มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 233

ฟู่เฟิงหยุนขอให้คนเข้าไปเก็บศพของวลาดิลอฟ และหลังจากระบุตัวตนได้ เขาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

“อวี้เสี่ยวหลงไปใช่ไหม? มันทำให้เธอพลาด”

“นั่นเป็นสิ่งที่ดีสำหรับเธอ มันไม่ดีหากการเดินทางมันราบรื่นจนเกินไป”

“อย่าบอกว่าฉีเติ่งเสียนเป็นคนลงมือ ให้เธอเป็นคนเดาด้วยตัวเอง”

หลังจากที่ฟู่เฟิงหยุนแก้ไขปัญหานี้ ก้อนหินก้อนหนึ่งก็กดลงมาในใจของเขาทันที

ไม่น่าแปลกใจเลยที่ฉู่อู๋เต้ายกย่องฉีเติ่งเสียน ความสามารถของเขาไม่น้อยเลยและเขาสามารถเอาชนะวลาดิลอฟชายผู้มีชื่อเสียงเรื่องความแข็งแกร่งจนตายได้อย่างง่ายดาย

เมื่ออวี้เสี่ยวหลงได้ยินข่าวเกี่ยวกับวลาดิลอฟที่ตายไปแล้ว จึงพูดด้วยความตกใจทันที: “ใครเป็นคนทำ?!”

หลงย่าหนานส่ายหัวแล้วพูดว่า “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน นี่เป็นข่าวจากคุณฟู่ เขาไม่ได้บอกออะไร”

ใบหน้าของอวี้เสี่ยวหลงอดไม่ได้ที่จะเปลี่ยนเป็นมืดมนและพูดว่า: “ฉันสามารถจับวลาดิลอฟออกไปได้ แต่ไม่คิดว่าจะมีคนอื่นเข้ามาสอด!”

“ไม่ต้องบอกก็รู้ ฉันรู้ว่าคนๆ นั้นน่าจะเป็นฉู่อู๋เต้าแน่”

“หึ.......”

เธอแสดงความไม่พอใจ เพราะ เธอได้วางแผนแผนการที่จะล่อลวงวลาดิลอฟออกมา เธอเสียแรงต่อสู้กับวลาดิลอฟไปตั้งมาก

มันคงจะง่ายสำหรับคนที่มาที่หลัง

“แต่คุณฟู่ยังคงให้เครดิตคุณอยู่บ้าง คุณหนู เพราะคุณคือคนที่ล่อชายคนนั้นออกมา และคุณก็ลงแรงใช้ฝีมือในการต่อสู้”” หลงย่าหนานกล่าวอย่างระมัดระวัง

“อะไรนะ? เครดิตเหรอ ฉันไม่ต้องการหรอกของแบบนั้น!” อวี้เสี่ยวหลงขมวดคิ้ว ความล้มเหลวนี้สำหรับเธอมันรับไม่ได้จริงๆ

หลงย่าหนานไม่กล้าพูดอะไรอีก อวี้เสี่ยวหลงดูซีดเซียวและเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า

“ฉันจะทำให้ตัวเองดีขึ้นและแข็งแกร่งขึ้น!”

เธอแอบตัดสินใจ และความล้มเหลวในวันนี้ทำให้เธอได้ไตร่ตรองมากขึ้น

เมื่อเปรียบเทียบกับอวี้เสี่ยวหลงแล้วฉีเติ่งเสียนที่ดูผ่อนคลายกว่ามาก เขาขับรถหรู และนำสาวงามกลับไปที่ “วิมานอวิ๋นติ่ง”

แม้ว่ามันจะเกิดขึ้นแล้วครั้งหนึ่ง แต่ครั้งที่สองนี้ฉีเติ่งเสียนรู้สึกกระหายและไม่รู้ว่าจะจัดการกับมันอย่างไร หลังจากพาบุคคลนี้กลับมาบ้าน เขาก็รู้สึกเสียหลักเล็กน้อย

“นี่ก็ดึกแล้ว พักผ่อนไหม?” ฉีเติ่งเสียนมองไปที่หลี่อวิ๋นหว่านและถามอย่างไม่มั่นใจ

“ฮ่าฮ่าฮ่า... วันนี้นายคงเหนื่อยจากการต่อสู้กับคนอื่นมามาก ดังนั้นต้องพักผ่อนเยอะๆ นะ!” หลี่อวิ๋นหว่านหัวเราะเสียงดังราวกับว่ามันตลกมาก

“ถ้าอย่างนั้นเรามาพักผ่อนกันเถอะ!” ฉีเติ่งเสียนยิ้มอย่างรู้สึกอาย

หลี่อวิ๋นหว่านพยักหน้าและเดินตรงไปยังห้องที่เธอเคยอาศัยอยู่ก่อนหน้านี้

ฉีเติ่งเสียนงุนงงก่อนจะพูดว่า: “เฮ้ เดี๋ยวก่อน.....”

หลี่อวิ๋นหว่านหันกลับมา กลอกตาแล้วถามว่า “นายไม่อยากพักผ่อนเหรอ? นายเป็นอะไร?”

จู่ๆ ใบหน้าของฉีเติ่งเสียนก็เปลี่ยนเป็นสีแดงจากการระงับแรงปรารถนา เขาไม่สามารถรวบรวมความกล้าเหมือนวันนั้นที่พาหลี่อวิ๋นหว่านออกจากบาร์แล้วกลับบ้าน ตอนนี้เขาไม่รู้ว่าจะเริ่มจากตรงไหนดี

“ทำไมนายไม่พูดอะไรเลย? มีอะไรหรือเปล่า?” หลี่อวิ๋นหว่านยิ้มอย่างรู้เท่าทัน

“ถ้านายไม่พูดอะไร ฉันจะไปพักผ่อน ตอนนี้ฉันง่วงมาก!”

ฉีเติ่งเสียนหน้าแดง กระแอมสองครั้งแล้วพูดว่า “เอาล่ะ เรามาพักผ่อนด้วยกันเถอะ”

หลี่อวิ๋นหว่านขมวดคิ้วและพูดว่า “นายกำลังพูดถึงอะไร มันเหมือนกับเสียงยุงร้อง นายช่วยพูดให้ชัดๆกว่านี้ได้ไหม?!”

ฉีเติ่งเสียนรู้สึกโกรธ เขาหยิบกุญแจออกมาคลิกเข้าไปที่กุญแจแล้วล็อคประตูทันที

“วันนี้ห้องที่เหลือไม่เปิดให้คนทั่วไปเข้า ยกเว้นห้องของฉันเท่านั้น!” ฉีเติ่งเสียนพูดด้วยความโกรธ