มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 228

ฉีเติ่งเสียนส่ายหัวหลังจากได้ฟังคำพูดของซุนซิงจัง

“ผู้อำนวยการซุน เวลาเกิดเรื่องแบบนี้ คุณก็ควรถามให้ชัดเจนสิว่าทำไมเขาถึงถูกทำร้าย!” ฉีเติ่งเสียนพูดด้วยรอยยิ้ม

“ฉันไม่อยากรู้อะไรทั้งนั้น ฉันมีแค่สองเงื่อนไข นายเลือกมาสักทาง!” ซุนซิงจังพูดเสียงเย็น

ซุนเสวี่ยเหวินยิ้มเยาะ “ถ้าประธานฉียอมวางศักดิ์ศรีลง ขอโทษฉัน และรับใช้ฉันในห้องผู้ป่วยนี่จนกว่าฉันจะออกจากโรงพยาบาล ฉันก็จะปล่อยเงินกู้สองร้อยล้านนั่นให้!”

ฉีเติ่งเสียนหัวเราะหลังจากได้ยินแบบนั้น “ให้ผมรับใช้คุณเหรอ ผมกลัวว่าคุณจะทนไม่ไหวแล้วตายเข้าเอาสักวันน่ะสิ”

ซุนซิงจังทำหน้าเข้มและพูดอย่างเย็นชา “ดูเหมือนว่าปรมาจารย์ฉีจะเลือกแล้วสินะ ถึงนายจะไปขอให้นายกหวงช่วยพูด แต่ฉันก็จะไม่ยอมอ่อนข้อให้เด็ดขาด นายทำร้ายคนอื่น เรื่องนี้นายผิด!”

ฉีเติ่งเสียนหยิบโทรศัพท์ของเขาออกมา จากนั้นก็มองซุนซิงจังอย่างใจเย็น

“ผมเองก็มีทางเลือกสองทางให้ผู้อำนวยการซุน” ฉีเติ่งเสียนกล่าว

“หึ!” ซุนซิงจังและซุนเสวี่ยเหวินหัวเราะเยาะอย่างอดไม่ได้

ฉีเติ่งเสียนพูดอย่างสบายๆ ว่า “ทางแรก ซุนเสวี่ยเหวินต้องขอโทษเลขาของผม จ่ายค่าทำขวัญให้เธอ สุดท้ายก็อนุมัติเงินกู้และเพิ่มวงเงินให้อีกสองร้อยล้าน!”

“ทางที่สอง พวกคุณไม่ต้องทำตามที่ผมบอก แต่ผมจะโทรไปที่สำนักงานปลัดและให้เขามาตรวจสอบว่าพวกคุณปฏิบัติกับธุรกิจหลักยังไง”

“พวกคุณลองพิจารณาดูแล้วกันว่าจะเลือกแบบไหน”

หลังจากฉีเติ่งเสียนพูดจบ บริเวณนั้นก็เงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะมีเสียงหัวเราะดังขึ้น

“ฮ่าฮ่าฮ่า จะโทรไปสำนักงานปลัดเหรอ ล้อกันเล่นรึไง นายโง่รึเปล่า”

“ปลัดเป็นญาติของนายที่นายอยากจะโทรหาตอนไหนก็ได้งั้นเหรอ จะขู่ทั้งทีก็ขู่ให้มันดีๆ หน่อยสิ!”

“ฉันกลัวสุดๆ ไปเลย ทำไมไม่บอกว่าจะโทรไปสำนักงานของผู้นำประเทศเลยล่ะ”

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง ทุกคนก็หัวเราะพลางส่ายหน้าและมองฉีเติ่งเสียนด้วยสายตาเหมือนกำลังมองคนโง่

ซุนซิงจังรู้สึกว่าฉีเติ่งเสียนกำลังพูดเพื่อดึงความสนใจของฝูงชน คอนเน็กชั่นสูงสุดที่ฉีเติ่งเสียนมีก็คงไม่พ้นหวงเหวินหลั่ง!

แม้ว่าระดับของซุนซิงจังจะไม่สูงเท่าหวงเหวินหลั่ง แต่ฉีเติ่งเสียนก็ทำร้ายคนอื่นอย่างสาหัส ถ้าเขาจะไม่ยอมรับการไกล่เกลี่ยของหวงเหวินหลั่ง หวงเหวินหลั่งก็คงตำหนิอะไรเขาไม่ได้

ฉีเติ่งเสียนเองก็น่าจะรู้เรื่องนี้ดี เขาก็เลยยกเรื่องปลัดมาขู่ตนแทน

“ดูท่าแล้วนายคงไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตา!” ซุนซิงจังยิ้มเยาะ

“ลุง ใช้เส้นสายของลุงสั่งให้ธนาคารทุกที่ขึ้นบัญชีดำเทียนไล่แคปปิตอลให้หมด!” ซุนเสวี่ยเหวินพูดด้วยท่าทางน่ากลัว เขาอยากแก้แค้นจนแทบทนไม่ไหว

ถ้าเทียนไล่แคปปิตอลล้มละลาย ฉีเติ่งเสียนจะมีเงินทุนจากไหนมาอวดดีต่อหน้าเขาอีก? เมื่อถึงตอนนั้นเขาจะเหยียบย่ำฉีเติ่งเสียนให้ตายด้วยเท้าข้างเดียว!

ซุนซิงจังพูดด้วยท่าทีสงบ “รบกวนผู้อำนวยการทุกท่านช่วยกลับไปแจ้งข่าวถึงเพื่อนที่ทำงานในธนาคารว่านับจากนี้ไปไม่ว่าใครก็ห้ามให้เทียนไล่แคปปิตอลกู้เงิน! บอกไปว่าผมเป็นคนสั่ง!”

“ไม่ต้องกังวลครับผู้อำนวยการใหญ่ซุน พวกเราจะจัดการให้!”

“เจ้าโง่คนนี้อวดดีมาก ผมเองก็ไม่ชอบเขา ไม่ต้องห่วงครับ ธนาคารของเราจะไม่ให้เขากู้แม้แต่หยวนเดียว”

“ผู้อำนวยการใหญ่ซุนไม่ต้องห่วง เราจะใช้เส้นสายที่มีทำให้บริษัทของพวกเขาล้มละลายโดยเร็วที่สุด!”

“หึ หลังจากนี้ถ้ามีคนจากเทียนไล่แคปปิตอลมาเปิดบัญชีที่ธนาคารของเรา ผมจะไม่อนุมัติให้สักคน!”

ผู้อำนวยการเหล่านี้ประจบซุนซิงจังกันคนแล้วคนเล่า เพราะอย่างไรแล้วซุงซิงจังก็เป็นผู้อำนวยการใหญ่ของธนาคารจงไห่และเส้นสายของเขาก็แข็งแกร่งไม่น้อย

เขาบอกว่าเขาสามารถทำให้ธนาคารทั่วประเทศไม่อนุมัติเงินกู้ให้ฉีเติ่งเสียนและเขาก็ทำได้จริงๆ โดยใช้แรงคนเล็กน้อย

แต่ฉีเติ่งเสียนไม่สะทกสะท้าน เขาพยักหน้าให้ซุงซิงจังและซุนเสวี่ยเหวินก่อนจะพูดว่า “ดูเหมือนว่าพวกคุณจะเลือกแล้ว งั้นผมก็จะโทรเลยแล้วกัน”

“โทรสิ รีบโทรเลย ขอฉันดูหน่อยว่าปลัดจะจัดการเรื่องนี้ยังไง! ฮ่าฮ่าฮ่า...”

“รีบโทรสิ อย่ามัวลีลา!”

“แสดงอะไรอยู่ล่ะ นายไม่ได้โทรออกเลยใช่ไหม”

“แน่จริงก็เปิดสปีกเกอร์โฟนให้เราฟัง!”

“ใช่ ยังไงก็โทรหาปลัดอยู่แล้วนี่ เปิดสปีกเกอร์โฟนให้พวกเราฟังสิ”

ฉีเติ่งเสียนยกโทรศัพท์ออกจากหูแล้วกดสปีกเกอร์โฟน แต่หยางหลิงกวงก็วางสายไปพอดี

“ตู๊ดตู๊ดตู๊ด...”

เสียงสายไม่ว่างจากการโดนตัดสายดังออกจากลำโพง

“ฮ่าฮ่าฮ่า...ขำเป็นบ้าเลย เจ้านี่ขู่จริงๆ ด้วย!”

“โทรไม่ติดด้วยซ้ำ นายคงไม่ได้จะบอกพวกเราว่าปลัดหยางเพิ่งจะวางสายหรอกใช่ไหม”

“คนประเภทนี้เป็นแค่ตัวตลก ความสามารถในการสร้างความประทับใจให้ผู้อื่นด้วยคำพูดคุยโวนี่ยอดเยี่ยมมาก ถ้าไปทำงานในละครสัตว์คงได้เงินจากค่าตั๋วไม่น้อยเชียว”

ซุนเสวี่ยเหวินและบรรดาผู้อำนวยการทั้งหลายหัวเราะเขา แม้แต่ซุนซิงจังก็ยังยิ้มอย่างเหยียดหยาม

ซุนซิงจังพูดอย่างสบายๆ “เอาล่ะ ปรมาจารย์ฉีเลิกแสดงได้แล้ว!

“ถ้านายต้องการเงินกู้ก็ทำตามที่ฉันบอกซะ ไม่อย่างนั้นนายจะไม่ได้แม้แต่ขนนกเส้นเดียว”

“ถ้านายยังยืนยันตามเดิม ที่นี่ก็ไม่ต้อนรับนาย ขอเชิญนายออกไปซะ!”

ซุนเสวี่ยเหวินหัวเราะ “นายโทรหาปลัดไม่ใช่เหรอ ทำไมโทรไม่ติดล่ะ”

“เพี๊ยะ!”

ฉีเติ่งเสียนหันกลับมา ตบหน้าซุนเสวี่ยเหวินฉาดใหญ่และดุว่า “ผมให้คุณพูดเหรอ”