มังกรผู้ทรงพลัง นิยาย บท 293

เดิมทีหยางหลิงกวงอยากจะเชิญเซี่ยงตงฉิง แต่เซี่ยงตงฉิงก็ปฏิเสธและแสดงออกว่าไม่สนใจ

ดังนั้นเขาจึงต้องเปลี่ยนไปเลือกเฉียวชิวเมิ่งซึ่งเป็นตัวเลือกรองลงมา เพราะอย่างไรแล้วนายทุนสาวสวยที่เกิดในจังหวัดตงไห่ก็มีไม่มากนักและยิ่งเป็นคนดังๆ ก็ยิ่งมีน้อย

ฉู่ปิงเป็นดาราดังอยู่แล้ว รูปร่างหน้าตาก็โดดเด่นกว่าคนอื่น หลังจากขึ้นเวทีเธอก็ดูใจเย็นและสงบมาก

เฉียวชิวเมิ่งรู้ว่านี่เป็นโอกาสดีที่จะได้โชว์ท่วงท่าอันสง่างามของเธอ แน่นอนว่าเธอจึงไม่ปล่อยผ่านและเธอก็ทำผลงานได้ดีมาก

การกล่าวปราศรัยของสาวงามทั้งสองทำให้นายทุนทั้งหลายกระปรี้กระเปร่าและปรบมือให้ยกใหญ่

“เวลานี้ดิฉันขอประกาศว่าการประชุมผู้ลงทุนของจังหวัดตงไห่ได้สิ้นสุดลงอย่างเป็นทางการ!” ฉู่ปิงหยิบไมโครโฟนและพูดกับทุกคนด้วยรอยยิ้ม

ขณะที่เธอพูด จู่ๆ ม่านบนเวทีก็ส่งเสียงกึกก้องจนฉีเติ่งเสียนต้องเงยหน้าขึ้นมอง

“ระวัง ออกมาจากตรงนั้น!” ฉีเติ่งเสียนตะโกนใส่เฉียวชิวเมิ่ง

เฉียวชิวเมิ่งชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็ก้าวเท้าไปด้านข้างสองก้าวโดยอัตโนมัติ เธอเองก็ไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงเชื่อฟังขนาดนี้

ขณะที่เธอย่างเท้าก้าวที่สาม ม่านก็ไม่สามารถรับน้ำหนักได้และพังทลายลงมาทั้งหมดทำให้ทุกคนในที่นั้นกรีดร้องด้วยความหวาดกลัว

“ตึง!”

ฉู่ปิงไม่ทันได้ตอบสนองและถูกม่านหล่นใส่อย่างจัง แล้วเธอก็สลบลงกับพื้นทันทีโดยไม่ทันแม้แต่จะกรีดร้อง

เฉียวชิวเมิ่งรู้สึกอกสั่นขวัญหาย โชคดีที่พอเธอได้ยินคำพูดเธอก็เขยิบออกมาด้านข้างสองสามก้าวทันที ไม่เช่นนั้นเมื่อม่านหล่นลงมา เธอก็คงหนีไม่ทัน!

คนจากหน่วยงานราชการท้องถิ่นตกตะลึงเมื่อเห็นฉากตรงหน้า พวกเขารีบเข้าไปขยับม่านอันหนักหน่วงเพื่อช่วยฉู่ปิงที่ติดอยู่ข้างใต้

ฉู่ปิงถูกนำตัวขึ้นรถพยาบาลอย่างรวดเร็วและส่งตัวไปยังโรงพยาบาลทันที

สีหน้าของหยางหลิงกวงแทบดูไม่ได้ เขาหาตัวผู้รับผิดชอบเรื่องฉากและด่าอีกฝ่ายจนแทบเงยหน้าขึ้นไม่ได้ และใบหน้าของเขาก็ดูทุกข์ใจมาก

“ขอบคุณนะ ถ้าเมื่อกี้นายไม่เตือนฉัน ฉันคงต้องไปโรงพยาบาลเหมือนเธอแล้ว” เฉียวชิวเมิ่งพูดกับฉีเติ่งเสียนด้วยความหวาดผวาที่ยังหลงเหลืออยู่และรู้สึกขอบคุณเขามากที่เตือนเธอ

“ไม่เป็นไร” ฉีเติ่งเสียนทำเพียงแค่ยิ้มรับโดยไม่ได้ใส่ใจเรื่องนี้มากนัก

เรื่องแบบนี้พูดได้แค่ว่าเป็นโชคร้ายของฉู่ปิง เธอซวยมาก เดิมทีมันควรเป็นแค่เรื่องการทำตัวเด่นดัง แต่กลับกลายเป็นเรื่องโชคร้ายเสียอย่างนั้น

แต่ฉีเติ่งเสียนไม่มีความเห็นอกเห็นใจต่อผู้หญิงคนนี้แม้แต่น้อย เพราะผู้หญิงคนนี้ทั้งร้ายกาจและอำมหิต แล้วเธอก็ยังเป็นโฆษกของสวี่กรุ๊ป ถึงเธอจะตายเขาก็ไม่อยากจะชายตามอง

หลังจากจบการประชุมทุกคนก็แยกย้าย

เซี่ยงตงฉิงบิดขี้เกียจก่อนจะหันมาพูดกับฉีเติ่งเสียน “คุณกับเลขาหยางมากับฉันสิ เชิญไปทานอาหารกันสักมื้อ ฉันให้คนเตรียมไว้แล้ว”

ฉีเติ่งเสียนตอบรับโดยไม่ลังเล แต่หยางกวนกวนกลับส่ายหน้า “ฉันอยากกลับไปพักผ่อนที่บ้าน ประธานฉีไปคนเดียวเถอะ”

ตอนนี้เธอเหนื่อยล้าทั้งกายทั้งใจ แถมหน้าเธอยังบวมอยู่เล็กน้อย เธอจึงไม่อยากปรากฏตัวให้คนอื่นเห็นอีก

“จากนี้ไปผมจะปกป้องคุณให้ดี จะไม่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีก เลขาของผม ผมจะยอมให้คนอื่นมารังแกได้ยังไง” ฉีเติ่งเสียนตบบ่าหยางกวนกวนเพื่อปลอบโยนเธอ

“ฉันเป็นเลขาของคณะกรรมการ ไม่ใช่เลขาของนายคนเดียว!” หยางกวนกวนพูดเบาๆ อย่างทะนงตัว

อย่างไรก็ตาม คำพูดเมื่อครู่ของฉีเติ่งเสียนก็ทำให้เธอจั๊กจี้เล็กน้อย หรืออย่างน้อยก็ทำให้จิตใจของเธอรู้สึกถึงความแปรปรวนบางอย่าง

จะมีประโยคไหนที่ผู้ชายพูดกับผู้หญิงแล้วจะทำให้จั๊กจี้มากไปกว่าประโยคที่ว่า “จากนี้ไปผมจะปกป้องคุณเอง” อีกเหรอ

เธอเปลี่ยนเป็นชุดลำลองตัวโคร่งสำหรับใส่ในบ้าน ผมมวยของเธอหลุดลุ่ยเล็กน้อย แต่เธอก็ขี้เกียจเกินว่าจะสนใจและเธอก็แสดงอาการเกียจคร้านที่ไม่ค่อยพบเห็นบ่อยๆ ออกมา

“มาแล้วเหรอ กินข้าวกันเถอะ วันนี้ดื่มได้ ถือว่าฉลอง” เซี่ยงตงฉิงพูดพลางพยักหน้าให้ฉีเติ่งเสียน

ไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างมื้ออาหาร มันจบลงอย่างเรียบง่าย

เมื่อทานอาหารเสร็จฉีเติ่งเสียนก็เตรียมบอกลาและอาฝูก็ออกมาส่งเขาด้วยความสุภาพอย่างยิ่ง

“ประธานฉีมาบ่อยๆ นะครับ คุณหนูของพวกเรามีเพื่อนน้อยมาก ปกติแล้วอยากหาคนมาคุยด้วยก็ไม่มี” อาฝูกระตือรือร้นต่อฉีเติ่งเสียนมาก เขาจับมือฉีเติ่งเสียนแล้วเขย่าซ้ำๆ

“เอ่อ...ถ้าเธอไม่ชวนผม ผมจะกล้ามาได้ยังไงล่ะครับ” ฉีเติ่งเสียนยิ้มอย่างช่วยไม่ได้

“คุณหนูเป็นคนขี้เขินน่ะครับ ไม่ค่อยกล้าเอ่ยปาก คุณเป็นผู้ชายก็เริ่มก่อนเลยสิ!” อาฝูพูดด้วยรอยยิ้มที่ฉาบไปทั่วใบหน้า

ฉีเติ่งเสียนชะงัก อาฝูพูดต่อ “ในเมื่อคุณหนูยินดีชวนคุณมาทานอาหารที่บ้าน งั้นครั้งต่อไปคุณก็มาที่นี่ได้เลย เธอไม่ว่าอะไรหรอกครับ ผมมองดูเธอเติบโตขึ้นเรื่อยๆ ผมรู้นิสัยของเธอดี!”

ฉีเติ่งเสียนทำได้เพียงตอบรับ

อาฝูขอเบอร์ของฉีเติ่งเสียนไว้ “หากมีอะไรเกิดขึ้นในอนาคต ผมจะได้ติดต่อคุณได้ทันที”

ฉีเติ่งเสียนพูดว่า “ไม่ต้องเกรงใจนะครับลุงฝู เซียงตงเหลยเป็นเพื่อนที่ดีของผม เขาช่วยผมมามาก เป็นเรื่องสมควรที่ผมจะช่วยประธานเซี่ยงกับเซี่ยงกรุ๊ป”

อาฝูมองดูฉีเติ่งเสียนจากไปด้วยรอยยิ้ม นี่เป็นครั้งแรกที่เซี่ยงตงฉิงพาเพื่อนผู้ชายมาที่นี่ สิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกว่าความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองนั้นไม่ธรรมดา

ฉีเติ่งเสียนมาทานอาหารที่นี่อย่างผ่อนคลาย แต่เฉียวชิวเมิ่งกำลังเจอปัญหา

หลังจากที่เธอกลับบ้านได้ไม่นาน ชายวัยกลางคนคนหนึ่งก็พาคนบุกเข้าไปด้านใน