มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 294

“ใครคือเฉียวชิวเมิ่ง?!”

ชายวัยกลางคนเดินเข้ามา ถามด้วยสีหน้าดุร้าย

เฉียวกั๋วเทาอดไม่ได้ที่จะตกใจ รู้จักชายวัยกลางคนคนนี้ เขาเป็นนักธุรกิจของเมืองหลวง เป็นบอสใหญ่ที่มีทรัพย์สินเป็นร้อยล้าน ชื่อหลงจงฉวน

“ประธานหลง ลมอะไรพัดท่านมาถึงที่นี่?มาหาลูกสาวผมมีเรื่องอะไรไหม!”เฉียวกั๋วเทาพูดถามด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม

“เฉียวชิวเมิ่งเป็นลูกสาวนาย?ให้เธอไสหัวออกมาทันที!”หลงจงฉวนพูดอย่างไม่เกรงใจ

เฉียวชิวเมิ่งเดินออกมาแล้ว ขมวดคิ้ว และพูดถาม“ประธานหลง คุณมาหาฉันมีเรื่องอะไรเหรอ?ฉันล่วงเกินอะไรคุณแล้ว?”

เธอไม่เคยได้พบกับหลงจงฉวน ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฝ่ายตรงข้ามมาหาตัวเองด้วยความโกรธแบบนี้เพราะอะไร

พั่งซิ่วอวิ๋นก็ฝืนยิ้ม และพูด“ประธานหลง พวกเราตระกูลเฉียวไม่ได้ล่วงเกินอะไรคุณเถอะ?”

เผชิญหน้ากับหลงจงฉวนที่มีภูมิหลังของเมืองหลวง เขามีฐานะเป็นบอสหมื่นล้าน พวกเขาไม่กล้าจะล่วงเกิน

หลงกรุ๊ปสามารถบดขยี้เฉียวกรุ๊ปให้พังทลายได้ทุกเวลา ดังนั้น ต่อให้ฝ่ายตรงข้ามจะไม่มีมารยาทยังไงก็ต้องอดทนไว้

“ไม่ได้ล่วงเกินฉัน?เฉียวชิวเมิ่ง เธอลองคิดดูดีๆ!”หลงจงฉวนพูดพลางยิ้ม

“ฉันไม่ได้ล่วงเกินประธานหลงจริงๆ จนกระทั่งพูดให้ร้ายประธานหลง พวกเราสองคนก็เพิ่งจะพบกันวันนี้เป็นครั้งแรก!”เฉียวชิวเมิ่งฝืนยิ้มพลางพูด เผชิญหน้ากับการพูดจาร้ายกาจของหลงจงฉวน ทำได้เพียงแค่อดทน

หลงจงฉวนสายตาเย็นชา และพูด “วันนี้เธอกับฉู่ปิงอยู่ในการประชุมลงทุนเกิดเรื่องอะไรขึ้น ตัวเองไม่รู้ชัดเจนเหรอ?”

เฉียวชิวเมิ่งชะงักไปเล็กน้อย ไม่รู้ว่าเรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับตัวเอง

เฉียวกั๋วเทาที่อยู่ด้านข้างก็รีบพูด“ชิวเมิ่ง เธอบอกมา ว่าเธอทำอะไร?”

เฉียวชิวเมิ่งก็พูด“ฉันไม่ได้ทำอะไรเลย พวกเราขึ้นบนเวทีไปกล่าวสุนทรพจน์ตามคำเชิญของผู้จัดงาน…”

“เพียงแต่ สุดท้ายม่านบนเพดานก็พังลงมา”

“ฉันหลบออกมา แต่ว่า คุณฉู่ปิงไม่ได้หลบ”

หลงจงฉวนพยักหน้า ยิ้มเย็นชาและพูด“ถ้าอย่างนั้น ตอนนี้เธอยังกล้าพูดคำโง่ๆว่าไม่ได้ล่วงเกินฉันอีกเหรอ?!”

เฉียวชิวเมิ่งก็มึนงง พูดด้วยความแปลกใจ“ฉัน…ฉันไม่ได้ทำอะไรเลย ฉันจะไปล่วงเกินคุณได้ยังไง?”

หลงจงฉวนก็พูด“ฉู่ปิงเป็นลูกบุญธรรมของฉัน เธอคิดว่าเธอล่วงเกินฉันไหม?”

เฉียวชิวเมิ่งก็พูด“ม่านพังลงมาเองฉันไม่ได้ทำ…และ ตอนนั้นฉันก็ไม่ได้มองคุณฉู่ปิง ก็รีบหลบออกมาแล้ว”

เฉียวกั๋วเทาที่อยู่ด้านข้างก็ผ่อนคลายลง ดูเหมือนว่า เรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเฉียวชิวเมิ่ง

พั่งซิ่วอวิ๋นก็คิดแบบนี้เหมือนกัน คิดว่าหลงจงฉวนเข้าใจเรื่องนี้ผิด ตอนนี้พูดกระจ่างแจ้งแล้ว ก็ไม่ควรจะมีเรื่องอะไรแล้ว

เพียงแต่ หลงจงฉวนกลับหัวเราะ และพูด“ม่านพังลงมา ทำไมเธอไม่ผลักฉู่ปิงออกล่ะ?ทำไมถึงหลบคนเดียว?!”

เฉียวชิวเมิ่งฝืนยิ้มและพูด“สัญชาตญาณของการเอาตัวรอดของคน ฉันหลบออกมาก็เป็นเรื่องปกติเถอะ?”

หลงจงฉวนยิ้มและพูด“เธอผู้หญิงเลว มีสิทธิ์อะไรมาหลบ!?”

“ทำไมคนที่ได้รับบาดเจ็บคือฉู่ปิง?เพราะว่าเธอไม่ได้ผลักหล่อนออกไปทันเวลา!”

“ถ้าหากเธอผลักเขาออกไป เขาจะถูกม่านทุบจนได้รับบาดเจ็บไหม?”

เฉียวชิวเมิ่งถูกความคิดนี้ของหลงจงฉวนทำให้รู้สึกมึนงง แต่ฝ่ายตรงข้ามเป็นคนมีอำนาจ ตัวเองไม่สามารถล่วงเกิน ทำได้เพียงกล้ำกลืนฝืนทน

เฉียวกั๋วเทาที่นั่งอยู่ด้านข้างก็รีบพูด“ประธานหลง ตำหนิเฉียวชิวเมิ่งไม่ได้!นั่งเป็นความรับผิดชอบของผู้จัดงาน ไม่ใช่ความรับผิดชอบของเธอ”

“เป็นความรับผิดชอบของเธอ ถ้าหากเธอผลักฉู่ปิงออกไปได้ทันเวลา ก็ไม่เกิดเรื่องแล้ว?！”

“ตอนนั้นฉันแค่ไม่อยากถูกทุบจนรีบหลบออกไป ไม่ได้คิดถึงเรื่องอื่น”เฉียวชิวเมิ่งพูดตอบ

“อยากให้ถูกทุบ?”

เฉียวชิวเมิ่งก็มึนงง บังคับให้ตัวเองยอมรับผิดแล้ว ยังจะให้ตัวเองชดใช้ค่าเสียหายให้ฉู่ปิง?

“ประธานหลง ขอร้องให้คุณหยุดทำร้ายเถอะ อย่าทำร้ายเธอ…ชิวเมิ่งโตขนาดนี้แล้ว พวกเรายังไม่เคยตีเธอ…”พั่งซิ่วอวิ๋นร้องไห้ขึ้นมา และผิดหวังมาก

หลงจงฉวนไม่ได้สนใจคำขอร้องของเธอ กวาดสายตาเย็นชามองเฉียวชิวเมิ่งและพูด“ในเมื่อฉู่ปิงร่างกายได้รับบาดเจ็บ ไม่มีวิธีจะ ปรนนิบัติฉัน ถ้าอย่างนั้นเธอก็เป็นลูกสาวบุญธรรมของฉันก็ได้”

“ช่วงนี้ เธอก็เป็นตัวแทนของฉู่ปิง อยู่เป็นเพื่อนข้างกายฉัน”

“รอให้หล่อนดีขึ้นมาแล้ว เธอค่อยไสหัวออกไป!”

“เข้าใจไหม?!”

เฉียวชิวเมิ่งตกใจจนตัวสั่นเทา และรีบพูด“ไม่…ไม่ได้…”

“ไม่ได้?บนโลกใบนี้ ยังไม่มีผู้หญิงคนไหนกล้าปฏิเสธฉัน!”

“เธอรู้ว่าตัวเองผิด ยังคิดจะกล้าพูดว่าไม่ได้สองคำนี้อีกเหรอ?”

“เธอไม่ไว้หน้าฉันหลงจงฉวนใช่ไหม?!”

หลงจงฉวนโกรธมาก ดึงคอเสื้อของเฉียวชิวเมิ่งและโยนทิ้งลงบนพื้นอย่างรุนแรง

ในเวลาเดียวกัน ท้ายทอยของเฉียวชิวเมิ่งก็กระแทกกับพื้นอย่างรุนแรง เธอรู้สึกว่าภาพตรงหน้าเป็นสีดำ ในหัวมีเสียงชู่ๆ ท่วมตัวก็สลบไปแล้ว

“แกล้งตายเหรอ?!”หลงจงฉวนมองเห็นเฉียวชิวเมิ่งสลบไปแล้ว ก็ยังไม่พอใจ ยังเข้าไปเตะอีก

เตะนี้ ทำให้เฉียวชิวเมิ่งไม่ขยับแล้ว หลงจงฉวนจึงชะงักไปเล็กน้อย ไม่ได้ลงมืออีก

“หลงจงฉวน ฉันจะสู้สุดชีวิตกับแก!”เฉียวกั๋วเทาพูดตะโกนด้วยความโกรธ

“ไอ้สวะ แกคู่ควรเหรอ?”หลงจงฉวนหัวเราะเย็นชา ถีบไปที่ท้องของเฉียวกั๋วเทา

เฉียวกั๋วเทาก็อ้วกออกมา คุกเข่าลงบนพื้น ตัวงอเหมือนกับกุ้งหนึ่งตัว…