกวนอาศัยอยู่ในอพาร์ตเมนต์เช่า สภาพแวดล้อมโดยรอบค่อนข้างดีและการคมนาคมสะดวกสบาย

แต่ถึงอย่างนั้นวันนี้ถนนเส้นหลักกลับโดนปิด ดูเหมือนว่า มีบางอย่างเกิดขึ้นและทำให้พวกเขาต้องเลี่ยงเส้นทางนั้น

“ฉันลงรถตรงนี้ได้ เดินไปถนนเล็กๆนี่ ก็ถึงบ้านแล้ว” หยางกวงกวนกล่าว

“จะไปส่งให้ถึงที่น่า” ฉีเติ่งเสียนพูดอย่างสบายๆ ก่อนจะจอดรถแล้วเตรียมเดินไปส่งเธอ

จู่ๆ หยางกวนกวนก็ถามด้วยความระแวง: “สักพักคุณจะรู้สึกหิวน้ำเพื่อจะเข้าไปในบ้านเพื่อดื่มน้ำอะไรแบบนั้นใช่ไหม?”

ฉีเติ่งเสียนพูดด้วยใบหน้าที่มืดลง: “ให้ตายเถอะ เชื่อว่าฉันเป็นคนแบบนั้นมาตลอดเลยใช่ไหม?”

หยางกวนกวนตกใจก่อนจะพูดเสียงเบา: “คุณหยาบคายมาก ไม่น่าแปลกใจเลยที่ เมิ่งเมิ่งต้องการหย่ากับคุณ!”

ฉีเติ่งเสียนเลิกคิ้วของเขา หยางกวนกวนก็ไม่กล้าพูดต่อในทันทีและออกเดินนำหน้าอย่างเงียบ ๆ

เส้นทางนี้เป็นซอยยาวประมาณหนึ่งร้อยเมตร ในซอยยังมีถนนเล็กๆ ทอดยาวไปหลายสาย

“เดี๋ยวก่อน” ฉีเติ่งเสียนจับแขนของหยางกวนกวนแล้วพูดด้วยเสียงต่ำ

หยางกวนกวนสะดุ้ง เธอมองหันหน้าหันหลังโดยไม่รู้ตัว แต่ไม่เห็นใคร ตรอกก็มืดมาก... ผู้ชายคนนี้มีเจตนาไม่ดีหรือเปล่า? !

ก่อนที่จะมีวิตกกังวลไปมากกว่านี้ ก็มีร่างหนึ่งโผล่ออกมาจากตรอก

คนเหล่านี้แต่ละคนมีมีดเล่มยาวเงาวับอยู่ในมือและแต่ละคนมีลักษณะเย็นชา เมื่อมองแวบแรก พวกเขาดูเหมือนนักเลงมืออาชีพที่มีผ่านการฝึกฝนมา

ฉีเติ่งเสียนจับแขนของหยางกวนกวนแล้วเตรียมเดินหันหลังกลับ มีคนเดินออกมาจากตรอกด้านหลัง ใบมีดที่สว่างสะท้อนแสงไฟทำให้ทั่วทั้งซอยเต็มไปด้วยความรู้สึกเย็นยะเยือก!

“นี่ นี่ นี่... เกิดอะไรขึ้น!” หยางกวนกวน ตกใจมาก ใบหน้าซีดลง ขาเริ่มอ่อนแรงเล็กน้อย

“จะเกิดอะไรขึ้น? อันธพาลพวกนี้หยางเฟยเฟยจ้างมา พวกมันพร้อมที่จะฆ่าเธอแล้ว!”ฉีเติ่งเสียนยิ้มเย็น

ที่ถนนเส้นหลักถูกปิด เพราะจะมีการซุ่มโจมตีอยู่ในถนนเส้นรอง เพื่อจัดการกับหยางกวนกวนอย่างแน่นอน

ตามที่ฉีเติ่งเสียนคาดไว้หยางเฟยเฟยพร้อมที่จะใช้ความรุนแรงในการแก้ปัญหา

มีคนมากกว่ายี่สิบคนทั้งข้างหน้าและข้างหลัง ถูกปิดซอยไว้แน่นจนไม่สามารถแทรกตัวออกไปได้

หยางกวนกวนตกใจมากจนเกือบจะร้องไห้ และถามด้วยน้ำเสียงสั่น: “เราจะทำยังไงกันดี?!”

“ถ้าเธอกล้าร้องไห้ ฉันจะปล่อยเธอไว้ที่นี่ แล้วจะหนีไปคนเดียว!” ฉีเติ่งเสียนพูดอย่างดุดัน

“ฉัน...ฉัน ฉัน...ฉันจะไม่ร้องไห้ อย่าทิ้งฉันนะ” หยางกวนกวนสูดลมหายใจกลั้นน้ำตา

ฉีเติ่งเสียนรู้สึกขบขัน เมื่อเขาพบกับหยางกวนกวนครั้งแรก เธอแข็งแกร่งมาก แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าเธอจะเป็นคนขี้ขลาดเข้าแล้วจริงๆ

ตราบใดที่ดุร้ายต่อเธอ เธอจะอ่อนแอลงทันที

ฉีเติ่งเสียนกระแอมก่อนจะพูดว่า “เฮ้ ทุกคน นี่มันหมายความว่ายังไง?”

“นายก็รู้ว่ามันคืออะไร!” มีคนตอบด้วยเสียงอย่างเย็นชา

“นายต้องการอะไร?” ฉีเติ่งเสียนถาม

“ถ้าไม่อยากตาย ก็ปล่อยผู้หญิงคนนี้ไว้แล้วออกไปซะ” อีกเสียงหนึ่งตอบ

“อย่าทิ้งฉัน....” เมื่อหยางกวนกวนได้แบบนี้ เธอก็ยิ่งหวาดกลัวมากขึ้น เพราะกลัวว่าฉีเติ่งเสียนจะทิ้งเธอให้เผชิญหน้ากับวิญญาณชั่วร้ายมากมายนี่ตามลำพัง

ฉีเติ่งเสียนยักไหล่และพูดกับคนเหล่านี้: “วันนี้ฉันไม่อยากมีเรื่อง นายควรหายไปจากตรงหน้าฉันให้เร็วที่สุด”

“ฮ่าๆๆ—”

พวกอันธพาลอดหัวเราะไม่ได้ ช่างน่าหัวเราะเสียจริง ที่คนๆ หนึ่งสามารถพูดคำอวดดีแบบนี้ต่อหน้าคนกว่ายี่สิบและยังเป็นคนที่ถือมีดเป็นอาวุธครบมือได้!

“อ๊ากกกกก!!!”

ฉีเติ่งเสียนที่ทันใดนั้นมือมีด ก็ส่งเสียงร้อง ฟันศีรษะและใบหน้าด้วยมีดสองเล่มที่ถืออยู่ในมืออย่างไร้ความเมตตา!

ฉีเติ่งเสียนหันกลับมา เหยียดแขนออก จับข้อมือของอันธพาลทั้งสองคนแล้วดึงพวกเขาเพื่อทำให้เสียการทรงตัว จากนั้น เขาก็ต่อยสองหมัดพร้อมกัน!

“ปั๊ก! ปั๊ก!”

ด้วยเสียงอู้อี้สองครั้ง พวกมันก็ล้มลงกับพื้นอย่างอ่อนแรง อวัยวะภายในของพวกมันถูกกระแทกด้วยแรงหมัด พวกมันจึงเสียชีวิตทันที

ในเวลาเดียวกันฉีเติ่งเสียนรู้สึกหนาวที่หลัง ตามมาด้วยความรู้สึกแสบร้อน

เขารู้สึกว่าเขาถูกมีดฟันแต่โชคดีที่เขาฝึกกังฟูแนวราบได้ดีมาก มีดนี้จะทำลายเพียงผิวหนังและเนื้อ ไม่สามารถทำลายกล้ามเนื้อและกระดูกภายในได้

ฉีเติ่งเสียนกระทืบลงบนพื้นแล้วกระแทกด้ามมีด มีดเด้งขึ้นมาทันที ลอยขึ้นไปในอากาศ

ทันทีที่ได้รับมีดเขาก็ปัดไปข้างหลังทันที จัดการกับอันธพาลหลายคนที่ต้องการฉวยโอกาส เขายกมือขึ้นแทงโดยใช้มีดเป็นเหมือนปืน!

“ปั๊ก!"

มีเสียงที่คมชัดและลูกตาของพวกอันธพาลที่อยู่ด้านหลังก็ถูกโจมตี ปลายมีดทะลักมีเลือดไหลซึมออกมา!

พวกอันธพาลปิดตาและล้มลงกลิ้งไปบนพื้นด้วยความเจ็บปวด ส่งกรีดร้องอย่างน่าสังเวช

หลังจากที่ฉีเติ่งเสียนผลักใครบางคนลง เขาก็ดึงหยางกวนกวนเข้ามาในอ้อมแขนของเขาทันทีและกอดเธอเหมือนเด็กทารก

เขาไม่มีเวลาที่จะรู้สึกถึงความรู้สึกมหัศจรรย์ของคลื่นปั่นป่วนที่กระทบแขนของเขา เขาถือมีดในมืออีกข้าง และทำ “มังกรเขียวกลับหัว” เขาขยับดาบด้วยมีดและโจมตีเพียงครั้งเดียว เขาแหย่ลูกตาของอันธพาลอีกคนออกมาทันที!

หยางกวนกวนรู้สึกหวาดกลัวในอ้อมแขนของฉีเติ่งเสียนโดยใช้แขนโอบรอบเอวของเขาอย่างมั่นคง และขยับเท้าตามการเคลื่อนไหวของเขา

ในเวลานี้ เธอยังคงสงบมาก หากเธอไม่กอดฉีเติ่งเสียนให้แน่นเหมือนมือปลาหมึกการเคลื่อนไหวของฉีเติ่งเสียนจะยิ่งอันตรายมากขึ้น